random

Vandaag is het 24 maart 2020. 36 jaar geleden zaten 5 scholieren een dag opgesloten op Shermer High School om een opstel te schrijven over Wie Ze Zijn. Gedurende de dag leren de schoolprinses 👸, sporter🏈, slimmerik 🧠, weirdo 👜 en crimineel ✊, elkaar steeds beter kennen en komen ze er achter dat ze allemaal niet zo verschillend zijn.

Nee, het cynisme de ironie zal me niet ontgaan als ik vanavond voor mijn lol de film The Breakfast Club weer opzet. Om te kijken naar 5 scholieren die een dag zitten opgesloten. Het blijft één van mijn favoriete films, niet in de minste plaats vanwege het universum dat regisseur John Hughes heeft gemaakt rondom het fictieve plaatsje Shermer, waar de zaterdag zich afspeelt. In het boek Bratpack America, over highschool-films van de jaren ’80, kun je lezen

“The kids from Sixteen Candles probably knew Ferris Bueller, or at least the myth of him, from school. Roughneck Charlie Sheen from Ferris probably lived in the same scruffier part of Shermer as “criminal” Judd Nelson from The Breakfast Club.” (Kevin Smokler , Brat Pack America)

Vrijdagochtend ging ik nog hardlopen. Ik kan me niet herinneren dat ik heel dicht in de buurt van andere mensen ben geweest. Maar toen we in de middag met het gezin door Amelisweerd liepen voelden we ons erg ongemakkelijk. Als je mensen wilde passeren ging er niemand uit de weg. Niet op een smal pad of langs een parkeerplaats.

Vanavond ging ik friet halen voor het avondeten. Onze buurtcafetaria heeft het prima geregeld. Je geeft telefonisch je bestelling door, komt langs, pint aan de deur en je krijgt je bestelling mee. Maar toch staan er dan twee gasten van midden twintig bij je in de buurt alsof er niks aan de hand is. Ik heb ze echt moeten weg gebaren voor ik mijn eten kon pakken en vertrekken.

In het nieuws en de actualiteiten kwam het nog duidelijker naar boven, we trekken ons geen flikker aan van die regels. Als anderen zich aan de anderhalve meter houden hoef ik het niet te doen. Ik ben toch gezond. Ik val niet in de risicogroep. Ik weet waar ik mee bezig ben. Het zijn allemaal kutsmoesjes. Luister naar de experts, luister naar de overheid. Hou afstand. Laten we het samen oplossen en er samen voor zorgen dat binnen afzienbare tijd de grootste ellende achter ons ligt.

Ik heb inmiddels besloten dat ik niet meer ga hardlopen. We beperken ons buiten zijn tot de achtertuin en als het kan even een potje voetballen voor op straat. Als het rustig is en als we afstand kunnen houden. Gelukkig wonen we in een relatief rustige straat. Boodschappen doen we snel en alleen als het echt nodig is. Verder blijven we binnen. Dat is het minste dat we kunnen doen om een bijdrage te leveren om deze globale crisis in te dammen.

Help mee. Blijf binnen.

Het is weekend. Eindelijk even de tijd om een ander scherm open te hebben op mijn laptop. Of niet alleen de tijd, vooral de energie.

De afgelopen week gaan we niet snel vergeten en we zullen nog meer van dit soort weken krijgen. Voor mij was de week er één van bijstellen. Van soms wat piekerend uit het raam staren. Vooral het werk en privé weer opnieuw calibreren. Te vaak op de nationale nieuwssites kijken welke doemscenario’s nu weer over ons worden uitgestort en daar weer over peinzen. Op Twitter kijken en er soms moeten lachen maar soms ook moe worden van de zelfbenoemde experts. Op Instagram langzaam maar zeker het sentiment zien verschuiven van “Everything is fine” naar “Hier is mijn kleurgecodeerde homeschooling template en affiliate link naar de thuisyoga-klas”

Wat dat laatste betreft, ik kan je dit artikel in de New York Times aanraden. Ik ben het eens met de auteur, waarom proberen we als ouders in deze crisistijd ook nog schooltje te spelen voor onze kinderen? Iedereen mist nu die paar weken school en er is geen reden om zo panisch te doen over het bijhouden van schoolwerk. Wij hebben ook een net schema gemaakt, maar eerlijk gezegd, het zijn meer richtlijnen dan een strikt schema en we richten ons vooral op het naar buiten gaan en even een frisse neus halen. School komt later wel.

Onze dochter van 13 begon haar online klassen deze week met twee ingeroosterde studiedagen. Je gelooft het niet, dat betekende dus ook vrije dagen voor haar nu ze thuis zit.

In mijn post over het Hamstergevoel maakte ik een opmerking dat ik nog bij Kaliber op kantoor werkte. Dat klopte dinsdag nog. Woensdag niet meer. Ik had zowel op maandag als dinsdag nog twee interne besprekingen die ik liever nog in persoon deed dan via video. Niet omdat het hele delicate onderwerpen waren, maar omdat ik het gevoel had dat de non-verbale communicatie en samen rondom een tafel wat door te spreken, bij kan dragen aan het verdere verloop van het project. Klinkt vaag hè, ik wil nog niet teveel over dat project vertellen. Dus hou ik het hierbij.

Dinsdagavond op de bank bespraken we hoe verder te gaan. Bij Kaliber hebben we genoeg ruimte op kantoor en mensen al thuis zitten, om de 1,5 meter afstand in acht te houden. Ondanks de persoonlijke afstand is er wel de sociale nabijheid van collega’s die bijdraagt aan een goede dag. De combinatie van het werk dat ik doe (kan prima op afstand) en de privé situatie deed me besluiten om toch thuis te gaan werken. Helie vindt het lastig om de hele dag alleen te zijn met de kinderen, ze bezig te houden met schoolwerk en ontspanning, het nieuws om haar heen, haar eigen gezondheid op peil te houden en zelf de rust te vinden. Je verwacht het niet hè… Maar serieus, het is een flinke tol die vrij plots wordt geëist van ons allemaal en het belangrijkste is dat we er als gezin zo goed mogelijk doorheen komen. De rest volgt dan wel.

Dat betekende dat ik mijn thuiswerkplek weer opnieuw kon inrichten. Omdat ik bijna een jaar bij Kaliber werk, heb ik weinig behoefte gehad om de thuiswerkplek echt in stand te houden. Het was een verzamelplaats geworden van losse papiertjes, losse spullen die nog een vaste plek nodig hadden en vooral veel stof. Na een half uurtje opruimen en schoonmaken kon ik weer aan de slag. De plek is inmiddels weer aangekleed met wat popculture-parafernalia om het meer mijn eigen plek te maken.

Het is weekend en ik heb genoeg losse flarden in mijn hoofd voor blogposts. Flarden die een tweet kunnen zijn, maar die ik gewoon hier moet posten. Toen ik vanochtend mijn RSS reader opende na dik een week, werd ik zo blij van alle persoonlijke verhalen en beslommeringen van andere bloggers. De zorgen, de vragen, de verwondering en de schoonheid om ons heen. Ik lees liever die kleine persoonlijke verhalen. Het grote, feitelijke nieuws komt dagelijks wel binnen bij ons. Hoe dat effect heeft op je dagelijkse leven, daar kunnen blogs een rol in spelen. Natuurlijk zien we die dagelijkse beslommeringen ook op Twitter, Instagram en Facebook, het verschil blijft wat mij betreft zitten in de persoonlijkheid die een eigen moederschip heeft. In de duurzaamheid van je eigen site. Door bewust even het nieuws én de toetsenbord-experts achter je te laten en op bezoek te gaan bij die persoonlijke verhalen op eigen sites, dat brengt zo’n enorme rust.

Verbaas je dus niet als er de komende tijd meer losse flodders hier zullen verschijnen. Ik heb het nodig om voor mezelf de boel wat op orde te houden en richting te geven in de komende periode. Je bent welkom om mee te lezen en te reageren. Graag zelfs.