Sinds ik bezig ben met dit blog merk ik dat mijn activiteiten hier lekker vertrouwd met eb en vloed gaan. Er is genoeg te zeggen over alle gebeurtenissen de afgelopen weken. Van het nieuws rondom Facebook en Cambridge Analytica, mijn aanwezigheid in een panel over de toekomst van de opleiding CMD, succesjes met het hardlopen, boeiende artikelen die ik heb gelezen. Maar soms komt het er gewoon niet van om het allemaal op deez’ blog te delen. Ik wil dat nog makkelijker maken voor mezelf. Bijna met een soort one-click oplossing om een link te delen inclusief een extra opmerking waarom het lezenswaardig is.
Natuurlijk kan ik dat op Twitter doen, maar ik vind het tegelijk de charme om die losse gedachten hier te posten. Het is en blijft natuurlijk een weblog, we loggen het web!
Elk zichzelf respecterend blog heeft een blog als deze nodig. Na een periode van pauze, even je leven leiden zonder constant te posten, er toch over schrijven op je eigen blog. In een verontschuldigende toon en met de belofte dat het vanaf nu beter gaat.
Mja, dat doen we hier dus niet. Ik heb geen idee hoe dit gaat lopen. Wie weet is het hierna weer weken stil of post ik morgen drie keer. We zullen het zien!
Deze post is even nodig om er weer in te komen. Om de gedachten weer op papuer te zetten en niet bang te zijn voor een leeg scherm met knipperende cursor. De angst van elke blogger of schrijver. De grap is dat ik 250 woorden geleden nog niet wist waar dit verhaal heen zou gaan. Uiteindelijk eindigen we hier. Wat prima is.
Mijn lesje van de dag: Maak je niet te druk als je denkt dat je niets te schrijven hebt. Je kunt altijd eindigen met wat zelfreflectie en een les. En dan heb je toch wat te schrijven 😉
