digitale media

De laatste tijd kom ik her en der bij wat mensen over de vloer en bespreek ik wat de mogelijkheden zijn met digitale media. Mind you, ik heb het hier dus niet over social media (TE groot begrip en TE vaag) maar over de mogelijkheden die digitale kanalen kunnen brengen. Niet alleen de mogelijkheden, maar ook de veranderingen, de maar steeds sneller lopende ontwikkelingen. En van de opmerkingen die het meest wordt gemaakt is “Pfffffff…moet ik dat allemaal gaan doen, is dat allemaal nodig?” En het logische antwoord is dan: Nee natuurlijk niet. Maar om de juiste keuzes te kunnen maken moet je enigszins weten wat het speelveld is.

Vandaag kom ik een aantal artikelen tegen die tegen elkaar aan schurken en die ergens te maken hebben met dit onderwerp. Deze blogpost is niet bedoeld om een alomvattend, alleszeggend en compleet idee danwel mening te geven. Het dient voor mij meer als een dienblad van mijn gedachten. Even de boel op een rij zetten en kijken wat er uit kan komen. Een mening, andere vragen of nog meer onduidelijkheid.

Het begon vanochtend met deze video die ik op Het Zesde Vlak zag:

Een prima video die ik in andere vormen voor bij zie komen en die kenmerkend is voor het leeuwendeel van de presentaties, lezingen en meningen over social media: Alle lijnen in de grafieken en toekomstvoorspellingen gaan naar rechtsboven dus we moeten moeten moeten wel meegaan.

Begrijp me niet verkeerd, ik hou van digitale media. Ik ben dol op Twitter, blogs, wiki’s en nieuwe vormen van online samenwerking. Maar kunnen we tegelijkertijd wat realistischer zijn? Bovenstaande cijfers neem ik aan als waarheid, evenals de cijfers van video’s als Shift Happens. Maar het blijven cijfers, wat zeggen ze? Wat is de achterliggende betekenis? Wat betekent het dat er dagelijks 52 miljoen tweets wereldwijd zijn? wat is de relevantie voor een MKB-er die “iets online wil doen” dat Foursquare 864.000 check-ins heeft op een dag? Waarom is dat zo relevant? Omdat die nummers stijgen? Omdat het grote getallen zijn? Wat doet Foursquare in Utrecht, waar die MKB-er zit? Welke interessante twitter-gebruikers zitten in Oost-Groningen die relevant kunnen zijn voor lokale business? Denk nog even aan de Twitterende slager en je weet dat de antwoorden zijn te vinden. Maar video’s als bovenstaande zijn niets meer dan grote-getallen-geilheid. Alles wat maar groot, groter, grootst wordt en als eerder gezegd naar rechtsboven wijst is goed. Zonder stil te staan bij wat het nu eigenlijk betekent.

400 miljoen Facebook-gebruikers can’t be wrong (hopen we dan maar) dus er zal wel iets in zitten. Games op Hyves worden populair, dat betekent dus iets. Als n van de kritikasters (@indirareynaert) op het nieuwe-media-debat twittert:

Dan is er toch wel iets gaande.

De video Cloud Company is een onderdeel van een groter project, uitgevoerd voor een Finse telecomprovider. In de blogpost kun je meer achtergronden lezen waaruit blijkt dat het project gaat om de vraag: How social media and digital working environments are really changing management, collaboration and organizations?

Ik haalde dat niet direct uit de video die ik zag, maar de blogpost gaf me wel wat handvatten en de onderstaande presentatie deed dat nog meer.

Eens te meer een bewijs dat een fraaie vormgeving een boodschap goed kan overbrengen. Ja, ik ben het er helemaal mee eens dat nieuwe digitale mogelijkheden de werkvloer veranderen.

Maar waarom gaat het dan zo moeilijk?

Dat is de grote vraag. Iedereen zit op congressen ja en amen te schudden dat het anders moet maar als het er op aan komt zitten we elkaar aan te kijken hoe dat dan zou moeten. We lezen de marketingblogs, de onderzoeken, de use-cases en de best practices en er komen stapels consultants binnen die duurbetaald powerpoint na powerpoint de organisatie in gooien hoe we allemaal gaan Werken Twee Punt Nul. En dat gaat soms best wel goed hoor. Natuurlijk zijn er fraaie voorbeelden en komen er meer bedrijven die langzaam maar zeker overstappen op de ideeën die je hier voorbij ziet komen. Maar soms gaat het toch nog mis.

Toen las ik vanavond een blogpost bij Chris Brogan (@chrisbrogan) en werd het me eens te meer duidelijk. Zijn blogpost is echt geen hoogdravende theoretische bla bla en geeft eigenlijk geen nieuwe inzichten. Maar het zet je weer even met de voeten op de grond: Hou het simpel en verpak het toepasselijk.

Niets nieuws toch? Nee, niks nieuws. Want het KISS principe kennen we al decennia. En dat is wat er zo schuurt aan bovenstaande. Die video is gelikt vormgegeven, de verpakking is fraai, maar wat er in staat is verre van simpel. Sterker nog, het is veel. Enorm veel. Te veel? TE grote cijfers. TE abstracte beweringen. TE veel achter elkaar.

Daarom zijn veranderingen zo moeizaam. Omdat (verander-)managers TE veel tegelijkertijd in een TE korte tijd willen waarbij het resultaat direct TE goed moet zijn om het te verantwoorden naar hoger management.

De wereld verandert. Ik weet dat en ik geloof er heilig in. Maar de veranderingen gaan eveneens langzaam. Met vallen en opstaan. Met kleine stapjes. En medewerker tegelijkertijd. Dat kan soms jaren duren. Sommige medewerkers veranderen niet mee, al dan niet moedwillig. Maar maakt ze dat een minder waardevolle medewerker? Of moet je je verandering zo nu en dan eens herzien? Moet je koste wat het kost de laatste nieuwe cloudcomputing oplossing het bedrijf binnenrollen als er niet eens iemand is om na drie keer de telefoon op te nemen? Moet je je medewerkers laten twitteren als er niet eens een fatsoenlijke oplossing is voor de eigen interne parkeerproblemen? Moet je er mee wachten tot je die problemen hebt opgelost? Nee, dat hoeft niet per se, maar zie de veranderingen om je heen wel in perspectief. Hou het simpel. Doe niet te moeilijk.