Wanneer bloggen geen vaste regelmaat heeft, het staat niet in mijn agenda….versloft het schrijven.
Het is niet zo dat ik helemaal niets heb om over te schrijven, maar ik neem er gewoon de tijd niet voor.
De dinsdagen van #PHOT schieten er zelfs bij in, terwijl ik wel foto’s maak.
Het moet dus an…
Het is één van de meer lastige delen van het blogbestaan. De regelmaat. Of je het nu in je agenda zet of gewoon schrijft wanneer het je uit komt. Ik denk dat er een diepere oorzaak is: Het is makkelijker om "even" iets op Instagram te posten of op Twitter. Een blogpost voelt al direct als iets wat een kop en staart moet hebben. Een dieper inzicht. Met een opbouw, kopbeeld en linkjes. Terwijl een tweet of een ‘Gram vanalles kan zijn. Misschien een #hashtag of #twee er bij.
Je blog mag zijn wat jij wilt. De lengte van een tweet, een epistel of een foto. Het is jouw domein.
Ik weet dat jij het herkent 🙂 Gek genoeg zie ik een Tweet gewoon als een update en als conversatie. Een blogpost zie ik als een stukje uitbreiding van mijn externe geheugen. Je wilt niet weten hoe vaak ik op mijn eigen weblog even zoek naar…wat was dat ook alweer. Misschien is ook de veranderende rol/plaats van bloggen wel de reden, want reacties op een blogpost worden zeldzaam. Daarom word ik blij van jouw bericht…ik word gelezen 🙂
Het bijzondere is dan weer dat reacties bij kunnen dragen aan je externe geheugen. Nu gebeurt het niet frequent meer bij veel blogs maar vaak zijn in de reacties geweldige aanvullingen te lezen. Dat is verplaatst naar platformen als Twitter. Dat is een gegeven, gelukkig zijn er ontwikkelingen gaande om die tweets weer te integreren op je eigen platform waarbij een kopie in je eigen WordPress of blog database wordt geplaatst. Mocht de tweet verloren gaan, dan heb je altijd nog je eigen kopie van de discussie
Haha ik had gelijk het gevoel…ja mijn post is gelezen 🙂 Leuk!!