Vandaag is het vijf jaar geleden dat ik besloot een eerste tweet te plaatsen. Iets met Getting Things Done dingen doen. 6 maart 2007, toen was Twitter nog een klein dorp. Inmiddels is Twitter een metropool die niet meer is weg te denken in ons communicatielandschap. Twitter populariseerde de tijdlijn, de activiteitstroom, die we nu op veel plekken terugzien. Een nieuwe vorm van communicatie die past in het tijdsgewricht. Snelle upates, kort, bondig, met directe feedbackloops in de vorm van likes, iconen of retweets.
Mijn Twittergedrag is wel veranderd in de vijf jaar. Minder een drang om alles te delen (“omdat het kan”) en juist meer een drang om sommige zaken niet direct wereldkundig te maken. Een recent voorbeeld: Afgelopen zaterdag is onze zoon Finn (1 maand oud) in het ziekenhuis opgenomen. Hij heeft een infectie waarvan niet direct duidelijk de oorzaak duidelijk was. Bij kinderen zo jong nemen de artsen geen risico. Het gaat nu goed met hem, hij drinkt al weer zelf en is al weer een stuk pittiger in karakter dan afgelopen zondag. Deze blogpost schrijf ik op een stretcher naast zijn bedje in het ziekenhuis. We overnachten om beurten bij hem.
Het nieuws over zijn opname zul je nergens op Twitter tegenkomen (al kan dat veranderen na deze blogpost) omdat Helie en ik besloten dit niet direct online te delen. Tenminste, niet met mijn grote groep volgers. Wat we wel doen is een groep goede vrienden via Path op de hoogte houden. Elke dag even een update om te laten weten hoe het gaat. Dat helpt. De steun die we krijgen uit de reacties maar ook direct via telefoon en SMS is voor ons heel waardevol. Omdat we die mensen kennen. Omdat we ze goed kennen. Omdat ze ons kennen. Op Twitter was dat vijf jaar geleden zo. Nu is dat minder. Elke tweet over Finn’s gezondheid zal onherroepelijk een stroom aan welgemeende en superlieve reacties geven. En dat is mooi. Maar ik heb gemerkt dat het me tegenstaat. Het is te makkelijk om te doen. Natuurlijk, nogmaals, ik weet dat het gemeend is. Ik weet dat het goed bedoeld is. Maar je kunt zo de hele dag doorgaan op Twitter met steunbetuigingen, +1’s en hashtag-medeleven. Het gemak zorgt voor de populariteit en groei. Maar brengt eveneens vervreemding.
Is Twitter boven me uitgegroeid? Wel als puur persoonlijk en intiem medium. Het zij zo. Twitter voor mij zal niet meer dat kleine en persoonlijke terugkrijgen wat het in de begindagen had. En dat is niet erg. Dat heet evolutie en dat is nodig bij elk medium. Maar de behoefte om klein en intiem te communiceren met naasten blijft bestaan. Daar hebben we al diverse media voor. Van brieven tot mixtapes tot SMS en telefoontjes. Maar niche-activitystreams zijn een volgende stap daarin. Kleine stroompjes.
Dave Winer had het in 2006 al over The River of News. Een stroom aan updates die je voorbij raast. Laat Path en andere nichestreams de kleine bergbeekjes zijn. De smalle stroompjes die een landschap doorkruisen en je rust brengen. Ze gaan allemaal naar een grotere stroom en uiteindelijk naar de oceaan. Wat de analogie met het blauwe Facebook toch wel weer compleet maakt 🙂
Ondanks de vijf jaar op Twitter blijft mijn hart wel bij de voorganger liggen: Bloggen. Afgelopen weekend was webloggen 15 jaar oud. Eerdergenoemde Dave Winer begon in 1997 zijn Scripting News en zette daarmee de toon voor wat we nu als bloggen kennen. In Bloghelden kun je een deel van deze geschiedenis teruglezen, evenals de overstap naar het Nederlandse bloggen. Wat je ook in Bloghelden kunt lezen is een mooie quote van Erwin van der Zande. Hij stelt dat bloggen het eerste web-native publiciatiemechanisme is. De structuur van een blog is typisch gemaakt voor het web en dat maakt het zo aantrekkelijk. Door het bloggen zijn de andere vormen ontstaan zoals we die kennen. Het idee van zelfpublicatie, ongefilterd en onbegrensd, dat zien we in alle bekende sociale kanalen terug.
Gelijktijdig met de verjaardag van bloggen verschijnen een paar fraaie artikelen die mooi passen in het tijdsbeeld. Op Branch.com is een fraaie discussie te lezen tussen blogpioniers als Anil Dash, Evan Williams en Meg Hourihan. De discussie cirkelt rondom de evolutie van blogsoftware en de reactiemogelijkheden. Er zitten pareltjes van uitspraken tussen die voer geven voor een volgende post over dit onderwerp. Hoe platforms als Tumblr een natuurlijk vervolg zijn op Blogger en over de kracht van een centraal webbased platform met decentrale eigen opslag van de blogposts.
Een andere mooie discussie lees je op Frankwatching. Het artikel “Social media bestaan niet” geeft mooie reacties die dieper op het onderwerp en de gedachtensprongen in gaan. Wederom een aanrader. NIet alleen het artikel maar zeker de reacties. Omdat die laten zien wat de kracht van een weblog is. Niet gehinderd door een karakterlimiet (Twitter) of een loginstructuur (Facebook, LinkedIn) je verhaal doen en de discussie aangaan op datzelfde platform.
Vijf jaar op Twitter. Ik plak er met liefde vijf jaar aan vast. Maar bloggen blijft mijn echt vaste waarde.
💬
Frank Meeuwsen
