Ik herken het verhaal van Jack Baty maar al te goed. Ik volg zijn verschillende sites en experimenten al jaren. Zijn eigen observatie klopt als een bus:
It pains me to admit that I will never be content with a single way to publish things.
Jack heeft meerdere domeinen, met meerdere (soorten) blogs en schuift om de zoveel maanden alles weer van het ene domein naar het andere. Dat klinkt niet onbekend, al ben ik zelf iets voorzichtiger.
Een ecosysteem voor je passie
Ik steek mijn enthousiasme voor het omglolverse niet onder stoelen of banken. Het ecosysteem dat Adam met zijn designstudio maakt vind ik fascinerend. Niet in de minste plaats vanwege de community die hij er om heen bouwt middels Mastodon, een forum en zelfs IRC. De losse diensten zijn een aggregaat van web 2.0-tijdperk mogelijkheden (blog, statuslog, foto-opslag, pastebin) en de community-bouwstenen uit de begindagen van het web, zoals IRC en zelfs een textbased adventure in de terminal waar je je eigen plek kunt bouwen. Zoals de DDS vroeger.
Ik hou van zulke verzamelingen aan diensten. Dave Winer heeft net zulke bouwstenen in zijn arsenaal. Van een feedreader tot blogdienst tot bookmarking-tool. Allen zijn gelinkt met RSS, OPML of andere protocollen uit de begindagen van het web.
Ik probeer ze en ben en er enthousiast over. Ik twijfel elke keer of ik naast dit blog niet iets anders moet doen. Maar ik kom al snel tot mijn zinnen. Na meer dan 20 jaar online schrijven is het inmiddels uitgegroeid tot een aardige digital garden voor mezelf. Ik weet dat ik over veel onderwerpen hier heb geschreven en kan het prima aan elkaar linken. Soms verras ik mezelf dat ik een blogpost over een specifiek thema heb, wat ik zelf al weer was vergeten. Zoals de website die ik ooit voor mijn eigen scriptie maakte. Als ik dat weer zou verspreiden over meerdere domeinen en diensten, dan verlies ik die kracht van de verbindingen. Ondanks dat de hyperlink natuurlijk elke verbinding mogelijk maakt.
Blijven of gaan?
Een paar jaar terug verplaatste ik al mijn blogposts weer naar WordPress. Omdat ik dat nu eenmaal ken. Met de hulp van vriend Remkus migreerde ik alles van Jekyll naar WordPress en iets later importeerde ik de begindagen van mijn blog hier. Ik hou er van om alles op één plek te hebben. Ik heb niet de mentale capaciteit om over meerdere domeinen en databases te moeten zoeken naar iets wat ik ooit eens heb geschreven.
Dus stel dat ik alles verhuis naar mijn weblog.lol domein of zelfs naar een rad.dad plek. Of misschien wel een tilde-domein, heb ik ook nog! Ik vrees dat me dat weer zoveel denkwerk gaat opleveren. Zoveel uitzonderingen in die duizenden blogposts die ik zelfs nu nog niet heb opgelost.
En mijn WordPress blog werkt op zich wel. Ik kan via allerlei andere apps relatief eenvoudig publiceren. Obsidian, Emacs, Drafts, mijn RSS reader. Dankzij de WordPress API en het Micropub protocol kan ik eenvoudig vanaf meerdere invalswegen op de plaats van bestemming komen, mijn domein. Moet ik dat weer opnieuw gaan opbouwen of bij elkaar zoeken voor andere diensten? Of gebruik ik die andere diensten als extra plek om te publiceren? Liever niet.
Een nieuwe weg
De filosofie van omg.lol en van Dave Winer beïnvloeden me wel. De presentatie van mijn blog is te beperkt en te rigide misschien? Alles is één tijdlijn en heeft op de frontpage evenveel waarde. Kun je een statusupdate vergelijken met een longform post over een protocol? Ik vind van niet. Dus mogelijk moet ik daar naar alternatieve vormen zoeken. Een ander WordPress theme. Een theme dat beter onderscheid maakt tussen kort en lang, tussen verschillende post-types.
Ondertussen blijf ik zo nu en dan wat posten op mijn status-log en kun je op mijn naamdomein zien waar ik verder ben te vinden.
