gedachtenstroom

Nu het even makkelijk is om online een artikel van een jaar geleden op te vragen of van eergisteren, waarom ligt het belang toch altijd bij het laatste nieuws? Waarom vinden we de oudere artikelen van mindere waarde? Waarom zeggen we niet “Ik luister niet meer naar dat album, want het is vorig jaar”? Waarom kijken we nog wel naar films van jaren geleden maar lezen we geen nieuwsartikelen meer van jaren terug?

Het ligt aan de krantindustrie. Die ons heeft wijsgemaakt dat het nieuws van gisteren alleen nog interessant is om de vis in te verpakken of voor de kattenbak. Maar nu deze industrie is ingehaald door snellere media, waarom zouden we dan geen oudere, meer tijdloze artikelen onder de aandacht brengen?

Waarom besteden redacties kostbare mens- en denkkracht aan het publiceren van losse flodders terwijl je net zo goed waardevolle, diepere, tijdloze stukken kunt maken én terugvinden in je archief? Waarom zou je dat niet aanbieden als verdienmodel? Zonder advertenties, zonder opsmuk? Zet daar een redactie op in plaats van het kopje “Entertainment”. Zoek nieuwe wegen, zoek opnieuw 1000 fans.

Succes.

(Geïnspireerd door het artikel Net Wisdom op FT.com, helaas alleen na inloggen beschikbaar)

Deze quote zag ik net op Twitter voorbij komen. Een mooie quote van Andy Warhol.

Zoals de aangever (@boris) al aangaf, voor het woord “art” kun je eigenlijk alles zetten. Dat is inderdaad zo. Of het nu koken, fietsen, bidden, schrijven of ondernemen is. De kern van de quote zit in de spanning tussen “ga dit gewoon doen” en “maak je niet druk wat anderen er van vinden”. Ga iets doen. Niemand heeft me toestemming moeten geven om elke dag een blogpost te schrijven. Ik wil dat zelf doen. Ik besluit om elke dag te schrijven zodat ik hopelijk beter kan gaan schrijven. Het moet niets uitmaken wat anderen er van vinden. Het is fijn als men mijn stukken graag leest. En kijkend naar de statstieken lijkt dat wel zo. Maar het is minstens zo fijn als er aperte tegenstanders zijn. Als iemand niet van mijn stijl of onderwerpkeuze houdt. Prima. Can’t have them all.

De bijzin “Just get it done” heeft iets directs in zich. Niet te veel over nadenken, just f-in do it. Heel Kerouaciaans. Een term die ik hier al vaker heb gebruikt. Het is een tip die ik van andere schrijvers lees en hoor: Begin gewoon te schrijven. Begin gewoon ergens en zie waar je uitkomt.
Ik wist bij het schrijven van de zin “deze quote zag ik net op Twitter voorbij komen” nog niet dat ik dit ging schrijven. Alleen door die quote op het scherm te hebben en maar te schrijven wat ik vind en wat ik denk, geeft het al richting. Geeft vorm aan dit artikel. Jack Kerouac had die gave heel sterk. Al dan niet stevig aan de dope en de booze kon hij flink doorrammen op zijn typemachine en zonder op of om te kijken zijn verhalen schrijven. Doorgaan, meters maken, zweten, afzien, beuken, rammen, adem inhouden, laatste zin, punt even adem happen en weer doorgaan.

Just get it done.

Make even more art.

Denk er niet te veel over na en ga dingen doen. Het staat misschien haaks op hetgeen we bij Lifehacking prediken (plannen, vooruitkijken, indelen, lijstjes) maar juist door eens per week een plan van aanpak voor de komende week te maken, krijg je mentale ruimte in je brein om creatief na te denken. Hoe minder ruimte in je brein is dichtgemetseld met onbelangrijke zaken die je nog moet onthouden, hoe meer die ruimte opgevuld kan worden met creativiteit.

Make even more art.

Het schoot me ineens te binnen. De term doorklikdrang. Heb je er ooit van gehoord? Als ik er op Google komt er niets naar boven. “Dus” dan bestaat het niet.

Doorklikdrang is de wil die je hebt om door te klikken op een interessante of pakkende titel van een artikel. Doorklikken omdat iemand een uitdagende beschrijving bij een link zet.
Doorklikdrang is toch nog even dat ene artikel willen lezen ookal moet je de bus uit of is je wekker al drie keer van de snooze gehaald.
Doorklikdrang is wat je ‘s avonds later achter je scherm houdt dan je eigenlijk wilde. Want stel je voor dat dat ene artikel er morgenochtend niet meer is.

Doorklikdrang is een soort verslaving om steeds verder te klikken en meer te lezen of bekijken.

Goede koppen zijn de crack voor doorklikdrangverslaafden. Een copywriter is je dealer.

Is er een remedie voor? Minder nieuwsgierig zijn. Een mediadieet. Of het besef dat het internet er morgen gewoon weer is en je gerust een artikel of video een dag later kunt bekijken.

Heb jij last van doorklikdrang?

Ik fiets dagelijks langs dit verkeersbord in Utrecht en ik blijf me er over verbazen. Het bordje staat bij een parkeerplaats, op een pleintje waar volgens mij bar weinig gebeurt. Niet zo gek als je je er niet zonder redelijk doel mag ophouden. Je kunt je afvragen wie bepaalt wat een redelijk doel is. Is dat de bewoner die aan het pleintje woont? Degene die zich ophoudt op de plek die zich in een moment van zelfreflectie afvraagt of hij wel iets doelmatigs staat te doen? De patrouille die wellicht in de avonduren langskomt om iedereen te verwijderen van de plaats die niet kan aantonen er met een redelijk doel te zijn?

Hoe zou je dit online kunnen vertalen? Wat is dat redelijk doel online? Is er een redelijk doel online? Velen in de directiekamer vragen zich af waarom al die mensen het toch zo leuk vinden om te laten zien waar ze zijn via Foursquare, hun ontbijt te delen via Fork.ly of hun woonwensen op Pinterest. Heeft het allemaal een doel? Heeft het allemaal een doel nodig? Of is juist het doelloze soms zo heerlijk ontspannend? En kan het doelloze je leiden naar nieuwe inzichten en weer nieuwe doelen?

Als het gaat om de inzet van digitale media en digitale communicatiemiddelen, dan hebben we het al snel over het hebben van doelstellingen. Die gelijnd zijn aan de organisatiedoelen, aan de visie en missie van de organisatie. Een doel kan zijn het verminderen van het aantal gesprekken in het callcenter. Of het verbeteren van de relatie met bestaande klanten door ze sneller en persoonlijker te willen helpen. Of het introduceren van een nieuwe chocoladereep. Maar wat zijn dan de redelijke doelen? En voor wie? Een organisatie kan het een redelijk doel vinden om de nieuwe collectie producten dag in dag uit te promoten op de Facebook pagina, want er zal uiteindelijk een conversie moeten plaatsvinden. En wat is dan beter dan je fans op Facebook te laten zien dat je een nieuwe collectie hebt? Maar is dat een redelijk doel voor die fan? Is die wel fan geworden omdat je elk half jaar een mooie nieuwe collectie hebt? Of is die fan geworden omdat je een consistent en door het jaar heen mooie producten hebt? Of juist fan geworden vanwege die leuke 10% Facebook-only kortingsactie drie maanden geleden? Wat is het doel voor de fan om op Like, Follow of +1 te klikken? Het zal voor de persoon in kwestie zeker een redelijk doel zijn. Maar is dat redelijk doel wel in lijn met de organisatiedoelen?

Kun je dan niet beter kijken wat de doelen zijn van je publiek en je zo nu en dan daar op richten? Al zijn het onredelijke doelen, voor je publiek zal er vast een vorm van redelijkheid in zitten. We hebben het beste met je voor, meneer of mevrouw Merk. Maar dan moet je wel het beste met ons voorhebben. Anders is het verboden om je op te houden op ons internet. Met of zonder redelijk doel.