Vandaag is het 11 jaar geleden dat ik mijn eerste blogpost schreef op Punkey.com. En de link waar ik naar verwees bestaat nog steeds! Ik kan het me nog zo goed voor de geest halen. In mijn boek Bloghelden vertelde ik het verhaal over Push Button Publishing al eens:
[…]nu is daar een site genaamd Blogger.com die claimt dat je met een druk op de knop je eigen site kon updaten?
Op een regenachtige zondagmiddag zat ik op mijn (oud-)studeerkamer en kwam ik weer op die site van Blogger. Ik besloot het maar eens te proberen en maakte een account aan. Ik gebruikte mijn nickname Punkey die ik al sinds 1996 her en der gebruikte op het web. In IRC chats, soms in nieuwsgroepen op Usenet. Na het inloggen bij Blogger kon ik een site aanmaken, maar hoe dan? Ik moest de FTP-gegevens van mijn homepage bij Casema invullen. Ik koos een van de templates bij Blogger en ik was klaar. Nu kon ik gaan schrijven. Ik begreep er niks van. Hoe kan dat nou? Ik werkte bij een online bureau en daar zaten we met HTML-editors allerlei pagina’s te coderen met de hand. Ik had daarvoor bij WestBrabantNet in Breda een nieuwsbrief gemaakt die ik elke week met de hand in een HTML-editor moest updaten. Nieuwe links, nieuwe stukjes. En dan weer via FTP op een server zetten voordat hij te zien was op het web. Maar nu zou ik dus door wat bij elkaar te klikken mijn eigen site hebben? Ik had in het verleden wel eens wat gestoeid met persoonlijke homepages op Geocities, maar dit zag er wel wat gelikter uit.
Ik zag een scherm voor me met een groot tekstveld en de knop Publish. Dat was alles. Geen titel, geen opmaak, geen categorie. Een plaatje toevoegen, dat kon niet. Ik schreef een kort stukje over een site die ik net had gezien: een overzicht van belangrijke funk-muzikanten in de vorm van het periodiek stelsel van de elementen. Ik typte het in, drukte op Publish en keek op mijn homepage. Daar stond het. Ik hoefde niets via FTP te plaatsen. Geen HTML geschreven anders dan de link. En daar stond het toch echt. Met de datum en tijd er bij. Automatisch. Geweldig. […]
Als ik nu terugdenk aan de eerste weken, maanden dat ik een weblog had was het volledig pionieren. Tien jaar geleden waren er geen workshops, boeken, masterclasses, white papers en coaches die je op weg hielpen. Logisch, want het gebruik van internet was nog lang niet zo wijdverspreid als nu. Zelfs het bezit van computers was nog iets speciaals. Zoals ik destijds mijn computer op een aparte kamer had staan in plaats van de woonkamer waar vele PC’s, Macs en andere gadgets een prominente plaats innemen. De hardware, de technologie is gemeengoed geworden. Dan komen de interessante ontwikkelingen en toepassingen.
Na 11 jaar bloggen denk ik er geen seconde aan om er mee te stoppen. Of het nu gaat om allerlei onregelmatige linkdumps die ik schrijf op Inspiration Overload, een privé blog die ik schrijf voor mijn dochter of de multi-auteur blog Lifehacking, ze gaan me allemaal aan het hart en zijn een deel van mijn leven geworden. Bloggen, het kunnen schrijven als individu, zonder toestemming van anderen, zonder grote investeringen in hardware of personeel, heeft voor een deel mijn leven bepaald. Het heeft me de richting gegeven en ik heb er een passie in gevonden. Vinden, verwerken, schrijven, verspreiden, delen, leren, het zijn kernelementen van vrijwel alles wat ik doe. Of het nu om mijn eigen bedrijf gaat of om mijn nieuw hobby rondom de Arduino en het zelf maken van spullen. En nee, ik ben er niet schatrijk van geworden. En nee, ik ben niet de eigenaar van een uitgevershuis waar meerdere bloggers werken. Ik blijf aan de zijlijn, blijf observeren wat er gebeurt. Ik blijf er zelf over schrijven, zelf over vertellen, zelf over nadenken en zelf iets mee doen wat mij gelukkig maakt.
Je kunt er vaak versteld van staan waar je je passie kunt vinden. Bij mij gebeurde het op een regenachtige zondagmiddag en wat later na het lezen van The Cluetrain Manifesto. Het boek wat blogging en web 2.0 ademt, maar waar die woorden niet in voorkomen. Soms komen de ontwikkelingen als een tornado op je af, maar door te blijven staan en de windvlagen te trotseren, kun je uiteindelijk in rust genieten van alles om je heen.
Blog on!
💬
Frank Meeuwsen
