Terwijl het een van de meest enerverende weken van de afgelopen maanden is geweest, is het op mijn eigen domein tot een stille stop gekomen. Zoals John Lennon ooit al eens zei

Life is what happens to you when you’re busy making other plans

Of eigenlijk was het Allen Saunders die het al in 1957 schreef in een magazine. De herkomst maakt niet uit, er zit altijd waarheid in een tegeltjeswijsheid als bovenstaande.

De afgelopen 10 dagen waren een wervelwind die zich voornamelijk concentreerde rondom mijn gezin (opgroeiende kinderen), mijn werk (opgroeiende start-up)(Dat schijnt tegenwoordig een scale-up te heten…) en mensen die mij op Twitter volgen, Pearl Jam. Vorige week startte hun Europese tournee in Amsterdam met twee fabuleuze avonden en daar moest ik uiteraard bij zijn. Sinds 2009 probeer ik zo dicht mogelijk bij het podium te zijn om vooral de muziek te ervaren en minder het publiek, wat zich meer en meer lijkt bezig te houden met zichzelf, telefoon en hoe snel je bier kunt halen voor elkaar.

In die 10 dagen heb ik niet alleen dit blog wat links laten liggen, de dagelijkse leeslijst in mijn feedreader had eveneens een pauze. Nieuwe artikelen stapelen zich op, maar ik kon me niet in de focus-modus brengen om echt iets te lezen. 10 Dagen van snelle Twitter-feeds, Instagram stories en Whatsapp-discussies over de Pearl Jam setlist voelen nu toch als een soort homemade junkfood dieet. Het is niet per se slecht maar je weet dat je beter kunt.

Puzzelstukjes

Vanochtend opende ik weer eens Unread, mijn favoriete online leesmap en direct vallen er weer allerlei puzzelstukjes op zijn plaats, terwijl ik niet eens wist dat ik met een puzzel bezig was. Ik link en quote je er even doorheen…

Om Malik was een tijdje aan het reizen en herstellende van een ziekbed. Daarom moest hij eveneens bijlezen bij zijn favoriete bloggers. Zijn inzicht

Blogs are meant not to leave you with everything. The whole idea is to think to deliberate, and to come back again and again, to finish what was started a long time ago. But there is no end, just a pause, for a voice to start, talking again. I think somewhere along the line I forgot what it is to blog. Ik zou willen dat ik dergelijke inzichten eens zelf kon bedenken. Veel bloggers, inclusief Om, kunnen op treffende wijze het gevoel onder woorden brengen wat al tijden bij mij leeft.

Elja introduceert haar 1000 uren regel. Nu durf ik wel de brutaliteit te hebben om na 20 jaar bloggen die 1000 uren regel (zelfs de 10.000 uren regel) wel te zijn gepasseerd, maar het blijft heerlijk om soms weer met je neus op de feiten te worden gedrukt

Helemaal als je jezelf dwingt om iedere dag te DOEN. Iedere dag toe te passen wat je leert. De afgelopen dagen heb ik zeker niet stil gezeten, ik heb weer wat nieuwe dingen geleerd. Maar ik heb er niet over geschreven. Dat is wat me stoort. Daar moet ik nu iets aan gaan doen.

Ton maakte er een hattrick van met een gedachtengang over zijn presentatie bij State of the Net in Italië. Waar hij eindigt met een fraaie overpeinzing.

Starting somewhere in the middle, following a few threads of thought and intuitions, adding a few links (as ambient humanity), and ending without conclusions. Open ended. Just leaving it here.

Dat is wat blogs moeten zijn. Ga het gewoon doen. Begin. Het hoeft niet perfect te zijn. Niet af. Laat het een open einde zijn.

Zoals Eddie Vedder de setlist begon in Amsterdam vorige week met het fabuleuze Long Road, er zijn genoeg mooie momenten om te delen. Ze blijven niet, maar deel ze.

All the precious moments, cannot stay

Foto: Huib Scholten on Unsplash