Digging the digital

Frank Meeuwsen

Met mijn blogroll heb je altijd iets te lezen

door

tl;dr – Check mijn blogroll voor meer inspiratie en toffe blogs!

Blogrolls zijn een artefact van begin deze eeuw. Elke blogger had een blogroll, een lijst met zijn of haar favoriete blogs. Het was dé manier om nieuwe blogs te ontdekken en het was altijd een eer om op een lijst te verschijnen. Blogrolls waren een enorme trafficbooster. Als je op de blogroll van een goed gelezen blog stond was je verzekerd van flink wat extra bezoekers op je eigen blog. Niet zo vreemd, we hebben het hier over eind jaren ’90 eerste jaren 2000. Het web werd toen pas echt ontdekt door velen en we wilden allemaal iets tofs vinden en weer delen met elkaar. Dus blogrolls waren de shit!

Loglijst

De eerste weblogsoftware had de functionaliteit nog niet standaard ingebouwd, je moest dus met kunst- en vliegwerk zelf een blogroll in elkaar prutsen. Ik meen dat WordPress al snel een extra optie had in het beheer om links toe te voegen. Hiermee kon je op je WordPress blog makkelijk een blogroll maken. Andere diensten van weleer zoals Technorati en de Nederlandse Loglijst werden groot met de blogrolls. Met name de Loglijst was een begrip in Nederland. Voor Bloghelden heb ik ze destijds geïnterviewd.

Inmiddels bestaat Loglijst niet meer, is Technorati een vage clickbait site geworden en heeft WordPress die optie verwijderd uit de standaard-installatie, want geen idee waarom ze dat hebben gedaan. Er zijn wel wat plugins die het werk overnemen maar dan moet je alsnog alle links zelf gaan invoeren. De blogroll leidt een wat marginaal bestaan inmiddels. Het is overgenomen door je lijst met volgers op menig sociaal netwerk.

OPML

Aangezien mijn blogroll al zo’n 60+ links is, begrijp je dat ik niet zo’n zin in had om het handmatig over te kloppen op mijn site. Sterker nog, de blogroll is als OPML bestand te gebruiken om je op te abonneren via je feedreader. Als je weet hoe dat moet. Zo niet, klik dan hier, kies je favoriete blogger of naam van blog die lekker klinkt en kijk of het wat is. Maar omdat het een lijst is die automatisch wordt geupdate én in theorie door machines is te lezen en te interpreteren naar een lijst met links, zou er dus wel iets slims moeten zijn. Niets is minder waar…

De lijst is niet dynamisch. Als ik in Inoreader een nieuwe titel aan de blogroll toevoeg, dan zal hij niet automagisch op de blogroll verschijnen. Dat wil ik natuurlijk wel. Want automatiseren is leuk! Helaas heb ik nog geen foutloze manier gevonden om bij een wijziging van het OPML bestand uit Inoreader een signaal te geven naar mijn Blogroll pagina dat hij moet worden aangepast. Ik weet zeker dat het kan, maar ik vrees dat ik dan mijn eigen WordPress plugin moet gaan schrijven. Tot die tijd heb ik dit Javascript gebruikt om een eerste conversie te doen van OPML naar HTML.

Aan de andere kant, komend weekend is het IndieWebCamp in Amsterdam en wellicht is dat een project om eens op te pakken gedurende de hack-zondag.

Maar goed, op deze maandagochtend presenteer ik u met trots, mijn Aanbevolen Dagelijkse Hoeveelheid Blogposts!

Misschien komt er nog een Rushkoff terugblik

door

Dit is een geheim bericht voor iedereen. Lees alles over de RSS Club.

Gisteren was ik aanwezig bij een lezing van de auteur en media-theoreticus Douglas Rushkoff. Meest recent is hij bekend om zijn boek en podcast Team Human waar ik al eerder over schreef. Zijn boek en zijn gedachtengang spreken me erg aan dus ik wilde graag bij die lezing zijn.

Maar zoals het bij mij meestal werkt is dat ik tijdens de lezing heftig in mijn hoofd zit mee te knikken met alles wat hij zegt, probeer wat mentale notities te maken van mooie uitspraken en naderhand een rode lijn in het verhaal te ontdekken. Ik vond dat lastig. Rushkoff was in een soort free-flow bezig, waar hij startte en eindigde met de Climate Strike van de afgelopen dagen. Tussendoor verweefde hij de Soul van James Brown, het ontstaan van geld en arbeid, de problemen met de singularity en de twee kanten van digitale technologie.

Naderhand praatte ik na met onder andere Stephan Verveen en David Linssen en merkte ik dat er wel wat raakvlakken zijn met de indieweb-gedachte. People first. The web is made for humans, not corporations. Maar ik vond en vind het lastig om er voor mezelf een coherent en pakkend verhaal van te maken wat ik hier kan plaatsen. Zo’n verhaal van Rushkoff is lastig in soundbites te vatten zonder dat je enorm veel context moet geven.

Daarom deze blogpost onder de radar (voor RSS lezers!) om mezelf in elk geval te dwingen de komende tijd nog eens na te denken over wat Rushkoff vertelde. Hopelijk nog een video-opname terug te zien of wat andere reflecties te lezen. En zo iets van een eigen verhaal te vormen. We zullen zien…

door

Schermafbeelding-2019-09-22-om-21.42.59

Een paar jaar geleden was het een snelle hype, de tilde-pagina’s, gestart door Paul Ford. Als een grap. Maar al snel werd het meer. Ik wilde graag toegang tot die tildeclub, maar de inschrijvingen waren dicht. Tot een paar dagen terug. Een oude fan van tilde wilde het weer nieuw leven inblazen, hij nam de server en achterstallige aanvragen over van Paul Ford en floep, ineens heb ik toegang tot iets nieuws. Of eigenlijk iets oud nieuws. Of nieuw ouds. Vintage. Oldskool internetten met terminal en toestanden.
Op deze zondagavond heb ik even rondgekeken en een eerste versie van (nóg) een homepage online gezet.

Wie weet zal ik er de komende dagen wat meer over vertellen. Als mij ook duidelijker wordt wát het nu eigenlijk is en wat je er mee kunt. Ik weet het namelijk ook nog niet…

De liefde voor getekende lijnen

door

Sinds we in Frankrijk op de tentoonstelling van Marvel tekenaar Jack Kirby belandden broeit er iets. Toen Frank nog een klein Frankje was, hadden we geen computers, geen internet, geen spelconsoles en kenden we op TV alleen Nederland 1, Nederland 2 en wat Belgische en Duitse zenders. Maar ik ging elke week naar de bibliotheek en verslond er stripboeken. Ik was lid van de Donald Duck en de Eppo (later Sjors en Sjimmie) en was wekelijks te vinden in Stripwinkel Franka in Breda. Daar begon mijn verzameling stripboeken. Suske & Wiske, De Generaal, Franka, Storm, Rik Ringers, De Rode Ridder. Ik kocht het allemaal en deed niets liever dan de hele avond op mijn slaapkamer stripboeken lezen. Later kwamen daar de Amerikaanse comics bij zoals Spiderman, X-Men, Hulk en Fantastic Four.

Kwijt

Maar ergens in de jaren negentig verwaterde die liefde. In de bovenbouw van het VWO werden andere zaken belangrijker, ik ging daarna studeren en sindsdien las ik vrijwel nooit meer comics en stripboeken. Heel soms probeerde ik het eens met series als Witchblade, The Darkness en Danger Girl. Dat was van korte duur. Ik kocht in die tijd mijn eerste PC met modem en sindsdien ben ik online.

Kriebels

De laatste maanden kriebelt het toch weer. De vlogs van Michael Minneboo maken me nieuwsgierig naar nieuwe titels die in stripwinkels zijn te vinden. Mijn dochter en mijn vrouw zijn groot fan van het Marvel Cinematic Universum dus er zijn vrijwel dagelijks discussies over Iron Man, Thor en Black Panther. De groei in het graphic novel genre vind ik interessant.

Maar waar te beginnen? Ik liep recent eens Stripwinkel Blunder binnen hier aan de Oudegracht in Utrecht. Zonder een echt doel wat ik wilde kopen heb ik me door mijn nieuwsgierigheid laten leiden wat ik tegen zou komen en interessant genoeg vind. De keuze in strips is nog altijd enorm. Dat merkte ik ook toen ik in het voorjaar op de Dutch Comic Con rondliep en een poging deed bij de bakken van Amerikaanse comics. Ik had geen idee waar te beginnen, welke serie de moeite waard is, of ik bij nummer één moet beginnen van een bepaalde titel of juist niet. Dus ik liet het toen aan me voorbij gaan.

Keuze

In de stripwinkel zakte de moed in mijn schoenen toen ik afdaalde naar de kelder. Rijen vol comics, bakken met titels die me soms bekend voorkomen maar veelal vraagtekens bezorgde. Ik zag een kast met Marvel comics en hoopte er iets te vinden om mee te beginnen. Maar ik kreeg keuzestress. Het was te veel. Ik wilde niet een groot bedrag uitgeven aan een verzamelbundel en er dan achter komen dat het toch niet de moeite waard is. Maar wat dan? Uiteindelijk kwam ik met drie titels thuis.

Dating for Geeks

Deze titel kende ik uit de vlogs van Michael maar ook uit de Chez Geeque podcasts die ik zo nu en dan luister. Korte panelen met geeky situaties en relaxte humor. Lekker.

Punk Rock & Mobile Homes

Deze titel kende ik van Michael’s vlog en zoals ik al schreef, de stijl doet me erg aan Robert Crumb denken. Ik heb er een paar pagina’s van gelezen en het is grappig, soms wat flauw, maar wel een stijltje wat me bevalt. De oplettende lezer herkent in onderstaande foto al de beroemde Ramones natuurlijk!

I Hate Fairyland

Deze titel lag op de tafel in de comics-kelder en de cover sprak me direct aan. De titel vind ik fantastisch en de tekenstijl is lekker los. Kleurrijk met waarschijnlijk een donker verhaal. Ik ben heel benieuwd wat dit me gaat brengen, maar ik heb zin om deze comic op een luie zondag te gaan lezen! Ik heb expres nog niets online gezocht over de tekenaar Skottie Young of de serie, ik ga me laten verrassen!

Kunst

Of dit een revival van mijn stripliefde gaat zijn? Ik weet het nog niet. Er zijn nu zoveel andere manieren om me te vermaken, maar de kunst van de strips blijft prachtig. Om te lezen, om naar te kijken en om je in te verliezen. Misschien heb ik mijn oude hobby opnieuw gevonden?

Mijn standaard browser is Firefox.…

door §

Mijn standaard browser is Firefox. Dat wil ik in mijn privé situatie graag zo houden. Maar als ik aan het werk ben is het handiger om Chrome/Chromium als default browser te hebben vanwege de werking van bepaalde apps. En om de datastromen wat gescheiden te houden. Heeft iemand een idee hoe ik dynamisch de standaard browser kan veranderen op een Mac, gebaseerd op bijvoorbeeld WiFi kanaal in gebruik, locatie, of als er een tweede monitor is aangesloten?

Je bent niet de enige.

door

Je zou toch denken dat na zo’n 20 jaar online publiceren en bloggen het ritme er wel in zit. Maar daar moet je nog altijd hard voor werken. Net als Elja wilde ik weer meer regelmatig bloggen (naäpen mag namelijk volgens haar) en dat ging een paar dagen behoorlijk goed.

Maar zoals vaker slaat ineens de twijfel toe. Ik heb het geregeld over het idee om van een blog een commonplace book te maken. Niet alleen de plaats waar je op basis van een contentstrategie allerlei uitgekiende artikelen schrijft over een niche onderwerp. Maar waar je losse gedachten deelt. Een link zo nu en dan. Waar de breedte van je interessegebied een plaats heeft. Doe ik dat zelf in een constant tempo? Nee hoor. Want ik zit dan toch te twijfelen of ik die ene losse foto wel zal plaatsen. Zonder context en over een compleet ander onderwerp. Ik probeer toch een groter artikel te schrijven over datgene waar ik hier vaker over schrijf, zoals het indieweb.

En dan slaat de stilte toe. Dan gebeurt er eigenlijk helemaal niets en is de ketting verbroken. Ken je die “Don’t Break The Chain” productiviteitsmethode van comecian Jerry Seinfeld? Een interessante gedachte maar helaas lukt het me te weinig om het echt vol te houden. Zaken als werk, gezin, leven, gezondheid zitten vaak in de weg.

Maar aan de andere kant, een snelle foto heb ik zo op Instagram Stories geplaatst. Een meninkje is zo op Twitter gedropt. Waarom zou ik dat niet hier kunnen doen? Om jou er niet mee lastig te vallen? De context van de omgeving en de verwachtingen van jou, de lezer? Als ik naar mijn eigen gedrag kijk in mijn nieuwslezer, dan vind ik de mix van korte updates op blogs en wat langere berichten juist prettig. Terwijl ik zelf juist twijfel over die korte berichten. Sterker nog, ik verberg ze van de voorpagina zoals het doorplaatsen van mijn gedronken speciaalbier, de likes en mijn bookmarks. Maar dat heeft dan weer meer te maken dat ik nog altijd geen tijd neem om een betere vorm voor die laatste twee te bedenken.

Goed. Al met al heeft deze blogpost weinig levenslessen, geen tips om je eigen site beter te maken, geen inzichten hoe het web gebroken is en het is vooral een twijfel van mij die je leest. Het is vast geen onbekende twijfel. Veel bloggers en schrijvers hebben dit probleem. Jij misschien ook wel. Dus denk er dan aan, je bent niet de enige.