Vandaag mocht ik juryvoorzitter zijn bij de Blogawards voor de School van Journalistiek in Utrecht. Tweedejaars studenten hebben 7 weken in een vak Bloggen gesproken over journalistiek bloggen en dat zelf ervaren door 4 weken lang 3 keer per week een blogpost te schrijven binnen een onderwerp naar keuze. Dit onderwerp, de niche, de richting, die mochten ze zelf kiezen, maar moet wel zijn onderbouwd en te verantwoorden. Het belangrijkste element in de cursus is dat de student zich op professionele wijze als journalist profileert en verantwoord. Welke keuzes maakt hij, welke aanpak, welke vormen.
Daarnaast maakt de student een plan van aanpak, een reflectie en geeft een visie op bloggen. Helaas heb ik die laatste niet gezien of gelezen, ik ben immers geen docent van het vak. Wat me echter opviel vanmiddag was het enorme enthousiasme waarmee de studenten bezig zijn met hun vak. Niet zozeer met bloggen, maar de nieuwsgierigheid spat er bij een groot deel van de studenten af. Vragen stellen, in discussie gaan.
Tijdens mijn gastcolleges voor de studenten ben ik eerlijk: Ik heb geen idee wat journalistiek verantwoord bloggen is. Ik heb me er nog steeds niet echt in verdiept, maar het intrigeert me wel. Zeker na vanmiddag, toen docente Daan Westerink met de genomineerde bloggers kort in gesprek ging. Ineens hoorde ik allerlei redenen om een keuze te maken iets op een specifieke manier te schrijven. Om een bepaald onderwerp niet verder te beschrijven en het te laten rusten. Om juist te kiezen voor een lang formaat en geen eigen mening te geven. Om te ontdekken welke mediavorm je voorkeur heeft.
Die gesprekken brachten plotseling een nieuwe dimensie op alle blogs. Het zou de moeite waard zijn als een jury deze reflectie, deze uitleg, vooraf zou krijgen. De Blogawards zijn een extraatje voor de studenten. Ze hebben allemaal keihard aan hun blog gewerkt en zij die dat extraextra goed doen, zetten we even in het zonnetje. Dus de Blogawards hoeven we niet groter of belangrijker te maken dan nodig. Maar die reflectie in combinatie met het enthousiasme geeft mij een goed gevoel over de toekomst van blogs in Nederland. Als instrument om een portfolio op te bouwen, als kladblok om je stem te ontdekken, als archief om je gedachten te ordenen en terug te vinden, als platform voor je mening en om gelijkgestemden te vinden.
De winnaars van de Blogawards februari 2013
Op de derde plaats zijn geëindigd:
Semiverslaafd – Bob Westland laat op originele wijze zien hoe je participerende journalistiek kunt bedrijven. Door zelf een aantal verslavingen te proberen en ze te beschrijven.
Casus Belli – David Oranje brengt zonder opsmuk, in lange analyses en zonder teveel eigen inbreng de feiten van het Midden Oosten. Bewust zonder eigen inbreng. Om de lezer de kans te geven een eigen beeld en een eigen mening te vormen. Een eigen mening over een moeilijk onderwerp, maar David pakt het goed aan.
De tweede plaats is eveneens gedeeld:
Onderaan – Pakkende portretten van de zelfkant. Tom Franse gaat mee met daklozen en laat in video’s zien hoe het leven op straat is. Rauw.
De Galante Hufter – Deze blog van Kay den Teuling heeft BNN gehaald door een akkefietje met Glennis Grace. Kay pakt een actueel thema en valt het niet aan maar stelt vragen: “Waarom doe je zo?” Mooi gemaakt
De winnaar greep de jury direct vast en liet niet meer los. Josselin Gordijn verhaalt in haar prachtige Wij zijn Alzheimer over haar vader die de ziekte heeft. Van interviews met familieleden tot en met een bezoek aan het Alzheimer Cafe. Josselin beschrijft het integer en met de liefde die ze voor haar vader heeft. Een zeer terechte winnaar volgens ons.
Bekijk tevens alle genomineerden op een rij. Ga deze blogs lezen!
