De afgelopen dagen is er een interessante ontwikkeling geweest op het gebied van online curation, waar ik hier en hier al eens over schreef. Tijdens het Techcrunch Disrupt congres zijn een aantal nieuwe diensten gepresenteerd die in dit thema duiken en instrumenten bieden om de digitale naald in de hooiberg te vinden. Natuurlijk springen velen er bovenop (mijzelf incluis) en gaan direct vol enthousiasme aan de slag met applicaties als Storify, Keepstream en Curated.by.
Wat me wel direct opvalt is dat het idee van online curation nogal ruim wordt opgevat. Nu ben ik verre van een professional op dit specifieke gebied, maar ik heb het gevoel dat we binnen afzienbare tijd worden overstelpt met widgets, sites, tweets en automatische meldingen over “Curated Collections” op veel gebieden. Daarbij zullen we meer worden teleurgesteld dan verblijd, omdat deze verzamelingen exact datgene zijn. Verzamelingen. Het zijn niet meer dan lijsten met tweets, video’s, links en opmerkingen zonder enige redactie, zonder keuze, zonder duiding. Het zijn iets kleinere hooibergen, maar die naald is nog steeds niet gevonden. Omdat de maker van de verzameling wellicht niet de tijd, expertise, energie of kans heeft gehad om te zoeken naar de naald. Naar die 5 tweets, 2 links en 1 video die een presentatie op een congres kunnen duiden. Een lijst als deze is in mijn ogen onbruikbaar, de keuzes die Heleen van Lier recent in de Volkskrant maakte voor Picnic zijn weer een stuk beter. Met name door de tussenkopjes die duiding geven en de keuzes en combinaties van foto’s, tweets en video.
We zullen gaan proberen om realtime curators te worden, maar ik denk dat dat niet mogelijk is. Om uit een enorme dataset een verzameling te halen kost tijd. Maar om uit die verzameling weer de juiste keuzes te maken kost nog meer tijd. En om na publicatie wellicht nog aanvullingen te doen, verbeteringen door te voeren, meer diepte aan te brengen, dat kost wederom tijd. Dus je kunt realtime beginnen, maar een goede keuze maken, gebaseerd op je expertise, aanwezigheid en context, daar zul je toch even voor moeten zitten. De knee-jerk reaction die we dan hebben is om maar te publiceren, tenslotte is het proces toch het product nietwaar? In deze steeds verder aanjagende realtime wereld is het voor mediakanalen essentieel om snel te publiceren. Zegt men.
Vergelijk het met onderstaande slide die ik in mijn presentatie over Bloghelden gebruik. Het verschil tussen aggregatie (verzamelen) en de keuze van een curator (beheren) kun je zien als een wandrek vol tijdschriften tegenover een specifieke keuze, gemaakt door professionals, liefhebbers of een combinatie ervan…
Het is prima dat we er als media-professionals een nieuwe rol bij krijgen en deze weer moeten aanleren. We gaan fouten maken, we gaan onleesbare deelverzamelingen maken van de grote datasets, we gaan een terugval beleven dat het allemaal maar niks is. En dan komt het uiteindelijk allemaal goed en zijn de instrumenten volwassen en rijp voor dagelijks gebruik en een groter publiek. Een prima ontwikkeling die we al jaren zien bij andere digitale media en nu niet veel anders zal zijn.
Laat het je niet weerhouden om te experimenteren, te klooien, te leren en dat te delen met anderen!
(foto slide: EpSos)
