door
Ik kan me voorstellen dat je soms door de blogposts het overzicht kwijt bent. Of als je hier als toevallige bezoeker komt, je wel meer wilt weten wat ik zoal heb geschreven. Speciaal voor jullie heb ik een pagina gemaakt waar een tiental relevante blogposts op een rij staan. Over Facebook, het Indieweb, bloggen. En posts die ik zelf gewoon leuk vind. Doe er je voordeel mee, een speciale Digging the Digital Startpagina!
door
Ineens heb ik tijd om het magische bananenbrood van @clubvanrelaxtemoederselsbeth te maken. Dat maakt mij dan een relaxte vader? ?
door
Het was ergens wel te verwachten. 37Signals is vaak een van de eerste bedrijven die vooruitstrevende stappen zet als het om hun online aanwezigheid gaat. Waar velen nog zweren bij de centrale blogmachine van Medium, keren zij het weer de rug toe om het blog weer in eigen beheer te doen. Zoals ze zelf zeggen: “We schrijven omdat we iets te zeggen hebben, niet om er geld mee te verdienen, advertenties of abonnementen mee te verkopen”
Signal versus Noise heeft weer een eigen moederschip waar ze alle controle over hebben.
door
Vandaag staat een bezoek gepland aan de lezing “Staat van het internet 2019”, georganiseerd door stichting Waag. Deze stichting is al zo lang ik me kan herinneren actief op het gebied van de sociale en maatschappelijke impact van technologie. Marleen Stikker is bestuurslid bij de stichting en was afgelopen zomer te gast bij Zomergasten, met een indrukwekkend beeld hoe technologie onze maatschappij (ver)vormt. Zie mijn recensie op Sargasso over deze uitzending.
Ik zie erg uit naar de lezing vanmiddag. Niet in de minste plaats door de ophef van de afgelopen dagen rondom het nieuws van KPN en XS4ALL, maar tevens omdat het vandaag 25 jaar geleden is dat De Digitale Stad haar deuren opende (mede dankzij Stikker). Hiermee werd de brug geslagen tussen het vooralsnog wetenschappelijke en academische domein van het internet en het publiek. Ineens kon je met een eigen modem op het internet en kennis maken met gelijkgestemden.
De live-uitzending van de start van De Digitale Stad kan ik me niet herinneren, maar gelukkig is daar het internet voor 
Lees meer over de Digitale Stad, wat het was en wat het betekende in dit NRC interview met Stikker.
Voor mij was DDS eveneens een eerste kennismaking met het internet. Tijdens een stage op de Hogeschool Den Bosch in 1993 had ik al onderzoek gedaan naar het gebruik van email als communicatiemiddel tussen studenten en docenten. Ik pendelde tussen de communicatie-afdeling waar ik officieel zat, en de IT afdeling, om zelf gebruik te kunnen maken van email, om via Gopher online naar documenten te zoeken. Gopher was een tekstgebaseerd protocol om op het web te browsen. Browsers zoals we die nu kennen waren er nog niet.
Met vrienden Ronald van Schaik en Martijn Verhoeven ontdekte ik De Digitale Stad, een veel makkelijker manier om online te gaan en om het web te verkennen. Sindsdien was er geen houden meer aan. We besloten tijdens onze studie dat we alleen nog maar via het web en email zouden communiceren, tot afgrijzen van onze docenten. Onze afstudeeropdrachten hadden altijd een sterk online component en daarna zijn we allemaal in de online industrie gaan werken, eerst met een eigen bureau en vervolgens zijn we alle kanten uitgewaaierd.
Hoe staan we er na 25 jaar voor? Het zal zeker geen enorm positief verhaal worden, maar ik verwacht in elk geval nuance, goed debat en wat scherpe vooruitzichten wat we als publiek beter en anders kunnen doen de komende jaren.
De lezing vanmiddag is uitverkocht maar je kunt vanaf 15:30 uur meekijken met de livestream.
door
Zeynep Tufekci pent op Wired een puntige opsomming waarom grote platformen als Facebook en Twitter prima een ander business model kunnen kiezen dan het verzamelen en verhuren van persoonlijke data. Menig marketeer zal met afgrijzen de redenen lezen. Niets is zo prettig dan een versleutelde lijst van je nieuwsbrief-abonnees aan Facebook te geven om in ruil geld uit te geven om diezelfde abonnees op Facebook nieuwe advertenties of posts te laten zien. Het mechanisme van de grote partijen werkt feilloos voor marketeers en politieke campagnevoerders. Door de data die bij de platformen bekend is, te verrijken met de data die je zelf al in handen hebt, word jij er beter van. Wordt de eindgebruiker er beter van? Niet per se. Behalve dat je gratis op het platform mag, een netwerk van familie, vrienden en werk kunt opbouwen en er ongebreideld alles kunt posten wat je wilt. Dat diezelfde platformen zich uitstekend lenen voor manipulatie en authoritair gedrag, tja…daar kunnen we toch niets aan doen als marketeer? We móeten wel gebruik maken van die platformen, want onze doelgroep is echt niet bereid te betalen voor allerlei online diensten.
Tufekci legt uit waarom het anders zou kunnen. Waarom betalen we wel voor Netflix, Spotify en HBO? Ik heb geen inzichten hoe Youtube Premium het doet, maar ik vermoed dat het een prachtige testcase is voor het datagedreven Google om te zien hoe mensen reageren op de betaalmodel op het platform. De vraag of je zou willen betalen voor een platform om in contact te blijven met vrienden en familie komt wel vaker terug. Veelal is het antwoord negatief. Het is fijn dat Twitter gratis is en dat je op deze wijze je nieuws en informatie krijgt. Maar de meeste mensen zijn niet bereid er voor te betalen. Zegt dat eigenlijk niet genoeg over Twitter en het belang dat we hechten aan de mogelijkheden van het platform?
OK, regulatie dan? Is dat een optie? Tufekci geeft een aantal voorbeelden uit het verleden waar regulatie een belangrijke rol heeft gespeeld. Autogordels bijvoorbeeld. Of simpelweg veiliger auto’s. Waarom zou dat niet kunnen met onze digitale platformen? Er zijn inmiddels genoeg boeken geschreven en podcasts volgepraat over de voors en tegens. Ik denk dat we in 2019 wel serieuze stappen in die richting gaan zien. Dat kan zijn vanuit de Europese politiek, van de USA verwacht ik niet veel. Of het kan zijn vanuit actiegroepen. Of het zijn de eigen werknemers die besluiten stappen te ondernemen.
Het artikel van Tufekci zet je weer even aan het denken hoe we zo ver zijn gekomen. Waar we 10 jaar geleden (inclusief mezelf) nog verrukt waren over de kansen die Twitter, Facebook en al die anderen die kwamen en gingen, meer en meer voel ik me die kikker in die pot met langzamend kokend water. Ergens hebben we een verkeerde afslag genomen en is het tijd om bij te sturen.
door
Vandaag is de sterfdag van Aaron Swartz, The Internet’s Own Boy. Aaron Swartz was een schrijver, programmeur, web-activist en politieke organisator. Hij was onder andere betrokken bij de ontwikkeling van het RSS-format, de ontwikkeling van de webschrijf-taal Markdown, mede-oprichter van Reddit en mede-oprichter van Creative Commons. Swartz kwam op 11 januari 2013 om het leven. Hij koos hier zelf voor. De exacte redenen zullen altijd onduidelijk blijven, al is zijn toenmalige vriendin er duidelijk over in een blogpost, Aaron was opgejaagd wild voor de Amerikaanse overheid door zijn activistische werk.
Elk jaar op zijn sterfdag kijk ik de documentaire over zijn leven, gratis te downloaden op The Internet Archive. Toen ik vanavond zat te kijken viel me op dat de tijd waarin dit speelde (2010 – 2013) politiek en maatschappelijk zó anders was dan nu. Het speelde allemaal in de tijd van Barack Obama, tijdens en na de financiële crisis. Swartz werd in 2011 vervolgd wegens computerfraude. Hij zou een strafblad krijgen en als “misdadiger” te boek staan. In de documentaire vertelt zijn toenmalige vriendin Taren Stinebrickner-Kauffman hoe ze langs het Witte Huis lopen. Aaron kijkt en zegt “Hier zullen ze nooit een misdadiger binnenlaten…”
Mja… Als je ziet wie nu in het Witte Huis zit…
Swartz maakte zich in 2012 sterk voor open toegang tot het web. Hij was mede-verantwoordelijk voor de ondergang van de SOPA-wetgeving, die er voor zou zorgen dat het web sterk gereguleerd zou worden. Hij zorgde er mede voor dat vele grote en kleine websites een dag donker waren, als protest tegen de wet.
Wat als Swartz de afgelopen jaren zou hebben meegemaakt? Als hij had gezien hoe algoritmische nieuwsdistributie voor polarisatie zorgt, hoe Facebook mede-verantwoordelijk is voor de genocide in Myanmar, de schandalen rondom Cambridge Analytica, de politieke krachten die op het web spelen. Hoe zou hij daar op reageren? Hoe zou hij actie ondernemen?
Elk jaar vindt Aaron Swartz Day plaats, met hackathons, lezingen en natuurlijk om zijn leven en zijn werk te herinneren. Dat blijft nodig.
Digging the Digital is de digital garden of commonplace book van Frank Meeuwsen. Onderwerpen variëren van indieweb tot nieuwsbrieven, bloggen, muziek en opvallende gebeurtenissen op het internet. 