• Skip to primary navigation
  • Skip to main content
  • Skip to footer

Digging the Digital

Vol Blogdrift!

  • /Now
  • Nieuw? Start hier
    • Blogroll
    • Tag Index
  • Startgids Mastodon
  • WordPress en Indieweb
    • WordPress en het indieweb
    • Hoe gebruik je IndieAuth met WordPress
    • WordPress en webmentions
    • WordPress en Micropub
    • WordPress en de Post Kind plugin
  • Notities
  • Bookmarks
  • Likes

technologie

10 March 2023 door Frank Meeuwsen 1 Comment

Happy with my current tech stack door Simone SilvestroniSimone Silvestroni (minutestomidnight.co.uk)

I’ve been having interesting discussions on Mastodon recently about whether a tech stack is satisfactory or if better solutions lie ahead. What tech stack means: computer, software, mobile phone, operating systems, data sync and how easy is to manage the relationship between these parts.
I’ve be…

ik kan erg genieten van zulke blogposts. Met een duidelijke uitleg waarom je bepaalde technologische keuzes maakt. Een link naar een volledig arsenaal aan hard- en software. Maar vooral een duidelijke reden voor alles. Ik kan die reden niet altijd geven, daarom onthoud ik me van dergelijke lijstenmakerij (maar het weekend is nog jong…). Want eigenlijk is mijn laptop een digitaal equivalent van de doos met vintage stekkers en aansluitkabels. Die op zolder stof staat te vangen voor je-weet-maar-nooit. Ik heb allerlei programma’s geïnstalleerd staan die ik misschien een keer nodig heb of die me herinneren dat ik er nog eens iets mee wil doen. Een voorbeeld van het eerste is een programma waarmee ik kleurenpaletten kan genereren. Altijd handig als ik besluit een kerstkaart, posterwand of uniek behang wil ontwerpen (nooit dus). Een voorbeeld van het tweede is een open source programma om muziekbestanden eenduidig te hernoemen en van id3-tags te voorzien. Zo’n klus die ik ooit nog eens moet doen. Maar nooit aan begin. Daarom hou ik er van om te lezen hoe anderen het ogenschijnlijk digitaal zo strak op orde hebben. Dan heb je nog iets om naar toe te werken.

Opgeslagen onder: Digitale fitheid Tags: laptop, software, technologie

Met MailPoet heb ik mijn nieuwsbrief nu in eigen beheer

6 June 2020 door Frank Meeuwsen 4 Comments

Het afgelopen jaar heb ik mijn nieuwsbrief OPEN via Revue verstuurd. Dat is altijd goed gegaan en de service van Revue is prima. Maar de laatste maanden begon ik me af te vragen waarom mijn nieuwsbrief niet gewoon op mijn eigen moederschip zou staan. Daarom heb ik een tijdje terug het archief op mijn site gezet en een Integromat koppeling gemaakt tussen Revue en mijn blog.

Daarna bedacht ik me, zou ik niet alles op mijn eigen domein kunnen doen? Dankzij goede vriend Remkus de Vries, WordPress-ambassadeur-extraordinaire en liefhebber van goede muziek, ging ik op zoek naar alternatieven. Plugins en services die in WordPress draaien en een nieuwsbrief goed kunnen versturen.

Plugin keuze

Ik koos voor de plugin MailPoet om de nieuwsbrief te schrijven en te versturen. Dit doen ze via hun eigen infrastructuur, waarmee de bezorging in je inbox moet zijn in plaats van de spambox. Zolang ik onder de 1000 abonnees blijf, is MailPoet nog gratis. Dat is voor mij op dit moment wel een relevant criterium, met alle kleine abonnementjes en diensten die ik afneem.

Ervaringen met MailPoet

Afgelopen week heb ik de eerste editie via Mailpoet verstuurd. De nieuwsbrief editor in WordPress is prima te gebruiken en intuïtief in gebruik. Ik kan eenvoudig blogposts toevoegen of afbeeldingen die ik al op mijn site heb.

24 uur na het verzenden krijg ik een overzicht van het aantal geopende emails en hoeveel er is geklikt. Gelukkig blijft die op hetzelfde niveau als ik bij Revue had (>50% opens en >12% kliks) en komt de nieuwsbrief dus bij iedereen nog steeds goed aan.

Doorplaatsen editie

Maar niet alles is ideaal voor mij bij MailPoet. Wat ik niet goed had getest en nu mis van Revue, is de mogelijkheid om een verstuurde nieuwsbrief als blogpost door te plaatsen.

Revue heeft een API en met Integromat kan ik via de API steeds de laatste editie als blogpost doorplaatsen. Ik ben nu een middag bezig geweest om te zien wat er mogelijk is met MailPoet. Maar vreemd genoeg kan ik geen goede manier vinden om een verstuurde nieuwsbrief automatisch door te plaatsen als blogpost.

MailPoet heeft geen API waarmee ik edities kan ophalen, dus ik moet het op een andere manier opvangen. Bijvoorbeeld met een ontvangen editie van de nieuwsbrief in mijn mailbox. Dat kan met Integromat. Maar de ontvangen tekst en HTML van de nieuwsbrief is lastig om te zetten naar een goed leesbare blogpost. MailPoet heeft een eigen manier om een archief van verstuurde nieuwsbrieven te tonen en ik kan prima direct linken naar de laatste editie. Maar beide zijn net niet zoals ik het zou willen.

Het is een kleine tegenslag in verder een prima plugin om vanaf je eigen domein nieuwsbrieven te maken, te versturen én om zelf controle te hebben over je lijst met mailadressen. Ik ben er van overtuigd dat we de komende tijd verbeteringen bij MailPoet gaan zien. Ze hebben in elk geval een openbare lijst met Feature Requests met onder andere de Integromat integratie.

Natuurlijk kun je je direct abonneren op mijn nieuwsbrief via onderstaande formulier. Vul je mailadres in en ontvang je OPEN wekelijks in je inbox!

[mailerlite_form form_id=4]

Opgeslagen onder: bloggen Tags: howto, nieuwsbrief, plugin, technologie, webtech, WordPress

Privacy, de normalisatie van de uitzondering

27 March 2020 door Frank Meeuwsen 9 Comments

In meerdere landen wordt data gebruikt van mobiele telefoons om na te gaan of mensen zich houden aan de regelgeving in het land. Bijvoorbeeld of bij een lockdown mensen wel binnen blijven, of het niet te druk is op het strand of in de bossen. Nu denkt de Nederlandse regering er ook over om mobiele data in te zetten, volgens Nu.nl. De vraag is alleen of het wel echt kan bijdragen.

Yuval Noah Harari bepleit in zijn fantastisch artikel “The World After Coronavirus” of het wel zo’n goed idee is om dit te doen. Want weten we wel hoe deze surveillance in zijn werk gaat, hoelang het gaat duren, wat er wordt verzameld en wie die data krijgt te zien? De geruststelling dat de data is geanonimiseerd en geaggregeerd, is niets meer dan een rookgordijn. Universitair onderzoek uit 2019 toont aan dat geanonimiseerde datasets terug zijn te brengen naar persoonlijk identificeerbaar data.

Normaliseer de uitzondering

Als de data alleen wordt gebruikt om de verplaatsingen van groepen mensen in kaart te brengen, hoe lang zal dat worden gebruikt door de overheid? Want bij volgende grote evenementen kan worden bepleit dat voor de veiligheid van de burger het goed is als telefoons worden gevolgd. Denk aan Koningsdag, een Elfstedentocht maar ook politieke demonstraties. We zitten met deze uitbraak in een uitzonderlijke situatie en dat is voor een overheid een reden om met uitzonderlijke maatregelen te komen. Maar vaker is al gebeurd dat deze uitzondering de nieuwe regel wordt. Zo glijdt de privacydiscussie een kant op die we eigenlijk niet willen maar waar we mogelijk stilletjes in belanden.

Je kunt je nog afvragen of het gebruik van deze data wel gaat werken. Het opzetten van een dergelijk netwerk, het uitlezen, analyseren en interpreteren van de data is niet gratis en zal niet van de een op de andere dag klaarstaan en perfect werken. Moet je kostbaar budget besteden aan een technologische stap waarvan je nog niet weet of het een bijdrage gaat leveren? Of is dat geld net zo goed te gebruiken bij de mensen die in de frontlinie staan? De artsen, zorgpersoneel, veiligheidsdiensten, schoonmakers, vakkenvullers, onderwijzers? Om er voor te zorgen dat de bevolking weer meer vertrouwen krijgt in de overheid. En zo samen te werken aan goede technologische oplossingen waar de burger aan de knoppen kan zitten over zijn data in plaats van een anonieme overheid.

In de laatste editie van mijn nieuwsbrief OPEN verwijs ik naar meer organisaties en nieuwsberichten die over dit onderwerp gaan. Je kunt je er gratis op abonneren.

Opgeslagen onder: random Tags: corona, mobiele data, privacy, technologie

Als ik groot ben wil ik Paul Ford worden.

15 May 2019 door Frank Meeuwsen Leave a Comment

Why I (Still) Love Tech: In Defense of a Difficult Industry (WIRED)

Technology is just another human creation—like religion or government or sports or money. It’s not perfect, and it never will be. But it’s still a miracle.

Na zijn geweldige artikel What is Code van een paar jaar terug (maar nog altijd relevant) nu zijn technicolor-rainbow-barfing uitingen van liefde voor software en het internet. In de juni editie van Wired “Why I (still) Love Tech”

Over hoe hij startte met de Tilde.club, een plots opkomende hype onder developers die weer net zo snel verdween. Maar wel een gevoel van saamhorigheid achterliet dat we iets kunnen veranderen. Het gevoel dat ik nu weer bij de Indieweb community terugvind. Hoe hij worstelt met de liefde voor computers en software in een wereld die wordt verorbert door techgiganten en verbroken beloften van een wereld die efficiënt doorzoemt op algoritmes en blockchain-technologie.

How do you change an industry that will not stop, not even to catch its breath? We have no leaders, no elections. We never expected to take over the world! It was just a scene.

Als ik groot ben wil ik Paul Ford worden.Wat kan die man schrijven.

Opgeslagen onder: indieweb Tags: code, software, technologie

Sourdough – over de moeilijke dans tussen tech en traditie

30 April 2019 door Frank Meeuwsen 3 Comments

Het is lang geleden dat ik een boek zo snel heb uitgelezen. De laatste jaren moet ik me echt door boeken heen ploeteren en her en der momenten vinden om weer een hoofdstuk te lezen. Maar om onverklaarbare reden heb ik Robin Sloan’s Sourdough in twee dagen uitgelezen. Misschien omdat ik deze dagen wat meer ruimte had om te lezen, omdat het deze keer een paperback was die ik makkelijk mee kon nemen naar de speeltuin terwijl de kinderen losgaan op de glijbaan. Of omdat het verhaal gewoon makkelijk wegleest. Korte hoofdstukken en een niet al te lastig plot. Nadat ik in The Atlantic een recensie van het boek las vielen de puzzelstukjes voor me op hun plek. Het boek gaat niet alleen over brood bakken, maar over cultuur. Hoe cultuur verschillend kan worden geïnterpreteerd, hoe technologie en cultuur rond elkaar dansen als DNA strengen en elkaar beïnvloeden.

Geheim genootschap

Net als Sloan’s meest bekende werk “Mr. Penumbra’s 24-Hour Bookstore” kent dit verhaal elementen die me aanspreken. Een wat introvert hoofdpersoon, een geheim genootschap rondom een bepaald thema en een mix van analoge en digitale technologie met wat fantasie. Hoofdpersoon Lois Clary is een computer programmeur bij een groot techbedrijf in San Francisco, bezig om repetitief werk overbodig te maken. Robot-armen zullen allerlei taken van ons mensen overnemen. Dat gaat steeds beter, maar één probleem krijgen ze niet opgelost. Hoe kan een robot altijd op perfecte wijze een rauw ei open tikken en de inhoud netjes in een kom krijgen, zonder eierschaal en zonder te morsen.

Ik laat een complete vertelling van het boek achterwege, die kun je prima op Goodreads vinden. De eerste helft van het boek is een genot om door te lezen. Sloan kan met een paar rake observaties een beeld wegzetten van de situatie en de omgeving. Zoals het moment dat Lois een huis binnenloopt voor de eerste ontmoeting met de Lois Club. De beschrijving van de kamers in het huis is treffend voor de personen die ze er later zal aantreffen

Every single surface told a story. A long one. With digressions.

Langzaam verandert het leven van Lois en komt ze door twee broers met een bezorgdienst in aanraking met de wereld van zuurdesem brood. Ze krijgt een desemstarter, de biologische cultuur die nodig is om een brood te maken. De pot met ondefinieerbare blubber is eigenlijk de hoofdpersoon in het boek. Alle gebeurtenissen in het boek hebben te maken met deze biologische bacteriecultuur die er voor zorgt dat zuurdesem brood zijn karakteristieke vorm, textuur en smaak krijgt. Langzaam verandert het eigenaarschap van deze cultuur. Was deze eerst van de Mazg broers, die via e-mail verhalen vertellen over de herkomst van de starter, later zal Lois de starter meer eigen maken. Door er mee te werken, door via moderne technologie (van internetfora tot DNA onderzoek) er achter te komen hoe de starter is opgebouwd.

Het ei probleem

Lois krijgt in de eerste helft van het verhaal te maken met alle onderdelen die “Penumbra” zo aantrekkelijk maakten voor me, de verbinding tussen het artisanale brood bakken en het high-tech Slurry (een weinig subtiele verwijzing naar Soylent Green), de mysterieuze e-mails van één van de twee Mazg broers en natuurlijk de bijzondere starter voor het zuurdesembrood.

De broers hebben een bijrol in het boek als de doorverteller van hun cultuur. Waar de starter een biologische cultuur is, maar afkomstig is uit een grotere cultuur uit Europa, van eilanden en piraten. Met verhalen, liefde en verdriet. Waar muziek een belangrijk onderdeel is in de groei van de biologische cultuur.

Door het boek heen lees je hoe de cultuur verandert onder invloed van de technologie. Niet alleen hoe de startercultuur verandert, maar ook hoe de werkcultuur verandert. Als Lois in een helder ogenblik de oplossing vindt in de code om het ei-probleem op te lossen, maakt dat kortstondig een held van haar. Maar tegelijkertijd is het effect van de robotisering en AI merkbaar op de werkvloer van de cafetaria, waar nota bene de eerste betalende klant van Lois de scepter zwaait. De wisselwerking tussen de voortschrijdende technologie op de werkcultuur. Maar technologie is meer dan machines die mensen vervangen, net als cultuur niet iets is wat je makkelijk schaalbaar kunt reproduceren.

Lois probeert met de nieuwe technologie van de robotarm het bijzondere brood te reproduceren, maar daar is meer voor nodig dan een slim algoritme. De hippe klanten in de vooruitstrevende foodhal hebben tevens weinig boodschap aan de verhalen van de Mazg-cultuur. Eerder zijn ze bezig “snapping photos to post on the expedient image-based social network” om te laten zien dat ze als een van de eerste er zijn geweest. Technologie wordt onderdeel van de cultuur en maakt van een oude traditie een gimmick. Waarom zou je naar het verleden kijken als er nog zoveel toekomst is te ontdekken?

Tech cultuur

In het tweede deel krijgt het verhaal een wat meer magisch-realistische wending, met de foodmarkets van San Francisco als twee kampen tussen oud en nieuw, analoog en digitaal, high-tech en low-tech. Waar niet iedereen blijkt te zijn wie ze zeggen en waar een bacterie-kolonie een mogelijk synoniem kan zijn voor de wereld waar we zelf in leven en voor verantwoordelijk zijn. Waar die desemstarter lijkt voor iets groters te staan en dat op onnavolgbare wijze laat merken. Ik zal niet teveel verklappen.
Het tweede deel van het boek zit vol met wendingen en om eerlijk te zijn, it’s a stretch. Er is op dit moment veel gaande in de wereld van voedselbereiding en de manier waarop we ons voedsel verbouwen. Maar de weg die Sloan kiest, waar elke bacterie-kolonie een oorlog voert in je koelkast, voorraadkast of oven, ik vond het wel wat lachwekkend en eerlijk gezegd niet heel boeiend om te lezen.

Maar als ik achteraf denk over de rode draad in het verhaal, hoe vooruitstrevende technologie achter de schermen wordt gecontroleerd door onverwachte personen in het verhaal. De spanning tussen de “oude” vertelcultuur waar mensen, aanraking, muziek en verhalen een centrale rol spelen en de “nieuwe” cultuur met robots, afstand tussen mens en natuur, klinische bereiding en naderhand bedachte authenticiteit. Voedsel vertelt verhalen, brengt culturen bij elkaar, draagt geschiedenis in zich. Het is geen sinecure om dat door technologie en VC-funded startups over te laten nemen en efficiënter te maken. Misschien lees ik er meer in dan nodig, maar met het oeuvre en de achtergrond van Robin Sloan, zit ik er misschien niet zo ver naast. Het zijn wel thema’s die me aanspreken en waar ik graag over lees en denk.

Het boek eindigt positief, maar met een vreemde twist, waarbij de hoofdpersoon “ineens” een liefdesrelatie zou moeten krijgen met één van de broers uit de e-mails. Er zijn parallellen te trekken met de geschiedverhalen die gedurende het boek worden verteld, maar ik vind het net iets te geforceerd.

Een speciale vermelding wil ik nog geven aan Horace Portacio, de bibliothecaris van Marrow Fair. Hij verzamelt en cureert menukaarten van de hele wereld uit alle tijden. Het lijkt mij een heerlijke hobby om te hebben en om mee bezig te zijn. Iets wat Horace in het boek dan ook duidelijk laat blijken.

Van mij krijgt dit boek 4 sterren. Ik heb er van genoten, maar tot op zekere hoogte. Met name de eerste helft van het boek is een heerlijke lofzang op de foodculture en dendert lekker door. In het tweede deel zakt het verhaal wat in en draait het een onverwachte richting in. Die in mijn ogen niet nodig was.

Robin Sloan – Sourdough ⭐⭐⭐⭐

Opgeslagen onder: bloggen Tags: boekreview, recensie, robin sloan, technologie

Podcasts zijn nog steeds springlevend

23 January 2010 door Frank Meeuwsen Leave a Comment

Misschien is het preken voor eigen parochie, maar ik vind dat podcasts nog verre van uitgestorven zijn. Inderdaad, we horen of zien er weinig meer van in de kolommen van de techblogs en marketingzines, maar ik merk dat er nog steeds een hoop gebeurt en dat een aantal podcasts nog steeds wekelijks geweldige shows maken. Podcasts stonden in 2004 flink in de spotlight, omdat Dave Winer en Adam Curry hadden uitgevonden hoe ze links naar audio-bestanden met RSS-feeds konden meesturen. Dit zorgde voor een ware hausse aan podcast-gerelateerde ondernemingen, van podcast-zoekmachines tot podcast-hardwareleveranciers en podcast-uitgeverijen. Het was er allemaal in een hele korte tijd en verschrikkelijk intensief aanwezig. In 2006 hadden nog maar weinigen het op die wijze over podcasts en de onvermijdelijke verdienmodellen die er bij horen.

Wat je nu ziet zijn voornamelijk podcasts die nog echt uit liefde worden gemaakt maar ook op een mooie manier een geldstroom weten te genereren. Let wel, ik heb geen uitgebreid research gedaan op dit onderwerp, dus voel je vrij om in de comments met meer voorbeelden te komen die nog aansprekender zijn. Maar ik ben zeer gecharmeerd van de wijze waarop de podcast Coverville al 6 jaar lang (!!) interessante covers weet te vinden en te delen met het publiek. De podcast is gewoon gratis te beluisteren, maar Brian Ibbot heeft voor de echte fans (1000 fans weet u nog?) een paar mooie abonnementsvormen bedacht. Toen de 500e aflevering in 2008 werd uitgezonden, kon je daar bij zijn in Las Vegas tijdens een liveshow. Maar nog leuker vond ik zijn aanbieding dat je alle 500 podcasts op 2 DVD’s kon aanschaffen. Scheelt mij weer een hoop downloadwerk en ik heb ze nu gewoon in de kast staan. Een tweede vorm van abonnementen is het Coverville Citizen abonnement. In elke aflevering kunnen maar een aantal covers worden gedraaid en met name bij de thema-afleveringen sneuvelt er heel veel materiaal tijdens het samenstellen. Bij de Elvis-editie waren er bijvoorbeeld 200 kandidaat-covers voor slechts 15 nummers die in een aflevering passen. Slim, want de overige 185 kun je wel terugluisteren als je een abonnement neemt op de Coverville Citizen Club.

Zo zie je dat ook na een initiële hype van een nieuwe technologie het nog steeds goed mogelijk is om een mooie business op te bouwen rondom een gratis technologie. Misschien moeten alle Twitter/Microblog/Social Media/Mobile/AR experts daar ook eens over na denken in plaats van alleen voor de quick buck te gaan…

En ja, het is flauw…maar vervang in dit artikel eens het woord podcast voor twitter, mobile of eender elke technologie van vandaag…

Opgeslagen onder: Uncategorized Tags: businessmodellen, podcasts, technologie

Footer

Wat is dit?

Frank MeeuwsenDigging the Digital is de digital garden of commonplace book van Frank Meeuwsen. Onderwerpen variëren van indieweb tot nieuwsbrieven, bloggen, muziek en opvallende gebeurtenissen op het internet.

Meer Frank

Bloghelden - De definitieve geschiedenis van webloggend Nederland

Op deze dag

  • 2 years ago...
    • Niet alle RSS readers zijn hetzelfde
    • Het gedoe met sommige posts
    • No more platforms please
    • Adding Webmention Support from Scratch
  • 3 years ago...
    • Lock Down, Seeking New Normal, Yet Still Tempus Fugit
    • Omdat de rij bij de online boodschapp...
    • I'm not ignoring the pandemic, I'm just not writing about it
  • RSS
  • LinkedIn
  • GitHub
  • Mastodon
← An IndieWeb Webring →

Archives

  • Likes (268)
  • Bookmarks (267)
  • Notes (134)
  • Replies (53)
  • Articles (724)
  • All Posts

Digging the Digital staat op de state of the art server van Servebolt.
De snelste high-performance hosting met een sterke focus op schaalbaarheid en veiligheid.