Je zou toch denken dat het zo onderhand wel anders kon. Dat bedrijven, merken en organisaties wakker worden van “al die nieuwe mogelijkheden van het internet”. Of Nieuwe Media. Van bijna 20 jaar oud. Anyway, je zou toch denken dat het anders gaan. Maar nee hoor. Ik blijf me verbazen over de manier waarop merken hun kostbare euro’s investeren.
“Meneer…u ziet er uit als een maatschappelijk betrokken burger…” Ik had het hockeymannetje al op afstand gezien terwijl ik de auto parkeerde bij het winkelcentrum. Boodschappen doen. Moet gebeuren, niet altijd even leuk dus zo snel mogelijk mee klaar zijn. Mijn missie als ik een winkelcentrum in loop is: “Hoe ben ik hier zo snel mogelijk klaar om weer weg te kunnen”. En als je daar als hockeyjochie staat met Arnie-kapsel (Google het als je niet weet wie Arnie was) in een blauw shirt met clipboard en Prodent-smile, dan heb je een slechte aan me. Want Ik heb een hekel aan werkstudenten die me op straat aanspreken om me kerstkaarten te verkopen, lid te maken van Greenpeace, zeggen dat ik op de VVD moet stemmen of een gratis Telegraaf willen geven. Die vorm van interruptie marketing is me echt te veel.
Terwijl ik naar de ingang van de supermarkt liep, winkelwagenmuntje van de concurrent in de aanslag (waar is het misgegaan met me…) zag ik hoe de jongen de ene na de andere truuk uithaalde. Voorbijgangers een hand geven en die vasthouden terwijl hij zijn verhaal begon af te steken, zwaaien naar tegemoetkomende bezoekers. En de klapper terwijl ik kom aanlopen: “Meneer….u ziet er uit als een maatschappelijk betrokken burger…” Ik was even verbaasd, van mijn à propos, flabbergasted, maar wist er toch uit te persen: “Nee, dat zie je helemaal fout”. Nu was Arnie even verbaasd. Een niet-maatschappelijk betrokken burger bij de winkelwagentjes? Mét winkelwagenmuntje?
Ik was het even beu. Moest het van me af zetten. “Nee, ben ik niet. En al helemaal niet als ik er op deze manier over wordt aangesproken op straat.” Echt beu. Noem het beroepsdeformatie. Maar er is dus ergens een hoofd communicatie of CMO of Executive Manager Outdoor Relationship Management (een EMORM!) die in al zijn wijsheid achter een bureau heeft besloten om pak’ em beet 3000 – 4000 euro kapot te slaan op deze campagne. Twee werkstudenten die een middagje handtekeningen verzamelen voor het goede doel. Op straat. Bij wildvreemden die eigenlijk iets anders te doen hebben. Die níet naar een winkelcentrum komen om handtekeningen weg te geven, maar om boodschappen te doen, een kapotte snelkookpan terug te brengen, te kijken of dat nieuwe jurkje er is of om gewoon te hangen.
Waarom dan die interruptie? Waarom die onderbreking in wat mensen willen doen? Het kan toch anders? Laat die twee gasten mensen helpen met het vinden van een parkeerplaats, of boodschappen in de auto tillen, of winkelwagentjes terugbrengen. En ‘tuurlijk, geef ze gewoon het shirt van je organisatie aan. Maar help. Biedt iets aan. Doe iets. In plaats van te vragen om zinloze handtekeningen of eenmalige bijdragen. Verzin iets waardoor je van waarde bent op dat moment op die plaats. Doe dat en we weten wie je bent. We herkennen je. Herinneren je. Praten over je. Tegen anderen. Met naam en toenaam.
Affijn…ik heb dus nog steeds geen idee welke organisatie het was…
Misschien staan ze er zaterdag weer, als ik opnieuw boodschappen doe. Dan verwijs ik ze naar dit artikel. Misschien helpt het.
Nog wat anders, normaal vind ik dat elke blogpost een link naar iets anders moet hebben. Dat is historisch zo bij me gegroeid, kan ik niks aan doen. Maar ik kan dat hier niet echt ontdekken. Als je een suggestie hebt, ik hou me aanbevolen in de reacties!
