Digging the Digital

Vol Blogdrift!

zine

OPEN S02E34 – Is Substack een scam of een slim systeem?

door 4 Comments

Er is een hoop te doen rondom Substack. Alweer. Het populaire nieuwsbrief-platform ligt deze dagen onder vuur omdat ze misschien toch géén platform zijn. Maar een mediabedrijf met journalistieke uitgangspunten. Substack heeft een onbekend aantal schrijvers aan zich gebonden door ze een riant voorschot te geven. Zo riant, dat ze een vaste baan konden opzeggen om zich volledig te focussen op een eigen publicatie bij Substack.

Maar de vraag is nu of het wel zo netjes is wat Substack doet. De lijst met schrijvers die ze op deze manier aan zich binden is niet bekend. Voor schrijver Jude Doyle reden om uit te leggen waarom hij daar moeite mee heeft. Als transgender heeft hij veel met te maken met intimidatie, online pesterijen en een treitercultuur. Die onder andere uit de hoek komt van Substack schrijvers die een voorschot lijken te hebben ontvangen. Anders gezegd, Doyle betaalt mee aan het in stand houden van de treitercultuur waar hij zelf hinder van ondervindt. Het artikel van Doyle krijgt bijval en dwingt de makers van Substack tot een reactie. Naar eigen zeggen is de lijst met schrijvers divers, zowel in gender als in culturele achtergrond. Ze blijven bij hun standpunt dat de lijst niet publiek hoeft te zijn en dat ze geen redactionele eindverantwoordelijkheid hebben.

DIY mediaplatform

Als je van plan bent om iets met een nieuwsbrief te doen, dan zou ik je nu eerder naar Revue en Twitter sturen dan Substack. Er is weinig reden om Substack te gebruiken anders dan de kant-en-klare templates en editor die ze aanbieden. Maar daar zijn genoeg andere keuzes voor. De combinatie Twitter en Revue is voor veel nieuwsbriefschrijvers interessant omdat ze elkaar versterken. De mogelijkheden op het platform Twitter om je publiek op te bouwen en om je verhalen te promoten, de nieuwsbriefdienst Revue die voor het directe contact in de inbox zorgt. Die combinatie heeft Substack niet. Het is een fraaie dienst die online publiceren en inbox-aanwezigheid combineert. Maar vindbaarheid en promotie van je titel is vrijwel afwezig.

Ernie Smith van Tedium publiceert een prachtig overzicht van de mogelijkheden die je als nieuwsbriefmaker hebt om volledig onafhankelijk je titel te maken, verzenden en promoten. Bijvoorbeeld de combinatie WordPress, Newsletter Glue en Mailerlite, waarmee ik deze nieuwsbrief verstuur.

Ik geloof in een grote mate van onafhankelijkheid en vrijheid in wat je online publiceert. Een platform kan altijd helpen, maar zet niet alles op die ene kaart. Platformen kunnen altijd weer verdwijnen. En met zo’n platform je publiek.

Blog on!

Ik maak deze nieuwsbrief elke week met veel plezier. Ken je iemand die net als jij geïnteresseerd is in de mogelijkheden voor nieuwsbrieven en online publicaties? Stuur deze nieuwsbrief of door of nog beter, stuur ze naar http://nieuws.diggingthedigital.com/ zodat ze zich gratis kunnen abonneren! Dank!

Wat er nog meer gebeurde

🚨 De quaranzine is een opkomend en dus hip alternatief voor de nieuwsbrieven. GQ duidt de microtrend.

👻 Ik noemde Jude Doyle al hierboven. Hij is inmiddels weg bij Substack en heeft alles nu ondergebracht bij Ghost. Met de nieuwe versie van het hosted/open source publicatieplatform zijn ze een serieus alternatief. Zeker de moeite van het bekijken waard!

💸 NFT’s. Ik vind het een bijzonder fenomeen. De combinatie van digitale kunst en cryptocurrencies bieden veel interessante mogelijkheden. Jack Rusher geeft een mooi overzicht in zijn artikel “What does it mean to buy a gif?“

💰 En over NFT’s gesproken, nu zijn er ook Creator Coins. Digitale valuta die specifiek voor een auteur, kunstenaar of muzikant zijn gemaakt. Crypto for creators! Iedereen zijn eigen geld! Marketeer en nieuwsbrief-queen Ann Handley heeft een Creator Coin met de fantastische naam $WORD. Je kunt deze coin verhandelen op het platform Rally. Ik heb daar inmiddels een aanvraag gedaan voor een eigen Creator Coin. Gewoon om eens te proberen wat het is…

Nieuwsbrief van de week

Als je je nieuwsbrief The Murmuration noemt, dan heb je wat mij betreft al gewonnen. “Birds of a feather, flocking together – a newsletter for women 35+, talking about the big stuff that matters.”

Header image: Jen Gallardo / Flickr

? How to write zines with simple tools

door Leave a Comment

How to write zines with simple tools (jvns.ca)

People often ask me what tools I use to write my zines (the answer is here). Answering this question as written has always felt slightly off to me, though, and I couldn’t figure out why for a long time.
I finally realized last week that instead of “what tools do you use to write zines?” some p…

Mijn nieuwsbrief OPEN kan prima een ‘zine zijn als je er over nadenkt. Het is weer zo’n sideproject wat ik een keer aandacht en tijd moet geven om mogelijk te maken. Julia Evans legt in haar blogpost stap voor stap uit hoe zij het aanpakt. Ik zet het op mijn todo lijst voor de komende IndieWebCamp!

Abonneer je op mijn Naamloze ‘Zine (via email)

door 4 Comments

Nieuwsbrieven blijven een stevig fundament voor elke site, krant, magazine of persoonlijke blogs. Het heeft even geduurd maar nu ben ik toch ook overstag. Naast dit blog kun je je nu eveneens abonneren op mijn nieuwsbrief.

De nieuwsbrief is naamloos. Ik heb er nog niet echt over nagedacht hoe ik hem ga noemen. Het zou logisch zijn om het de Digging the Digital Nieuwsbrief te noemen. Maar dat vind ik te lang. En sowieso het woord Nieuwsbrief in de titel van je nieuwsbrief klinkt overbodig.

Liever noem ik het een zine, naar de onafhankelijk gepubliceerde kleine magazines uit de jaren ’70 en ’80. Veelal voor een niche publiek, rondom een heel specifiek onderwerp.

Dus vooralsnog heet het de Naamloze ‘Zine. Misschien verandert de naam nog. Misschien niet. De onderwerpen in de nieuwsbrief zullen vooral gaan over het onafhankelijke, open web. Het re-decentraliseren van het internet. Tips en instrumenten hoe je daar zelf mee aan de slag kunt. Waarom dat belangrijk is. En dat sociale netwerken niet allemaal even verschrikkelijk zijn, maar denk er over na voor je je digitale ziel en zaligheid er in legt.

Je kunt je extragratis™️ abonneren op de nieuwsbrief. Je zult zien dat er al twee edities zijn gepubliceerd. Met een kleine groep meelezers heb ik wat test-issues gemaakt om te zien welke kant het op zou gaan. Heb je tips of opmerkingen, laat het me weten!

Nieuwsbrieftip: Dense Discovery

door Leave a Comment

De Inbox van mijn email-programma zit tot de nok gevuld met nieuwsbrieven. Ik haal er inspiratie uit, soms wat nieuws, soms een glimlach. Er zijn echter weinig nieuwsbrieven die ik van voor tot achter lees én waar ik op elke link klik. Dense Discovery is de uitzondering op die regel.

De nieuwsbrief van Kai Brach zit elke editie tjokvol mooie digitale kunst, interessante producten, minimalistische apps. Zoals zijn magazine Offscreen was (lees er hier en hier over), zo is zijn nieuwsbrief. Enorme aanrader! Dense Discovery!

Offscreen Magazine – Ik ben een fan

door Leave a Comment

Dit artikel publiceerde ik origineel op 16 oktober 2014 op een oud blog en ik wilde het niet kwijt zijn


Dit persoonlijke blog mag dan wel Digging the Digital heten, maar ik blijf altijd verliefd op mooie magazines. Helaas loop ik altijd achter met allerlei magazines die ik nog wil lezen. Op één na, Offscreen Magazine. Ik weet niet meer hoe ik exact met deze titel in aanraking kwam maar in 2013 kocht ik mijn eerste exemplaar in een kleine onafhankelijke kiosk in San Francisco. Met een kop koffie erbij genoot ik van het magazine en ter plekke besloot ik me te abonneren.

Offscreen Magazine is een magazine voor de mensen achter de pixels. De soms bekende maar vaak onbekende namen achter apps, online services, websites en hardware. Hoofdredacteur Kai Brach wandelt samen met deze mensen door hun leven, de keuzes die ze maken, hun dagelijkse beslommeringen en de dromen die ze hebben.

Het magazine is gedrukt op prachtig dik papier en je voelt de aandacht en liefde die aan het hele proces is gegeven. Fonts die zijn gebruikt, typografie, design, fotografie. Het is meer een periodiek boek wat je met liefde in de kast zet, dan een magazine wat naast de maandelijkse bladen in de krantenbak belandt.

Offscreen heeft eveneens een mooi model voor adverteerders. Die zijn er namelijk niet. Elk issue is in het midden gevuld met acht zwarte pagina’s van een andere dikte en afwerking. Deze zwarte pagina’s zijn de ruimte voor de acht sponsoren die het blad mogelijk maken. Zij kunnen zich daar volgens een vast format presenteren. Logo, tekst en opmaak zijn in een strak stramien gegoten. Zoals Kai in onderstaand interview zegt:

Hiermee geef je als art director respect aan je eigen eindproduct. Je stopt veel aandacht en liefde in een compleet magazine en dat wil je niet teniet doen met allerlei advertenties tussendoor.

Als lezer voel je je eveneens meer gerespecteerd. De sponsorpagina’s zijn geen storende factor en passen in het totaalplaatje.

Offscreen Magazine is in Nederland te koop bij Athenaeum in Amsterdam en natuurlijk online op http://www.offscreenmag.com/

Meer over de achtergrond en de filosofie van Offscreen vind je in onderstaande video, gemaakt door één van de vaste sponsors van het blad, Envato.

Lees dit niet op een scherm!

door Leave a Comment

Terwijl ik dit schrijf op zondagochtend zit mijn zoontje van 2 even rustig TV te kijken. We hebben net samen een trein gemaakt en we hebben lol gehad om het rijden met de trein over mijn been. Hij mag nu best even wat TV kijken, naar BabyTV.

Ik schrijf dit op mijn laptop. Dezelfde laptop die verbonden is met mijn fotocollectie waar duizenden foto’s staan van mijn kinderen, familie, vrienden en gebeurtenissen.

Als ik met de trein reis luister ik naar de muziek die ik kies. Of de podcasts die ik zelf download en op mijn tijd aanzet. Of ik stuur een e-mail naar vrienden voor een afspraak dit weekend. Of een Whatsapp naar mijn vrouw voor het avondeten. Ik check Facebook en Twitter om te zien wat er in de wereld om mij heen gebeurt. De online wereld die ik zelf heb vormgegeven. Met de vrienden en familie die ik graag wil volgen en waarvan ik graag op de hoogte blijf. Natuurlijk zitten daar zo nu en dan verhalen bij die me geen lor interesseren. Maar net als op een verjaardagsfeestje of in de auto zit ik daar maar even doorheen. Omdat de persoon aan de andere kant van het scherm mij wel dierbaar is. Dan heb je dat voor elkaar over. Net als ik zelf menig oninteressante of niet-relevante statusupdate de wereld in slinger. Gelukkig spreek ik vaak genoeg vrienden en bekenden die me er op wijzen tussen alle mooie verhalen door.

Vanmiddag gaan we mijn dochter ophalen die een avondje heeft gelogeerd bij haar vriendin. Toen we haar gisteren achterlieten waren ze druk aan het spelen in de speeltuin. Waarschijnlijk hebben ze tot gisterenavond laat zitten bladeren in het boek “Hoe dingen werken”, want daar zijn ze allebei dol op. Mijn dochter leest trouwens elke avond. Uit een boek. Nadat ze op de iPad via Netflix of Uitzending Gemist haar eigen serie heeft gekeken.
Vanmiddag gaat ze naar een verjaardag. Met haar vriendjes en vriendinnetjes gaan ze spelletjes doen. Zonder schermen. Als ze weer thuis is mag ze gerust nog even een spelletje op de Wii doen.

Maakt ons dat nu een gezin wat verbonden is aan het scherm? Als ik de commercial van KPN moet geloven zijn we constant aan ons scherm gekluisterd en wordt het alleen maar erger. Verschrikkelijk suggestief gefilmd, ik vind het een flauwe manier om je verantwoordelijkheid te laten zien. Ja, het is zeker zo dat we nu meer gebogen hoofden in het straatbeeld zien. Gebogen over hun schermen en kijkend naar hun eigen werkelijkheid. Maar het is niet zo zwart-wit als media en activisten ons willen doen geloven. Nuance is altijd lastig te verkopen maar wel noodzakelijk in dit debat.

De geschiedenis herhaalt zich. Met de komst van auto’s en autoradio’s waren oudere generaties verbolgen over het feit dat die racemonsters over straat scheurden. Met die verderfelijke beatmuziek die uit de raampjes schalden. Socrates waarschuwde ons dat bezit van boeken slechts de gedachten afleidt. Walkmans brachten in de jaren 80 een nieuw straatbeeld en gaven de muziekindustrie een impuls.
Ik groeide op met stripboeken en verslond ze dag in dag uit. Vrienden van toen herinneren nog dat ik vaak binnen zat te lezen, maar denken daarom zeker niet minder over me.

De video Look Up van Gary Turk is minstens zo suggestief als de commercial van KPN. Omdat je op Google Maps kijkt, loop je de liefde van je leven mis. Natuurlijk is het uitvergroot voor het effect in de video, vergeet dat niet. Maar wederom ontbreekt enige nuance in zijn verhaal.

Ik ga weer een trein bouwen met mijn zoon. Van blokken. Zonder scherm. En vanmiddag ga ik eens lekker in het papieren magazine Offscreen lezen. Over de mensen die ons leven op het scherm zo mooi maken.