Digging the digital

Minder klagen, meer doen

door

In de VPRO gids van deze week staat een uitgebreid interview met de makers van de nieuwe film ‘Where the Wild Things are’, Spike Jonze en Dave Eggert. De laatsgenoemde is de scriptschrijver en voorafgaand aan de film heeft hij van het 300-woorden tellend kinderboek een 280-pagina dik verhaal gemaakt. Hij werkt veel met kinderen in workshops creatief schrijven en geeft flink af op het negatief sentiment wat er heerst over het leesgedrag van kinderen. Dat valt volgens hem best wel mee. Zijn slotopmerking in het stuk:’We moeten minder klagen en meer ons best doen.’ Het zette me even aan het denken, een groeiende groep schreeuwt hallelujah over de ereaders terwijl een andere groep moord en brand schreeuwt. Want in plaats van klagen (‘we willen betere ereaders’ en ‘het einde van de leescultuur’) kunnen we inderdaad ook beter ons best doen om de juiste balans te vinden. Een nieuwe leescultuur in goed evenwicht met de tradities van het oude?

Sunday Morning Teanotes #3

door

Een druilerige zondag. Ik kan het niet anders noemen. Het is ook zo lekker Nederlands om meteen over het weer te zaniken als het even wat slechter wordt. Maar geen zondag is compleet zonder de Sunday Morning Teanotes, een korte bloemlezing van de week die was en de week die komen gaat. Zeer subjectief, geen rekening houdend met gebeurtenissen in de wereld, maar gewoon wat ik vind. Eerdere edities van de Teanotes vind je op deze pagina.

De weken zijn wat eenzijdig natuurlijk. Bloghelden is nog niet af maar we maken wel flink wat meters. Schrijven gaat toch een stuk langzamer als je een geschiedenisboek schrijft. Je moet veel feitjes nazoeken, achter mensen aanzitten voor wat antwoorden en verduidelijking, hopen dat The Wayback Machine de benodigde pagina nog ergens heeft opgeslagen. Maar het blijft geweldig leuk om al die oude nieuwsberichten, trends en verhalen weer terug te lezen en straks ook aan jullie te kunnen presenteren in een mooi vormgegeven boek.

Naast het schrijven van Bloghelden ben ik ook weer langzaam aan het opstarten bij de Hogeschool Utrecht. Ik heb daar vorig jaar 10 weken lesgegeven bij de nieuwe opleiding Communicatie & Media Design (CMD) en dat heeft zo wat voordelen. Je blijft daar meteen hangen en je wordt gevraagd om ook op andere faculteiten en opleidingen les te komen geven. Ik ga vanaf 1 februari weer voor de klas staan. Twee vierdejaarsklassen Bedrijfscommunicatie ga ik bijbrengen wat Crossmediaal Denken is. Afgelopen week heb ik met de mededocenten het programma samengesteld en het wordt heel leuk. Waar ik vooral de theorie vertel zullen ze in andere lessen die theorie direct in de praktijk brengen met opdrachten en workshops. Ik ben nog aan het kijken wat ik met gastdocenten ga doen en of we naar de inspiratiedagen van de Spin Awards gaan. Lesgeven is iets wat ik vorig jaar niet had bedacht om te gaan doen, maar ergens onbewust zat het er wel, want het is erg leuk om je kennis en ervaring over te brengen op een nieuwe lichting studenten die over een jaar de wereld gaan bestormen.

Hetzelfde doe ik nu ook weer voor CMD, waar we in een groep het curriculum voor het tweede jaar maken. Dit tweede jaar wordt heel interessant omdat we ook hier weer praktijk en theorie heel duidelijk mixen met elkaar. Hopelijk krijgen we het ook voor elkaar om wat nieuwe ideeën rondom vakken en richtingen waar te maken. Zoals Marco Derksen me al op Twitter zei: “Een vaste basis in deze periode is niet verkeerd”. Met het lesgeven heb ik een aardig basisinkomen en daar kan ik mooi wat andere losse klussen naast doen. Die combinatie bevalt me prima!

Een ander onderwerp waar ik me meer en meer voor ga interesseren is het brede thema Digitale Burgerrechten & Privacy. Een heel breed thema maar ik merk dat het steeds belangrijker wordt. Zo speelt nu de hele discussie rondom ACTA, de “Anti-Counterfeiting Trade Agreement”. Dit is een nieuw verdrag wat officieel op globaal niveau een vuist moet maken tegen de internationale handel in namaakartikelen. De onderhandelingen rondom dit verdrag vinden in het diepste geheim plaats en er komt weinig tot niets van naar buiten. Maar wat er naar buiten lekt is zeer verontrustend voor het internet zoals we dat kennen. Uit een goede column op Nu.nl: Het van oorsprong Amerikaanse verdrag blijkt een soort Sinterklaaslijstje van de entertainmentindustrie: beweerdelijk inbreukmakende bestanden automatisch wegfilteren, internetgebruikers die illegaal bestanden uitwisselen van het internet gooien, internetaanbieders aansprakelijk houden voor het gedrag van hun klanten, hyperlinken naar inbreukmakend materiaal gelijkstellen met zelf inbreuk maken.

Altijd als ik er over lees of iets over bekijk gaan mijn wenkbrauwen in de frons-stand. Is dit echt gaande? Ja, dit is allemaal echt gaande. Ik hou het in de gaten, lees er over en ik heb wat plannen om er komend jaar ook actiever in te worden. Denk aan helpen met publicaties, wellicht met Bits of Freedom meewerken aan het bekend maken van ontwikkelingen. De precieze invulling weet ik nog niet, maar ik heb het gevoel dat er iets mee gedaan moet worden. Niet alleen voor mijn eigen privacy en burgerrechten, maar ook (juist!) van de generaties na ons. Daarom als afsluiter een aantal interessante links naar organisaties, nieuws en inzichten. Doe er je voordeel mee, verspreid de links, zet ze op twitter, heb het er met elkaar over.

Meer interessante links zijn welkom in de reacties!

Vorige week vergeten, maar de Teanotes sluiten we voortaan af met een fraaie zondagochtendmuziekvideo. Deze week: Eels met het machtig mooie On my Feet. Geniet van je zondag

Filed Under: Uncategorized Tagged With:

Tijd voor tijdschriften

door

Afbeelding Toen we nog in Breda woonden ging ik maandelijks met Helie naar Antwerpen. We pakten de bus bij ons voor de deur en nog geen uur later stapten we uit op het Rooseveltplein, hartje Antwerpen. Het eerste wat we dan deden was over de Meir naar de Groenplaats lopen, de Kammenstraat in, op zoek naar nieuwe kleding, leuke gadgets. Maar de Meir liet ik nooit helemaal links liggen. Aan het begin van deze winkelstraat is namelijk een klein winkeltje, een kiosk. Ik heb geen idee hoe het heet, maar als ik het me goed herinner is het hier te vinden (Google Maps link). Als je de kiosk binnenloopt kom je een klein winkeltje binnen, een typische tijdschriftenhandel met veel reguliere magazines die je overal tegenkomt. Maar loop iets verder de winkel in en rechtsachter zie je een trap naar beneden. Zo´n tien treden verder kom je in een tijdschriftwalhalla. De ruimte is niet veel groter dan de bovenverdieping, maar in deze kelder vind je tijdschriften over werkelijk elk onderwerp. Er ging dan ook geen maand voorbij of ik kwam met minimaal 50 euro aan tijschriften weer thuis. Muziek, ICT, sport, kunst, design, film, ik kocht alles wat los en vast zat. Want ik hou van tijdschriften. Altijd al gedaan en ik blijf er van houden. Misschien nog wel meer dan van boeken.

Tijdschriften zijn een tijdelijke en gefocuste blik op de wereld. Gebaseerd op een bepaald politiek of wereldbeeld van de redactie krijgt het magazine een richting. Sommige tijdschriften kun je jaren later nog eens lezen en van genieten. Want het tijdelijke is dan zo goed opgeslagen en bewaard, dat je weer terug in de tijd gaat. Tijdschriftencovers kunnen een iconische betekenis krijgen, ik denk dat iedereen wel een paar beroemde tijdschriftcovers voor de geest kan halen. Anders kun je hier nog wel een fraaie lijst vinden. Boven aan dit artikel zie je een scan van Wave Magazine, wellicht het mooiste blad wat Nederland heeft gekend over het toen opkomende internet. Ze noemden zich een technoglossy, was een duidelijke copie van het net gestartte Wired en had veel invloed op de groei van de Netcultuur in Nederland.

Ik heb nu nog steeds een tijdschriften tic. Als ik boodschappen doe of in de stad ben, altijd loop ik even een kiosk binnen om de tijdschriften te bekijken, even door te bladeren, te zien of er iets nieuws is. Te vaak kom ik dan met een tasje nieuwe titels naar buiten. Die weer op de stapel gaan die al thuis ligt. Want ik neem te weinig tijd om ze rustig te lezen. Soms koop ik ze ook niet om te lezen, maar spreekt de vormgeving en de stijl me enorm aan. Een voorbeeld is het blad Flow. Een typisch vrouwenblad, de onderwerpen spreken me niet enorm aan en de schrijfwijze is soms niet zoals ik het graag lees. Maar je ziet en voelt aan alles dat het blad met liefde is gemaakt, dat er over elke pagina wordt nagedacht, gewikt en gewogen. Bij elk nummer zitten wat extra´s zoals kaarten, papier, stickers. Altijd leuk vormgegeven en fijn om naar te kijken. Maar ik hou van meer tijdschriften. Op dit moment liggen op me te wachten:

  • Ode Magazine

  • Vrij Nederland

  • Revolver

  • VT wonen

  • Computer Totaal

  • Esquire

  • Wired

  • Bright

  • Tips & tricks

  • Photoshop Creative

Met de komst van de Apple Tablet zal definitief een nieuw tijdperk starten. Iedereen heeft het altijd maar over het uitgeven van boeken op eReaders, maar ik ben benieuwd wat er met de tijdschriften gaat gebeuren. Wat we natuurlijk niet willen is een n-op-n vertaling van papier naar digitaal. Maar dat gaat de komende tijd nog wel gebeuren. Nee, we willen een tijdschrift zoals in onderstaande video. Een fraaie start van een nieuwe leeservaring als je het mij vraagt.

Ik voorspel dat er een nieuwe beroepsgroep zal opstaan. Zoals bij het web ook een compleet nieuwe bedrijfstak van designers, programmeurs en beheerders ontstond, zo zullen ook voor de eMagazines (bij gebrek aan een betere term) nieuwe conventies komen voor redactie, design, user interface, distributie en uitgeefmoment. Maar ook de binding met de lezer en de redactie en wellicht tussen de lezers onderling.

En nee, dat betekent niet het einde van het papieren magazine. Dat blijft gewoon bestaan.

Update: Via Twitter krijg ik het bericht dat er een vergelijkbare kiosk in Breda is geopend (Hoera!) en dat de winkel IMS heette. Ze hebben ook een website waar je in de tijdschriften kunt zoeken!

Vrijdag Vragen Vuur #2

door

Het is weer vrijdag en dat betekent een nieuwe editie van het Vrijdag Vragen Vuur. Elke week stel ik een vraag aan een deel van mijn netwerk. De vraag is altijd wel gelinkt aan de branche of het werk waar we in zitten, het gaat hier dus niet om je favoriete kleur of voetbalclub. De antwoorden krijg ik gedurende de week binnen en die komen op vrijdag hier te staan.

De vraag die deze week rondging: Creativiteit haal ik vooral uit…__** **

Ik heb deze week de vraag naar een kleinere groep gestuurd, dus ook iets minder antwoorden deze week, maar daarom niet minder inspireren! Voel je vrij om in de comments je eigen plannen te openbaren!

We beginnen weer met mijn eigen antwoord. Ik haal creativiteit uit mijn nieuwsgierigheid voor mensen, dingen en gebeurtenissen. Ik lees me gek op websites, in boeken en tijdschriften en probeer zo een brede blik op de wereld te krijgen. Op die manier heb ik een soort koffer met bagage die ik kan openen op het moment dat het nodig is, bij de ontwikkeling van een campagne, in een lessituatie of als ik iets moet schrijven.

Wilbert Leering (Houdini – Twitter)

Creativiteit haal ik vooral uit…slechte ideeen en slechte uitvoering. Veel meer dan bij goeie ideeën zie je bij het slechte werk wat er beter kan (en moet), wat je mooier zou maken, waar de makers het hebben laten liggen. Goed werk is vooral om te bewonderen en om te zien waar de lat ligt, maar het gevaar dreigt dat je het (onbewust) gaat kopiëren. Dat gevaar ligt bij ‘troep’ niet op de loer, maar wel de automatische uitdaging om het beter te doen.

Martine de Jong (Buro RuSt – Twitter)

Creativiteit haal ik vooral uit doen. Ik heb gemerkt dat het enige, echt het enige dat werkt is veel doen. Veel schrijven, veel brainstormen, veel tekenen, schilderen, plakken, knippen, verzamelen, mensen ontmoeten, films bekijken etc etc etc. Doen doen doen. Ook een reden waarom ik mijzelf heb opgelegd elke dag te bloggen. Zelfdiscipline is wellicht de grootste sleutel tot creativiteit.

Ronald van Schaik (Rhinofly – Twitter)

Volgens Van Dale is Inspiratie een inval, een gelukkige gedachte (een ingeving van God).
Dat is eigenlijk best gek, want in het dagelijkse gebruik is inspiratie niet de inval of de gelukkige gedachte zelf, maar impulsen die aan de basis staan van een idee.

Het Idee bestaat uit een combinatie van schilfertjes prikkels en indrukken die je hebt opgedaan, brokken bestaande ideeen en inzichten van anderen, gelijmd door eigen visie en aangevuld met een persoonlijke gedachten, gemodelleerd naar een oplossing van een probleem.  Waar is een Idee dan op geinspireerd? Mijn brein geeft die geheimen niet 1, 2, 3 prijs. En daarom komt het soms voor dat het Briljante Idee al lang bestaat. Of erger nog, dat ik het al ergens in mijn Evernote, Tumblr, Delicious of Notitieboek vastgelegd is.

Inspiratie volgens de definitie van Van Dale (de gelukkige gedachte) vind ik als mijn brein leeg is en mijn geest open. Mijn hoofd hoeft niet te veel tegelijkertijd te verwerken (Tip van Dick Bruna voor creatief denken: zorg er voor dat je administratie aan kant is)  en is gevoed is met goede input. Open mind & open roads. Soms letterlijk, tijdens lange auto- of motorritten poppen ideeen zomaar op -de een na de ander-maar vaak ook op totaal onverwachte momenten; onder de douche, lopend door de stad, midden in een gesprek, in de kroeg, op het schoolplein, tijdens een concert…. The mind works in mysterious ways

Inspiratie volgens de definitie die we in het in het dagelijkse gebruik bezigen (impulsen, indrukken, prikkels) haal ik uit een propvolle RSS-reader, gesprekken met inspirerende mensen, muziek, kunst, boeken, documentaires, oude (industriele) gebouwen, films, architectuur, mijn directe omgeving, boekhandels, geschiedenis, mijn kinderen en hun kijk op de wereld, het straatbeeld… alles is inspiratie als je over de kunst beschikt dingen op te merken en er omheen te fantaseren.

Steven Kruyswijk (Professioneel Moeilijke Vragen Steller – Twitter)

Het mezelf inbeelden dat ik een creatief team ben!

Stap voor stap dit blog opleuken!

door

Het zijn kleine stapjes die ik zet om deze blog wat op te leuken, maar het lijkt me wel interessant om het hier zo nu en dan te melden. Al is het maar voor mijn eigen archief. Zoals jullie misschien weten gebruik het Thesis framework voor WordPress, wat het mogelijk maakt om zonder al te moeilijke HTML-ingrepen best wel wat leuke uitkomsten te krijgen. Zover ben ik nog niet (eerst dat boek!)(en de bijbehorende site!) maar ondertussen kun je wel wat nieuwe features verwachten in een standaard jasje. Zo kun je nu zoeken in dit blog. Waarom dat uitstond is voor mij ook een raadsel, maar het kan nu dus. Je kunt individuele berichten direct op Twitter zetten via Tweetmeme-buttons. Ook heb ik in de zijbalk een feed toegevoegd van mijn linkdump-blog Inspiration Overload. Hier komt vanalles op terecht wat ik interessant, leuk, spannend, inspirerend vindt op het web. Het vliegt alle kanten op aangezien het puur mijn smaak aangeeft. En die gaat verder dan de latest and greatest in social media en digitale marketing (gelukkig) dus misschien verras ik je zo nu en dan. Wat goed is. Daar zijn blogs voor. Toch?

Van informatie overload naar informatie crisis

door

Een thema waarmee mijn jaar begon was Information Overload. Op het congres met dezelfde titel mocht ik een afsluitende keynote geven over manieren waarop je Information Overload kon stoppen of verminderen. De week er voor was de door mij gewaardeerde Henk Blanken begonnen met een fraai drieluik over hetzelfde thema. Ik kan het je zeer aanraden om zijn artikelen eens rustig door te nemen en er je gedachten over te laten gaan, misschien eens een reactie bij hem achterlaten en de discussie aan te gaan. Een kleine bloemlezing uit de drieluik (die volgens mij nog een vierde deel krijgt, maar vierluik vind ik een stom woord)

Information Overload is een mythe: “We consumeren anders. Niet per se gezonder; we zijn welvarender maar ook zwaarlijviger. Toch zijn we niet in de war geraakt van het exponentieel groeiende aanbod. We hebben ermee leren omgaan.”

Informatiestress – Ik heb het internet uit!: “Dat heeft geleid tot een wat wezenloze paradox: hoewel we meer informatie kunnen vinden dan ooit, beperken we ons tot de websites die we al kenden, we dwalen niet meer verbaasd en worden dus ook minder verrast.”

Informatiecrisis – We weten samen te weinig: “Met internet keren we terug naar de kleine gemeenschappen van de achttiende eeuw, zij het anders, maar dat model blijkt eveneens mank: het past niet – uiteraard niet – op de geglobaliseerde samenleving van de eenentwintigste eeuw”

Met name het laatste deel over Informatiecrisis is een zeer interessant betoog over het gegeven dat we door internet makkelijker meer gelijkgestemden vinden. Dat is een mooi iets en dat maakt je als individu sterk. Maar tegelijkertijd, zo betoogt Blanken, deel je je informatie alleen met die groep gelijkgestemden en niet met het grote geheel. Hierbij haalt hij een speltheorie aan genaamd The Tragedy of the Commons: De vrijheid van het individu, zegt de speltheorie, leidt tot onderbenutting of overexploitatie van een collectief goed.

In de laatste alinea spreekt hij over het bestaan van een informatiegat en daar schiet het bij mij even voorbij. Want ik zie dat informatiegat nog niet goed voor me. Ik kan het niet goed definieren in het betoog van Henk. De zin er voor zegt dat in deze eeuw steeds meer informatie van minder betekenis is geworden voor iedereen. Ik probeer me dat even praktisch voor te stellen. Werkt goed bij me. Informatie die voor iedereen van betekenis is, zou kunnen zijn het nieuws over het huidige kabinet en het rapport Davids. Dat is informatie die in principe voor iedereen in Nederland van betekenis is. Daar verandert volgens mij niets aan. Wat wel is veranderd, is dat er nu veel meer informatie beschikbaar en vindbaar is die niet voor iedereen betekenisvol is. Niet-betekenisvolle informatie was er altijd al, alleen niet zo vindbaar en direct beschikbaar voor iedereen. Bijvoorbeeld nieuwe ontwikkelingen op social media gebied. Of het laatste wetenschappelijke nieuws. Of de laatste roddels over beroemdheden. Maar volgens mij is die informatie altijd al van minder betekenis is geweest voor iedereen. Maar deze informatie is nu makkelijker beschikbaar en inderdaad, het is er in grotere getale. Maar waar zit dat informatiegat dan?

Dan komen we volgens mij toch weer op mijn reactie die ik al in het eerste stuk van Henk gaf, het gaat niet om informatie overload, maar om filter failure. De filters die we gebruiken om de beschikbare informatie te verwerken, organiseren en door te geven zijn achterhaald en we hebben een inhaalslag nodig. Of die inhaalslag uit software (denk aan iets als Evernote) komt, uit hardware (slimmere mobiele devices) of biotechnologie (brain implants), daar doe ik maar even geen uitspraak over.

Ik ben erg benieuwd naar het vierde deel van het drieluik!