Sunday morning teanotes

Daar is hij weer. De vertrouwde SMTN op de zondagochtend. De afgelopen twee dagen hebben we wat uitgerust van de vakantie (da’s gek… ) en de boel opgeruimd. Dat betekent praktisch dat het huis nu vol ligt met gadgets, gekochte spullen, vuile en schone was, achterstallige post (Bob, de rekening wordt zsm betaald!) en tijdschriften. Maar onze hoofden zitten vol met herinneringen en het plezier van de afgelopen maand. Het lijkt al weer zo’n tijd geleden dat we de reuzenbomen in het Kauri-woud hebben gezien, terwijl dat een week geleden is. Nog geen 4 dagen geleden stonden we in Auckland vertwijfeld om ons te heen kijken: “Wat doen we hier?” Dat komt met name door de terugreis denk ik. Door dat we een wat ongelukkige aansluiting hadden in Seoul, hebben we 8 uur moeten wachten. En 8 uur op een vliegveld vol Aziaten? Je wilt het niet. Je wilt het zo enorm niet. Eenmaal in Frankfurt kregen we meteen weer in de gaten dat we in Europa waren. Een broodje en wat frisdrank was even duur als in Nieuw Zeeland, echter, de valuta verschilde (Euro:NZ Dollar = 2:1) In NZ is het leven echt goedkoper. Niet alleen het eten en verblijf, maar ook bijvoorbeeld benzine. Een liter loodvrij kost daar $1,09. Dat is met de huidige koers zo’n 50 eurocent per liter. Hier staat wel tegenover dat de salarissen in NZ vele malen lager liggen dan in Nederland. We spraken een chefkok die 17 dollar per uur verdient! Een doel van de vakantie was ook om eens te kijken of het land is waar we willen wonen. Helie is 7 jaar geleden al een halfjaar in NZ geweest voor haar studie en sindsdien heeft ze altijd de wens gehad om nog eens terug te gaan. We hebben gekeken naar huizenprijzen en andere omstandigheden. Ook de huizen zijn nog goedkoop. Voor hetzelfde bedrag als we nu een klein huis in Utrecht hebben gekocht, kunnen we ook in Kaikoura in een 4-kamer huis zitten, in de bergen, met zee-uitzicht. Dit blijft echter niet zo. De Amerikanen zijn als gekken alles aan het opkopen en bieden absurde bedragen voor huizen en grond. Met als gevolg dat voor de “gewone man” een eigen huis steeds meer onbereikbaar wordt. Tijdens Kerstmis hebben we de oude huisbazin van Helie bezocht en zijn we uitgenodigd om kerst mee te vieren. De groep mensen die ik toen heb ontmoet is een van mijn hoogtepunten van de vakantie. Nu eens niet een gesprek met backpackers over het vorige en volgende hostel, de dolfijnen en het bungeejumpen (niets mis mee, maar toch… ) maar met een groep mensen die daadwerkelijk iets betekenen voor het land. Ann, de huisbazin, is persoonlijk verantwoordelijk geweest voor een verregaande integratie in de schoolsystemen van Maori en Pakeha (blanke NZ-ers). Philip, haar vriend, heeft een goedlopend PR bureau in Wellington, Kat is een lerares Duits in Wellington en Mary is op universitair bezig geweest met het Whaitangi-tribunaal en heeft diverse publicaties op haar naam staan over o.a. de aardbeving in Napier van 1931. Met deze groep mensen hebben we uitgebreid gesproken. Natuurlijk ook over vakantie en de luchtige zaken, maar ook over de situatie in Nederland op dit moment, de mislukte integratie, de moord op Theo van Gogh en Pim Fortuyn, het EU beleid etc. Daarnaast hebben zij veel verteld over de stand van zaken in NZ. Hoe zij met de vreemdelingenstroom uit Azie omgaan, hoe door de US alle prijzen omhoog gaan, maar de lonen bevriezen, wat de rol van de Maori is in het huidige NZ. Een erg boeiende en interessante dag die mijn kijk op het land toch wel heeft bijgesteld. Een paar dagen later kwamen we in een hostel in Whangarei een groep Kiwi’s (NZ-ers) tegen die actief zijn in de jongerenpolitiek en de situatie voor jonge Maori’s en kiwi’s. Zij bevestigde de verhalen die we eerder hadden gehoord en gaven er ook hun kijk op. Het heeft mij in elk geval aan het denken gezet over de verhoudingen tussen Nieuw-Zeeland en Nederland. Toen we terugkwamen in Nederland was het al avond, maar de ochtend er op zag ik meteen weer waarom ik zo graag op vakantie wilde. Een grauwe grijze deken in de lucht, guur, kou. Toen we die middag boodschappen gingen doen voelden we ook direct de verschillen tussen de mensen van NZ en Nederland. Is men in NZ bij voorkeur open en vriendelijk, hier merkten we meteen de geslotenheid van de mensen. Iedereen doet zijn ding, kijkt niet naar elkaar, let niet op elkaar, maar is vooral met zichzelf bezig. Een vrouw met kinderwagen die haar boodschappen inpakt en ziet dat Helie er langs wilt met een winkelwagen, verschuift haar kinderwagen zo dat Helie er nog niet langs kan. Een vriendelijke blik van Helie met de vraag of ze er alsnog bij mag wordt afgedaan met een snauw en een verwarde blik van de moeder. Het is de uitstraling die Nederlanders hebben. We herkenden Nederlanders al van 25 meter afstand in NZ. Zonder ze te horen, alleen maar de aanblik. Ik denk dat we 5% van de pogingen fout hadden. Dan waren het Duitsers. Wat is er nog meer over NZ te vertellen? Veel. Veel te veel. Het is een mooi land, prachtige natuur, aardige mensen, geweldige cultuur en zeker het bezoeken waard. We willen ook iedereen bedanken voor de reacties op onze stukjes en de SMS-jes tijdens Oud en Nieuw! We vragen ons alleen af waarom twee foto’s in het album zo vaak zijn bekeken, namelijk deze en deze. Kan iemand daar een antwoord op geven? De komende tijd zal ik nog eens wat tips en links bij elkaar zetten over onze vakantie. Evenals natuurlijk de foto’s en de video’s die we hebben gemaakt. Maar die moet ik eerst op een afspeelbare DVD zien te krijgen. Want daar ben ik dus ook al een avond en een ochtend mee bezig en het wil maar niet lukken. Vanaf vandaag, nou ja morgen denk ik, dus weer een gewone weblog!