Digging the Digital

Vol Blogdrift!

bloggen

Feedbase opnieuw bekeken

door Leave a Comment

Een week of wat terug schreef ik een korte introductie over feedBase, de nieuwe app van The Blogfather, Dave Winer (tweet!). Deze gecentraliseerde database van RSS-abonnementen brengt weer een extra duwtje in het tweede leven van RSS zo lijkt het. Vlak na de start van feedBase verscheen een artikel in Wired, “It’s time for an RSS revival”. Naast de verplichte uitleg over RSS en de korte opkomst en neergang (we kijken naar je Google Reader!) komen de ontwikkelaars van RSS-software aan het woord. Waarom bijvoorbeeld Feedly meer een onderzoeksinstrument is dan een eenvoudige feedreader? Simpel, voor entertainment moet je concurreren met Instagram en Facebook, dat ga je niet redden als RSS-reader. Maar focus je meer op dieper onderzoek of meer eigen keuze dan zijn er alternatieven voor je.

Inmiddels is feedBase al weer een week of wat oud en je ziet in de hotlist dat de vertrouwde techblogs de overhand hebben. Het is logisch en ik had niet anders verwacht. Maar nu zou een volgende stap kunnen zijn om juist die pareltjes die er onder liggen aan de oppervlakte te brengen. Nadat ik mijn volledige abonnementenlijst had geupload, ben ik eens gaan kijken welke feeds een paar abonnees hebben. Die zijn voor mij weer interessant om te zien waar zij op zijn geabonneerd.

Inmiddels heeft Winer de mogelijkheid toegevoegd om direct in een aantal feedreaders te abonneren. Je moet hier wel een instelling voor aanpassen, ik denk dat wat simpele iconen beter kunnen werken dan het copy-pasten van halve URL’s. Nu moet je in een Github conversatie zoeken hoe dit te doen.

Al met al zet feedBase wat leuke, maar kleine stappen. Wat me nu nog te binnen schiet, kan ik me ergens op abonneren in Inoreader zodat ik op de hoogte blijf van interessante nieuwe feeds in feedBase? Waarbij de definitie van “interessant” een zeer persoonlijke kan zijn. Gebaseerd op mijn eigen abonneelijst bijvoorbeeld.

Het blijft fijn dat er meer ontwikkelingen zijn op het open web. Ongeacht of ze door een groot publiek worden opgepikt.

FeedBase.io brengt je webabonnementen samen

door 1 Comment

Natural Born Blogger Dave Winer is weer terug met een nieuw project: feedBase. Zoals ik al vaker heb gezegd, Dave is een van mijn helden. Sinds eind jaren ‘90 is hij niet alleen actief als blogger, zijn werk als software-ontwikkelaar is niet mis. Maar nog belangrijker hier is zijn werk voor weblogsoftware, podcasts en RSS. De eerste twee mogen inmiddels bekend zijn, gezien de opleving van beiden. RSS daarentegen blijft het lelijke eendje wat maar geen zwaan wil worden. In de hoogtijdagen van RSS werd het protocol belangrijker dan de voordelen die het voor de lezer kon bieden. Het open protocol was té zichtbaar voor de reguliere bezoeker. Vergelijk het met autorijden. In plaats van een dashboard met de belangrijkse instrumenten zie je constant de motor en moet je nagaan wat er gaande is. Logisch dat je liever een dashboard met autoradio hebt.

Dave Winer is al jaren een fervent voorvechter van open standaarden en dan vooral RSS. Hij ontwikkelt constant diverse kleine projecten waar RSS en zelf-publicatie een centrale rol in speelt. Ik volg ze graag maar tegelijk moet ik bekennen dat ik niet altijd begrijp waar bepaalde projecten toe dienen. Of ze zijn simpelweg te complex in gebruik om echt te laten groeien.

Wat is feedBase?

Vandaag werd ik weer licht enthousiast over zijn nieuwe project wat het levenslicht zag, feedBase. Wat doet het? Als je naar de pagina gaat zie je een lijst met sites. Deze lijst is samengesteld uit de leesmappen van een groeiende groep gebruikers die hun leesmap delen met feedBase. Deze leesmap bestaat uit de RSS-feeds van de sites. Zo krijgen we dus een Database van Feeds. Waarom is dit zo interessant? Daarvoor wil ik eerst twee termen vergelijken: RSS en OPML.

Technisch blokje met afkortingen

De term RSS heb je vermoedelijk wel eens gehoord. Als je mijn site regelmatig leest kan het je niet zijn ontgaan dat RSS vaker in mijn verhalen voorkomt. De term OPML is wellicht wat minder bekend. Gelukkig heb ik er al eens over geschreven hier, dus check dit artikel als je meer inhoudelijk wilt weten wat OPML is. Voor nu wil ik de twee termen als volgt beschrijven. OPML is een lijst van titels van sites waar je op bent geabonneerd. Noem het de titels in je leesmap. RSS geeft een overzicht van alle individuele artikelen van alle titels in jouw leesmap.

  • OPML is je lijst met Twitter volgers. RSS zijn de individuele tweets van je volglijst die je ziet in je tijdlijn. Minus de advertenties, promoted tweets, voorstellen van Twitter en andere “extra’s”

  • OPML is het overzicht van je Facebook vrienden. RSS zou in een ideale wereld de tijdlijn zijn van Facebook met alleen de berichten van jouw vrienden. Minus advertenties en andere troep.

Je voelt het al aankomen, OPML en RSS zijn een enorm open en transparant protocol. Een RSS-feed is standaard chronologisch, er is zeer weinig invloed van adverteerders en de vloek en zegen van RSS: Het bezoek en gebruik is lastig te meten en kwantificeren. Door het open protocol is RSS in allerlei vormen terug te vinden op het web. En door OPML als je abonnementen-lijst is het extreem draagbaar van de ene service naar de andere.
Vergelijk dat met sociale silo’s als Facebook en Twitter. Deze zijn niet te combineren en de conversaties zijn niet uitwisselbaar. Het is vrij ingewikkeld om een conversatie te voeren op Facebook met Twitter gebruikers waarbij elk hun eigen favoriete dienst gebruikt. Logisch, want beiden hebben een verdienmodel waar de tijd die je op het netwerk doorbrengt en de interactie je er hebt cruciaal is voor het succes.

Deel je leesmap

Wat feedBase nu mogelijk maakt is dat je een overzicht krijgt van de RSS abonnementen van andere lezers. Transparant en openbaar. Tenminste, voor datgene wat de lezer upload en deelt met de dienst. Zo heb ik nu 60 van de plusminus 75 abonnementen gedeeld op deze pagina bij feedBase. Je ziet dat een aantal sites populair zijn, maar het grootste deel van mijn abonnementen heeft op de site maar één abonnee, ikzelf. Dat is niet zo gek, ik volg bewust geen grote sites via RSS, het reguliere technologie- en vaknieuws komt toch wel tot me. Ik gebruik RSS juist voor de randen van het internet, voor sites die niet zoveel aandacht krijgen maar voor mij wel interessante artikelen publiceren.
Onderstaande video geeft je een beeld van de mogelijkheden in feedBase.

FeedBase is afhankelijk van de input van RSS-abonnees. Die tevens de mogelijkheid hebben om een OPML bestand uit hun RSS-lezer te halen en deze weer te uploaden op feedBase. Dat maakt dat de dienst al direct naar een bepaalde kant zal hellen. Ik verwacht niet dat er veel muziekblogs in de lijst zullen komen. Of mommy-bloggers. Niche-Tumblr blogs of obscure cultuursites. Ze zullen in elk geval niet in de hotlist zijn te vinden, ik verwacht dat die weer uit de bekende namen en titels zal bestaan. Weinig spannends dus

Je kunt je wederom abonneren op mijn OPML lijst. Klik hiervoor op de oranje XML knop rechts naast mijn naam. Als je RSS-lezer OPML abonnementen ondersteunt (zoals Inoreader doet) krijg je in één klap 60 sites die in meer of mindere mate actief zijn met nieuwe artikelen. Misschien zit er iets van je gading tussen. Pak de URL van mijn abonnementenlijst en abonneer je.

Gelijkgestemden en beperkingen

Wat ik aantrekkelijk vind aan de dienst is de belofte dat het openbare karakter kan leiden tot nieuwe innovaties. De meest voor de hand liggende dienst die op feedBase is te bouwen is een aanbevelings-service: Jij leest site A, B en C, uit de data die we hebben kunnen we je site D, E en F aanbevelen. Een andere dienst kan de artikelen van de 50 meest populaire sites eenvoudig binnenhalen en analyses loslaten op soort artikelen, inhoudelijke tekstvergelijkingen en zo een overzicht bouwen van relevante berichten door de maanden heen.

Tegelijkertijd zie ik al beperkingen in de dienst. Heb je bijvoorbeeld op die oranje XML knop gedrukt op mijn abonnementen-pagina? Je ziet dan een fiks aantal regels die voor het ongetrainde oog op code lijken. Alsof er iets stuk is. Je moet maar net weten wat je er mee moet doen. Tevens heeft Winer er om onbegrijpelijke redenen voor gekozen om een RSS-feed van een individuele titel eveneens in vol ornaat te tonen. Naar eigen zeggen, omdat het oorspronkelijk de bedoeling is van RSS. Als je op die knop drukt moet je de code zien. Niet een opgemaakte versie van die feed in een browser of iets anders.

Verder zit er een lastige keuze in feedBase. Zo ontdekte ik al een paar interessante nieuwe blogs. Met de knop “Subscribe” voeg ik ze toe aan mijn pagina en lijst op feedBase. Echter, ik wil ze in Inoreader kunnen lezen. Natuurlijk zou ik me kunnen abonneren op de OPML lijst van feedBase maar dan ben ik de categorisering kwijt van de overige blogs, plus ik ben dan ineens volledig afhankelijk van feedBase als centrale database van mijn feeds. Met Inoreader hou ik dat zelf in de hand en wordt er periodiek een backup van mijn abonnementen gemaakt waar ik altijd bij kan. Zo ben ik niet afhankelijk van één dienst.

De opleving van webfeeds?

Kan feedBase een extra duwtje zijn in de rug om RSS- of webfeeds weer een opleving te geven? Ik ben er op dit moment nog niet van overtuigd. Veel hangt af van gebruikers, extra diensten die mogelijk worden gebouwd op feedBase en uiteraard de gebruikersvriendelijkheid. Alle goede bedoelingen ten spijt van open source en geweldige technologische oplossingen voor de digitale problemen die we voor ons hebben. De slagingskans is afhankelijk van het gebruikersgemak en de initiële moeite die nieuwe gebruikers moeten doen om succesvol te zijn in het eerste gebruik. Het is interessant waar Dave Winer aan werkt en ik ga het wederom nauwgezet volgen. Wellicht dat het in de huidige opleving van blogs en podcasts een speciale plaats krijgt. De broncode is trouwens publiek. Dus we kunnen altijd weer een betere versie maken.

Do what you can’t

door Leave a Comment

Eerlijk is eerlijk, ik ben nooit een groot fan geweest van Casey Neistat. Ik heb hem nooit heel religieus gevolgd, zijn verhaal op TNW Conference vond ik niet zo spraakmakend als het werd gebracht. Over het algemeen, hij is niet mijn smaak. Dat kan. No worries. Maar Anna-Maria wees me op een video van hem. En daar word ik blij van. Want ondanks dat zijn vorm van verhalen vertellen niet mijn vorm is, inhoudelijk ben ik het 100% met hem eens wat hij hier vertelt. 3 Minuut en 52 seconden wijsheid voor iedereen. Do what you can’t. Fuck the haters.

Je eerste inspiratie

door Leave a Comment

Wat geeft jou de inspiratie om online iets te gaan doen? Wanneer besloot jij om dat blog te beginnen, of die podcast op te nemen? Veelal is het een ander blog of een andere podcast die je over de streep trekt om zelf iets te gaan maken. Om zelf te produceren in plaats van alleen te consumeren. Hoe meer diversiteit we kunnen houden online, zowel in inhoud als in stijl, hoe beter dat is voor het internet. Het open web blijft een groot goed waar we zuinig op moeten zijn en vaak voor moeten strijden.

Dat zijn een paar van de boodschappen die ik haalde uit de (lange!) editie van The Internet History Podcast waar Dave Winer werd geïnterviewd. Dave is de Original Blogfather wat mij betreft. Hij is misschien niet de originele uitvinder van het bloggen, maar zijn staat van dienst is indrukwekkend. Hij was voor mij één van de inspiraties om zelf te publiceren. Om zelf online te schrijven en op die Publish knop te drukken. Punkrock Publishing noem ik het.

In het lange interview met Winer gaat hij in op die inspiratie. Voor hem zijn die blogs en die podcasts en vloggers relevant die er voor zorgen dat een groeiende groep mensen geïnspireerd raakt om hetzelfde te doen. Dat hoeven niet “de eerste” blogs te zijn. In die begindagen waren er een aantal die zeker een groeiende groep mensen inspireerden om hetzelfde te gaan doen. Voor mij was dat zoals gezegd Winer met zijn Scripting.com, maar minstens zo belangrijk waren Tonie.net en Alt0169.com voor me.

In de podcast gaan ze er nog verder op door en daar komt een wezenlijk inzicht uit. Vrijwel alle blogs, podcasts en andere online uitingsvormen die een katalysator zijn voor anderen, zijn gestart door individuen. Ze zijn niet gestart door bedrijven, bureaus of merken die “iets op internet wilden”. Het gros van deze katalysators zijn gestart door mensen die vonden dat ze iets te vertellen hadden. Natural Born Bloggers noemt Winer ze. De angst bestaat dat het web meer en meer onder de controle komt van een paar grote bedrijven. Gelukkig blijven er genoeg initiatieven om het web open en toegankelijk te houden. Niet alleen voor ons, wij mogen ons gelukkig prijzen dat we een relatief goede toegang tot informatie hebben. Maar in andere landen zijn er nog genoeg studenten, activisten, journalisten en politieke dissidenten voor wie dat ene stuk moeilijker is en moeilijker wordt.

Genoeg inspiratie om te blijven schrijven en delen op je eigen digitale zeepkist lijkt me!

Het ritme en het archief van Frankipedia

door Leave a Comment

Lieve lezers, vreest niet! Ik ben er nog steeds en ik ben nog altijd online. Echter, het leven haalt me soms in en het schrijven van een blogpost schiet er dan bij in. Zoals een recente lezer me al eens mailde, “Je schrijft voor je lezer” en hoezeer ik daar het niet 100% mee eens ben spookt het wel steeds in mijn hoofd. Deze plaats dient meer te zijn dan alleen een stortplaats voor losse links, kleine gedachten en halfbakken verhalen.

Toch maakt dat een blog juist persoonlijk. Juist die losse gedachten. Die links die ik her en der plaats. Cory Doctorow, auteur van menig geweldig sci-fi book en auteur op BoingBoing, een van de langstlopende blogs, schreef hier in 2002 al het volgende over

The upshot is that operating Boing Boing has not only given me a central repository of all of the fruits of my labors in the information fields, but it also has increased the volume and quality of the yield. I know more, find more, and understand better than I ever have, all because of Boing Boing.
The nuggets I’ve mined are at my instant disposal. I can use Blogger’s search interface to retrieve the stories I’ve posted with just a few keywords. While prepping a speech, writing a column, or working on a story, I will usually work with a browser window open to Blogger’s “Edit Your Blog” screen, cursor tabbed into the search field. I flip back and forth between my browser and my editor, entering a few keywords and instantly retrieving the details of some salient point – it’s my personal knowledge management system, annotated and augmented by my readers.

(Bron: Kottke)

Zojuist las ik een oudere post van Austin Kleon over ongeveer hetzelfde onderwerp.

I had forgotten how wonderful blogging is as a mode of thinking. Blogging is, for me, more about discovering what I have to say, and tweeting more about having a thought, then saying it the right way. It’s also great to be able to go as long or as short as you want to go.

Het is de val waar ik zelf al jaren in trap en velen met mij die een blog bijhouden. In de dagelijkse mallemolen is het lastig om steeds dat moment te vinden en je gedachten weer even aan het scherm toe te vertrouwen. Enerzijds wil je voorkomen dat het een moetje wordt en je je er makkelijk vanaf maakt met een vlugschrift over wat-dan-ook-die-dag-er-toe-doet. Maar anderzijds kan je zorgvuldig uitgekiende timeslot volledig opgeslokt worden door andere zaken. Ik denk vaak genoeg “als de kinderen op bed liggen dan ga ik eens wat schrijven” om er dan achter te komen dat die aflevering van Altered Carbon zo lekker wegkijkt of je toch wel erg veel artikelen van je favoriete blogs hebt gemist. Dus zit ik weer te consumeren in plaats van te produceren.

Ritme

Dat ritme is dus zo belangrijk en ik denk dat het geen kwaad kan om me er zelf continu op te wijzen dat, hoe klein of hoe simpel ook, elke blogpost is er weer een. Ik bladerde dit weekend eens door het archief van mijn allereerste blog die liep van 2000 – 2005. Ik kwam veel nonsens tegen, maar eigenlijk zag ik een bekende uit het verleden die zichzelf online ontdekt. Van een groot aantal posts wist ik niet eens meer dat ik ze had geschreven. Kijkend door mijn oogharen zag ik dat archief ontstaan, de wegen door de informatie overdaad die ik al 25 jaar op mijn scherm zie. Alles wat ik maar een beetje interessant vond plaatste ik op dat blog. Logisch, want er was niets anders. Maar zoals bij velen is gebeurd, de meeste van dat soort posts zijn de afgelopen 10 jaar verplaatst naar Twitter. Gelukkig heb ik dat archief nog. Het zou toch prachtig zijn als ik al die archieven (punkey.com, Twitter, Lifehacking, Frank-ly etc) kan combineren en ontsluiten op één centrale plaats online. Een soort Frankipedia. Waar je door alle publieke blogposts en tweets kunt bladeren die ik ooit heb gepubliceerd. In dat archief kun je dan het ritme van mijn online leven ontdekken.

Nu is het zaak dat ritme weer op te pakken. De vrijheid en onbevangenheid die ik had op punkey.com om over alles wat ik tegenkwam in korte en bondige posts te bloggen, dat moet er weer in komen. Het is tegelijk een vorm van het IndieWeb denken, het POSSE-principe: Publish on Own Site, Syndicate Elsewhere. Dus als ik weer een interessant artikel zie wat ik op Twitter zou delen, dan moet de route eerder zijn dat ik het eerst hier plaats, als tweet, en vervolgens op Twitter deel. Daarbij hoef je als lezer niet per se hier te komen via Twitter, de tweet kan nog net zo goed direct naar de link gaan die ik wil delen. Maar zo krijg ik op deze plaats wél alle relevante links bij elkaar.

Er zijn genoeg mogelijkheden om dat te bewerkstelligen, maar inmiddels zit ik al weer tot mijn oren in allerlei projectjes om dit domein weer te vullen. Zo ben ik nog steeds bezig om punkey.com weer goed lopend te krijgen. En ik zat vanavond te werken aan een manier om mijn bookmark-archief op Pinboard te ontsluiten op deze blog, een beetje zoals Brett Terpstra doet met zijn Web Excursions. Maar dan op mijn manier. Al met al blijft het een leuke hobby en ben ik wederom blij dat ik er geen inkomsten uit hoef te halen.

Maak mijn bloggeschiedenis weer zichtbaar

door 1 Comment

In de hoogtijdagen van het Nederlandse bloggen was er blogsoftware van eigen bodem. De Haagse Bob den Otter was (en is) de geestelijk vader van Pivot. Deze gratis software gebruikte ik in de laatste jaren van punkey.com, nadat ik had gewerkt met Blogger en Movable Type. Pivot had een erg cleane interface, was relatief eenvoudig in gebruik en omdat de maker vaak op de weblogmeetings was te vinden, konden we veel van gedachten wisselen over de mogelijkheden met Pivot.

Na mijn afscheid van Punkey.com in 2005 heb ik Pivot nog een tijdje gebruikt in wat andere projecten, maar al snel doemde WordPress aan de horizon op, die de markt voor weblogsoftware overname en zou gaan domineren.
In die jaren draaide de site punkey.com nog wel, maar deed ik er niets aan. Ik zorgde niet voor updates in de software en ergens in die periode heeft een spambot flink huisgehouden in de reacties van de site. Pivot is een zogenaamd flat file systeem wat betekent dat elke individuele blogpost, elke overzichtspagina (maand, tags, categorie) en de voorpagina, losse PHP pagina’s zijn die steeds worden opgebouwd uit een template en de inhoud van de blogposts. Op de een of andere wijze wist een spam-script zich te nestelen in vrijwel alle blogposts van de site en werden alle individuele bestanden onleesbaar voor de software. Hierdoor kon de voorpagina of een losse pagina pagina niet meer correct worden getoond en besloot ik de site offline te halen.

Met behulp van Bob en wat andere Pivot kenners is het me destijds nog wel gelukt om een export van de site te maken zonder alle spam, maar het ging allemaal niet heel erg van harte als ik het me goed herinner. Ik heb een export bestand waar zo’n 80% van de blogposts in is terug te vinden, maar nog lang niet alles. Ik hing de pogingen aan de wilgen en schreef de complete export en de bestanden naar een harde schijf.

De kopie van de site heeft jarenlang op die externe harde schijf gestaan, wachtend op een moment dat ik er weer interesse in zou tonen. In al die jaren heb ik niets gedaan aan het zoeken naar een oplossing voor het probleem. Naar een manier om de site weer tot leven te krijgen, met of zonder de reacties die er destijds bij zijn geschreven. Een paar weken terug heb ik de kopie van de site op mijn eigen laptop gezet en in wat spaarzame vrije uurtjes probeer ik uit te vinden hoe ik de site weer tot leven kan wekken.

Nu ben ik inmiddels zover dat ik PivotX heb geïnstalleerd, de laatste versie van Pivot. Dit draait op een kleine server bij Digital Ocean en ik kan weer zien hoe de software in elkaar zit. Een installatie van de kopie van destijds doet niet heel veel, ik vermoed omdat de onderliggende PHP software in de afgelopen 10 jaar flink is verbeterd. Maar ik ga nu kijken óf en hoe ik de database van destijds kan importeren in de laatste versie van Pivot. Dat loopt nog niet geheel vlekkeloos helaas. Mijn einddoel is om alle blogposts in een static site system zoals Jekyll te krijgen. Dat is uiteindelijk nog meer draagbaar en toekomstbestendig dan Pivot al was. Ik vermoed dat ik hier een paar stappen voor moet zetten en mogelijk zelf iets moet schrijven. Dat is niet erg, het is een leuke hobby en ik heb geen haast. Ik vind het fijn om met kleine stapjes mijn weg te leren in programmeertalen en de manier waarop een webserver werkt, zonder de druk dat ik er iets zinnigs mee moet doen voor een opdrachtgever.

Je kunt meekijken met de vorderingen. De installatie van de originele site is weer te vinden op punkey.com, de kopie en import in Pivotx is te vinden op new.punkey.com. En wil je weten hoe de site er uitzag vlak voor ik er mee stopte, check dan het Internet Archive, waar nog wat snapshots zijn te vinden. Ik weet niet hoever ik kom en wanneer het af is. Tips zijn altijd welkom natuurlijk!