Als je geen zin hebt om te schrijven kan een blanco pagina voor je neus je vermorzelen. Je hebt met jezelf afgesproken om elke dag iets te schrijven maar soms komt het niet uit. Soms zit je agenda in de weg en moet je ergens een gaatje vinden om toch je dagelijkse dosis letters op het scherm te produceren.
Daar zit je dan. (Iedereen die nu denkt “De dag die je wist dat zou komen” of vergelijkbare grammaticale diarree, ga hierheen). In je stoel, aan je bureau. Te wachten tot de inspiratie zich in je hersenen boort als een lichtflits. Je kijkt wat onwennig naar je scherm en je wacht…en wacht…typt wat woorden. Toch weer weghalen. Even koffie pakken. Uit het raam kijken. Wachten tot die sublieme openingszin zich openbaart voor je. Je typt weer wat woorden en je besluit dat het toch niet goed is. Weer weghalen. Weer uit het raam kijken. Misschien helpt het als je wat inspiratie op het web gaat zoeken.
Kijk, het begin van een glijdende schaal.
Want eenmaal op het web vind je natuurlijk vanalles, behalve dat enorme rotsblok waar je inspirerende openingszin in staat gebeiteld. Je vindt er je netwerk die leuke links delen, video’s met katten, nieuws uit landen die je niet kende en de Wikipedia wist-je-datjes. En Buzzfeed. En 9Gag.
Aan het einde van de dag vervloek je je writer’s block en besluit je het morgen anders aan te pakken. Denk je.
Maar je hebt helemaal geen writer’s block. Het is allemaal te danken aan slechte voorbereiding. En de mentaliteit om het gewoon te doen. En het heeft iets te maken met een kabouter op je schouder.
Elke grote schrijver heeft zijn eigen routines om te gaan schrijven. Om zich elke dag er toe te zetten om een vast aantal woorden te schrijven. Dat kan lastig zijn en dat kan pijnlijk zijn. Letterlijk pijnlijk. Want je weet dat je nog 1001 andere dingen te doen hebt. Je weet dat je nog een gezin hebt. Dat je nog boodschappen moet doen. Je weet dat je leven beter zal zijn met een extra katvideo.
Toen ik Bloghelden schreef heb ik een bureau gehuurd bij Igluu en ben er elke dag gaan zitten en werken. Op de eerste verdieping, weg van de gezellige derde verdieping. Met mijn gezicht naar de muur, tussen twee schotjes. Ik dwong mezelf om elke dag een aantal delen van het boek te schrijven. Ik durfde het aantal woorden per dag niet aan, omdat ik daar nog geen ervaring mee had. Ik wist niet wat realistisch zou zijn. Gedurende twee maanden zat ik op vaste dagen bij Igluu en gaf mezelf alleen pauze om even te gaan lunchen en een kop thee te halen.
Ik had eveneens geen ervaring wat mijn beste tijd is om iets te schrijven. Ik ben daar nog steeds niet zeker van. Er is niet echt één tijdstip waarin ik op mijn scherpst ben, maar er zijn wel omstandigheden wanneer ik weet dat er een blogpost uit mijn vingers kan komen.
-
Een deel van de dag zit er al op – Meestal komt mijn onderwerp gedurende de dag. Daarom moet ik al wel een deel van de dag achter de rug hebben en iets anders hebben gedaan. Schrijven als de eerste actie van de dag is niet altijd even goed voor me. Tenzij ik aan een boek werk en weet wat ik moet schrijven.
-
Ik heb er al wat werk op zitten – Door eerst al wat ander werk te doen zoals afspraken, leeswerk of denkwerk, komt mijn brein al meer in de schrijfmodus. Ik heb wat momenten meegemaakt die een haakje voor een blogpost kunnen zijn.
-
Ik ben in een rustige omgeving – Een rustige omgeving betekent niet stilte, maar wel een plaats waar ik minimaal een uur ongestoord door kan werken zonder dat ik door anderen uit een flow wordt gehaald. Thuis schrijven terwijl de kinderen er zijn en speelkameraadjes hebben uitgenodigd is geen goed moment. Als ik weet dat ik binnen 30 minuten de deur uit moet en ik moet nog iets voorbereiden voor die afspraak, niet gaan schrijven. De trein? Slechte plek. Teveel externe factoren inclusief medereizigers die “stiekem” meekijken op je scherm. Kan ik slecht tegen.
-
Ik heb mijn Mac bij me – Vorige week schreef ik alleen op mijn iPad. Ik ben er wel tevreden over maar ik moet nog een extra stap zetten om me echt aan de iPad over te geven. Mijn Air is zo geconfigureerd dat ik er echt lekker snel mee kan schrijven en werken. Kladjes kan ik prima op mijn telefoon en iPad maken, maar echt een blogpost moet ik wel op mijn Mac maken. Tenzij bovenstaande voorwaarden zich voordoen, dan kan een iPad weer wel.
Dit is geen ijzeren wet maar ik weet inmiddels dat bovenstaande voorwaarden voor mij kunnen leiden naar een ideale plaats en tijd om te gaan schrijven. Met name die rustige omgeving is belangrijk voor me. Ik zit op dit moment bij Seats2Meet. Het is druk om me heen, maar ik kan me behoorlijk goed concentreren omdat ik weet dat ik niet gestoord zal worden door andere aanwezigen.
Ik heb eveneens tijd geïnvesteerd in het maken van een eigen routine hóe ik alles schrijf. Ik heb de gewoonte om nogal snel van de ene app naar de andere te springen. Maar sinds ik ben overgestapt op schrijven in de Markdown opmaaktaal heb ik dat probleem niet meer. Tevens sla ik mijn stukken op in Dropbox, zodat ik er altijd bij kan, zelfs als mijn laptop uit zou vallen en ik gedwongen ben om via een ander apparaat verder te werken. De routine zit verder in kleine dingen. Ik begin met het wegzetten van de ruw outline wat ik wil zeggen, dwing mezelf om géén titel te bedenken. Die komt pas op het einde. Ik begin ergens halverweg het verhaal wat ik wil vertellen omdat ik slecht ben in openingen. Ik begin te schrijven en laat me zo min mogelijk afleiden door de opmaak van de tekst. Eveneens plaats ik nog geen links. Dat komt pas naderhand. Eerst alles uit mijn hoofd op het scherm krijgen, dan de eerste snelle revisie om links en opmaak te plaatsen. Dan alles naar WordPress verplaatsen en nog eens bekijken in de juiste opmaak. Illustratie zoeken en toevoegen, nog één keer nalezen en dan Publish.
Drie lessen voor de schrijver in je die er uit wil: Zoek je eigen voorwaarden waarin je het beste werkt. Maak met jezelf de afspraak wat je elke dag oplevert (in woorden of in aantal pagina’s/paragrafen) en vind je eigen routine om te werken.
Writer’s block is echt het gevolg van een slechte voorbereiding. Als je eenmaal de routine en de voorwaarden op orde hebt of wéét dat je er mee aan het werk bent, dan komen de woorden vanzelf. Denk niet dat de inspiratie als een donderslag bij heldere hemel zich tot je toont. Je moet er hard voor werken, maar het eindresultaat is het meer dan waard!
