Digging the Digital

Vol Blogdrift!

geschiedenis

Blinkenlights

door Leave a Comment

Ik kende het niet, maar deze artifact uit de computergeschiedenis is heerlijk. De Blinkenlights. Voortgekomen uit de tekst die in veel computerlokalen was te vinden:

“Achtung!

Alles turisten und nonteknischen lookenpeepers!
Das komputermaschine ist nicht für der gefingerpoken und mittengraben! Oderwise ist easy to schnappen der springenwerk, blowenfusen und poppencorken mit spitzensparken.
Ist nicht für gewerken bei dummkopfen. Der rubbernecken sightseeren keepen das cottonpicken händer in das pockets muss.
Zo relaxen und watschen der blinkenlichten.”

Lees over de geschiedenis op Wikipedia

Digitale vergankelijkheid – Weet je nog wat je eerste single was?

door Leave a Comment

Hoe goed zorg jij voor je digitale publicaties, of het nu foto’s, blogposts of tweets zijn?

Ik had vanavond bij Blogpraat een korte discussie met Kitty Kilian over de problemen met cloudservices, ofwel alle diensten die iets met Internet doen. In mijn optiek zijn clouddiensten niets meer dan standaard internetopslag en -verbindingen. Maar het zette me aan het denken over een ander onderwerp: De digitale vergankelijkheid.

Al jaren horen we de waarschuwingen dat je niet zomaar alles online moet zetten. Want “Google herinnert alles” en “Facebook slaat alles op” dus ben alsjeblieft voorzichtig met wat je deelt en publiceert. Maar na 10 jaar publiceren ben ik er inmiddels achter dat het wat genuanceerder ligt. Veel blogposts van me uit het verleden zijn zeker nog wel online terug te vinden, maar dan zul je heel goed en gericht moeten zoeken. Google spuwt niet zomaar alles uit wat ik ooit online heb geschreven. Sterker nog, je moet de zoekmachine wel de juiste zoekwoorden geven om datgene te vinden wat je nodig hebt. En dat is niet altijd even makkelijk.

Digitale vergankelijkheid dus. Ik kwam er voor het eerst echt mee in aanraking toen ik met Bloghelden bezig was. In mijn zoektocht naar oude blogposts en het opnieuw construeren van verhalen uit het verleden merkte ik dat een hoop gewoonweg niet meer bestaat. Des te meer reden voor mij om Bloghelden te schrijven. Om die artefacten uit het verleden opnieuw op een rij te zetten en op te slaan in de hoop dat ze langer bewaard blijven. Veel blogs houden op te bestaan. Zijn digitale roadkill in de bermen van het web. Niemand kijkt er meer naar om, inclusief de Google spiders. Blogs veranderen van blogsysteem waardoor oude links niet meer werken en je erg creatief moet zoeken in blogzoekmachines om dat oude verhaal weer terug te vinden. Blogs verdwijnen fysiek van het web. Dan is na een paar jaar echt alles verdwenen. Als een boek wat langzaam vergaat in de boekenkast onder de invloed van zon en lucht. Zo vergaan blogposts eveneens, onder invloed van digitale nalatigheid en linkrot.

Maar het gaat verder. Weet jij nog wat de eerste single was die je kocht? (Bij mij Wunderbar van Tenpole Tudor) Of voor de jongeren onder ons, je eerste CD? Waarschijnlijk weet je dat wel. Dat is toch een monumentaal moment in je jeugd, voor het eerst je eigen muzieksmaak kenbaar maken door het kopen van een schijfje.

Wat was je eerste MP3 die je downloadde? Welke app kocht je als eerste voor je mobiele telefoon? Het eerste nummer wat je op Spotify hoorde? Welk boek op je Kindle of ereader las je als eerste?

Het lijkt alsof digitale cultuur nog een minder effect op ons geheugen heeft dan de analoge cultuur. Misschien is dit een overgangsperiode. Van het analoge naar het strikt digitale. Niet waarin we analoog vergeten maar waarin we digitaal niet meer zullen vergeten.

Digitale vergankelijkheid is niet iets om lichtzinnig op te vatten. Het kan geen kwaad om je herinneringen digitaal op te slaan, maar zorg er net zo goed en zorgvuldig voor als je boekenkast of je foto-albums.

(Foto: Brenda Gottsabend)

Wat bloggen met je leven doet

door 1 Comment

Vandaag is het 11 jaar geleden dat ik mijn eerste blogpost schreef op Punkey.com. En de link waar ik naar verwees bestaat nog steeds! Ik kan het me nog zo goed voor de geest halen. In mijn boek Bloghelden vertelde ik het verhaal over Push Button Publishing al eens:

[…]nu is daar een site genaamd Blogger.com die claimt dat je met een druk op de knop je eigen site kon updaten?

Op een regenachtige zondagmiddag zat ik op mijn (oud-)studeerkamer en kwam ik weer op die site van Blogger. Ik besloot het maar eens te proberen en maakte een account aan. Ik gebruikte mijn nickname Punkey die ik al sinds 1996 her en der gebruikte op het web. In IRC chats, soms in nieuwsgroepen op Usenet. Na het inloggen bij Blogger kon ik een site aanmaken, maar hoe dan? Ik moest de FTP-gegevens van mijn homepage bij Casema invullen. Ik koos een van de templates bij Blogger en ik was klaar. Nu kon ik gaan schrijven. Ik begreep er niks van. Hoe kan dat nou? Ik werkte bij een online bureau en daar zaten we met HTML-editors allerlei pagina’s te coderen met de hand. Ik had daarvoor bij WestBrabantNet in Breda een nieuwsbrief gemaakt die ik elke week met de hand in een HTML-editor moest updaten. Nieuwe links, nieuwe stukjes. En dan weer via FTP op een server zetten voordat hij te zien was op het web. Maar nu zou ik dus door wat bij elkaar te klikken mijn eigen site hebben? Ik had in het verleden wel eens wat gestoeid met persoonlijke homepages op Geocities, maar dit zag er wel wat gelikter uit.

Ik zag een scherm voor me met een groot tekstveld en de knop Publish. Dat was alles. Geen titel, geen opmaak, geen categorie. Een plaatje toevoegen, dat kon niet. Ik schreef een kort stukje over een site die ik net had gezien: een overzicht van belangrijke funk-muzikanten in de vorm van het periodiek stelsel van de elementen. Ik typte het in, drukte op Publish en keek op mijn homepage. Daar stond het. Ik hoefde niets via FTP te plaatsen. Geen HTML geschreven anders dan de link. En daar stond het toch echt. Met de datum en tijd er bij. Automatisch. Geweldig. […]

Als ik nu terugdenk aan de eerste weken, maanden dat ik een weblog had was het volledig pionieren. Tien jaar geleden waren er geen workshops, boeken, masterclasses, white papers en coaches die je op weg hielpen. Logisch, want het gebruik van internet was nog lang niet zo wijdverspreid als nu. Zelfs het bezit van computers was nog iets speciaals. Zoals ik destijds mijn computer op een aparte kamer had staan in plaats van de woonkamer waar vele PC’s, Macs en andere gadgets een prominente plaats innemen. De hardware, de technologie is gemeengoed geworden. Dan komen de interessante ontwikkelingen en toepassingen.

Na 11 jaar bloggen denk ik er geen seconde aan om er mee te stoppen. Of het nu gaat om allerlei onregelmatige linkdumps die ik schrijf op Inspiration Overload, een privé blog die ik schrijf voor mijn dochter of de multi-auteur blog Lifehacking, ze gaan me allemaal aan het hart en zijn een deel van mijn leven geworden. Bloggen, het kunnen schrijven als individu, zonder toestemming van anderen, zonder grote investeringen in hardware of personeel, heeft voor een deel mijn leven bepaald. Het heeft me de richting gegeven en ik heb er een passie in gevonden. Vinden, verwerken, schrijven, verspreiden, delen, leren, het zijn kernelementen van vrijwel alles wat ik doe. Of het nu om mijn eigen bedrijf gaat of om mijn nieuw hobby rondom de Arduino en het zelf maken van spullen. En nee, ik ben er niet schatrijk van geworden. En nee, ik ben niet de eigenaar van een uitgevershuis waar meerdere bloggers werken. Ik blijf aan de zijlijn, blijf observeren wat er gebeurt. Ik blijf er zelf over schrijven, zelf over vertellen, zelf over nadenken en zelf iets mee doen wat mij gelukkig maakt.

Je kunt er vaak versteld van staan waar je je passie kunt vinden. Bij mij gebeurde het op een regenachtige zondagmiddag en wat later na het lezen van The Cluetrain Manifesto. Het boek wat blogging en web 2.0 ademt, maar waar die woorden niet in voorkomen. Soms komen de ontwikkelingen als een tornado op je af, maar door te blijven staan en de windvlagen te trotseren, kun je uiteindelijk in rust genieten van alles om je heen.

Blog on!

Vier jaar op Twitter, hoe persoonlijk zijn je media?

door 1 Comment

“Checking out some GTD stuff”

Als mijn geheugen me niet in de steek laat was dat op 6 maart 2007 mijn eerste tweet. Gelukkig is the Internet Archive er nog met wat oude pagina’s uit 2007. Wat me trouwens direct opvalt is dat ik al sinds 2007 mijn muzieksmaak op Twitter tentoonspreid en dat ik in de eerste maanden zowel Nederlands als Engelstalig schreef. 4 Jaar later is Twitter veranderd maar de basis staat nog steeds: een persoonlijk, ongefilterd en deelbaar medium wat voor iedereen met een internetverbinding bereikbaar is. De eerste tweets zijn verloren gegaan, of in elk geval onvindbaarder geworden. Gelukkig hebben we nu Memolane om alles wat we online casual delen op te slaan voor het nageslacht.

Toen ik vanochtend heel lui een retweet de wereld in stuurde dat ik 4 jaar op Twitter zat (dank @nl_twop_1000) bedacht ik me dat het een vreemde actie is. Publiekelijk laten weten dat je zoveel jaar gebruik maakt van een medium. Maar het opvallende is dat velen dat doen. Bloggers schrijven jaarlijks een post op hun weblogverjaardag, podcasters blikken terug met een speciale uitzending, twitteraars laten weten dat ze zoveel jaar op Twitter zitten of een rond aantal tweets/volgers/vrienden hebben. Het is volgens mij een kenmerk van het persoonlijke karakter van deze media. Je maakt ze meer eigen dan de traditionele media als kranten en TV.

Twitter is voor mij nog dagelijks een extra lijn met de buitenwereld. Of het nu gaat om het laatste nieuws, checken waar een koffie-afspraak is, lofuitingen over een nieuwe artiest, het beantwoorden van vragen, samen oplossen van problemen of promoten van een blogpost, Twitter is n van de vele communicatiesatellieten die ik gebruik. Twitter biedt de relevantie die je er zelf aan geeft. Voor een lunchroom kan het enorm relevant zijn om te lezen wanneer mensen een broodje ei eten. Ik kan me voorstellen dat sanitairspecialisten graag lezen hoevaak en lang men op het toilet zit. Gisteren vertelde @slagerijdemolen me dat zijn aanwezigheid op Twitter aantoonbaar tot meer omzet leidt. Mensen komen zover als uit Haarlem naar Utrecht om kerstinkopen bij hem te doen. Omdat hij op Twitter vertelt over zijn winkel, zijn producten en daadwerkelijk actief communiceert.

Komende week zal ik weer een aantal keer vertellen wat de meerwaarde van Twitter is voor beroepgroep x of branche y. Het komt vrijwel altijd neer op de volgende punten: Blijf jezelf, luister naar een ander en vertel je eigen verhaal.

Dank aan alle Twittervrienden voor alle pret, inzichten, samenwerking en discussies de afgelopen vier jaar. Zowel online als offline!

"All Your Base Are Belong To Us" 10 jaar oud

door Leave a Comment

“In AD 2101. War was beginning. What happen? Somebody set us up the bomb. We get signal. What! Main screen turn on. It’s you!! How are you gentlemen. All your base are belong to us!”

Ken je bovenstaande zinnen? Het zijn de eerste zinnen van “All Your Base Are Belong To Us” (of AYBABTU), een van de eerste echt populaire internetmemes die in februari 2001 het levenslicht ziet. Een slecht vertaalde zin uit het spel Zero Wing wordt eindeloos op een technobeat herhaald terwijl je de ene na de andere Photoshop mashup voorbij ziet komen met de zin. Nog voor er Rickrolling was of de haatmeneer, ging deze animated gif (later Flashmovie) de wereld rond. AYBABTU was tussen 2000 en 2002 een regelrechte hit en iedereen vroeg zich af waarom.

Hoe kan het dat zo’n slechte zin, zulke muziek en die zelfgemaakte image-edits zo populair zouden worden? Frogstar heeft een fraaie tijdlijn van de evenementen die zouden leiden tot de AYBABTU meme. In die tijdlijn lees je hoe het klein begint. In 1998 post iemand de eerste animated gif van de scenes op een video game site. Later zou op het forum van de humorsite Something Awful de animated gif in een signature staan, sommigen beginnen te photoshoppen en een lid van het forum is de DJ die de beats eronder zet. Het is geen lineaire geschiedenis.

Vanuit de eerste post op het videogame forum gaan verschillende mensen met de term aan de haal en langzaam maar zeker verschijnen overal gephotoshopte versie van All Your Base. Het omslagpunt is het moment dat de muziekvideo wordt gepubliceerd (rond 15 februari 2001) en een link op het toen-populaire Memepool en Plastic.com.Daarna gaat het hard en zie je in de tijdlijn hoe de online pers de video oppikt en er over gaat schrijven. Nog voor de eerste echte blogs en een blogosfeer werden memes en virale filmpjes al via discussiefora, messageboards en individuele websites verspreid. AYBABTU is 10 jaar oud en definitief onderdeel van de internetgeschiedenis.

In een Wired artikel uit die tijd doet Johua Schachter, oprichter van Memepool en later Del.icio.us, een poging de populariteit te verklaren: “First, the incongruity of “engrish” in a reasonably nicely produced game is funny, much like professionally printed signs that happen to contain typos. Second … it works well as a catchphrase and slogan and fits easily into many different contexts. And, as any 12-year-old or online gamer knows, anything that was funny once is funnier when you repeat it 100 times”

Nog een leuk weetje: Begin maart 2001 zou de site van de NS worden gehackt met de tekst: All Your Trains Are Belong To Us.

Meer achtergronden vind je op Know Your Meme.

Wat een boel cijfers!

door Leave a Comment

Kijkt u eerst even mee met de volgende video “The State of the Internet”

Fraaie cijfers nietwaar? Ik ben altijd weer onder de indruk van die onmogelijk grote cijfers die worden genoemd als het gaat om de hoeveelheid email, internetgebruikers, bezoekers op website en noem maar op. Dat was een maandje terug ook al. Om even wat tegenwicht te bieden, een scan uit years gone by. In Wave 21 uit 1996 hield Erwin van der Zande (nu hoofdredacteur bij Bright) de groei van het internet bij in Nederland en Belgie. De cijfers waren toch wel iets anders dan wat je hierboven ziet. Minimaal 170.000 Nederlanders waren online in 1996…Klik op de image voor een grote versie.

Wat me ook opvalt in bovenstaande video is de explosie van sociale netwerken in 2005 en 2006. In die jaren kwamen er constant nieuwe sociale netwerken, sommigen bestaan nog, anderen zijn weer ten onder gegaan. De afgelopen jaren zijn er weinig sociale netwerken bijgekomen die van enig belang zijn (Jawel, Twitter begon ook in 2006!) wat misschien wel een teken aan de wand kan zijn voor de groeifase. Zijn sociale netwerken ook in een volwassen fase terecht gekomen? Ik denk het wel, gezien het enorme aantal gebruikers en het commerciele belang wat er mee is gemoeid. Maar als er een volwassenheidsfase is, dan is er ook een fase waarin de groei zal afnemen en de netwerken weer weg gaan. Wat dan? What’s next?