Het lag niet in mijn lijn der verwachtingen dat ik de tag klotecorona nog eens zou gebruiken, maar hier zijn we dan! In januari was ik een week uitgeschakeld door corona. Een week isolatie in wat later mijn werkkamer zou worden, daarna ging ik weer aan het werk. Maar de afgelopen tijd merkte ik een terugslag. Veel vermoeidheid. Heel veel vermoeidheid. Een vermoeidheid die midden op de dag je volledig uitschakelt, als een hamer op je achterhoofd. Ik kan de dag prima beginnen. Geconcentreerd werken. Schrijven. Webteksten reviseren en met collega’s sparren over de aanpak van een interview of hoe we een campagne aanvliegen met nieuwe teksten en artikelen. Ik kan prima een paar beeldbel-afspraken hebben met collega’s en opdrachtgevers, niets aan de hand. Maar in de middag komt de klap.
Futloos
Wat ik voorheen afdeed als een middagdip is nu een stormachtig ravijn waar ik in donder. Letters dansen voor me op het scherm, waar ze niet horen te dansen. Ik lees een paragraaf om een minuut later dezelfde paragraaf weer te moeten lezen. Zodat ik weet wat ik heb gelezen en wat ik er mee moet doen. Hoofdpijn. Slaperig. Futloos. Een alles verzengende vermoeidheid.
Daarbij kwam de laatste weken ook nog eens kortademigheid, benauwd, last van mijn borst. Al met al ging het niet heel lekker. Ik werkte door, op halve kracht. In de weekenden sliep ik bij. Ik lag soms een hele zaterdag op bed en kwam er alleen even uit om wat te eten en mijn gezicht te laten zien aan mijn gezin.
Frustratie
Ik raakte gefrustreerd dat ik niet aan de verwachtingen kon voldoen thuis en op mijn werk. Gefrustreerd dat ik zomaar halve dagen sliep en niets nuttigs deed. Gefrustreerd van mijn hardloop-tempo, dat dramatisch was ingezakt. Stelde ik me niet aan, was het niet een soort middagdip-in-overdrive, waar ik me maar overheen moest zetten? Ben ik niet gewoon lui? Moet ik niet gewoon wat beter mijn best doen, dan gaat het vanzelf wel over?
Je begrijpt, dat kan zo niet doorgaan.
De afgelopen dagen bezocht ik mijn huisarts. Die heeft natuurlijk geen magische pil voor me om alles op te lossen, maar met een goed gesprek kwamen we wel tot de conclusie dat we een en ander moeten testen en dat we zaken moeten uitsluiten. De komende tijd ga ik bij een sportarts een inspanningstest doen, om de staat van mijn conditie, hart en longen vast te stellen. Er zijn inmiddels 4 buisjes bloed afgenomen om te testen en over een paar weken kan ik bij een ergotherapeut terecht. Daar gaan we kijken hoe we mijn dag- en energie-indeling kunnen verbeteren. In de tussentijd hou ik mijn eigen dagen weer goed in de gaten. Ik probeer mijn werk over de dag te verdelen waarbij ik gefocust werk meer naar de ochtend schuif. De middagen zijn voor kleinere klusjes, die minder cognitieve druk nodig hebben. Of ik rust wat uit. Ik prijs me gelukkig met Kaliber, waar veel begrip is voor de situatie en we samen zoeken naar de beste oplossing voor iedereen.
Wu Wei
Ik moet accepteren dat ik voorlopig meer rust nodig heb. De rust komt niet door niets met schermen te doen, maar het wel te doseren. Rust komt van wandelen, en niet te proberen weer op mijn oude niveau te hardlopen. Rust zit in het loslaten van de frustratie rondom de situatie en het accepteren.
Toevallig kwam ik een paar dagen terug een bekende term tegen in de nieuwsbrief van Wouter van Noort, wu wei. Een term uit het Taoïsme die vertelt over moeiteloze actie, het rustig krijgen van de geest en een bewuste manier om de wereld om je heen niet te forceren. Paradoxaal draait het in wu wei ook om het raken in een staat van flow en taken uit te voeren met maximale efficiëntie en kunde. Ik voel dat de weg vooruit in die richting zit. Accepteren dat de situatie nu is zoals het is. Werken aan herstel door er niet geforceerd aan te werken. Met mijn Westerse mindset om doelgericht te werken en opvoeding van “dingen doen” zal dat niet eenvoudig zijn, maar het is noodzakelijk.
We gaan moedig voorwaarts!
