Ik zag hem gisteren nog niet aankomen. Toen Henk-Jan me op Twitter vroeg om toch nog een #MijnMoment in te sturen. Ik had al jaren niet meer meegedaan en ook dit jaar zag ik het niet echt zitten. Of eigenlijk, ik had niet één moment. Dacht ik.
Ik schrok vanochtend al vroeg wakker. Misschien van vuurwerk. Misschien van een knal ergens. Buiten. Of in mijn hoofd. Want ineens schoten een paar zinnen door mijn hoofd. Van die zinnen die zo ergens midden in een MijnMoment zouden passen. Ineens wist ik wat mijn moment van 2021 zou zijn. Die is er niet echt namelijk. Of nou ja, hij is er wel. Maar hij is niet zo opvallend. Het was een hele doodnormale dag. Een zaterdag in oktober. En volgens mijn eigen privé dagboek was het slecht weer, hing ik een handdoekrek op en heb ik mijn zoon zijn verdriet getroost bij het slapen gaan.
Dat klinkt als weinig verheffend voor hét moment van 2021. Maar voor mij was die dag een overwinning omdat ik van een bak kralen eindelijk een ketting heb weten te rijgen. Hoe dat precies zit lees je op MijnMoment. En je leest in dit artikel uit begin 2018 hoe dit me ook al eens op papier lukte.
Fijne jaarwisseling!
Mooi Frank! Dank ook voor een weer een jaar aanwezigheid in mijn feedreader, mijn inbox en andere kanalen, en de interactie.
Blog on!