Het zou toch grappig zijn als elke blogpost zou onthullen hoe hij is ontstaan. Via een animatie. Dan zou je bij deze blogpost eerst 15 keer de eerste paar woorden van een zin krijgen die daarna weer verdwijnen. Ik was niet tevreden over de start.
Terwijl ik zelf vaak genoeg roep dat je niet bij de start moet beginnen. Begin gewoon ergens te schrijven. De rest volgt dan vanzelf.
Maar soms wil je die start hebben. Omdat het de cadans van je verhaal bepaalt. Tempo, ritme, stijl, gevoel. En die start had ik even niet lekker te pakken.
Juist voor dit soort momenten wil ik terugvallen op mijn Swipe File.
Je wát?
Swipe File.
Een Swipe File is iets wat uit de reclamewereld komt. Een map, digitaal of analoog, waar je interessante knipsels in bewaard. Stijlvormen, artikel ideeën, goede quotes, een sterke kop. Daar kun je bijvoorbeeld Evernote voor gebruiken, zoals ik doe. Maar het kan evenzogoed een ander programma zijn. Of met een schaar en een papieren map aan de slag. Wat je wilt. Het mooie van een Swipe File is dat je er doorheen kunt bladeren om op ideeën te komen. Als je even vast zit. Het kan je een andere manier van schrijven geven, een andere kijk op je kopregel.
Je Swipe File vul je alleen, je gooit er niets uit. De combinatie van oud en nieuw kan weer iets nieuws geven.
Maar mijn Swipe File is een bende. Ik ben recent in Evernote overgestapt op een iets andere manier van spullen opslaan (van labels naar notitieboeken met meer extra tekst bij mijn notities) en dat pakt niet helemaal lekker uit. Het is een behoorlijke klus om mijn bijna 10.000 notities te converteren van het ene formaat naar het andere. Helaas is daar nog geen goede hack voor.
Maar goed, dat betekent dat mijn inspiratie en idee-knipsels nu overal rondzwerven. Dat is niet zo’n ramp, maar als je vastzit over een onderwerp of een start, dan zit je toch even te piekeren.
Over die eerste zin van je blogpost.
(Foto: Writers at work Tumblr)
