Vandaag is de sterfdag van Aaron Swartz, The Internet’s Own Boy. Aaron Swartz was een schrijver, programmeur, web-activist en politieke organisator. Hij was onder andere betrokken bij de ontwikkeling van het RSS-format, de ontwikkeling van de webschrijf-taal Markdown, mede-oprichter van Reddit en mede-oprichter van Creative Commons. Swartz kwam op 11 januari 2013 om het leven. Hij koos hier zelf voor. De exacte redenen zullen altijd onduidelijk blijven, al is zijn toenmalige vriendin er duidelijk over in een blogpost, Aaron was opgejaagd wild voor de Amerikaanse overheid door zijn activistische werk.

Elk jaar op zijn sterfdag kijk ik de documentaire over zijn leven, gratis te downloaden op The Internet Archive. Toen ik vanavond zat te kijken viel me op dat de tijd waarin dit speelde (2010 - 2013) politiek en maatschappelijk zó anders was dan nu. Het speelde allemaal in de tijd van Barack Obama, tijdens en na de financiële crisis. Swartz werd in 2011 vervolgd wegens computerfraude. Hij zou een strafblad krijgen en als “misdadiger” te boek staan. In de documentaire vertelt zijn toenmalige vriendin Taren Stinebrickner-Kauffman hoe ze langs het Witte Huis lopen. Aaron kijkt en zegt “Hier zullen ze nooit een misdadiger binnenlaten…”

Mja… Als je ziet wie nu in het Witte Huis zit…

Swartz maakte zich in 2012 sterk voor open toegang tot het web. Hij was mede-verantwoordelijk voor de ondergang van de SOPA-wetgeving, die er voor zou zorgen dat het web sterk gereguleerd zou worden. Hij zorgde er mede voor dat vele grote en kleine websites een dag donker waren, als protest tegen de wet.

Wat als Swartz de afgelopen jaren zou hebben meegemaakt? Als hij had gezien hoe algoritmische nieuwsdistributie voor polarisatie zorgt, hoe Facebook mede-verantwoordelijk is voor de genocide in Myanmar, de schandalen rondom Cambridge Analytica, de politieke krachten die op het web spelen. Hoe zou hij daar op reageren? Hoe zou hij actie ondernemen?

Elk jaar vindt Aaron Swartz Day plaats, met hackathons, lezingen en natuurlijk om zijn leven en zijn werk te herinneren. Dat blijft nodig.