Lieve lezers, vreest niet! Ik ben er nog steeds en ik ben nog altijd online. Echter, het leven haalt me soms in en het schrijven van een blogpost schiet er dan bij in. Zoals een recente lezer me al eens mailde, “Je schrijft voor je lezer” en hoezeer ik daar het niet 100% mee eens ben spookt het wel steeds in mijn hoofd. Deze plaats dient meer te zijn dan alleen een stortplaats voor losse links, kleine gedachten en halfbakken verhalen.
Toch maakt dat een blog juist persoonlijk. Juist die losse gedachten. Die links die ik her en der plaats. Cory Doctorow, auteur van menig geweldig sci-fi book en auteur op BoingBoing, een van de langstlopende blogs, schreef hier in 2002 al het volgende over
The upshot is that operating Boing Boing has not only given me a central repository of all of the fruits of my labors in the information fields, but it also has increased the volume and quality of the yield. I know more, find more, and understand better than I ever have, all because of Boing Boing.
The nuggets I’ve mined are at my instant disposal. I can use Blogger’s search interface to retrieve the stories I’ve posted with just a few keywords. While prepping a speech, writing a column, or working on a story, I will usually work with a browser window open to Blogger’s “Edit Your Blog” screen, cursor tabbed into the search field. I flip back and forth between my browser and my editor, entering a few keywords and instantly retrieving the details of some salient point – it’s my personal knowledge management system, annotated and augmented by my readers.
(Bron: Kottke)
Zojuist las ik een oudere post van Austin Kleon over ongeveer hetzelfde onderwerp.
I had forgotten how wonderful blogging is as a mode of thinking. Blogging is, for me, more about discovering what I have to say, and tweeting more about having a thought, then saying it the right way. It’s also great to be able to go as long or as short as you want to go.
Het is de val waar ik zelf al jaren in trap en velen met mij die een blog bijhouden. In de dagelijkse mallemolen is het lastig om steeds dat moment te vinden en je gedachten weer even aan het scherm toe te vertrouwen. Enerzijds wil je voorkomen dat het een moetje wordt en je je er makkelijk vanaf maakt met een vlugschrift over wat-dan-ook-die-dag-er-toe-doet. Maar anderzijds kan je zorgvuldig uitgekiende timeslot volledig opgeslokt worden door andere zaken. Ik denk vaak genoeg “als de kinderen op bed liggen dan ga ik eens wat schrijven” om er dan achter te komen dat die aflevering van Altered Carbon zo lekker wegkijkt of je toch wel erg veel artikelen van je favoriete blogs hebt gemist. Dus zit ik weer te consumeren in plaats van te produceren.
Ritme
Dat ritme is dus zo belangrijk en ik denk dat het geen kwaad kan om me er zelf continu op te wijzen dat, hoe klein of hoe simpel ook, elke blogpost is er weer een. Ik bladerde dit weekend eens door het archief van mijn allereerste blog die liep van 2000 – 2005. Ik kwam veel nonsens tegen, maar eigenlijk zag ik een bekende uit het verleden die zichzelf online ontdekt. Van een groot aantal posts wist ik niet eens meer dat ik ze had geschreven. Kijkend door mijn oogharen zag ik dat archief ontstaan, de wegen door de informatie overdaad die ik al 25 jaar op mijn scherm zie. Alles wat ik maar een beetje interessant vond plaatste ik op dat blog. Logisch, want er was niets anders. Maar zoals bij velen is gebeurd, de meeste van dat soort posts zijn de afgelopen 10 jaar verplaatst naar Twitter. Gelukkig heb ik dat archief nog. Het zou toch prachtig zijn als ik al die archieven (punkey.com, Twitter, Lifehacking, Frank-ly etc) kan combineren en ontsluiten op één centrale plaats online. Een soort Frankipedia. Waar je door alle publieke blogposts en tweets kunt bladeren die ik ooit heb gepubliceerd. In dat archief kun je dan het ritme van mijn online leven ontdekken.
Nu is het zaak dat ritme weer op te pakken. De vrijheid en onbevangenheid die ik had op punkey.com om over alles wat ik tegenkwam in korte en bondige posts te bloggen, dat moet er weer in komen. Het is tegelijk een vorm van het IndieWeb denken, het POSSE-principe: Publish on Own Site, Syndicate Elsewhere. Dus als ik weer een interessant artikel zie wat ik op Twitter zou delen, dan moet de route eerder zijn dat ik het eerst hier plaats, als tweet, en vervolgens op Twitter deel. Daarbij hoef je als lezer niet per se hier te komen via Twitter, de tweet kan nog net zo goed direct naar de link gaan die ik wil delen. Maar zo krijg ik op deze plaats wél alle relevante links bij elkaar.
Er zijn genoeg mogelijkheden om dat te bewerkstelligen, maar inmiddels zit ik al weer tot mijn oren in allerlei projectjes om dit domein weer te vullen. Zo ben ik nog steeds bezig om punkey.com weer goed lopend te krijgen. En ik zat vanavond te werken aan een manier om mijn bookmark-archief op Pinboard te ontsluiten op deze blog, een beetje zoals Brett Terpstra doet met zijn Web Excursions. Maar dan op mijn manier. Al met al blijft het een leuke hobby en ben ik wederom blij dat ik er geen inkomsten uit hoef te halen.
