De populaire groepsblog Dutch Cowboys bestaat 5 jaar en naar aanleiding daarvan zijn een aantal bloggers gevraagd hun mening te geven. Ik mag daar ook mijn zegje doen, altijd leuk! Mocht je zojuist zijn doorgeklikt uit de DC-post: Wees welkom! Het is nog een beetje een rommeltje, ben hier net ingetrokken. Er moet nog een ander kleurtje op de muren en ja, de meubels en inrichting ben ik ook nog niet 100% tevreden over. Maar je kunt al wel een gesprek met me aangaan hier hoor! En je kunt wat meer lezen over wat ik nou eigenlijk ga doen na 1 april. En als je er dan toch bent, pak die RSS-feed of abonneer je op de nieuwsbrief. Je mening stel ik ook op prijs! Ter volledigheid plaats ik na de klik nog mijn artikel over de toekomst van webloggen…
In 2004 begonnen we met de Dutch Bloggies live uit te reiken. Omdat we zagen dat “dat bloggen” wel eens wat groter kon gaan worden dan die paar gasten en meiden die in een hoekje op het web wat neerpenden. 2004 is het jaar dat het gevierde en verguisde Geen Stijl begon. Ook waren er al een paar marketingblogs actief en zagen we zo nu en dan wat speldeprikjes naar de gevestigde media. De winnaars van toen waren de bekende namen van die tijd zoals Retecool, Geenstijl, Mijnkopthee en Merel Roze. In de afgelopen vijf jaar is veel veranderd als je de winnaars naast elkaar legt.
Weblogs blijven het vlaggeschip van de social media. Zonder weblogs was er geen RSS, geen Flickr, geen YouTube, geen Twitter, Friendfeed, Facebook, Hyves, Plinky en Grooveshark. Weblogs en bloggers hebben de paden gebaand voor deze succesvolle online diensten. Bloggers hebben deze diensten groot gemaakt. Daar mogen we ze dankbaar voor zijn.
Maar tegelijk ben ik de bloggers (inclusief mezelf) ook niet zo dankbaar. Door blogs en de komst van RSS is een soort wedstrijd ontstaan om maar sneller, meer en soms onvollediger nieuws te produceren. Om maar de eerste te zijn. Om maar het hardst te kunnen schreeuwen. Daar hebben we allemaal wel eens in meer of mindere mate aan meegedaan.
Ik zie nu langzaam maar zeker weer een soort ommekeer ontstaan. Nu de “grote” blogs, de superblogs zoals Peter Olsthoorn ze ooit noemde op Blognomics, nu deze een serieuze partij zijn naast de traditionele media als kranten en tijdschriften, nu zien we ook weer een duidelijker tegengeluid ontstaan. Niet dat het ooit is weggeweest. Maar het Personal Publishing lijkt weer terug te komen. Artikelen met meer inzicht en diepte krijgen weer meer aandacht. Bloggers zijn het niveau ontstegen van de zolderkamer journalist die wild fulminerend zijn mening de wereld in slingert. Velen van ons hebben veel te danken aan hun online aanwezigheid als blogger. Dat is de laatste vijf jaar gegroeid en dat blijft groeien.
Want zijn blogs nu op hun retour door Twitter en mobiele diensten? Welnee. Blogs evolueren gewoon lekker door. Er zijn nog steeds mensen die webloggen ontdekken. Die een manier ontdekken om hun eigen verhaal wereldkundig te maken. Waarom? Omdat het kan. Omdat ze een verhaal willen vertellen en omdat er misschien iemand is die het wil lezen. Weblogs veranderen net zoals de TV is veranderd, zoals tijdschriften veranderen en zoals de kranten veranderen. Maar de essentie blijft: Personal Publishing. Soms doe je dat in 140 karakters, soms heb je 140 regels nodig. Het is maar net wat je te vertellen hebt en wie je publiek is.
