Retrogamen: In het Nationaal Game Museum kun je weer kind zijn, merkt Christiaan Weijts, en spelen als in de jaren tachtig, toen wij nog zelf macht over de techniek hadden.
In het NRC artikel Nostalgie naar de tijd dat we macht hadden, beschrijft journalist Weijts zijn hang naar nostalgie aan de hand van een bezoek aan het Nationaal Videogame Museum. Ik kan me dat voorstellen, ik kom geregeld in het museum en de nostalgie-factor is daar groot. Ik merk dat mijn kinderen (7 en 12) het niet helemaal begrijpen, maar aan de andere kant zijn ze wel fan van de nostalgie zonder dat ze het weten. Onze oudste is een fan van de oudere muziek van Queen en David Bowie, terwijl de jongste op de Nintendo Switch prima wisselt tussen de laatste uitgave van Super Smash Bros. en de allereerste Legend of Zelda uit 1986.
De analyse van Weijts deed me denken aan het indieweb, waar ik zelf veel mee bezig ben. Is dat eveneens een vorm van nostalgie? Een hang naar een tijd waar je zelf meer controle had over wat je schrijft, publiceert, leest en deelt? Hoe de wereld aan je gepresenteerd wordt, zonder invloed van algoritmes, adverteerders en de smaak van je verbonden netwerk? Misschien wel. Door bezig te zijn met onderdelen van het indieweb begrijp je beter de onderliggende technologie op een conceptueel niveau. Zonder direct elke regel te snappen, begin je wel te begrijpen hoe het mogelijk is dat Twitter-reacties en -sterren onder een blogpost komen. Hoe je tussen blogplatformen kunt reageren vanuit je eigen blog. Je hebt weer iets meer controle over de online situatie en dat voelt prettig. Is dat nostalgisch? Prima.
Het artikel eindigt met een vooruitblik waar de mensen van de toekomst, onder (klein-) kinderen, genezen zijn van nostalgie. Ik hoop het eerlijk gezegd niet. Hoe leuk is het toch niet om over 40 jaar de Floss als nostalgische dansje terug te zien?
