Digging the Digital

Vol Blogdrift!

recensie

Sourdough – over de moeilijke dans tussen tech en traditie

door 3 Comments

Het is lang geleden dat ik een boek zo snel heb uitgelezen. De laatste jaren moet ik me echt door boeken heen ploeteren en her en der momenten vinden om weer een hoofdstuk te lezen. Maar om onverklaarbare reden heb ik Robin Sloan’s Sourdough in twee dagen uitgelezen. Misschien omdat ik deze dagen wat meer ruimte had om te lezen, omdat het deze keer een paperback was die ik makkelijk mee kon nemen naar de speeltuin terwijl de kinderen losgaan op de glijbaan. Of omdat het verhaal gewoon makkelijk wegleest. Korte hoofdstukken en een niet al te lastig plot. Nadat ik in The Atlantic een recensie van het boek las vielen de puzzelstukjes voor me op hun plek. Het boek gaat niet alleen over brood bakken, maar over cultuur. Hoe cultuur verschillend kan worden geïnterpreteerd, hoe technologie en cultuur rond elkaar dansen als DNA strengen en elkaar beïnvloeden.

Geheim genootschap

Net als Sloan’s meest bekende werk “Mr. Penumbra’s 24-Hour Bookstore” kent dit verhaal elementen die me aanspreken. Een wat introvert hoofdpersoon, een geheim genootschap rondom een bepaald thema en een mix van analoge en digitale technologie met wat fantasie. Hoofdpersoon Lois Clary is een computer programmeur bij een groot techbedrijf in San Francisco, bezig om repetitief werk overbodig te maken. Robot-armen zullen allerlei taken van ons mensen overnemen. Dat gaat steeds beter, maar één probleem krijgen ze niet opgelost. Hoe kan een robot altijd op perfecte wijze een rauw ei open tikken en de inhoud netjes in een kom krijgen, zonder eierschaal en zonder te morsen.

Ik laat een complete vertelling van het boek achterwege, die kun je prima op Goodreads vinden. De eerste helft van het boek is een genot om door te lezen. Sloan kan met een paar rake observaties een beeld wegzetten van de situatie en de omgeving. Zoals het moment dat Lois een huis binnenloopt voor de eerste ontmoeting met de Lois Club. De beschrijving van de kamers in het huis is treffend voor de personen die ze er later zal aantreffen

Every single surface told a story. A long one. With digressions.

Langzaam verandert het leven van Lois en komt ze door twee broers met een bezorgdienst in aanraking met de wereld van zuurdesem brood. Ze krijgt een desemstarter, de biologische cultuur die nodig is om een brood te maken. De pot met ondefinieerbare blubber is eigenlijk de hoofdpersoon in het boek. Alle gebeurtenissen in het boek hebben te maken met deze biologische bacteriecultuur die er voor zorgt dat zuurdesem brood zijn karakteristieke vorm, textuur en smaak krijgt. Langzaam verandert het eigenaarschap van deze cultuur. Was deze eerst van de Mazg broers, die via e-mail verhalen vertellen over de herkomst van de starter, later zal Lois de starter meer eigen maken. Door er mee te werken, door via moderne technologie (van internetfora tot DNA onderzoek) er achter te komen hoe de starter is opgebouwd.

Het ei probleem

Lois krijgt in de eerste helft van het verhaal te maken met alle onderdelen die “Penumbra” zo aantrekkelijk maakten voor me, de verbinding tussen het artisanale brood bakken en het high-tech Slurry (een weinig subtiele verwijzing naar Soylent Green), de mysterieuze e-mails van één van de twee Mazg broers en natuurlijk de bijzondere starter voor het zuurdesembrood.

De broers hebben een bijrol in het boek als de doorverteller van hun cultuur. Waar de starter een biologische cultuur is, maar afkomstig is uit een grotere cultuur uit Europa, van eilanden en piraten. Met verhalen, liefde en verdriet. Waar muziek een belangrijk onderdeel is in de groei van de biologische cultuur.

Door het boek heen lees je hoe de cultuur verandert onder invloed van de technologie. Niet alleen hoe de startercultuur verandert, maar ook hoe de werkcultuur verandert. Als Lois in een helder ogenblik de oplossing vindt in de code om het ei-probleem op te lossen, maakt dat kortstondig een held van haar. Maar tegelijkertijd is het effect van de robotisering en AI merkbaar op de werkvloer van de cafetaria, waar nota bene de eerste betalende klant van Lois de scepter zwaait. De wisselwerking tussen de voortschrijdende technologie op de werkcultuur. Maar technologie is meer dan machines die mensen vervangen, net als cultuur niet iets is wat je makkelijk schaalbaar kunt reproduceren.

Lois probeert met de nieuwe technologie van de robotarm het bijzondere brood te reproduceren, maar daar is meer voor nodig dan een slim algoritme. De hippe klanten in de vooruitstrevende foodhal hebben tevens weinig boodschap aan de verhalen van de Mazg-cultuur. Eerder zijn ze bezig “snapping photos to post on the expedient image-based social network” om te laten zien dat ze als een van de eerste er zijn geweest. Technologie wordt onderdeel van de cultuur en maakt van een oude traditie een gimmick. Waarom zou je naar het verleden kijken als er nog zoveel toekomst is te ontdekken?

Tech cultuur

In het tweede deel krijgt het verhaal een wat meer magisch-realistische wending, met de foodmarkets van San Francisco als twee kampen tussen oud en nieuw, analoog en digitaal, high-tech en low-tech. Waar niet iedereen blijkt te zijn wie ze zeggen en waar een bacterie-kolonie een mogelijk synoniem kan zijn voor de wereld waar we zelf in leven en voor verantwoordelijk zijn. Waar die desemstarter lijkt voor iets groters te staan en dat op onnavolgbare wijze laat merken. Ik zal niet teveel verklappen.
Het tweede deel van het boek zit vol met wendingen en om eerlijk te zijn, it’s a stretch. Er is op dit moment veel gaande in de wereld van voedselbereiding en de manier waarop we ons voedsel verbouwen. Maar de weg die Sloan kiest, waar elke bacterie-kolonie een oorlog voert in je koelkast, voorraadkast of oven, ik vond het wel wat lachwekkend en eerlijk gezegd niet heel boeiend om te lezen.

Maar als ik achteraf denk over de rode draad in het verhaal, hoe vooruitstrevende technologie achter de schermen wordt gecontroleerd door onverwachte personen in het verhaal. De spanning tussen de “oude” vertelcultuur waar mensen, aanraking, muziek en verhalen een centrale rol spelen en de “nieuwe” cultuur met robots, afstand tussen mens en natuur, klinische bereiding en naderhand bedachte authenticiteit. Voedsel vertelt verhalen, brengt culturen bij elkaar, draagt geschiedenis in zich. Het is geen sinecure om dat door technologie en VC-funded startups over te laten nemen en efficiënter te maken. Misschien lees ik er meer in dan nodig, maar met het oeuvre en de achtergrond van Robin Sloan, zit ik er misschien niet zo ver naast. Het zijn wel thema’s die me aanspreken en waar ik graag over lees en denk.

Het boek eindigt positief, maar met een vreemde twist, waarbij de hoofdpersoon “ineens” een liefdesrelatie zou moeten krijgen met één van de broers uit de e-mails. Er zijn parallellen te trekken met de geschiedverhalen die gedurende het boek worden verteld, maar ik vind het net iets te geforceerd.

Een speciale vermelding wil ik nog geven aan Horace Portacio, de bibliothecaris van Marrow Fair. Hij verzamelt en cureert menukaarten van de hele wereld uit alle tijden. Het lijkt mij een heerlijke hobby om te hebben en om mee bezig te zijn. Iets wat Horace in het boek dan ook duidelijk laat blijken.

Van mij krijgt dit boek 4 sterren. Ik heb er van genoten, maar tot op zekere hoogte. Met name de eerste helft van het boek is een heerlijke lofzang op de foodculture en dendert lekker door. In het tweede deel zakt het verhaal wat in en draait het een onverwachte richting in. Die in mijn ogen niet nodig was.

Robin Sloan – Sourdough ⭐⭐⭐⭐

Vijf jaar Lifehacking – Hebben we achteraf de aandacht verdiend?

door Leave a Comment

Het is eigenlijk stom toevallig en ik beken dat ik er al denkend over een invalshoek toevallig op kwam. Morgen bestaat Lifehacking.nl vijf jaar. U weet wel, die andere site van me, waar we met een wisselende auteursgroep schrijven over slimmer werken en slimmer leven in de informatie- en netwerksamenleving. Daarmee begonnen we op 31 augustus 2007, krap een paar maanden na de introductie van Twitter in Nederland, in een tijd dat RSS nog de grote belofte was en we het maar gek zouden vinden als we allerlei data over onszelf en ons gedrag zouden gaan opslaan op allerlei apparaten en in databases.

Vijf jaar later is de wereld in veel opzichten veranderd. Gelukkig is veel hetzelfde gebleven. Maar ik ga het niet heel uitgebreid over die vijf jaar hebben, dat komt op een ander moment. Ik wil die vijf jaar eens aangrijpen om een ander onderwerp aan te snijden, namelijk de reisplanner van Klaas Weima in zijn boek Verdiende Aandacht. Als onderdeel van zijn blogtournee heb ik het boek en de iPad app gratis gekregen (zo, is dat in elk geval duidelijk) om door te nemen en te kijken hoe en of ik er iets mee wil doen op de site. Nou, reviewen ga ik dus niet doen. Sorry Klaas, maar er zijn er al genoeg die hun mening hebben gegeven. Ik heb het boek via de app met plezier doorgenomen en ik kan het zeker aanraden als startdocument in de wondere wereld van digitale media en communicatie.

Wat me intrigeert is de Verdiende Aandacht Reisplanner achterin het boek. Een postertje om naast je bureau te hangen als je een nieuw plan schrijft waarbij je digitale media (of social media…) een relevante rol wilt geven. Ik wil eens aan de hand van dat model nagaan hoe we er met Lifehacking voorstaan na vijf jaar. Ik durf wel te zeggen dat we in die vijf jaar een household name zijn geworden als het gaat om productiviteit, persoonlijke ontwikkeling en slim gebruiken van apps en software. Hoe hebben we dat gedaan en welke stappen hebben we gezet, al dan niet per ongeluk. Passen ze in het model? Dus ik ga het model nu op validiteit checken door er achteraf stappen in te zetten. Is dat wetenschappelijk verantwoord? Geen flauw idee, maar het kan wel leuk worden! Gaan we!

Vorm je persona’s

De eerste stap is na te gaan tegen wie je praat en wie je zelf bent.
Toen we begonnen in 2007 hadden we redelijk voor ogen waar we wel en niet over wilden praten en tegen wie. De kenniswerker die (veel) gebruik maakt van computers en het gevoel heeft dat hij deze niet volwaardig gebruikt. Zowel de hardware, als de software en het netwerk wat hij heeft. Die mensen wilden en willen we van dienst zijn. Wie zijn we daar zelf in? Een enthousiaste groep vrijwilligers die veel kennis en ervaring hebben en dat willen delen.

Definieer je doel

De tweede stap, je doel vaststellen. Tja…vijf jaar geleden hadden we niet echt een duidelijk doel voor ogen in de SMART zin van de term. We dachten niet: Over een jaar willen we 25000 unieke bezoekers per maand die gemiddeld 2 artikelen lezen. Echt concrete doelen hadden we niet anders dan “het delen van de kennis en ervaring die we hebben opgedaan en die we nog steeds op doen”. Daar zijn geen harde cijfers of KPI’s aan te knopen lijkt me.

Ontdek je methode

Hierin beschrijft Klaas een vijftal methodes die je kunt gebruiken om bovengenoemd doel te bereiken

  1. Storytelling – Kun je een overtuigend verhaal over je merk vertellen?

  2. Beleving – Kunnen we een onvergetelijke ervaring wegzetten?

  3. Social invloed – Kunnen we invloedrijke personen betrekken?

  4. Betekenis – Kunnen we de maatschappij van nut zijn?

  5. Cocreatie – Kunnen we mensen van buiten betrekken om waarde te genereren?

Als ik het boek goed begrijp is hier wel het idee dat je een keuze maakt. Lijkt me wat lastig, ik denk dat je in de loop van de tijd van de ene methode naar de andere kunt springen en dat er zeker wel overlap in mogelijk is. Maar als ik kijk naar Lifehacking, dan zitten we vooral op de Betekenis laag en wellicht wat Sociale Invloed. Veel van onze auteurs geven lezingen, presentaties en workshops over de onderwerpen waar we over schrijven. Ik merk zelf dat mijn mening en inzichten over software als bv Evernote wordt gewaardeerd door anderen. We merken bij lezingen en via de reacties die we krijgen dat mensen echt iets aan onze tips hebben. Niet alles is voor iedereen relevant en dat is niet erg. We proberen het breed te houden. Maar dé methode hebben we niet vooraf bedacht, dat is iets waar je gaandeweg toch wel inrolt en achterkomt wat bij je past en wat lekker voelt. Om er maar eens wat vaagtaal tegenaan te gooien.

Volg de conversatie etiquette

Stap vier in het model legt je vragen voor over de creativiteit, authenticiteit en sociaal vermogen van je merk. Welnu, als je nagaat dat we al vijf jaar hard schrijven en we vooral enorm veel geven, dan denk ik dat het met de authenticiteit en sociale kant wel goed zit. We waren pioniers in Nederland met het gratis weggeven van onze boeken via de website, daarmee onderscheidden we ons van andere sites en tegelijkertijd doen we wat we schrijven. De drempels weghalen om kennis te delen met elkaar.

Kies een optimale mediamix

Terugkijkend denk ik dat we meer gebruik konden maken van kanalen als Facebook of Linkedin. Betaalde media hebben we sowieso nooit gedaan. We hebben in de begindagen een enorme boost gekregen door een samenwerking met Nu.nl, waardoor we elke dag op de voorpagina van Nu stonden met een artikel. Maar opvallend genoeg heeft het wegvallen van die samenwerking niet tot een enorme daling in bezoek geleid. Wel een tijdelijke dip, maar die is enorm goed opgevangen door een verbetering in de site op het gebied van vindbaarheid en de inzet van onze eigen nieuwsbrieven. Zoals gezegd, sociale kanalen als Facebook en LinkedIn hebben we niet optimaal ingezet. Het bereik kan zeker vergroten als we dat wel doen, maar de vraag is wat het ons waard is. Twitter hebben we vanaf dag één ingezet als kanaal om de RSS feed door te zetten, minder als communicatiekanaal. Dat gebeurt wel, maar we merken dat het geen must-have is voor ons. Het meeste contact vind plaats via de site zelf en op evenementen waar lezers ons ontmoeten.

Evalueer en optimaliseer

Ik heb het destijds al op de HEAO geleerd: Elk model moet eindigen met een evaluatiemoment. Bij voorkeur in een cirkel, zodat je na de evaluatie weer opnieuw kunt beginnen met de leermomenten van dat ogenblik. Zo’n model is eigenlijk een baangarantie voor veel consultants, creatieven en coaches. De evaluatie van Lifehacking na vijf jaar? We hebben het goed gedaan, we zijn (denk ik) een soort-naam geworden als het gaat om slimmer gebruik maken van de middelen die je om je heen hebt. We zijn in elk geval af van het stigma dat hackers enge mensen en Lifehacking dus ook iets engs is. Ik zal nooit vergeten dat we in het eerste jaar een gesprek hadden met een uitgever over een mogelijke scheurkalender. De uitgever wilde wel, maar het mocht geen Lifehacking Kalender heten, want dat zou een negatief imago hebben. Ik heb hard gelachen en maar geconcludeerd dat die kalender er dus niet komt.
Natuurlijk kan er een hoop beter. Ik roep al jaren dat ik met Lifehacking een flinke stap wil zetten in aantal artikelen, andersoortige artikelen, merkbouw, meer consistentie in het merk en een vaste(re) groep auteurs. Dat wil maar niet echt van de grond komen de afgelopen 3 jaar. Ik heb mijn zinnen op de komende 12 maanden gezet om dat wel voor elkaar te gaan krijgen. Dus we beginnen weer vooraan, wat is het merk Lifehacking, welke doelen etc…. Handig zo’n model!

Hebben we nu met dit model de aandacht verdiend zoals Klaas beschrijft in zijn boek? Ja en nee. Door het zo op een rij te zien, denk ik dat we wel wat duidelijke keuzes hebben gemaakt. Met name in de methode en etiquette hebben we een richting gekozen die past en die lekker zit. Maar aan de andere kant, dit model is geen garantie voor de Verdiende Aandacht. Het is gewoon kneiterhard werken, op je bek gaan, een olifantenhuid hebben en vooral heel heel heel veel schrijven. Uren maken. Doorgaan. Dan komt uiteindelijk die verdiende aandacht.
Ik moet ineens denken aan Seth Godin’s Tribes en Malcolm Gladwell’s Outliers (affiliate links). In Outliers beschrijft Gladwell hoe sommigen een expert worden door heel veel uren te maken. Tribes gaat over het opzetten, leiden en sturen van een community of stam. Maak met deze twee boeken en Verdiende Aandacht een driehoek en daar ergens in het midden zit de waarheid.

Maar het blijft gewoon knetterhard werken.

Verdiende Aandacht is een mooi en leesbaar boek voor communicatiemensen van diverse allooi (student tot leidinggevende) die aan de hand mee willen met mooie verhalen en inspirerende quotes om inzicht te krijgen in de (on)mogelijkheden van digitale media. Het is geen boek met hemelbestormende inzichten en disruptieve theorieen maar daarom zeker een prima aanvulling in de kast van de startende digitale communicatieprofessional.

Het probleem met boeken over social media

door Leave a Comment

Zo voel ik me vanavond. Niet omdat iemand het fout heeft op het web, maar vanwege de interessante situatie die zich nu ontwikkelt op Twitter. Er is een soort eenzijdige fittie bezig tussen een Twitteraar en de redactie/uitgever van het Basisboek Social Media. Mijn verhaal bestaat uit twee delen die sinds vandaag, door de fittie, met elkaar gelinkt zijn. Het eerste deel had ik al eerder willen schrijven maar het kwam er steeds niet van. Het is typisch zo’n blogpost waar je “even voor moet gaan zitten” om hem te schrijven en dat moment kwam maar niet. Het tweede deel is de afgelopen dagen ontstaan. Ik ben eerlijk gezegd blij dat ik ze nu zo samen kan voegen. Het is een wat langer stuk dan je wellicht van me gewend bent, maar ik ben erg benieuwd naar je reactie.

Deel n – Je mening over een boek verkondigen

Dit verhaal begint voor mij op 7 september met onderstaande tweet:

Weet het nu zeker: Hfdstk 1 van @socialmediaboek is veel relevanter voor studenten dan het hele Handboek Online Marketing bij elkaar. #yamWed Sep 07 05:05:28 via TweetDeckFrank Meeuwsen
frankmeeuwsen

Inderdaad, ik verkondig hier een mening over een boek. Die ik tegelijk nog eens doorplaats naar de Yammer feed van de Hogeschool Utrecht, waar we eveneens discussies hebben over studieboeken. Ik wist met het plaatsen van deze tweet dat ik een reactie zou krijgen van Patrick Petersen, de schrijver van het Handboek Online Marketing (HOM). Ik ken hem inmiddels lang genoeg om te weten dat hij uitvoerig monitort hoe er over zijn projecten wordt geschreven. Een prima eigenschap trouwens. Zijn tweets heb ik in onderstaande Storify tijdlijn gezet

Mijn aanvullende antwoord is denk ik belangrijk voor de begripsvorming hoe ik naar studieboeken kijk voor mijn studenten CMD. Ik kan Patrick niet op een onwaarheid betrappen in zijn 5 tweets over het boek. Ik waardeer de uitgebreide uitleg. Hij heeft groot gelijk, ik heb hem vorig jaar per email gevraagd of we een deel uit zijn hoofdstuk over viral marketing kunnen gebruiken als lesmateriaal. Sterker nog, dat is komende week wederom  lesmateriaal. Omdat ik tot op heden nog niet veel beters ben tegengekomen wat een goede introductie is op dat gebied. Maar dat is het dan ook, een goede introductie. En van mijn taken de komende maanden is te gaan kijken of er beter materiaal is, meer theoretisch onderbouwd en gestaafd, dan de materie die nu in het HOM staat.

Patrick betoogt dat zijn boek is samengesteld uit cases van o.a. internationale thought leaders en modellen die succesvol worden ingezet. Ik neem dat aan en ik zie dat ook in zijn boek. Maar ik zoek studiemateriaal voor mijn studenten. Ik zoek studiemateriaal die diepere inzichten bieden dan allerlei modellen en lijstjes. Een voorbeeld: de SWOT analyse. Het HOM besteed er vier regels tekst aan. Vier regels. Er wordt met geen woord gerept over een confrontatiematrix en hoe je zo’n SWOT moet samenstellen. Als het iets NIET is, dan is het wel “een eenvoudige analyse die de sterkten en zwakten in kaart brengt”. Ik heb nog nooit gehoord en meegemaakt dat een SWOT eenvoudig is. Is dat een diskwalificatie voor het hele boek? Nee, maar het zet voor mij wel de teneur voor dit boek en voor veel andere boeken in dit domein.

Toen ik mijn exemplaar van het Basisboek Social Media in handen kreeg, bladerde ik door de inhoudsopgave en naar wat pagina’s. Wat ik daar las gaf me goede hoop. Na het lezen van de eerste pagina’s van hoofdstuk 1 had ik het idee dat dit boek de goede kant op ging. Jan van Dijk beschrijft de netwerkmaatschappij en geeft een aantal interessante interessante inzichten in de publieke en private communicatie van zender en ontvanger. Daarbij gaat hij in hoe door social media deze grenzen vervagen en er nieuwe combinaties ontstaan. Erg boeiend. Al met al was en ben ik erg tevreden over het eerste hoofdstuk van het boek. Omdat het geen kunstjes leert zoals rijtjes en checklists, maar op een hoger niveau inzicht geeft en verdieping in de materie. Dat is iets wat ik studenten probeer bij te brengen.

Ik sta trouwens niet alleen in mijn mening over HOM. Ik ga geen namen noemen, maar in de afgelopen jaren ben ik zowel binnen als buiten het onderwijs voldoende mensen tegenkomen die allen dezelfde mening zijn toegedaan: “Het is een verschrikkelijk boek, maar er is nu eenmaal nog niets beters”. Ik heb dit gehoord uit de monden van docenten, onderwijsontwikkelaars, online communicatie adviseurs en online marketeers. In het land der blinden is noog koning? Wat me bij deel twee van mijn relaas brengt.

Deel twee – Je mening nuanceren over een boek

Ik heb bovenstaande tweet over het Basisboek Social Media geplaatst zonder het complete boek te lezen. Is dat een doodzonde? Misschien. Met de kennis van nu zou ik er wat genuanceerder over zijn. Wat is het geval? Afgelopen weekend kreeg Flabber-redacteur Robert Engel het boek in handen. Nu ken ik Robert niet persoonlijk (Hey Robert) maar als je schrijver bent bij Flabber en columnist bij Jaap en een Image Macro hebt als avatar, dan is het interessant om even in de gaten te houden. Voor mij zijn dat tekenen dat je kennis hebt van de werking van het web, online memes snapt en langer meeloopt online dan vandaag. Even voor de duidelijkheid: Dit is geen kwaliteitskeurmerk of lijst met criteria, slechts een observatie en inschatting van mij alleen. Robert ging direct als een bezetene tekeer over het boek. Ik heb zoveel mogelijk (relevante) tweets in een tijdlijn bij Storify gezet. Het kan zijn dat de URL van deze tijdlijn nog wijzigt. Mocht je een 404 krijgen, meld me dat even aub.

Robert fileert het Basisboek Social Media per hoofdstuk. En ik las met stijgende verbazing mee. Zo had ik de tweets van Jan van Dijk in het eerste hoofdstuk wel gezien maar niet veel aandacht aan besteed. Wat blijkt? Tot op heden heeft Jan van Dijk nog geen enkele tweet geplaatst. Waar komen die tweets in het boek dan vandaan? Creatieve vrijheid van de auteur, uitgever en vormgeving? Geen idee, maar ik vind het niet netjes. Robert gaat zo nog verder en haalt uit diverse hoofdstukken onwaarheden, onwaaarschijnlijkheden en stelt vragen bij een hoop beweringen. Hij doet dat op zijn eigen ongenuanceerde, harde en wellicht eenzijdige manier. Is het erg dat in het eerste hoofdstuk Second Life nog wordt genoemd? Nee, vind ik niet. Het platform is niet meer zo hip als een aantal jaar geleden, maar het is niet compleet weggevaagd.

Waar ik mij het meest over verbaas is de complete radiostilte van de uitgever van het boek, Boom Lemma. Ik begrijp uit de tweets van Robert dat er wel emailcontact is met de samenstellers van het boek en dat individuele schrijvers contact zoeken met hem. Maar ik zou toch verwachten dat juist een uitgever wat meer publiek zou antwoorden op de beschuldigingen die worden gedaan. Zeker als je een boek publiceert over social media.

Een opmerking (pagina 248) dat het faillisement van de DSB bank anders had kunnen lopen  als Twitter was ingezet vind ik een hele gevaarlijke opmerking. Zeker als ik er geen bron of context bij kan vinden. Zeker in een studieboek. Want dat is volgens mij de kern van het betoog van Robert Engel, het gaat hier om een studieboek. Een boek waarmee studenten aan de slag gaan. Dan moet dat kloppen, dan mogen er geen onjuistheden in staan. Juist in een nog zo vloeibaar vakgebied als social media is het heel tricky om een boek uit te brengen waarvan je weet dat het verouderd is als je het manuscript inlevert. Dan is het van belang om zo dicht mogelijk te blijven bij de “gestolde kennis” van een vakgebied. Die kennis en inzichten die door de jaren heen als waar zijn aan te nemen, zonder nu direct een discussie te treden wat die waarheid dan is.

Ik heb in jaar 2 van het vak Marketingcommunicatie studenten een paragraaf laten lezen uit hoofdstuk 1. Over de verklaringen voor de opkomst van social media. En ze daar over laten nadenken en een blogpost laten schrijven. En daarna bij elkaar te reageren. Waarom? Omdat je zo enerzijds studenten direct stof laat lezen die bij de opgegeven literatuur hoort (Hoofdstuk 1 van het boek) en om ze direct zelf te laten ervaren wat het inhoudt om te bloggen en te reageren op elkaar. Eating your own dogfood. Iets wat in mijn ogen Boom Lemma moet gaan doen.

Het is een blijvend en steeds nijpender probleem bij veel communicatie- en marketingopleidingen. Er is niet meer dat ene boek wat alles omvat. Wij gebruiken bijvoorbeeld Floor & Van Raay’s uitstekende Marketingcommunicatiestrategie. Het legt heel goed de basis uit van het vak en gaat dieper in op elementen als strategie en ja, de SWOT. Maar het hoofdstuk over Digitale Communicatie is van een bedroevend niveau. Dus daarvoor moeten we uitwijken naar andere bronnen. Dat zal nog wel een tijdje zo blijven. Ik vraag me af of ik het complete Basisboek Social Media als exclusieve lesstof zou geven. Hiervoor verandert het speelveld te snel en te vaak.

Conclusie

Ik blijf bij mijn oorspronkelijke tweet over het eerste hoofdstuk van Basisboek Social Media. Maar door de Twitter-recensie van Robert Engel ben ik wel kritischer geworden over de rest van het boek. Ik moet dat (nog steeds) in zijn totaliteit lezen voor ik echt een oordeel kan vellen, maar de mening is nu al gekleurd natuurlijk. Tegelijkertijd heb ik zelf geleerd om wat genuanceerder over dit soort zaken te tweeten. Ik heb niet het gevoel dat ik mezelf hoef te verdedigen, maar de tweet laat nu een t eenzijdig beeld zien over het Basisboek  Social Media.

Daarnaast vind ik dat uitgevers zich heel bewust moeten zijn over hun communicatie als ze dergelijke boeken uitgeven. Dat ze goed na moeten denken en keuzes maken over een rode draad die in zo’n boek moet voorkomen. Zeker als het een studieboek betreft. Dan kun je niet klaar zijn met een aantal schrijvers die elk een hoofdstuk aanleveren. Ik geloof ten zeerste dat Dsire van Osch en Rene van Zijl hard hebben gewerkt als redactie van het boek. Dat zij er hard aan hebben getrokken om het beste uit de hoofdstukken te halen. Maar je kunt niet alles weten en je kunt niet compleet foutloos werken. Zeker niet als zo’n boek wellicht onder tijdsdruk (nieuw studiejaar! Snel!) ontstaat. Begrijpelijk. Maar zorg dan dat je als redactie en als uitgever n lijn vormt en de conversatie met de buitenwereld aangaat. Hoe vervelend, naargeestig of confronterend die soms is. Ook dat is de kracht van social media en het internet.

Negeer iedereen

door Leave a Comment

41QbZXspduL._SL500_AA240_Ignore Everybody: and 39 Other Keys to Creativity is de prikkelende titel van Hugh MacLeod’s eerste boek. De blogger/cartoonist vat in zo’n 150 pagina’s het leven van een creatieve professional als volgt samen:

  • Volg je passie,

  • Doe wat je het liefste doet,

  • Vergeet de kritiek en goed bedoelde adviezen om je heen,

  • Neem je eigen verantwoordelijkheid,

  • Doe het in je eigen stijl,

  • Verwacht geen wonderen.

Verwacht geen moeilijke theoretische benaderingen, grafieken die naar rechtsboven wijzen, consultant-achtige kwadrantmodellen en voorbeeld na voorbeeld hoe het kan zijn. Als je de blog en cartoons op Hugh´s blog Gapingvoid een beetje kent, dan weet je wat je kunt verwachten: Snelle, puntige columns, geen blad voor de mond, hard, meedogenloos maar eerlijk. Zijn boek leest als een blog, lekker snel en je hoeft niet vooraan te beginnen. Voor zijn tips en adviezen (of zijn het waarschuwingen?) put hij uit zijn eigen ervaring, hoe hij als jonge medewerker van een reclamebureau liever achter op visitekaartjes zat te tekenen en daar maar besloot mee door te gaan.

Mijn meest favoriete column/hoofdstuk is “Never compare your inside with somebody else’s outside” waarin hij het verhaal vertelt van een man die antieke haarden verkoopt in plaats van antiek, waar hij een grote liefde voor heeft. Bottomline: “Never sell something you love”. Hugh weet vaak in een paar zinnen de vinger op de zere plek te leggen en er dan nog eens met een roestige spijker in te peuren en te prikken.Voor mij persoonlijk is het een boek wat me sterkt in de beslissingen die ik de afgelopen tijd heb gemaakt. thefuturebelongs219

Ignore Everybody is geen standaard businessboek, maar krijgt bij mij zeker een plaatsje in de boekenkast om zo nu en dan nog eens terug te bladeren en in 2 minuten een column te lezen. In de zijbalk vind je een 10 minuten college van Hugh. Zeker de moeite waard!