Vrijdagochtend ging ik nog hardlopen. Ik kan me niet herinneren dat ik heel dicht in de buurt van andere mensen ben geweest. Maar toen we in de middag met het gezin door Amelisweerd liepen voelden we ons erg ongemakkelijk. Als je mensen wilde passeren ging er niemand uit de weg. Niet op een smal pad of langs een parkeerplaats.
Vanavond ging ik friet halen voor het avondeten. Onze buurtcafetaria heeft het prima geregeld. Je geeft telefonisch je bestelling door, komt langs, pint aan de deur en je krijgt je bestelling mee. Maar toch staan er dan twee gasten van midden twintig bij je in de buurt alsof er niks aan de hand is. Ik heb ze echt moeten weg gebaren voor ik mijn eten kon pakken en vertrekken.
In het nieuws en de actualiteiten kwam het nog duidelijker naar boven, we trekken ons geen flikker aan van die regels. Als anderen zich aan de anderhalve meter houden hoef ik het niet te doen. Ik ben toch gezond. Ik val niet in de risicogroep. Ik weet waar ik mee bezig ben. Het zijn allemaal kutsmoesjes. Luister naar de experts, luister naar de overheid. Hou afstand. Laten we het samen oplossen en er samen voor zorgen dat binnen afzienbare tijd de grootste ellende achter ons ligt.
Ik heb inmiddels besloten dat ik niet meer ga hardlopen. We beperken ons buiten zijn tot de achtertuin en als het kan even een potje voetballen voor op straat. Als het rustig is en als we afstand kunnen houden. Gelukkig wonen we in een relatief rustige straat. Boodschappen doen we snel en alleen als het echt nodig is. Verder blijven we binnen. Dat is het minste dat we kunnen doen om een bijdrage te leveren om deze globale crisis in te dammen.
Help mee. Blijf binnen.
Mijn collega Jochem dacht hetzelfde en maakte dit weekend thuis https://blijfgewoonthuis.nl