Zal ik dan toch maar…
Voor alle zekerheid… dat ene pak ontbijtgranen meenemen. Wat nu nog de leegte van het schap breekt. Fier staat het midden op de ijzer gevlochten rekken, eenzaam te wachten op een paniekerige avondshopper.
Het brood is op. De eieren zijn op. Chips is weg. Niemand die het laatste pak WC papier durft te pakken, alsof het de laatste bitterbal op de schaal is.
Ik ging na mijn werk nog even langs de Albert Heijn XL om de hoek bij onze feesttent. Ja, ik werkte niet thuis. Nog niet. Maar dat is een ander verhaal. Terug naar de AHXL. Ik dacht dat daar wel weer behoorlijk wat aangevuld zou zijn na een bizar weekendje pandemiepaniek-shopping. Dat viel dan toch vies tegen.
Nu had ik niet zo heel veel meer nodig. Wat extra fruit, de batterijen bleken op voor de kleurenklok die we van zolder hebben gehaald, een zakje chips (hahaha, dream on Meeuwsen!) en wat wasmiddelen.
Alles wat ik nodig had was er nog. Of nee, wacht. De schappen met chipszakken zagen er zo uit.
Ik had zulke lege schappen door de winkel heen nog nooit met eigen ogen gezien en ik vond het bizar. Echt bizar. Normaal bulkt een AH XL van de producten, van de luxe die we hebben om te kunnen kiezen wat we eten en dat het beschikbaar is. Als je dan ziet dat er geen brood is (waar ik nog voldoende van in mijn vriezer heb liggen) maar nog wel één pak ontbijtgranen (die ik niet eet) dan gaat je hamsterbrein werken. Ik voelde het op dat moment.
Even ging de gedachte door mijn hoofd. Zal ik dat pak dan toch maar meenemen? Net als bij de zuivel. Bijna geen toetjes meer. Zal ik er wat extra meenemen?
Nee natuurlijk niet. Dat is flauwekul. Dat is nergens voor nodig. We leven in een land met een goede infrastructuur en logistieke middelen om winkels weer te bevoorraden. Het is nergens voor nodig om “wat extra’s” te kopen.
Maar dat ik wel even die gedachte had deed me ineens begrijpen hoe dat hamster-gevoel werkt. Zeker als je ter plekke ziet dat de schappen worden leeggegraaid. Dan doe je irrationeel mee. Je pakt wat je kunt pakken en je bedenkt je later dat het niet nodig was.
Ik kwam de winkel uit met die batterijen, de laatste netjes mandarijnen, wasmiddel en wat snoep voor de kinderen. En een zakje Bugles chips. Daar komen we de week wel mee door 😉
Ik heb onze voorraad aangevuld van normaal 1-2 weken naar een maand, op wat uiteindelijk de dag voor het eerste corona-geval in NL was, nu drie weken geleden. Precies omdat de Italianen toen net de eerste beperkingen kregen opgelegd in het noorden, en je meteen dit soort foto’s zag uit Milaan, en omdat al duidelijk was dat je mogelijk in je eentje thuis moet uitzieken. Toen realiseerde ik me dat dat met een paar dagen in NL ook het beeld kon zijn, want exponentiële groei betekent dat er niets aan de hand lijkt tot alles mis is. Resultaat is dat we nu even rustig kunnen wachten tot de winkels over een paar dagen weer voller zijn als de eerste onrust is verdwenen, en niet per se ook boodschappen moeten doen. Maar van lege schappen krijg je wel kriebels ja. Heel herkenbaar.
Hier in downtown Düsseldorf zijn enkel de vakken met rijst en pasta leeg geraakt door #hamsteren. Hier schijnt de bevoorrading nog goed te lopen.