Afgelopen zomer heb ik zelf een aantal concerten bezocht én waren er flink wat sportevenementen op TV. Er viel me iets op wat ik al een tijdje in mijn hoofd heb en waar ik niet helemaal uit kan komen. Namelijk de enorme hoeveelheid camera’s die bij die events in de lucht gaan, uiteraard via een mobiele telefoon. Of het nu het Lowlands weekend was, Kromowidjojo die in het Holland Heineken House wordt gehuldigd of een concert in Tivoli afgelopen week, op bepaalde momenten gaan de mobiele telefoons omhoog en staan een aanzienlijk deel van het publiek te filmen of foto’s te maken. Ik zie zo nu en dan oude Nokia’s omhoog gaan of ik sta achter iemand die op zijn oude mobiel een overbelichte miniatuur-artiest in de verte filmt. Ik vraag me af wat de waarde daar van is.
Het is aannemelijk dat een deel van dat materiaal online zal verschijnen. Via Facebook, Youtube, Mobypicture of anderszins. En daar zit mijn vraag. Want als je wéét dat er goed materiaal online zal verschijnen van de gebeurtenis waar je bij bent, waarom zou je dan zelf nog een opname maken? Waarom zou je jezelf pijnigen met een postzegel-formaat video van een stel witte lampen waar krakerig geluid bij is te horen: “Ja, hier vertelde ze over de vorige tournee, hilarisch! Goed luisteren!”
In 2009 was ik bij het concert van Pearl Jam in Rotterdam. Een geweldig concert waar ik een flink deel van heb gefilmd met een Sony Cybershot. Waarom deed ik dat? Ik heb tot op de dag van vandaag nog niet echt een flauw benul, maar wellicht is het een diepere behoefte om vast te leggen dat ik er echt zelf bij aanwezig was. Dat ik het later aan mijn kinderen kan laten zien, zonder per se online te moeten zoeken. De video’s heb ik wel online gezet en ze zijn later nog gebruikt in een fanmade DVD van de concerten. Dat is een bijkomende bonus, maar is niet de reden waarom ik dat deed.
Waarom heb ik die avond geen foto’s gemaakt van het publiek, of van de vrienden met wie ik er was? Dat deden we namelijk afgelopen zomer wel, toen Pearl Jam weer Nederland aan deed.
Ik wist dat er voldoende materiaal online zou komen direct na het concert. Ik had wel geleerd van die vorige concerten. Ik had er weinig zin in om weer een lamme arm van het filmen te krijgen. Deze keer waren we met een groep vrienden en wat er voornamelijk gebeurde is dat we foto’s van elkaar maakte bij het concert.
Dat lijkt me logischer om als aandenken te houden. Die foto van jou met de tourwinnaar, of dat ene moment met je vrienden bij de bar. Maar waarom nog foto’s en video’s maken van de artiest of sportheld in spé als je weet dat de halve zaal dit doet?
Ik vroeg het Mischa Coster, een bevriende mediapsycholoog:
>
> “Spullen die we zelf maken zijn emotioneel altijd waardevoller dan ‘gekochte’ spullen. Een zelfgemaakte reminder is waardevoller dan een uitzending die je achteraf via TV kijkt. Wat tevens geldt is het sociale aspect, vanaf twee kanten:
>
>>
>> 1. Het willen delen van een waardevolle ervaring met anderen (meestal intimi)
>> 2. Het willen ‘laten zien’ aan de buitenwereld dat jij daar was (via Facebook etc)”
>
OK…Dus er zit een ego-deel in, daar is Facebook heel goed in. “Kijk eens waar ik was”. Mischa heeft daar recent een uitstekend artikel over geschreven, hoe het lijkt dat op Facebook iedereen een beter leven heeft dan jij. Leesvoer! Daarnaast noemt Mischa het delen van die waardevolle ervaring. Daar geloof ik wel in. Want een ervaring delen is wat ons sociaal maakt. Wat ons mens maakt. Ik heb ooit ergens een quote gezien die zoiets duidelijk maakt zoals alleen goede quotes dat kunnen. Natuurlijk is die quote nu onvindbaar. Maar het kwam er op neer dat het kunnen delen van een ervaring, de originele ervaring nog waardevoller maakt.
Goed…weer wat wijzer geworden. Aanvullingen, opmerkingen? Ze zijn welkom! Zeker als je die quote kunt vinden die ik nu kwijt ben.
(Foto: Moarplease)
