Mijn officiele rol/functietitel is Content Lead. Als ik het jargon van het vakgebied aanhoud dan hou ik me bezig met contentstrategie, contentkalender, content ontwikkeling en de publicatie/distributie/amplificatie hiervan. Maar ik probeer in mijn mails en voorstellen het minder te hebben over content maar meer over "verhalen" en "uitingen". Want maakte Hemingway "content"? Of maakt Lizzo "content"? Kijk je content op Netflix? Nee toch? Nou dan.
storytelling
Interactieve verhalen op een paardenboerderij
Als je over de Birkstraat in Soest rijdt valt het bijna niet op. Op weg naar het Paardenkamp reden we over de straat, maar we wisten niet precies waar we moesten zijn. Ineens zie ik links van de weg een parkeerplaats op een weiland, in het ijzeren hek staat “Paardenkamp” gegoten. Dat kan dus niet missen. Ik ben samen met Tess en Finn een middagje op stap, zonder een echt doel. Online vond ik het Paardenkamp, dat leek me wel wat. Maar nu ik hier op een verlaten weiland naast een autoweg sta, vraag ik me af of ik wel goed ben gereden. Ik draai me om en zie een houten bord. Met pijlen staat een boerderij aangegeven, Gagelgat. In de verte zie ik een typisch Hollands landschap, een lange oprijlaan, boerderij, paarden, stallen en een hooiberg. We steken de straat over en lopen tussen de bomen over de oprijlaan. Geen idee wat ons te wachten staat. Het lijkt een normale boerderij en ik wacht het moment af dat een grommende hond ons van het erf jaagt. Bij de stallen zie ik een bord: “We zijn open vandaag. Kom binnen voor warme koffie of een lekkernij.” Mooi. Geen kwade honden, maar gastvrijheid. We stappen de boerderij binnen en ineens zijn we in een andere wereld…
Binnen verwelkomt een vrijwilligster van het Gagelgat ons. Ik kijk verwonderd rond en zie een groot boek op een tafel, een schilderij boven een schouw. Ik ruik paarden en andere boerderijdieren. Ik zie om het hoekje een kleine keuken en een winkeltje. En naast me staat een grote kast met vier bakken. Elke bak heeft een eigen kleur. De vrijwilligster legt ons uit dat we bij het Gagelgat zijn, een boerderij uit de 18e eeuw die afgelopen zomer is omgebouwd naar een interactieve speelplaats voor kinderen en ouders. De vier bakken met RFID badges hebben een eigen kleur: Paars, groen, blauw en rood. Elke kleur is voor een leeftijdsgroep of interesse. Paars is voor kinderen tot 12 jaar en de blauwe badges zijn voor cultuurhistorici. Met de badge mogen we door de hele boerderij dwalen. Op sommige plekken zal de omgeving reageren op de badge en krijg je een verhaal te zien of horen. Of beiden. Tess krijgt de paarse badge en we gaan op pad.
Gagelgat is een geweldige interactieve belevenis voor kinderen. Van het eerste schilderij, waar je uitleg krijgt over paarden door de geschiedenis heen, tot de prachtige heerd, de “nette kamer” in een boerderij. Hier krijg je als kind uitleg over de tegels aan de muur en waarom er bepaalde beelden op staan. Als cultuurhistoricus (we deden later nog een rondje) krijg je een verhaal voorgeschoteld over het ontstaan van Delfts Blauw en de rol van de VOC in het verspreiden van dit typische Nederlandse exportproduct.
http://www.youtube.com/watch?v=2F7jRJPQDzs
In de stallen kun je op het bordes staan en over de paarden en geiten uitkijken. Met je badge hoor je verhalen over verschillende delen van de stal en lichten ze gelijktijdig op. Loop iets verder en je staat in het washok en de slaapvertrekken van de stalknechten. Je mag overal komen en je mag overal aanzitten. De paarden, geiten en konijnen hebben een natuurlijke aantrekkingskracht op de aanwezige kinderen. Ze vinden het prachtig om zo dichtbij de dieren te zijn.
Het Gagelgat is een mooi historisch museum voor kinderen en voor ouderen. Het is niet heel groot. Na een half uur heb je alle vertrekken gezien en de verhalen gehoord. Daarna kun je het niet laten om het winkeltje wat biologische appelstroop te kopen of pannenkoekenmeel.
Het bezoek aan Gagelgat was een verrassing voor onszelf. Ik liep vol beroepsgedeformeerde verbazing te kijken hoe de projecties op de muren werden gedaan en hoe door middel van een sticker op een groot boek de juiste pagina werd geprojecteerd. Een vrijwilliger vertelde me dat het museum sinds de zomer deze tour heeft. De techniek is verzorgd door Brandmerk en Yipp. Ik vind het een prachtige manier om verhalen te vertellen. De combinatie beeld, geluid en animatie zorgt dat je gefascineerd luistert en om je heen kijkt wat er gebeurd. Een mooie manier om bedrijfshistorie te vertellen, productintroducties te doen, nieuwe collecties ten toon te stellen of je evenement op te luisteren. Gagelgat is een aanrader voor jong en oud!
Waarom je nog best boeken op papier kunt uitgeven. Maar….
Gisteren hebben we de eerste update van ons e-book Lifehacking met Evernote gepubliceerd. Een aantal extra hoofdstukken, nieuwe cover, verbeterde teksten en wat nieuwe screenshots. Wederom was het een race tegen de klok, die we voor onszelf hadden gezet. Maar het is weer de moeite waard. Ik vind het bijzonder om te zien dat na zo’n update mensen direct de nieuwe versie downloaden en gaan kijken wat er nieuw is.
Ik ben blij met elke reactie. Maar deze sprak me erg aan. Mitch Roedoe liet gisteren weten:
A first for me: downloading the update of an ebook I bought. It's @frankmeeuwsen innovating with his http://t.co/gMM7FVt7 Way to go Frank!
— Mitch Roedoe (@mitsuo) December 6, 2012
“Innovating”…Dat is het zeker wel. Toen ik 10 maanden geleden bedacht dat een boek best te updaten moet zijn, wist ik nog niet hoe en wat het met zich mee zou brengen. Inmiddels ben ik wel wat wijzer en ik verwacht de komende maanden meer van deze initiatieven. Zeker nu Apple’s iBook de mogelijkheid heeft om boeken op afstand te updaten met nieuwe hoofdstukken. De opmars van e-books lijkt niet te stuiten. Een prachtige kans voor auteurs, uitgevers en uitgeef-professionals om een verandering teweeg te brengen in hun segment.
Maar een e-book is ook maar een e-book. Of het nu 300 pagina’s of 30 pagina’s is, op je virtuele boekenplank ziet alles er hetzelfde uit. Daar zit nog wel een uitdaging. Hoe kun je opvallen zonder direct te moeten investeren in een eigen app?
Je kunt opvallen met de printversie.
Kijk maar hoe Seth Godin en Martijn Aslander dat hebben gedaan.
Martijn heeft het gezocht in het verkleinen. Zijn Kleintje Easycratie is een samenvatting van het boek Easycratie. Je neemt het zo mee in je achterzak. Een prima boekje wat je in een half uurtje doorneemt. Om daarna het “echte” boek tot je te nemen.
Seth Godin heeft het gezocht in het vergroten. Zijn Kickstarter project voor The Icarus Deception was een instant hit, in 3,5 uur haalde hij $40.000 op om zijn boek te publiceren. Bij Kickstarter kun je zelf het niveau van ondersteuning kiezen, waar de artiest je een beloning voor geeft per niveau. Ik koos voor een bedrag van $62, waarmee ik naast zijn nieuwe boek eveneens “ONE COPY of the mammoth limited edition 275,000 word best-of-the-net hardcover collection that won’t be sold in stores” zou krijgen. Ik had geen idee dat het echt een mammoth boek zou zijn. Het boek is echt achterlijk groot. Bijna niet te tillen en ram- en ramvol heerlijke quotes van Ome Seth.
Ik vind het enerzijds waanzinnig dat ik zo’n enorme berg papier in mijn huis krijg terwijl ik juist probeer weer oudere boeken en magazines weg te doen (wat nog best moeilijk is, maar dat is een ander verhaal), maar aan de andere kant is een boek op deze manier minstens zo waanzinnig.
Cosmo Kramer had het ooit over een koffietafelboek over koffietafels. Dit boek is écht een koffietafel op zich.
http://www.youtube.com/watch?v=7KuDPfTfw6w
Innovatie in uitgeefland, creating stuff worth sharing en de combinatie online en offline. Ik vind het prachtig.
De kracht van een mooi verhaal voor je iPhone-app
En van mijn favoriete iPhone-apps is Hipstamatic. Ik heb er al eens eerder over geschreven en ondanks dat ik de app niet heel vaak meer gebruik, blijft het een aanrader. Ik krijg zo nu en dan nog eens de nieuwsbrief van ze. In hun laatste nieuwsbrief werd ik weer verbaasd hoe goed ze een digitale applicatie weten te verkopen alsof je het zo in de winkel kan afrekenen en in een tasje mee krijgt. Lees onderstaande beschrijvingen eens.
Besef je goed dat je voor 99 cent een stukje van een applicatie koopt. Je koopt dus geen daadwerkelijke Mr. Bling Cameracase die je om je iPhone doet. Eenmaal in New York zul je nog steeds je oude vertrouwde iPhone uit je zak halen om een foto te maken.
Alle lenzen, camera’s en extra’s die je bij Hipstamatic koopt hebben een mooie cadeauverpakking en een verhaal, dat draagt bij aan het succes van de fotografie-app volgens mij. Zoals de Chunky-lens, ontworpen door een mode-fotograaf. De lens werd in GQ magazine gebruikt voor een fotoshoot.
Is journalistiek storytelling?
Jeff Jarvis schrijft vandaag een artikel op de algemeen geldende opinie (in het journalistenvak) dat journalistiek gelijk staat aan storytelling, verhalenvertellers. Volgens Jarvis is het gemeengoed in de branche om meeknikkend te accepteren dat dit zo is. Jarvis is het er niet per s mee eens. Zijn belangrijkste reden: Er zijn nu zoveel soorten van journalistiek te benoemen, dat het niet realistisch is om de journalist in het midden van het verhaal te zetten als de verteller. Juist door de enorme stromen aan informatie en kennis die rond ons heen stromen kunnen we toevoegingen doen aan het verhaal, aanpassingen, een draai geven. Communities en hun platforms kunnen eigen verhalen maken. Een andere reden is dat de journalist zich als storyteller in het middelpunt stelt en het verhaal claimt.
Nu ben ik het niet direct oneens met Jarvis, maar wat mij opvalt is dat hij uitgaat van de traditionele wijze van verhalen vertellen. Ik denk dat de wijze van storytelling wezenlijk aan het veranderen is. De eigenschappen van een goed verhaal (een protagonist, antagonist, spanningsboog etc) blijven bestaan. Immers, deze zijn al duizenden jaren oud, dus ik verwacht niet dat daar veel aan veranderd. Maar de wijze van het vertellen, waarbij de verteller in het middelpunt staan, die verandert toch wezenlijk. Maar goed, ik denk dat Jarvis het toch wel een beetje eens is met me…
But if we continue to assume that our role is that of the storyteller, and to limit ourselves to that, then we risk closing ourselves off from forms of gathering and sharing information that do not end up in the form of stories, that are not structured and told. When we open ourselves up, we can think of journalists as enablers, as community organizers (not just of information but of a community’s ability to organize its own information), as teachers, as curators (how could I get through this without using the word at least once?), as filters, as tool makers, as algorithm writers.
Locasion Based Storytelling? Moet kunnen!
Op SXSW was de hoop dat een van de location based diensten de nieuwe Twitter zou worden. Of Foursquare, of Gowalla zou als grote winnaar uit de bus komen na het geekevent. Voor beide services heeft SXSW geen windeieren gelegd. Gowalla zag 50.000 nieuwe gebruikers tijdens de conferentie, waarvan er 5.800 in Austin zo’n 135.000 maal incheckte. Foursquare: 75.000 nieuwe gebruikers met 382.000 check-ins tijdens SXSW. Ik heb voor mezelf wel een keuze gemaakt in n van de twee applicaties. Voor nu.
Ik heb zowel Foursquare als Gowalla een tijdje gebruikt en ik merk in mijn eigen gedrag dat ik eerder Gowalla opstart en leuker vind om te gebruiken dan Foursquare. Die test is heel simpel. Ik zet beide apps naast elkaar op het startscherm van mijn iPhone en steeds als ik wil inchecken maak ik een keuze. Dat werd dus Gowalla. De functionaliteiten van de twee applicaties komen vrijwel overeen, zoals in deze prima blogpost op The Next Web is te lezen. Ik vind het ontwerp van de iPhone app van Gowalla en het “pick up items” erg leuk om mee te spelen. Bij Foursquare gaat het vooral om tips van vrienden te krijgen op of over een specifieke plaats en om burgemeester te worden op een lokatie. Gowalla biedt je de mogelijkheid om items te verzamelen, variërend van een glas Martini, een cowboyhoed (die bij Seats2Meet al weer is meegenomen) of een Beatnik Poet. Die items kun je ook weer op specifieke plaatsen achter laten voor anderen. Dus als je op het busstation bij Utrecht Centraal bent en je vindt er het boek Rework als je bent ingecheckt, die komt van mij af. En weet je wat ook gewoon goed werkt? Het design. De vorm en de stijl van de pins en de pickup items, ik vind het er prettig uitzien en leuk om te gebruiken.
Dat item maakt Gowalla ook direct een interessant concept voor me. Je kunt via Gowalla (volgens mij) eigen items ontwikkelen en in het systeem brengen. Ik dacht in elk geval daar iets over te hebben gezien maar kan het nog even niet vinden. In combinatie met de Trips functie waarmee je op specifieke plaatsen kunt inchecken en zo bijvoorbeeld een rondje Utrecht kunt doen, biedt dit een leuk platform om in combinatie met storytelling een realtime verhaal te ontwikkelen. Voor plaatselijke horeca, VVV’s en overige toerisme industrie kan Gowalla dus een interessante aanvulling bieden voor een specifieke doelgroep. Beide platformen zijn al op zoek naar goede entertainmentdeals, Foursquare heeft nu een voorsprong in een samenwerking met MTV.
Ik blijf nog een tijdje Gowalla gebruiken. Dus wil je Location Based Friendship, dan kun je het beter op dat platform met me proberen dan op Foursquare 🙂