Digging the Digital

Vol Blogdrift!

inspiratie

De punten een beetje aan elkaar verbinden

door 2 Comments

Na mijn blogpost van gisteren kreeg ik wat opmerkingen. Inderdaad, mijn blog is mijn plek. Mijn plek voor notitie. Een blog als notitieblok noemt Erwin Blom het. Dat zou het prima kunnen zijn. Dat is het al twintig jaar. Zonder pretenties. Zonder groots vooropgezet plan. Natuurlijk heb ik dat wel een paar keer een beetje afgetast. Zoals mijn serie over WordPress en het indieweb. Zoals de Mastodon startgids. Maar ik heb niet het geduld om dit jarenlang bij te houden. DE serie over Indieweb is al weer zo verouderd. De plugins zijn veranderd, ik zou de blogpost er ook moeten aanpassen. Maar daar heb ik dan geen zin in.

Anyway. Mijn blog als kladblok. Eigenlijk zoals een van ‘s Neerlands eerste bloggers dat ook deed. Tonie’s Kladblok bracht mij aan het bloggen.

Wat ik dan weer hoopgevend vind is dat ik op andere plekken soortgelijke geluiden hoor. Jeremy Keith die schrijft over persoonlijke homepages als sociale netwerken en Matthias die hier op antwoord hoe hij persoonlijke homepages ziet: Als “een chaotische tweedehands boekwinkel”

Daar voel ik me wel toe aangetrokken. Mijn site is ook wat chaotisch. Een beetje zoals mijn eigen interesses, tijdverdrijf en projecten zijn.

Desondanks mag het hier wel iets georganiseerder zijn. Zelfs in een chaotische boekwinkel staan genres nog wel enigszins bij elkaar. Kun je in de kasten nog een beetje organisatie vinden. Of in elk geval die kasten waar je eigen interesse is te vinden. Maar inderdaad, de Frankopedia mag meer tweedehands boekwinkel zijn en minder Apple Store…

Mijn swipe file is een zooitje!

door Leave a Comment

Het zou toch grappig zijn als elke blogpost zou onthullen hoe hij is ontstaan. Via een animatie. Dan zou je bij deze blogpost eerst 15 keer de eerste paar woorden van een zin krijgen die daarna weer verdwijnen. Ik was niet tevreden over de start.

Terwijl ik zelf vaak genoeg roep dat je niet bij de start moet beginnen. Begin gewoon ergens te schrijven. De rest volgt dan vanzelf.

Maar soms wil je die start hebben. Omdat het de cadans van je verhaal bepaalt. Tempo, ritme, stijl, gevoel. En die start had ik even niet lekker te pakken.

Juist voor dit soort momenten wil ik terugvallen op mijn Swipe File.

Je wát?

Swipe File.

Een Swipe File is iets wat uit de reclamewereld komt. Een map, digitaal of analoog, waar je interessante knipsels in bewaard. Stijlvormen, artikel ideeën, goede quotes, een sterke kop. Daar kun je bijvoorbeeld Evernote voor gebruiken, zoals ik doe. Maar het kan evenzogoed een ander programma zijn. Of met een schaar en een papieren map aan de slag. Wat je wilt. Het mooie van een Swipe File is dat je er doorheen kunt bladeren om op ideeën te komen. Als je even vast zit. Het kan je een andere manier van schrijven geven, een andere kijk op je kopregel.

Steinbeck

Je Swipe File vul je alleen, je gooit er niets uit. De combinatie van oud en nieuw kan weer iets nieuws geven.

Maar mijn Swipe File is een bende. Ik ben recent in Evernote overgestapt op een iets andere manier van spullen opslaan (van labels naar notitieboeken met meer extra tekst bij mijn notities) en dat pakt niet helemaal lekker uit. Het is een behoorlijke klus om mijn bijna 10.000 notities te converteren van het ene formaat naar het andere. Helaas is daar nog geen goede hack voor.

Maar goed, dat betekent dat mijn inspiratie en idee-knipsels nu overal rondzwerven. Dat is niet zo’n ramp, maar als je vastzit over een onderwerp of een start, dan zit je toch even te piekeren.

Over die eerste zin van je blogpost.

(Foto: Writers at work Tumblr)

Blogs die ik graag lees

door Leave a Comment

In de afgelopen 11 jaar hebben een hoop weblogs mijn scherm gepasseerd. Niet alleen de blogs die ik zelf schreef, maar heel veel blogs van anderen die ik graag en religieus las en lees. In die 11 jaar heb ik veel favoriete blogs gehad. Sites die ik een tijd volgde omdat het onderwerp me interesseerde. In al die jaren komen en gaan favorieten.

In maart kocht ik een Macbook Air, een maand later een iPhone. Samen met de iPad van een jaar eerder was ik in een maand tijd van alleseter (Windows, Android, iOS) omgeschakeld naar OS-monogamie. Op de een of andere manier heeft dat zijn weerklank gekregen in de sites die ik volg. Vrijwel gelijktijdig met die omslag besloot ik meer te gaan schrijven en ben ik meer gaan schrijven. Ik heb een tijdje gezocht naar een goede configuratie om dat te doen en die heb ik gevonden in het schrijven in Markdown. Ik vermoei jullie niet met wat Markdown exact is, hiervoor kun je beter op Lifehacking kijken.

In het kielzog van Markdown kwam ik ineens terecht in de wereld van Dropbox-blogging services, teksteditors en minimalisme. Met name minimalisme. Markdown is een opmaaktaal die simpelheid en minimalisme prevaleert. Markdown is vooral tekstueel gericht en minder op mooie plaatjes en snelle video’s die de aandacht kunnen afleiden van de echte inhoud.

In mijn zoektocht kwam ik diverse blogs tegen die rondom de thema’s minimalisme, schrijven, markdown, bezig zijn. Voor mij is het weer een nieuwe doos van Pandora die opengaat en waar ik zoveel van leer. Daarom deel ik de blogs graag met jullie, wellicht leer je er eveneens iets van.

  • Jeff Goins – Jeff is een schrijver die de afgelopen jaren zijn doel heeft ontdekt en dat heel open beschrijft met zijn lezers. Jeff deelt zo nu en dan gratis ebooks over zijn zoektocht. Zo nu en dan zijn het open deuren die hij opentrapt. Zijn blogposts en zijn nieuwsbrief zijn de moeite waard

  • Hack/Make – Op het reactievrije Hack/Make schrijft Nick Wynja over niet alleen het bedenken van verschillende hacks om je leven in te richten. Hij schrijft over het moeilijke deel: Het doen. Het maken. Heel herkenbaar.

  • Brett Terpstra – Ik heb het vermoeden dat Brett Terpstra een robot is. Deze man is zo verschrikkelijk productief, dat is bijna onmenselijk. Brett is de bedenker en maker van nvALT, een geweldige teksteditor/beheerder voor OSX, is zeer actief in de ontwikkelingen rondom Markdown en heeft een prachtig overzicht gemaakt van iOS teksteditors. Een aanrader om deze man te volgen.

Zijn er dan geen Nederlandse blogs die ik volg? Zeker wel, zo ben ik de laatste tijd zeer fan geworden van Elja Daae’s elkedagblogs, Kitty Kilian over zakelijk bloggen en Karin Ramaker over vanalles en nog wat rondom bloggen. Prima blogs en zeker de moeite waard.

De kracht van fotografie, de kunst van JR

door Leave a Comment

Ik vraag me wel eens af wat ik hier wel en niet moet plaatsen. Of bepaalde sites en verhalen die ik zie of lees, hier een plaats hebben. In the end, ik denk dat dit een plek kan en moet zijn voor alles wat mij inspireert en beweegt. Daarmee kan ik anderen wellicht verder helpen.

Onderstaande video’s zijn de beste 17 minuten die je kunt hebben op deze maandag. De eerste video is een 12 minuten documentaire van fotograaf/kunstenaar JR, Wrinkles of the city. De tweede video is een telefonisch interview met JR omdat hij een TED Prize Winner is. En dan herken je ineens zijn werk. Briljant. Inspirerend. Het brengt een glimlach op je gezicht. Meer over JR op zijn Inside Out Project site.

(Via Mary…inderdaad…die Mary)

Waarom de mens meer een #fail is dan een systeem

door Leave a Comment

Geregeld verschijnen op Twitter, blogs en Facebook allerlei ervaringen van consumenten met een merk of met een organisatie. Soms als het goed gaat, maar vaker als het mis gaat. De zo gevreesde #fail hashtag komt dan weer voorbij. Webcare teams en klantenservice houden via dashboards nauwlettend in de gaten wanneer hun merknaam in combinatie met de #fail hashtag voorbij komt. Maar is dat wel voldoende? Euh nee, natuurlijk niet. Belangrijker is om de hele keten in orde te maken en te houden. Dat is moeilijk, het betekent dat je met veel afdelingen moet samenwerken, eilandjes moet verbinden, ego’s moet verzorgen en lievelingsprojecten soms een draai moet geven. Maar het gaat toch om de klantenervaring? Dan moet dat toch geen probleem zijn?

Een recent voorbeeld van mijn kant dan. De NS. Ik weet het. Altijd makkelijk om de NS te pakken. Maar laat ik eerlijk zijn: Ik gebruik al bijna een jaar hun voordeelurenkaart in combinatie met de OV Chipkaart en dat werkt feilloos. Inderdaad, je moet er zelf aan denken om uit te checken, maar dat is gewoon je eigen verantwoordelijkheid. Ik heb nu wel een andere ervaring. Op mijn voordeelurenkaart staat een oude pasfoto. Maar ècht een oude pasfoto. Ik vermoed dat hij ergens eind jaren ‘90 eens in hun database is gekomen via een andere voordeelurenkaart en sindsdien is die tronie mijn bewijs voor de NS dat ik ben wie ik ben. Tot een paar weken terug. Het viel me bij het uitchecken ineens op dat ik een hoger bedrag moest afrekenen. Het was vlak voor mijn vakantie dus ik maakte een aantekening dat ik na de vakantie eens zou uitzoeken wat dat was. Volgens Mijn NS was ik nog steeds een klant met een voordeelurenkaart en zou ik gewoon korting moeten krijgen. Tijd om te bellen. Nog wat extra informatie: Dit was 2 uur voor ik in de trein zou stappen om naar wat afspreken in Arnhem en Amsterdam te gaan. Dus wat korting zou wel handig zijn voor me. De telefonische klantenservice was prima! De jongeman wist me uit te leggen dat mijn voordeelurenkaart niet meer geldig is, omdat de pasfoto te oud is. De pasfoto op de kaart mag maximaal 5 jaar oud zijn. Deze was toch wel zo’n 15 jaar oud. Tijd voor een nieuwe. Want, zegt de aardige klantenservicemeneer, heeft u geen brief ontvangen waarin wij vragen om een nieuwe pasfoto.

Nee dus. Nooit gekregen.

Hoe nu op te lossen? Klantenservice zegt: Ik stuur je een formulier, invullen en opsturen, heb je binnen een paar weken een nieuwe voordeelurenkaart. Ja maar ik moet over anderhalf uur de trein hebben. Dan is de beste oplossing om op het station ter plekke een kaart aan te vragen (inclusief nieuwe pasfoto) die je dan direct kunt gebruiken.

Prima! Op het station even wat pasfoto’s gemaakt en in de rij voor een voordeelurenkaart. Wederom iets wat zo was geregeld. Echt geen probleem. Alhoewel…ik krijg een tijdelijke kaart, zonder pasfoto en zonder chip. Mijn nieuwe kaart wordt nu gemaakt en dat gaat….4-5 weken duren. Om een voordeelurenkaart te maken. Juist. Al die tijd dat ik nu met trein reis moet ik dus weer kaartjes kopen, bonnetjes bij printen, allemaal bewaren en later aan mijn accountant overdragen voor de administratie. Gedoe dus. Allemaal gedoe. Omdat de NS is vergeten mij op de juiste wijze te informeren dat er een nieuwe pasfoto nodig is. Maar als je dit verhaal terugleest is er misschien iets wat je opvalt: Het ligt níet aan de mensen. Zowel de persoon bij de klantenservice als de baliemedewerkster hebben prima werk verleend en me goed geholpen.

Waar het mis gaat zijn de systemen.

  • Waarom krijg ik alleen een brief en geen email als er een pasfoto nodig is? Een brief kan kwijtraken bij de post, die kans is bij email echt veel kleiner.

  • Waarom staat er geen mededeling op Mijn NS dat er iets is met mijn kaart en dat ik moet bellen met een direct nummer (geen 0900-menu hel) om tekst en uitleg te krijgen?

  • Waarom moet ik 4-5 weken wachten op een nieuwe voordeelurenkaart?

  • Waarom moet ik nu kaartjes bewaren en een eigen administratie bij gaan houden als de NS een fout maakt?

Omdat de systemen niet goed genoeg op elkaar zijn afgestemd. Maar systemen kunnen niet automatisch op elkaar worden afgestemd. Daar is menskracht voor nodig. Denkkracht. Samenwerkingskracht. Over-de-schutting-kijken-kracht. Je-in-een-ander-verplaatsen-kracht.

Ik heb het beste met mensen en organisaties voor. Ik geloof echt wel dat er bij grote organisaties als de NS mensen zitten die deze situaties (her)kennen en proberen een verandering te zijn in hun organisatie. Maar organisaties zijn vaak te log en te onwrikbaar geworden om nog snel te kunnen handelen. Grote organisaties dragen te veel last met zich mee als “legacy systemen”, “workflow operations” en de eindeloze managerial meetings waar wordt gesproken maar zo weinig wordt gedaan.

De systemen kunnen echt wel wat ik hierboven beschrijf. Het is ondenkbaar dat dit niet mogelijk is. Maar je moet het met de juiste mensen en de juiste mentaliteit doen.