Vol Blogdrift!
door 5 Comments
De app BeReal was razend populair afgelopen jaar. Naar het schijnt. Wat ik er van heb gemerkt is dat mijn lijst met volgers en volgende gestaag groeide en dat we na de zomervakantie allemaal wel even een pauze namen van de dagelijkse foto. Toch leuk om hier een snelle terugblik te tonen van 2022, zoals ik het in BeReal postte.
Gaat het te snel voor je? Stop de video met de k-toets en ga per frame verder met de . (punt)
door 1 Comment
Nu de vakantie echt is afgelopen en ik weer aan het werk ben, valt me op hoe snel mijn online mobiel gedrag terugvalt naar de oude situatie.
Ik heb Twitter en Instagram niet gemist tijdens de vakantie. Nu ik twee weken aan het werk ben, staan de apps weer op mijn telefoon en open ik ze (te) snel . De apps zijn niet direct gerelateerd aan mijn werk. Ik hoef me niet bezig te houden met de social posts van onze opdrachtgevers. Het komt door iets anders.
Tijdens de vakantie was er vooral rust. We deden heel weinig, legden ons geen verplichtingen op om naar bepaalde steden te gaan of toeristische uitstapjes te maken. Er was weinig waarvoor ik mijn hersens moest inspannen. Er was vooral ontspanning gedurende de dag, dat is sowieso een goed beginpunt voor een geslaagde vakantie. De (intellectuele?) inspanning zocht ik door boeken te lezen en mijn favoriete bloggers en schrijvers te volgen via Inoreader op mijn telefoon.
Nu ben ik weer aan het werk. Na een dag vol denkwerk, overleg, het houden van interviews en over het algemeen behoorlijk inspannend intellectueel werk, heb ik ’s avonds veel meer de behoefte aan ontspanning. Mijn hersenen houden zichzelf voor dat die ontspanning niet zit in boeken, want dat zijn lange zinnen, je moet er over nadenken. Het zit ook niet in de blogposts van mijn netwerk. Wie weet wat ik tegenkom aan interessante artikelen die lang zijn om te lezen. En zitten er weer veel doorklinkt naar andere sites. Misschien zit er iets van waarde in en dan moet ik daar weer iets mee. Ja serieus, ik denk echt dat mijn hersenen zo werken.
Diezelfde hersenen willen nu de snackable, calorierijke maar voedingswaarde-arme feeds van Instagram en Twitter. En ik geef het grif toe, het is lekker om doelloos 30 minuten door Instagram Stories te swipen. Maar ik merk dat ik er al weer te onrustig van word. Om weer continu terug te gaan en verder te scrollen. Ondanks een streng regime van geblokte accounts, geweigerde termen, minder mensen te volgen, is het op Twitter toch al weer snel een kakofonie van ophef, meningen en virus-wetenschappers die binnen een paar dagen zijn omgeschoold tot experts op het gebied van diplomatie en buitenlandse politieke ontwikkelingen. Het zijn lege omhulsels die langs mijn ogen glijden. Als ze eenmaal buiten beeld zijn ben ik het al weer zo goed als vergeten. Maar het bevredigt even de behoefte dat ik weet wat er speelt.
Terwijl ik de laatste zin typ besef ik hoe absurd dit eigenlijk is.
Ik heb de iOS Schermtijd beveiliging aangezet op mijn telefoon en laptop. Ik geef mezelf maximaal 15 minuten per dag op Twitter en Instagram. Maar ’s avonds op de bank zet ik met het grootste gemak die schermtijd weer uit om toch wat langer door te scrollen. Met alle gevolgen van dien. Ik lees veel minder en de teller van ongelezen artikelen in mijn RSS-lezer loopt op.
De Schermtijd optie is een goede beveiliging van Apple met kinderen, maar bij volwassenen is er nog een mentaal aspect te overwinnen. Mijn lizard-brain is te simpel en wil gewoon doorgaan, zie boven. Het gevoel van in controle zijn. Het gevoel dat je toch weer bij bent zonder de last dat je er teveel over hoeft na te denken. Dat overwint het elke keer van het te zachte stemmetje dat ik die Schermtijd niet moet uitzetten maar er mee moet dealen dat de tijd er op zit. Het vlees is te zwak, ik geef het toe. Ik kan mezelf er niet toe zetten om de Schermtijd de baas te laten zijn aan het einde van een lange werk- en denkdag. Ik heb mijn hersenen nog niet zover dat ze inzien dat een boek lezen net zo ontspannend kan zijn.
In de komende iOS 15 zit de mogelijkheid om Focus in te stellen. Dat is vooral gericht op notificaties, om deze op specifieke tijden te bezorgen, als het relevant voor je is. Volgens techjournalisten zit er geen verandering in de functionaliteit van Schermtijd. Ik zou graag zien dat het echt moeilijk wordt om Schermtijd uit te schakelen. Nu kan dat met één druk op de knop en hooguit nog een pincode. Maak het echt onmogelijk om de apps te openen.
Natuurlijk kan ik de apps weer verwijderen van mijn telefoon. Maar dat is weer het andere uiterste. Ik wil het gebruik beperken, maar dat wil niet zeggen dat ik er volledig afscheid van wil nemen. Het is een combinatie van eigen gedrag, wat laat ik toe in mijn tijd om te ontspannen, en de architectuur en algoritmes van de apps. Aan het laatste kan ik niets veranderen, het eerste wel.
Nog meer bewust zijn wat ik doe als ik mijn telefoon pak om te ontspannen. Nog meer bewust zijn waarom ik Schermtijd uit zet en of er geen alternatief is. Misschien zou dat wel een oplossing zijn. Op het scherm voor Schermtijd zijn alternatieve apps te vinden om te ontspannen. Die je zelf kunt instellen. Een lokaal spelletje, je RSS lezer of een ebook-app. Waarmee het nog eenvoudiger wordt om te switchen. Waar mijn vermoeide ik-wil-ontspannen-brein niet extra hoeft na te denken maar met één klik een betere keuze maakt.
Ik heb een eenvoudige mockup gemaakt hoe zo’n scherm er uit kan zien. Wat denk je, zou dat helpen?
door Leave a Comment
Marty McGuire (martymcgui.re)Who needs Instagram boomerang stories when you can post and syndicate it on your own site? Marty showing off how to upload and publish iOS Live Photos through iOS Shortcuts to your own site. Love this stuff!
door Leave a Comment
Het gevoel van een potlood op papier. Grafiet op witte vellen. Een 2B potlood waarmee je geconcentreerd je gedachten op papier tekent. Je schetst wat, je krast wat lijnen de goede richting uit. Het puntje van je tong net uit je mond. We hebben allemaal wel eens tekeningen gemaakt. Als ik zie hoe mijn dochter van zes enorm veel plezier haalt uit het maken van tekeningen, dan denk ik aan mezelf rond die leeftijd. Ik ontdekte wat ik kon halen uit de stripboeken van Suske en Wiske, Rode Ridder, Donald Duck en later Storm, Sjors en Sjimmie en vele vele anderen. Ik wilde striptekenaar worden.
Dag en nacht zat ik te oefenen. Ik zat altijd te tekenen. Figuren uit stripboeken tekende ik na. Eerst met carbonpapier overtrekken om het gevoel van de lijnen en de richting in mijn vingers te krijgen. Daarna tekende ik ze uit de vrije hand na. En daarna ging ik zonder voorbeeld aan de slag. Ik maakte mijn eigen stripboekjes met korte verhalen. Het blijft me verbazen hoe mijn dochter dezelfde stappen doorloopt. Ze maakt haar eigen fantasiewereld op papier. Soms is ze in een paar minuten klaar, soms zit ze een half uur geconcentreerd te tekenen en te denken. Ik kan niet anders dan trots zijn dat ze zo met kunst en expressie bezig is.
Vandaag zat ik in de trein op de iPad wat werk voor te bereiden. Ik bedacht me dat ik voor het maken van aantekeningen vrijwel altijd toch wat op papier kriebel of ik typ het direct in in Evernote. Maar beide methoden vind ik niet meer zo prettig. Onderweg begon ik wat te spelen met Penultimate, een app die bij Evernote hoort om aantekeningen en schetsen mee te maken. Ik merkte al snel dat mijn stylus, de Lunatik via Kickstarter, niet de meest ideale stylus is om aantekeningen mee te maken. Ik kan er lastig mee schrijven, zeker als ik een snelle notitie wil maken. Elke notitie moet doordacht en rustig zijn geschreven. Ondanks dat daar een zeker Zen-kalmte en -wijsheid in zit, is dat niet mijn realiteit. In gesprekken kan het snel gaan en dan moet je snel kunnen schakelen. Even wat woorden wegzetten en verder gaan. Wellicht moet ik eens gaan zoeken naar een andere stylus. Suggesties zijn welkom in de reacties.
Maar door het werken in Penultimate vanochtend, kwam ik later vandaag weer terecht bij Paper. Dit is één van mijn meest favoriete apps. Ik gebruik hem niet dagelijks. Het is geen zakelijke app voor me. Het is een app waar ik me weer ouderwets ik kan verliezen. Waar ik met verf, stift, potlood en pen kan kriebelen, schetsjes kan maken, gewoon mijn gedachten kan laten gaan. Ik ben geen tekentalent meer. Ik ben dat misschien wel nooit geweest. En laten we eerlijk zijn, deze app geeft je niet dat tactiele gevoel van verf op een vel strijken, met een potlood precieze lijnen op een vel zetten. De zwarte vegen van grafiet van je handrug vegen. Maar de voldoening is net zo groot om een simpel poppetje te tekenen via de glasplaat van de iPad, om samen met je dochter een verjaardagstekening voor opa te maken en die meteen te mailen.
In de nieuwe versie van Paper zit een Explore functie, waarmee je door tekeningen van anderen kunt bladeren. Vergelijkbaar met het materiaal op hun Tumblr-blog. Hier zitten pareltjes tussen en je vraagt je af hoe ze het voor elkaar krijgen met een stylus. Blijven oefenen lijkt me. Blijven proberen. Blijven doen. Maar nu zou ik wel weer graag het carbonpapiertje hebben om te oefenen…
door Leave a Comment
Elke zaterdag geef ik hier een rijtje leestips. Artikelen die ik zelf die week heb gelezen en die ik graag deel met jullie, in de hoop dat er iets interessants tussen zit. Iets verrassends, iets wat je nog niet elders hebt gelezen, iets wat je weer zelf kunt delen of kunt gebruiken. Ik wil vanavond wel een kijkje achter de schermen geven, hoe ik deze artikelen op een rij zet en selecteer. Een hoop gebeurt namelijk erg frictieloos en ongeacht de hardware die ik gebruik.
Om de lijst samen te stellen zijn deze onderdelen cruciaal:
De cocktail van bovenstaande zorgt dat ik elke zaterdagochtend alleen het bestand Leesvoer.md hoef te openen in een teksteditor en de gewenste bookmarks met opmerking kan kopieren en plakken in een nieuwe blogpost. Omdat ik stiekem toch best veel opsla gedurende de week is de lijst vaak te lang voor een leesmap-post. Daarom maak ik weer een selectie in mijn eigen selectie.
Maar daarmee zijn we er nog niet. Dit is alleen nog maar via het web, met de bookmarklet. Omdat ik Dropbox gebruik als rangeerterrein, kan ik tevens vanaf mijn iPad en iPhone direct interessante artikelen in het bestand zetten, zelfs buiten Pinboard om. Dit doe ik bijvoorbeeld via Mr. Reader en Drafts, respectievelijk mijn RSS-lezer en kladblok op de iPad. Op de iPhone gebruik ik Reeder als RSS-lezer. Al mijn RSS-lezers zijn verbonden aan Google Reader, de basis waar al mijn abonnementen staan. Alle genoemde apps maken op een sublieme manier gebruik van de zogenaamde x-callback-URL’s in iOS. Hier zal ik nog eens een aparte blogpost aan wijden. In het kort komt het er op neer dat je met callback URL’s diverse iOS-apps aan elkaar kunt knopen via een specifiek URL schema. Zo kan ik in een artikel in Mr. Reader de tekst selecteren en via het Service menu een actie aanroepen. Deze actie pakt de URL, titel en geselecteerde tekst, stuurt deze naar Drafts, zet het in de juiste Markdown code, stuurt het naar het bestand leesvoer.md in Dropbox en gaat daarna weer terug naar het artikel in Mr. Reader. Snap je het nog?
Misschien zijn de exacte stappen je niet helemaal duidelijk, maar wat ik nu kan doen is behoorlijk snel en zonder veel klikken een lijst met artikelen vullen. Deze workflow werkt voor mij heel prettig en het stemt tot nadenken hoe je met de x-callback URL’s meer apps aan elkaar kunt knopen om een persoonlijke workflow te maken. Is dit iets wat voor iedereen kan werken? Vast niet. Is het geeky? Zeker weten. Zelf proberen? Begin dan eens met het artikelen “Mr Reader and the servicemenu” en “iOS Automation and Workflows with Draft” op Macstories voor meer achtergrond informatie en demostappen.
door Leave a Comment
Tijdens de feestdagen is de relatief nieuwe mobiele service Path best gegroeid als we de cijfers moeten geloven. Zo gek is dat niet. De digitale voorhoede in San Francisco en Silicon Valley hebben de dienst ontdekt en dat heeft zijn weerslag op de voorhoedes in andere landen, zoals Nederland. Wat is Path en waarom is dit “slightly social network” zo interessant?
Wat is Path?
Even een stap terug, wat is Path? Kort gezegd, Path is een mobiele applicatie waarin je maximaal 150 anderen kunt bevrienden om updates mee te delen. Ze noemen zich ”The Personal Network” vanwege die grens van 150. Die trouwens is afgeleid van Dunbar’s Number. Dat is weer een theorie van hoogleraar evolutionaire psychologie Robin Dunbar uit Oxford en geeft het maximale aantal sociale relaties aan dat iemand aankan.
Path heeft een maximum van 150 vrienden en is mobile-only. Er is (nog) geen webversie, alleen Android en iPhone. Dat maakt het al anders dan de andere netwerken. Tevens heeft Path een heel intuïtief en lekker werkende interface. Er zitten veel handigheidjes in de app verborgen, zoals het klokje wat terugtelt als je in de tijdlijn scrollt. Oprichter Dave Morin noemt Path “slightly social”, omdat je niet per sé een sociaal netwerk nodig hebt om er gebruik van te maken. Je kunt Path heel goed als privé dagboek gebruiken.
http://vimeo.com/32885259
Wat maakt Path zo interessant voor mij?
Path heeft goed gekeken naar de succesfactoren van de grote netwerken als Facebook en Twitter. En daar een eigen draai aan gegeven. Path is by default een privé netwerk. Pas als je wederzijds elkaars vriendschap bevestigd, dan kun je elkaars tijdlijn volgen. Dat is bij Twitter en Facebook ook mogelijk, maar daar moeten wat kunstgrepen voor worden uitgehaald (slotje op je account, lijsten aanmaken, privacy instellingen etc). Path brengt daarom direct een andere vraag naar boven: Wat deel ik en met wie wil ik dit delen? Als ik diverse gebruikerservaringen van Path lees en hoor, dan valt me op dat velen kiezen voor een heel bewust gebruik. Niet zomaar iedereen toelaten op je tijdlijn, niet rücksichtlos alles delen. Op Path zijn veel kleine vriendengroepen te vinden volgens mij. Die tevens via andere netwerken informatie delen met elkaar, maar op Path wellicht een ander soort informatie delen. Foto’s, lokaties, luistergedrag, meer persoonlijke zaken.
Ik zat zaterdag Life in A Day te kijken, de fraaie film van o.a. Ridley Scott, die het leven op aarde laat zien in één dag, gefilmd door duizenden amateurs over de wereld. Een prachtige film. Ondertussen had ik op mijn iPad Path draaien en ik zag de overeenkomsten. Ik zag hoe divers mijn vriendenkring is en wat ze doen op een zaterdag. Met kinderen op de bank een tekenfilm kijken terwijl een andere groep in de kroeg zit.
Dat maakt Path voor mij zo boeiend. Ik ben eveneens erg terughoudend met het maken van verbindingen op Path. Ik vermoed niet dat ik de 150 connecties ga halen. Ik zou het niet eens willen. Ik ben bang dat Path dan weer een overload aan informatie gaat worden. Twitter is dat in de loop van de jaren geworden, maar is goed te managen door bv lijsten en door me niet druk te maken dat ik alles wil lezen. Maar Path heeft een ander uitgangspunt. Een uitgangspunt waarbij het delen onder vrienden centraal staat, niet het delen met het publiek. Een subtiel maar belangrijk verschil.
Dan is er nog de interface die ik al even noemde. Gizmodo noemt het treffend: “Path is the interface of intimacy.” Je kunt inzoomen op momenten van vrienden, een reactie geven in tekst of als emoticon. En ja, daar zit zelfs een fronsend icoon bij, zodat je slecht nieuws niet per sé hoeft te “liken”. Je eigen startpagina kun je fraai personaliseren met een coverfoto en een circelvormige avatar. Het is allemaal goed bedacht en uitgevoerd. Het klopt.
Is Path voor iedereen? Vast niet. Zeker weten van niet. Het is een andere manier van delen. Minder publiek en meer privaat. Intiemer. Persoonlijker. Is het voor merken interessant? Ik betwijfel het ten zeerste. Is het interessant om op grote schaal te monitoren? Nee, daar is het te persoonlijk voor. Ik vraag me af of Path over een jaar nog bestaat. Of er een strategie aan zit waarmee ze zichzelf kunnen onderhouden. Ik hoop het. Want Path is een welkome afwisseling zo aan het begin van 2012.
Een laatste woord over mijn Path gebruik: Ik voeg niet iedereen toe. Don’t take it personal. Omdat we elkaar volgen op Twitter, Facebook of Google+wil niet zeggen dat ik je automatisch ga volgen op Path. Wanneer wel? Dat verschilt per persoon, maar hou als redelijke rule of thumb aan dat ik je toch vaker dan eens moet hebben gesproken en we een aardige offline geschiedenis met elkaar hebben. Ongeveer. Maar daar kan ik van afwijken.
Meer over Path? Ik kan je de volgende artikelen aanraden:
Gizmodo – The Social Network That Stole Christmas
iPhoneclub – Sociaal netwerk Path krijgt nieuwe iPhone-layout en nieuwe insteek
| [C | Net – Learning to love Path](http://news.cnet.com/8301-33200_3-57354615-290/learning-to-love-path/) |
Oprichter Dave Morin tijdens Le Web over Path
Digging the Digital is de digital garden of commonplace book van Frank Meeuwsen. Onderwerpen variëren van indieweb tot nieuwsbrieven, bloggen, muziek en opvallende gebeurtenissen op het internet. 