Digging the digital

Misschien is het overdreven, maar ik heb zojuist mijn Obsidian bestanden nog een extra laagje veiligheid gegeven door ze elk half uur te synchroniseren met git. Een privé account wel te verstaan. Je kunt Github gebruiken, maar er zijn zoveel meer mogelijkheden. De werkwijze in dit stappenplan blijft hetzelfde.

Het kan dus wél. Goede klantenservice bij een afscheid. Ik heb al 5 jaar een fietsverzekering bij Unigarant. Dat was destijds voor een gloednieuwe fiets, maar die gloednieuwigheid is er inmiddels wel af. De maandelijkse premie staat wat mij betreft niet meer in verhouding tot wat het ijzeren ros waard is.
Om de verzekering te stoppen moest ik bellen. Dan gaan al direct alle alarmbellen af. Lastige menu’s om doorheen te toetsen (kies 1 voor een nieuwe offerte, kies 2 voor een specifieke vraag die niemand ooit heeft…), lange wachttijden en iemand aan de andere kant die je toch probeert te houden. Die je voor een zacht prijsje een alternatief aanbiedt waar je dan toch weer intrapt.

Ik was klaar voor alles. Maar wat gebeurde er? Allereerst kreeg ik een chatbot. Een stemgestuurde computer die op basis van je antwoorden je verder helpt. Maar ze klonk levensecht, had hele natuurlijke zinnen en begreep meteen wat ik zei. Zelfs de kleine bijzinnetjes en de komma’s stonden op de juiste plek in haar uitspraak. Daar was echt over nagedacht.
Vervolgens stond ik nog geen minuut in de wacht waarna ik iemand aan de lijn kreeg die meteen alle informatie had en duidelijk wist waar ik voor belde. Dat had ik immers al aan de chatbot doorgespeeld.
Zij begreep direct dat ik mijn verzekering wilde opzeggen bij een fiets die al zo oud is. Ze stelde voor om dat per direct te doen, dat bleek namelijk mogelijk en patsboem klaar! Weer een minuut later hing ik verbaasd op. Wat was dit voor een positieve en fijne klantexperience! Geen extra verkoopfuiken, geen pogingen om me over te halen en nog fijner, geen bandje naderhand om me te vragen hoe mijn ervaring was! Nu verwacht ik die nog wel via de mail. Ik verwijs ze dan naar deze blogpost.
Ik ga er bijna een nieuwe fiets van kopen zodat ik weer een verzekering bij Unigarant kan afsluiten. Hebben ze me onbewust toch in die fuik geluld….

Een tijdje terug was ik stomverbaasd over een schema dat de ronde deed. Het is een schakelschema van een effectpedaal voor een gitaar. Omdat er een label op staat over een 5G frequentie, gingen verschillende 5G-tegenstanders op de barricaden omdat toch wel duidelijk werd dat er iets van een 5G kanker-microchip bestaat. Of zoiets. Ik kan er niet bij met mijn hoofd. Hoe het in die hoofden werkt. Gelukkig is daar Cory Doctorow die iets van duiding geeft. Via het boek “Pattern Recognition” waarin de auteur William Gibson over apophenia spreekt, het zien van patronen die er niet zijn.

En dan nog afgezien van de 5G hysterie, doet Doctorow een paar rake uitspraken over het systeem waar deze patronen in kunnen ontstaan, zich vermeerderen en verspreiden. Dat ligt niet alleen aan de netwerken die het mogelijk maken (lees: Facebook, Twitter, Whatsapp) maar net zo goed aan de originele verspreiders van deze patronen.

But as we rush to blame the spread of that conduct on the “user engagement” business-model of Big Tech, which is said to blindly encourage these beliefs as click-generating activity, we pay short shrift to the fraudsters who set out to exploit these beliefs.
If we’re concerned that the tech platforms’ business model incidentally encourages conspiracies as an emergent property of algorithmic amplification, let us also spare a thought for people who manufacture and sell fraudulent goods at fantastic markups.

De monetarisatie van niet-bestaande patronen. Het is eigenlijk te gek voor woorden.