• Skip to primary navigation
  • Skip to main content
  • Skip to footer

Digging the Digital

Vol Blogdrift!

  • /Now
  • Nieuw? Start hier
    • Blogroll
    • Tag Index
  • Startgids Mastodon
  • WordPress en Indieweb
    • WordPress en het indieweb
    • Hoe gebruik je IndieAuth met WordPress
    • WordPress en webmentions
    • WordPress en Micropub
    • WordPress en de Post Kind plugin
  • Notities
  • Bookmarks
  • Likes

random

Mijn nieuwsbrief in het moederschiparchief

7 April 2020 door Frank Meeuwsen Leave a Comment

Waarom ik hier niet eerder aan heb gedacht is voor mij een raadsel. Sinds juni vorig jaar publiceer ik elke week een nieuwsbrief met nieuwtjes over het open en decentrale web. Zo nu en dan een goede tweet tussendoor, een artikel over privacy en data. Het zijn veel onderwerpen die hier ook aan de orde komen.

Pssst…. abonneer je direct! ?

[mailerlite_form form_id=4]

Deze nieuwsbrief staat nu bij Revue, een prima maildienst die ik je echt kan aanraden. Zij verzorgen de editor, het verzenden en de archivering van alle nieuwsbrieven. Het liefste heb ik natuurlijk wel alle verzonden nieuwsbrieven hier op mijn eigen domein in het archief. Maar daar heb ik nooit werk van gemaakt.

Tot ik vorige week een videocall had met Jeroen Verkroost, die eveneens een nieuwsbrief heeft over media, cultuur, journalistiek en technologie. Hij vertelde me dat hij moeite heeft om zijn nieuwsbrieven via Zapier op zijn eigen site gepubliceerd te krijgen. We hebben dat samen opgelost en tegelijk heb ik voor mezelf ook een notitie gemaakt om dit eens in orde te maken. Vanaf komende week kun je mijn nieuwsbrief ook hier op de site lezen en in de RSS feed. Hoe ik de 37 oude nieuwsbrieven hier ga krijgen op een geautomatiseerde manier, dat weet ik nog niet exact. Ideeën zijn welkom!

Opgeslagen onder: random Tags: automation, nieuwsbrief, zapier

Neuromancer revisited

4 April 2020 door Frank Meeuwsen 9 Comments

De vraag is of we nu in een toekomstige science-fiction verhaal zitten of niet? Ik ben niet bekend genoeg met het complete genre om er zo een vaststaand feit uit te gooien “Die-en-die schreef het al in het boek zo-en-zo! Onze beschaving komt ten einde door een globale pandemie waardoor we in onze huizen zijn opgesloten!”

Het zou me in elk geval niet verbazen als zo’n boek bestaat.

Ik heb geen uitgesproken voorkeur voor specifieke genres. Ik ben echter nooit een enorme fan geweest van de typische fantasy en science fiction verhalen. Ruimteschepen, engelen, aliens en Kronieken van tovenaarsleerlingen in kastelen vol magie en drakenbotten… ik heb er nooit vol interesse een boek voor opengeslagen. Star Wars, OK, dat is gewoon een space-western. Star Trek heeft me echter weer nooit geboeid.

Aan de andere kant, een genre wat al jaren mijn interesse heeft maar waar ik te weinig aandacht aan besteed is Cyberpunk. Het is een subgenre van science fiction, ontstaan in de jaren 80 en kenmerkt zich door (ik quote Wikipedia nu) de focus op computers en informatietechnologie, vaak in combinatie met een afbreuk van de sociale orde. De verhalen gaan vaak over een conflict met hackers, kunstmatige intelligentie, robots en mega-bedrijven, die geplaatst zijn in een dystopie in de nabije toekomst. De staat is vervallen in anarchie waarbij de (economische) macht is overgenomen door grote bedrijfsconglomeraten. De sfeer van zulke verhalen lijkt vaak op het film-noirgenre. (Bron)

Console Cowboy

Een collega begon deze week over een boekenserie te praten in de dagelijkse videochat, waarin hij refereerde naar Neuromancer, van William Gibson. In deze tijd zou je het Patient Zero kunnen noemen van het cyberpunk genre.

Toen het verscheen in 1984 was het geen instant klassieker, maar het was wel duidelijk dat Gibson afstand nam van de science fiction zoals die in de jaren ’60 en ’70 werd geschreven. Tegelijk heeft het boek het cyberpunk genre op de kaart heeft gezet voor toekomstige schrijvers, kunstenaars en filmmakers. De Matrix-trilogie had nooit bestaan zonder dit boek, zelfs de naam van de film komt uit het verhaal van Gibson.

Ik had het boek ooit eens gelezen, ergens in de jaren ’90. Het verhaal zit nog wel als losse flodders in mijn hoofd maar ik zou er geen spreekbeurt over kunnen houden. Ik heb wel Gibson’s nieuwste verhaal Agency op de kast liggen, maar eerlijk gezegd heb ik wat moeite om in dat verhaal te komen. Toen ik weer een editie van Neuromancer terugvond en opensloeg was ik door de eerste zin meteen weer midden in het verhaal.

“The sky above the port was the color of television, tuned to a dead channel.”

En zo zit ik direct weer diep in het verhaal van de aan lager wal geraakte console cowboy Case in de dystopische onderwereld van Chiba City.

De Hollandse luchten zijn beroemd in de literatuur en in de schilderkunst. Veel auteurs beschrijven hoe de lucht in het verhaal er uit ziet om zo een sfeer weg te zetten. Maar hoe geweldig is het om een beschrijving te maken van de lucht die vol zit met smog en vervuiling, alsof het dat moment is voor een serie op HBO start. Even die statische seconde. De TV is aan, maar toch ook weer niet.

Het genre spreekt me aan omdat het geen complete vlucht van de realiteit is zoals andere sciencefiction-genres dat wel zijn. Al lezend kan ik me voorstellen hoe een stad kan vervallen en hoe een maatschappij ontwricht door technologische en social-economische veranderingen. Hoe een combinatie van onverwachte globale shockwaves zoals een pandemie en de technologische hockeystickcurves, kunnen leiden tot een wereld waar ik mijn kinderen liever niet zie opgroeien. Tegelijk zie ik mijn zoon rustig Minecraft spelen en zijn eigen wereld creeëren en schrijft mijn dochter fanfictie wat wereldwijd zo’n 40.000 keer is gelezen (humblebrag, ik weet het, maar wel TROTS!) en bedenk ik me dat het misschien allemaal wel mee zal vallen.

We hebben genoeg waarschuwingen in de literatuur en kunst om er voor te zorgen dat we altijd naar het goede in de wereld moeten streven, dat we waakzaam zijn voor kleine veranderingen met mogelijk grote gevolgen, zoals Google wat massasurveillance ineens legitimeert vanwege de Coronacrisis.

Ik lees de komende dagen heerlijk door in Neuromancer en ga daarna weer verder rondstruinen in het genre. Tips zijn welkom!

Opgeslagen onder: random

Privacy, de normalisatie van de uitzondering

27 March 2020 door Frank Meeuwsen 9 Comments

In meerdere landen wordt data gebruikt van mobiele telefoons om na te gaan of mensen zich houden aan de regelgeving in het land. Bijvoorbeeld of bij een lockdown mensen wel binnen blijven, of het niet te druk is op het strand of in de bossen. Nu denkt de Nederlandse regering er ook over om mobiele data in te zetten, volgens Nu.nl. De vraag is alleen of het wel echt kan bijdragen.

Yuval Noah Harari bepleit in zijn fantastisch artikel “The World After Coronavirus” of het wel zo’n goed idee is om dit te doen. Want weten we wel hoe deze surveillance in zijn werk gaat, hoelang het gaat duren, wat er wordt verzameld en wie die data krijgt te zien? De geruststelling dat de data is geanonimiseerd en geaggregeerd, is niets meer dan een rookgordijn. Universitair onderzoek uit 2019 toont aan dat geanonimiseerde datasets terug zijn te brengen naar persoonlijk identificeerbaar data.

Normaliseer de uitzondering

Als de data alleen wordt gebruikt om de verplaatsingen van groepen mensen in kaart te brengen, hoe lang zal dat worden gebruikt door de overheid? Want bij volgende grote evenementen kan worden bepleit dat voor de veiligheid van de burger het goed is als telefoons worden gevolgd. Denk aan Koningsdag, een Elfstedentocht maar ook politieke demonstraties. We zitten met deze uitbraak in een uitzonderlijke situatie en dat is voor een overheid een reden om met uitzonderlijke maatregelen te komen. Maar vaker is al gebeurd dat deze uitzondering de nieuwe regel wordt. Zo glijdt de privacydiscussie een kant op die we eigenlijk niet willen maar waar we mogelijk stilletjes in belanden.

Je kunt je nog afvragen of het gebruik van deze data wel gaat werken. Het opzetten van een dergelijk netwerk, het uitlezen, analyseren en interpreteren van de data is niet gratis en zal niet van de een op de andere dag klaarstaan en perfect werken. Moet je kostbaar budget besteden aan een technologische stap waarvan je nog niet weet of het een bijdrage gaat leveren? Of is dat geld net zo goed te gebruiken bij de mensen die in de frontlinie staan? De artsen, zorgpersoneel, veiligheidsdiensten, schoonmakers, vakkenvullers, onderwijzers? Om er voor te zorgen dat de bevolking weer meer vertrouwen krijgt in de overheid. En zo samen te werken aan goede technologische oplossingen waar de burger aan de knoppen kan zitten over zijn data in plaats van een anonieme overheid.

In de laatste editie van mijn nieuwsbrief OPEN verwijs ik naar meer organisaties en nieuwsberichten die over dit onderwerp gaan. Je kunt je er gratis op abonneren.

Opgeslagen onder: random Tags: corona, mobiele data, privacy, technologie

The Breakfast Club is jarig

24 March 2020 door Frank Meeuwsen 15 Comments

Vandaag is het 24 maart 2020. 36 jaar geleden zaten 5 scholieren een dag opgesloten op Shermer High School om een opstel te schrijven over Wie Ze Zijn. Gedurende de dag leren de schoolprinses 👸, sporter🏈, slimmerik 🧠, weirdo 👜 en crimineel ✊, elkaar steeds beter kennen en komen ze er achter dat ze allemaal niet zo verschillend zijn.

Nee, het cynisme de ironie zal me niet ontgaan als ik vanavond voor mijn lol de film The Breakfast Club weer opzet. Om te kijken naar 5 scholieren die een dag zitten opgesloten. Het blijft één van mijn favoriete films, niet in de minste plaats vanwege het universum dat regisseur John Hughes heeft gemaakt rondom het fictieve plaatsje Shermer, waar de zaterdag zich afspeelt. In het boek Bratpack America, over highschool-films van de jaren ’80, kun je lezen

“The kids from Sixteen Candles probably knew Ferris Bueller, or at least the myth of him, from school. Roughneck Charlie Sheen from Ferris probably lived in the same scruffier part of Shermer as “criminal” Judd Nelson from The Breakfast Club.” (Kevin Smokler , Brat Pack America)

Opgeslagen onder: random

Stay the fuck inside…

21 March 2020 door Frank Meeuwsen 14 Comments

Vrijdagochtend ging ik nog hardlopen. Ik kan me niet herinneren dat ik heel dicht in de buurt van andere mensen ben geweest. Maar toen we in de middag met het gezin door Amelisweerd liepen voelden we ons erg ongemakkelijk. Als je mensen wilde passeren ging er niemand uit de weg. Niet op een smal pad of langs een parkeerplaats.

Vanavond ging ik friet halen voor het avondeten. Onze buurtcafetaria heeft het prima geregeld. Je geeft telefonisch je bestelling door, komt langs, pint aan de deur en je krijgt je bestelling mee. Maar toch staan er dan twee gasten van midden twintig bij je in de buurt alsof er niks aan de hand is. Ik heb ze echt moeten weg gebaren voor ik mijn eten kon pakken en vertrekken.

In het nieuws en de actualiteiten kwam het nog duidelijker naar boven, we trekken ons geen flikker aan van die regels. Als anderen zich aan de anderhalve meter houden hoef ik het niet te doen. Ik ben toch gezond. Ik val niet in de risicogroep. Ik weet waar ik mee bezig ben. Het zijn allemaal kutsmoesjes. Luister naar de experts, luister naar de overheid. Hou afstand. Laten we het samen oplossen en er samen voor zorgen dat binnen afzienbare tijd de grootste ellende achter ons ligt.

Ik heb inmiddels besloten dat ik niet meer ga hardlopen. We beperken ons buiten zijn tot de achtertuin en als het kan even een potje voetballen voor op straat. Als het rustig is en als we afstand kunnen houden. Gelukkig wonen we in een relatief rustige straat. Boodschappen doen we snel en alleen als het echt nodig is. Verder blijven we binnen. Dat is het minste dat we kunnen doen om een bijdrage te leveren om deze globale crisis in te dammen.

Help mee. Blijf binnen.

Opgeslagen onder: random

Het is weekend

21 March 2020 door Frank Meeuwsen 14 Comments

Het is weekend. Eindelijk even de tijd om een ander scherm open te hebben op mijn laptop. Of niet alleen de tijd, vooral de energie.

De afgelopen week gaan we niet snel vergeten en we zullen nog meer van dit soort weken krijgen. Voor mij was de week er één van bijstellen. Van soms wat piekerend uit het raam staren. Vooral het werk en privé weer opnieuw calibreren. Te vaak op de nationale nieuwssites kijken welke doemscenario’s nu weer over ons worden uitgestort en daar weer over peinzen. Op Twitter kijken en er soms moeten lachen maar soms ook moe worden van de zelfbenoemde experts. Op Instagram langzaam maar zeker het sentiment zien verschuiven van “Everything is fine” naar “Hier is mijn kleurgecodeerde homeschooling template en affiliate link naar de thuisyoga-klas”

Wat dat laatste betreft, ik kan je dit artikel in de New York Times aanraden. Ik ben het eens met de auteur, waarom proberen we als ouders in deze crisistijd ook nog schooltje te spelen voor onze kinderen? Iedereen mist nu die paar weken school en er is geen reden om zo panisch te doen over het bijhouden van schoolwerk. Wij hebben ook een net schema gemaakt, maar eerlijk gezegd, het zijn meer richtlijnen dan een strikt schema en we richten ons vooral op het naar buiten gaan en even een frisse neus halen. School komt later wel.

Onze dochter van 13 begon haar online klassen deze week met twee ingeroosterde studiedagen. Je gelooft het niet, dat betekende dus ook vrije dagen voor haar nu ze thuis zit.

In mijn post over het Hamstergevoel maakte ik een opmerking dat ik nog bij Kaliber op kantoor werkte. Dat klopte dinsdag nog. Woensdag niet meer. Ik had zowel op maandag als dinsdag nog twee interne besprekingen die ik liever nog in persoon deed dan via video. Niet omdat het hele delicate onderwerpen waren, maar omdat ik het gevoel had dat de non-verbale communicatie en samen rondom een tafel wat door te spreken, bij kan dragen aan het verdere verloop van het project. Klinkt vaag hè, ik wil nog niet teveel over dat project vertellen. Dus hou ik het hierbij.

Dinsdagavond op de bank bespraken we hoe verder te gaan. Bij Kaliber hebben we genoeg ruimte op kantoor en mensen al thuis zitten, om de 1,5 meter afstand in acht te houden. Ondanks de persoonlijke afstand is er wel de sociale nabijheid van collega’s die bijdraagt aan een goede dag. De combinatie van het werk dat ik doe (kan prima op afstand) en de privé situatie deed me besluiten om toch thuis te gaan werken. Helie vindt het lastig om de hele dag alleen te zijn met de kinderen, ze bezig te houden met schoolwerk en ontspanning, het nieuws om haar heen, haar eigen gezondheid op peil te houden en zelf de rust te vinden. Je verwacht het niet hè… Maar serieus, het is een flinke tol die vrij plots wordt geëist van ons allemaal en het belangrijkste is dat we er als gezin zo goed mogelijk doorheen komen. De rest volgt dan wel.

Dat betekende dat ik mijn thuiswerkplek weer opnieuw kon inrichten. Omdat ik bijna een jaar bij Kaliber werk, heb ik weinig behoefte gehad om de thuiswerkplek echt in stand te houden. Het was een verzamelplaats geworden van losse papiertjes, losse spullen die nog een vaste plek nodig hadden en vooral veel stof. Na een half uurtje opruimen en schoonmaken kon ik weer aan de slag. De plek is inmiddels weer aangekleed met wat popculture-parafernalia om het meer mijn eigen plek te maken.

Klik op de foto om alle popculture references te vinden…

Het is weekend en ik heb genoeg losse flarden in mijn hoofd voor blogposts. Flarden die een tweet kunnen zijn, maar die ik gewoon hier moet posten. Toen ik vanochtend mijn RSS reader opende na dik een week, werd ik zo blij van alle persoonlijke verhalen en beslommeringen van andere bloggers. De zorgen, de vragen, de verwondering en de schoonheid om ons heen. Ik lees liever die kleine persoonlijke verhalen. Het grote, feitelijke nieuws komt dagelijks wel binnen bij ons. Hoe dat effect heeft op je dagelijkse leven, daar kunnen blogs een rol in spelen. Natuurlijk zien we die dagelijkse beslommeringen ook op Twitter, Instagram en Facebook, het verschil blijft wat mij betreft zitten in de persoonlijkheid die een eigen moederschip heeft. In de duurzaamheid van je eigen site. Door bewust even het nieuws én de toetsenbord-experts achter je te laten en op bezoek te gaan bij die persoonlijke verhalen op eigen sites, dat brengt zo’n enorme rust.

Verbaas je dus niet als er de komende tijd meer losse flodders hier zullen verschijnen. Ik heb het nodig om voor mezelf de boel wat op orde te houden en richting te geven in de komende periode. Je bent welkom om mee te lezen en te reageren. Graag zelfs.

Opgeslagen onder: random

  • « Go to Previous Page
  • Go to page 1
  • Interim pages omitted …
  • Go to page 44
  • Go to page 45
  • Go to page 46
  • Go to page 47
  • Go to page 48
  • Interim pages omitted …
  • Go to page 69
  • Go to Next Page »

Footer

Wat is dit?

Frank MeeuwsenDigging the Digital is de digital garden of commonplace book van Frank Meeuwsen. Onderwerpen variëren van indieweb tot nieuwsbrieven, bloggen, muziek en opvallende gebeurtenissen op het internet.

Meer Frank

Bloghelden - De definitieve geschiedenis van webloggend Nederland

Op deze dag

  • 2 years ago...
    • S02E27 – Cryptoscammers en Petje.af
  • 3 years ago...
    • ‪Wat mij betreft mag VPRO’s Mon...
  • 5 years ago...
    • Hoe abonneer je op een site?
  • 10 years ago...
    • Blogawards 2013 – Reflectie geeft meer inzicht en achtergrond.
  • 13 years ago...
    • Het einde van tastbare media?
  • 18 years ago...
    • Blogpet
    • Laatste dorp in USA nu ook telefoon
  • RSS
  • LinkedIn
  • GitHub
  • Mastodon
← An IndieWeb Webring →

Archives

  • Likes (264)
  • Bookmarks (258)
  • Notes (131)
  • Replies (53)
  • Articles (626)
  • All Posts

Digging the Digital staat op de state of the art server van Servebolt.
De snelste high-performance hosting met een sterke focus op schaalbaarheid en veiligheid.