Elk jaar op 11 september neem ik me voor om eens wat uitgebreider te schrijven hoe wij die dag meemaakten in 2001. Helena en ik waren destijds in de Verenigde Staten. Aan de andere kant van het land, in Californië. Maar dat maakte op die dag zelf niets uit. Elk jaar komt het er niet van. Vandaag bijna ook weer niet. Tot ik News at 11 tegenkwam via een Reddit-post. Een conceptalbum uit 2016 wat de sfeer weergeeft van een 11 september als die beruchte gebeurtenissen in 2001 nooit hadden plaatsgevonden. De vaporwave-esthethiek druipt van elke track, het is een vreemd gevoel van nostalgie wat je overvalt als je naar de nummers luistert.
We waren in Kanab, een klein dorpje in Utah, vlakbij de Grand Canyon. We waren er op 10 september aangekomen, in een klein hostel aan de rand van het dorp. Het plan is om de volgende ochtend vroeg naar de Grand Canyon te vertrekken. We zaten in de tweede week van onze roadtrip door Californië. Van San Francisco over Highway 1 naar Santa Cruz, Santa Barbara en Las Vegas. De Grand Canyon zou de volgende stop zijn.
Het is 2001, dus mobiel internet bestond gewoonweg nog niet. Ik had al wel een blog, maar om de een of andere reden hield ik die niet bij als reisblog. Ik mailde elke dag wat reisverhalen naar vrienden en familie. Het blog was meer voor andere updates. Ik denk er nog wel eens aan terug waarom ik dat toen niet deed. Zelfs onze avond uit in San Francisco met Evan Williams, de bedenker van Blogger en later Twitter, heb ik nooit uitgebreid beschreven op mijn blog. Zelfs een dag na de aanslagen mail ik een van de medebloggers om onze mail te publiceren waar we zeggen dat alles goed gaat. Ik snap niet waarom ik dat niet gewoon zelf deed. Ik denk vanwege de kosten. Je moest per minuut betalen als je online bent en met alle webinterfaces en trage verbindingen, zou dat klauwen met geld kosten.
Emailen deden we om de paar dagen in de bibliotheek, daar konden we vaak een paar minuten gratis gebruik maken van het internet. Die ochtend in ons hostel pakken we een snel ontbijt op de kamer, met wat dingen die we bij ons hebben. De TV blijft uit, geen radio. We rijden met de huurauto naar de bibliotheek, met een van de CD’s die we hebben meegenomen. Eenmaal in de bibliotheek van Kanab zat ik achter een desktop computer en log ik in bij XS4ALL, om de webmail te lezen. Veel meer deed ik niet, het was immers vakantie. En ik had niet zo’n gewoonte om het nieuws héél nauwkeurig bij te houden. Ik kijk over mijn rechterschouder want ik hoor een meisje zacht snikken. Ik zie op haar scherm een soort tekstversie van de CNN website. Alleen het logo is zichtbaar en een foto van twee torens. De tekst zie ik wel maar komt niet binnen bij me.
Inmiddels is mijn mail geopend. Een bericht van mijn moeder. Vrij cryptisch. Of alles wel goed is bij ons, nu het zo’n toestand is. En of we veilig zijn. Ik heb geen idee waar ze het over heeft. We zien dat we al laat zijn voor onze tour door de Grand Canyon. Ik sluit de mail af, we stappen in de auto en rijden naar het park.
Eenmaal in het park pak ik mijn videocamera. Een Sony handycam met tapes. Ik begin te filmen, zoals ik alles film van onze trip. Ik zie de schoonheid van het natuurpark door de lens van de camera. Onderin staat in witte cijfers de datum 11-sep-2001. Ik hoor op de achtergrond Happy Birthday. Ik hoor mensen vol verwondering naar de bergen kijken. We besluiten een pad te volgen naar beneden. Met z’n tweeën wandelen we door het park. We komen continu andere bezoekers tegen maar er is niets wat maar lijkt op paniek, op angst of verdriet. Alleen maar mensen die genieten van de pracht van de Grand Canyon.
Als we terugrijden naar Kanab valt ons op dat er wel erg veel Amerikaanse vlaggen aan de huizen hangen. Sommige halfstok. Op een zeker moment zie ik langs de rand van de lokale weg waar we rijden kleine vlaggen staan, om de paar meter. Dat had ik nog niet eerder gezien. Amerikanen hebben een sterk gevoel van vaderlandsliefde, dat is zeker. Maar dit was wel opvallend. Ons hostel had net zo duidelijk de vlaggen uithangen. We hoeven niet langs de receptie en kunnen direct naar ons appartement. Onderweg pak ik wat blikjes cola mee uit de automaat. Even een uurtje chillen met de TV, dan een hapje eten in het dorp en we zien wel verder.
We zetten de TV aan, het avondnieuws. Of een herhaling van dat nieuws, dat weet ik niet meer. Ik weet alleen nog dat we daarna uren verbijsterd naar het scherm kijken. De herhalingen van de aanslagen, de berichten uit New York, uit het hele land, uit de hele wereld. Zappen heeft geen zin, overal is hetzelfde nieuws. Niets was meer hetzelfde na die dag.
We besluiten wat eten te halen en bij het appartement te blijven. Onderweg komen we twee Deense meiden tegen die net als ons in het hostel zitten en verbouwereerd zijn over wat er is gebeurd. De rest van de avond hangen we voor de TV. Uiteindelijk , na uren herhalingen, meningen, interviews, analyses en vooruitzichten, begint een film op een van de zenders, The Outsiders met Rob Lowe, Emilio Estevez, Matt Dillon, Tom Cruise, Patrick Swayze en Ralph Macchio. Een van de eerste Brat-pack films. Ik heb geen idee of het een bewuste programmering was, of dat iemand op de zender maar iets was ingestart. Maar het deed goed om op dat moment die film te zien.
De dagen er na is het luchtruim dicht, we zouden naar Los Angeles gaan, maar we besluiten nog een paar dagen uit grote steden te blijven. We blijven een dag langer in Kanab, we gaan daarna naar een slaapwijk iets buiten Las Vegas om uiteindelijk in Long Beach te eindigen. Waar we horen dat we op onze geplande reisdatum weer naar huis kunnen. De eerste dag dat het luchtruim weer open gaat. Chaos op LAX, overal is het leger en iedereen is op zijn hoede. Met veel vertraging mogen we uiteindelijk vertrekken. Ik kan me niets meer herinneren van die vlucht terug.
Nog steeds is het vertrek van LAX voor mij waar mijn herinneringen stoppen van deze vakantie. Misschien is het ergens een bewuste blokkade geweest in mijn gedachten. Pas toen ik vanavond News at 11 luisterde en er beelden bij zag, dacht ik weer na over die vakantie. Hoe we alles hebben beleefd en hoe het eindigde voor ons. Ik heb ergens nog een digitale versie van de video die we die dag maakten. Ik moet hem eens zoeken.
Heel veel details die je beschrijft, wist ik gewoon niet meer.