Stel je voor dat je in een nabije toekomst jezelf als hologram kunt klonen. Je kunt meerdere levensechte hologrammen de wereld in sturen. En je besluit om op een zaterdagavond op stap te gaan. Maar je kunt niet kiezen. Welnu, dat probleem is nu wel uit de wereld geholpen niet waar? De vier kroegen waar je graag heen wilt, geen probleem! Je kloont wat hologrammen, vult ze met relevante informatie van dat moment en stuurt ze op pad naar de kroeg.
Mental note: Hoe stuur je hologrammen in de toekomst ergens heen? Geen idee eigenlijk. Programmeer je dat in of denk je ergens aan ofzo? En moeten ze met de bus of op de fiets? Of beamen we ze gewoon op?
Terwijl je drie hologrammen in een andere kroeg zijn, sta jij in je stamkroeg en denk je elk moment je vrienden te verwachten. Ze komen net binnen. Er lijkt iets vreemds met ze. Het klopt net niet helemaal. Ze lijken wat wispelturig en passen net niet in de omgeving. Je hebt inmiddels ervaring genoeg om te zien dat het hologrammen zijn. De onbeschoftheid! Je eigen vrienden! Sturen hologrammen de kroeg in terwijl je stinkende best om er zelf, in persoon, te zijn! Zijn dát nou je vrienden? Je kijkt geïrriteerd op je smartwatch en ziet dat één van je hologrammen in contact is met je vrienden in een andere kroeg. Met een druk op de knop vervaagt het hologram. Je draait je om en gaat naar huis.
Elke blogpost die ik schrijf deel ik op diverse kanalen. Twitter, Facebook, Google+ en LinkedIn. Soms alleen op Twitter. Soms niet op Facebook en LinkedIn. Soms alleen op Google+. Ligt er een beetje aan. Ik gebruikte daar tot voor kort Hootsuite voor. Want dan kun je makkelijk direct het bericht naar al die netwerken sturen. Wel zo handig. Terwijl ik op Twitter actief ben, stuur ik vrijwel identieke berichten naar die andere netwerken. En zo nu en dan check ik of er op wordt gereageerd.
Misschien moet ik daar maar eens mee stoppen en moeite steken in de relaties in andere kroegen. Wie weet wat je er voor terug krijgt.
(Bovenstaand beeld maakte ik met Paper. Ik oefen door!)
