Het gevoel van een potlood op papier. Grafiet op witte vellen. Een 2B potlood waarmee je geconcentreerd je gedachten op papier tekent. Je schetst wat, je krast wat lijnen de goede richting uit. Het puntje van je tong net uit je mond. We hebben allemaal wel eens tekeningen gemaakt. Als ik zie hoe mijn dochter van zes enorm veel plezier haalt uit het maken van tekeningen, dan denk ik aan mezelf rond die leeftijd. Ik ontdekte wat ik kon halen uit de stripboeken van Suske en Wiske, Rode Ridder, Donald Duck en later Storm, Sjors en Sjimmie en vele vele anderen. Ik wilde striptekenaar worden.
Dag en nacht zat ik te oefenen. Ik zat altijd te tekenen. Figuren uit stripboeken tekende ik na. Eerst met carbonpapier overtrekken om het gevoel van de lijnen en de richting in mijn vingers te krijgen. Daarna tekende ik ze uit de vrije hand na. En daarna ging ik zonder voorbeeld aan de slag. Ik maakte mijn eigen stripboekjes met korte verhalen. Het blijft me verbazen hoe mijn dochter dezelfde stappen doorloopt. Ze maakt haar eigen fantasiewereld op papier. Soms is ze in een paar minuten klaar, soms zit ze een half uur geconcentreerd te tekenen en te denken. Ik kan niet anders dan trots zijn dat ze zo met kunst en expressie bezig is.
Vandaag zat ik in de trein op de iPad wat werk voor te bereiden. Ik bedacht me dat ik voor het maken van aantekeningen vrijwel altijd toch wat op papier kriebel of ik typ het direct in in Evernote. Maar beide methoden vind ik niet meer zo prettig. Onderweg begon ik wat te spelen met Penultimate, een app die bij Evernote hoort om aantekeningen en schetsen mee te maken. Ik merkte al snel dat mijn stylus, de Lunatik via Kickstarter, niet de meest ideale stylus is om aantekeningen mee te maken. Ik kan er lastig mee schrijven, zeker als ik een snelle notitie wil maken. Elke notitie moet doordacht en rustig zijn geschreven. Ondanks dat daar een zeker Zen-kalmte en -wijsheid in zit, is dat niet mijn realiteit. In gesprekken kan het snel gaan en dan moet je snel kunnen schakelen. Even wat woorden wegzetten en verder gaan. Wellicht moet ik eens gaan zoeken naar een andere stylus. Suggesties zijn welkom in de reacties.
Maar door het werken in Penultimate vanochtend, kwam ik later vandaag weer terecht bij Paper. Dit is één van mijn meest favoriete apps. Ik gebruik hem niet dagelijks. Het is geen zakelijke app voor me. Het is een app waar ik me weer ouderwets ik kan verliezen. Waar ik met verf, stift, potlood en pen kan kriebelen, schetsjes kan maken, gewoon mijn gedachten kan laten gaan. Ik ben geen tekentalent meer. Ik ben dat misschien wel nooit geweest. En laten we eerlijk zijn, deze app geeft je niet dat tactiele gevoel van verf op een vel strijken, met een potlood precieze lijnen op een vel zetten. De zwarte vegen van grafiet van je handrug vegen. Maar de voldoening is net zo groot om een simpel poppetje te tekenen via de glasplaat van de iPad, om samen met je dochter een verjaardagstekening voor opa te maken en die meteen te mailen.
In de nieuwe versie van Paper zit een Explore functie, waarmee je door tekeningen van anderen kunt bladeren. Vergelijkbaar met het materiaal op hun Tumblr-blog. Hier zitten pareltjes tussen en je vraagt je af hoe ze het voor elkaar krijgen met een stylus. Blijven oefenen lijkt me. Blijven proberen. Blijven doen. Maar nu zou ik wel weer graag het carbonpapiertje hebben om te oefenen…
