Digging the digital

Het is weekend. Eindelijk even de tijd om een ander scherm open te hebben op mijn laptop. Of niet alleen de tijd, vooral de energie.

De afgelopen week gaan we niet snel vergeten en we zullen nog meer van dit soort weken krijgen. Voor mij was de week er één van bijstellen. Van soms wat piekerend uit het raam staren. Vooral het werk en privé weer opnieuw calibreren. Te vaak op de nationale nieuwssites kijken welke doemscenario’s nu weer over ons worden uitgestort en daar weer over peinzen. Op Twitter kijken en er soms moeten lachen maar soms ook moe worden van de zelfbenoemde experts. Op Instagram langzaam maar zeker het sentiment zien verschuiven van “Everything is fine” naar “Hier is mijn kleurgecodeerde homeschooling template en affiliate link naar de thuisyoga-klas”

Wat dat laatste betreft, ik kan je dit artikel in de New York Times aanraden. Ik ben het eens met de auteur, waarom proberen we als ouders in deze crisistijd ook nog schooltje te spelen voor onze kinderen? Iedereen mist nu die paar weken school en er is geen reden om zo panisch te doen over het bijhouden van schoolwerk. Wij hebben ook een net schema gemaakt, maar eerlijk gezegd, het zijn meer richtlijnen dan een strikt schema en we richten ons vooral op het naar buiten gaan en even een frisse neus halen. School komt later wel.

Onze dochter van 13 begon haar online klassen deze week met twee ingeroosterde studiedagen. Je gelooft het niet, dat betekende dus ook vrije dagen voor haar nu ze thuis zit.

In mijn post over het Hamstergevoel maakte ik een opmerking dat ik nog bij Kaliber op kantoor werkte. Dat klopte dinsdag nog. Woensdag niet meer. Ik had zowel op maandag als dinsdag nog twee interne besprekingen die ik liever nog in persoon deed dan via video. Niet omdat het hele delicate onderwerpen waren, maar omdat ik het gevoel had dat de non-verbale communicatie en samen rondom een tafel wat door te spreken, bij kan dragen aan het verdere verloop van het project. Klinkt vaag hè, ik wil nog niet teveel over dat project vertellen. Dus hou ik het hierbij.

Dinsdagavond op de bank bespraken we hoe verder te gaan. Bij Kaliber hebben we genoeg ruimte op kantoor en mensen al thuis zitten, om de 1,5 meter afstand in acht te houden. Ondanks de persoonlijke afstand is er wel de sociale nabijheid van collega’s die bijdraagt aan een goede dag. De combinatie van het werk dat ik doe (kan prima op afstand) en de privé situatie deed me besluiten om toch thuis te gaan werken. Helie vindt het lastig om de hele dag alleen te zijn met de kinderen, ze bezig te houden met schoolwerk en ontspanning, het nieuws om haar heen, haar eigen gezondheid op peil te houden en zelf de rust te vinden. Je verwacht het niet hè… Maar serieus, het is een flinke tol die vrij plots wordt geëist van ons allemaal en het belangrijkste is dat we er als gezin zo goed mogelijk doorheen komen. De rest volgt dan wel.

Dat betekende dat ik mijn thuiswerkplek weer opnieuw kon inrichten. Omdat ik bijna een jaar bij Kaliber werk, heb ik weinig behoefte gehad om de thuiswerkplek echt in stand te houden. Het was een verzamelplaats geworden van losse papiertjes, losse spullen die nog een vaste plek nodig hadden en vooral veel stof. Na een half uurtje opruimen en schoonmaken kon ik weer aan de slag. De plek is inmiddels weer aangekleed met wat popculture-parafernalia om het meer mijn eigen plek te maken.

Het is weekend en ik heb genoeg losse flarden in mijn hoofd voor blogposts. Flarden die een tweet kunnen zijn, maar die ik gewoon hier moet posten. Toen ik vanochtend mijn RSS reader opende na dik een week, werd ik zo blij van alle persoonlijke verhalen en beslommeringen van andere bloggers. De zorgen, de vragen, de verwondering en de schoonheid om ons heen. Ik lees liever die kleine persoonlijke verhalen. Het grote, feitelijke nieuws komt dagelijks wel binnen bij ons. Hoe dat effect heeft op je dagelijkse leven, daar kunnen blogs een rol in spelen. Natuurlijk zien we die dagelijkse beslommeringen ook op Twitter, Instagram en Facebook, het verschil blijft wat mij betreft zitten in de persoonlijkheid die een eigen moederschip heeft. In de duurzaamheid van je eigen site. Door bewust even het nieuws én de toetsenbord-experts achter je te laten en op bezoek te gaan bij die persoonlijke verhalen op eigen sites, dat brengt zo’n enorme rust.

Verbaas je dus niet als er de komende tijd meer losse flodders hier zullen verschijnen. Ik heb het nodig om voor mezelf de boel wat op orde te houden en richting te geven in de komende periode. Je bent welkom om mee te lezen en te reageren. Graag zelfs.