Mja…zo is dat dus…die 30 dagen blues. Geen idee of het echt bestaat. Zo niet, dan heb ik het bij deze uitgevonden. De dertig dagen blues. DDDB. Zou bijna een TV programma of te groot reclamebureau kunnen zijn.
Maar het is nu even doorbijten. Dit is dat moment waar ik vroeger nooit zo’n last van had. Op mijn oude blog Punkey.com kun je mijn complete blogverleden teruglezen. Elke dag wel wat geschreven. Van de meest idiote links tot wat belevenissen uit de weekenden. Maar vrijwel elke dag.
En val ik steeds even stil.
Na een (volgens mij) best wel vliegende start merk ik dat ik deze week erg veel moeite heb om me te focussen op een onderwerp om over te schrijven en om daadwerkelijk te schrijven. Dat is niet alleen op deze blog, dat is ook in mijn eigen privé Day One blog/dagboek/schrijfkladblok.
Ik zou toch denken dat na 10 jaar ik elke dag wel wat te melden heb. En weet je, ik heb stapels onderwerpen liggen. Over de tijd vinden om te schrijven, over schrijven voor zoekmachines versus schrijven voor mensen, over Markdown, over het vragen om hulp als je vastzit (mentaal, niet in de lift ofzo), de kracht van email, favoriete blogs van dit moment.
Maar bij elk onderwerp had ik het meh…gevoel. Meh…nu even niet. Geen zin om te schrijven en de zin die ik schreef, daar zag ik de zin niet van in.
Morgen ben ik even een dagje echt offline. Met mijn lief naar Antwerpen. Dus ja, ik zet nu alvast een blogpost voor morgen klaar. Voor het eerst in deze maand dat ik dat doe. De dertig voorgaande blogposts zijn op de dag zelf geschreven. Dat is voor mij weer een hele prestatie.
Kijken of ik het langer kan volhouden 🙂
Geef een antwoord