Sunday morning teanotes

Ik geloof dat we het deze ochtend over weinig anders kunnen hebben dan wat er afgelopen dinsdag is gebeurd. Ik heb de laatste dagen veel met vrienden gepraat over de gevolgen van de moord op Theo van Gogh. Wat is er aan de hand met dit land? Hoe kan zoiets gebeuren? Hoe zorgen we er voor dat dit niet nog een keer gebeurt? Iedereen heeft er zo zijn mening over. Veelal hoor ik de opmerking “Flikker ze allemaal het land uit” of “Pak de nederlandse nationaliteit af” en het doet me pijn om te constateren dat ik het daar mee eens ben. Gisterenavond sprak ik iemand die ik beschouw als een van de meest linkse personen die ik ken. Zelfs hij is omgeslagen. Zijn eerste opmerking: “Godverdomme nou ben ik het zat. Flikker ze allemaal maar het land uit”. Ik merk het ook aan mezelf. Maar zo eenvoudig is het toch allemaal niet lijkt me. Moet je nu zomaar iedereen met een ander kleurtje over de grens zetten? Of moet je iedereen die “lastig” is het land uit kieperen? Hoe gaan we dan om met de spreekkoren en lastige kaalkoppen met een nederlands paspoort? Moet je die dan vast gaan zetten? Kost mij weer belastingcenten om extra cellen te bouwen. Wat ik vooral aan mezelf merk is dat ik kwaad ben op dit land. Dit is niet meer het land waar ik wil zijn, waar ik wil wonen. Ik was gisteren op de verjaardag van een van mijn beste vrienden. We kennen elkaar sinds we 5 zijn. We hebben veel, heel veel samen meegemaakt. En we raakten automatisch aan de praat over “vroeger”. Ja, we worden oude lullen, want vroeger was inderdaad alles beter. We haalden herinneringen op over hoe het was in de straat waar we woonden, waar we gewoon konden buiten spelen, waar onze ouders de deur open lieten zonder dat er ongenode gasten binnen kwamen. Waar we het ook over hadden is over de eerste Marokkaanse familie die in de straat kwam wonen. Dat was begin jaren ’80. Een gezin met 3 zonen en 1 dochter. Wat deden we? Wat alle jonge jochies doen tegen andere jonge jochies die ze niet kennen: ruzie maken. Maar een paar dagen later merkte we dat die jonge jochies in die familie net zo zijn als wij ook zijn en dan is het klaar. Toen merkte we al dat het geen ruk uitmaakt waar je vandaan komt. Als je je maar normaal gedraagt. Maar ergens in de afgelopen 25 jaar is het misgelopen in Nederland. En ik weet niet wat het is. Ik ben blij dat ik een tolerant land mag wonen. Ik ben blij dat je hier mag zeggen wat je wilt, zolang het binnen de grenzen van de wet valt. Maar helaas zijn er mensen die niet goed met die verworven vrijheden kunnen omgaan. Het groepje wat het verpest voor de anderen zullen we maar zeggen. Dus moeten we nu een paar van die vrijheden inleveren? Steeds als het over dat onderwerp gaat krijg ik Orwelliaanse “1984”-beelden op mijn netvlies. Ik weet niet meer wat ik er van moet denken, ik weet ook niet meer wat ik moet vinden van de vrijheden die we hebben. Heel egoistisch: Het enige wat ik nu nog vind is dat blij ben dat ik over een maand een tijdje naar de andere kant van de wereld ga. Even drie weken niet aan Nederland denken. Ik ben er aan toe. Nu meer dan ooit. [[image:doooden.jpg::center:0]]