Ik heb zojuist de laatste aflevering van Tegenlicht gekeken over Digitaal Geheugenverlies (Internet Archive etc). Daarna zag ik een korte uitbarsting van filosoof Jason Silva over The Instagram Generation. Deze past in die lijn van gedachten over het opslaan van het hier en nu voor de toekomst. Zonder te begrijpen en te weten wat die toekomst belangrijk vindt. Waar het bij Tegenlicht over de bibliotheken gaat en filmmateriaal van de maanlanding, gaat het hier over persoonlijke herinneringen.
Eerder vanavond liet ik mijn dochter een audiofragment horen, wat ik in Evernote heb opgeslagen. Het stamt uit 2008, ze was net 2 en kon net praten. Ze hoort zichzelf praten, 6 jaar geleden, en vindt het fantastisch. Daar en dan nemen we een nieuwe audioclip op. Ze vertelt over haar 8e verjaardag die er aan komt. Ze schrijft er wat bij en ze maakt een selfie. Alles gaat bij elkaar in 1 notitie in Evernote.
Die persoonlijke herinneringen zijn op zichzelf niet zo relevant over pak’embeet 350 jaar. Maar als onderdeel van een verzameling persoonlijke herinneringen schetst het wel een beeld van een cultuur, een samenleving, een land, omgangsvormen, familie, gezinsleven, voorkeuren, gedachten en de relatie die we hebben met technologie. Dát is fascinerend en dát mag zeker niet verloren gaan.
