Iets meer dan een jaar geleden schreef ik het artikel “Waarom Path mijn nieuwe Twitter is”. Een mini-liefdesverklaring voor dit mobile-only sociale netwerk wat aan een opmars begon. Maar is die liefde er nog steeds?
Ja.
Path is mijn boomhut. Het is een privé plek in het bos van sociale updates en gedeelde links. Een boomhut omdat het klein en veilig voelt. Ik heb er conversaties met een beperkte groep vrienden over alles wat niet direct publiek hoeft te zijn. Variërend van baalmomenten, twijfels, intens plezier en veel, veel foto’s van ieders kinderen. Dit laatste niet tot het plezier van iedereen uiteraard. Maar zo kan ik niet goed tegen allerlei schaatsupdates 😉
Maar Path is eveneens een boomhut omdat ik er vriendjes kan uitnodigen. Een boomhut is niet altijd een hele geheime plek. Bij mij in de buurt zie ik meerdere hutten in de loofbomen staan. Maar door de plek en de associatie is het een soort publieke privé plek. In je jeugdjaren was de boomhut de plek waar je jezelf kon zijn, waar je samen met vriendjes (m/v) op ontdekkingstocht ging, geheimen deelde die je ouders niet hoefde te weten. Jij bepaalde wie in je boomhut kwam.
Zo is het bij mij met Path. Het valt heel netjes tussen de publieke sociale netwerken en brieven, SMS en Whatsapp. Door het uitgangspunt dat je posts standaard privé zijn, zijn er andere gesprekken. Met dezelfde groep mensen die ik ken van alle andere netwerken. Maar we snappen allemaal van elkaar wat er met de Pathposts gebeurt. Die delen we niet publiek. What happens in de boomhut stays in de boomhut.
Zaterdag is er een Path-borrel in Amsterdam. Ik kan er helaas niet bij zijn. Maar ik volg het vanuit mijn boomhut.
