Digging the digital

Article

10 redenen waarom je organisatie geen blog nodig heeft

door

  1. We hebben er geen tijd voor.
  2. Ons product leent zich er niet voor.
  3. We zitten al op Facebook en Twitter.
  4. De CEO vindt het niet goed.
  5. Binnen de organisatie gaat dit voor zoveel extra werk zorgen, dat is het niet waard.
  6. We verkopen al genoeg.
  7. Blogs zijn voor hobbyisten.
  8. Onze betaalde advertenties halen al voldoende business binnen.
  9. Je vermoedt dat je klantenkring geen blogs leest.
  10. We hebben niets interessants te vertellen aan onze huidige klanten, potentiele klantenkring of andere geïnteresseerden in ons product.

En de uitsmijter

“Onze stagiair is verantwoordelijk voor alles wat met internet en social media te maken heeft”

Goed…het zijn meningen natuurlijk. Ik zal de komende dagen deze meningen eens verder uitwerken in artikelen.

Foto:  aha42tehaha via photopin cc

Drie voordelen van een persoonlijk platform

door

In een tijd waar de concurrentie voor aandacht moordend is en het publiek een groeiend aantal mogelijkheden heeft om zich te informeren en vermaken, is het des te belangrijker om als creatief talent je persoonlijke, digitale platform te bouwen, in te richten en te onderhouden. Of je nu schrijver bent, schilder, programmeur of geluidsartiest, je kunt niet meer volstaan met alleen je product. Je zult naast je creatieve werk eveneens tijd moeten besteden aan je eigen PR, aan het vinden van je publiek en ze periodiek op de hoogte te houden van je werk en je ideeën. Dat klinkt beangstigend, maar het valt reuze mee. Als je al flink actief bent op een sociaal netwerk (Soundcloud, Dribbble, StackOverflow) dan ben je al op de goede weg. Maar dit zijn netwerken waar je niet zelf de dienst uit maakt. Juist een eigen moederschip maakt je nog krachtiger. Zo’n eigen persoonlijke platform heeft drie voordelen.

Een persoonlijk platform maakt je zichtbaar

Het woord platform impliceert al dat je iets boven de rest uitsteekt. Je publiek kan je beter zien en kan je vinden. De ogen zijn op jouw gericht, ze wachten op je eerste uitspraak of je de openingsakkoord. Die zichtbaarheid was voorheen exclusief voor bedrijven en organisaties met een reclamebudget en een grote roeptoeter. Met het juiste verhaal en de juiste toon is dit nu voor iedereen in het bereik.

Een persoonlijk platform versterkt je stem

De oude amphitheaters in Griekenland waren zo gebouwd dat de akoestiek ideaal was voor de spelers op het podium. Zelfs bovenin het theater kon je prima verstaan wat er op het podium werd verteld. In een tijd voor elektriciteit en microfoons werd je stem al versterkt. Je persoonlijke platform kan als zo’n amphitheater werken. Je kan lokaal al aanwezig zijn, maar een digitale aanwezigheid kan deze stem versterken en verder dragen voor een groter bereik.

Een persoonlijk platform zorgt voor verbinding

Met je online aanwezigheid kies je voor een verbinding met je lezers en je reageerders. Of dat nu op je eigen moederschip is of via één van je satellieten. Deze verbinding kan in de loop van de tijd hechter worden, waarbij je lezers fans worden en daarna ambassadeurs voor jouw platform.

Het bouwen van een eigen platform is met de komst van WordPress en meer recent Medium, Tumblr en Ghost eenvoudiger dan ooit geworden. Je kunt met minimale middelen en een kleine investering al een professionele uitstraling online krijgen. De volgende stap is het inrichten en onderhouden van je platform. Schrijven, exposeren, kennis delen, expertise tonen. Doe waar je goed in bent maar doe het publiek. Vind je publiek, begin klein, ben blij met elke reactie en elke link en deel je successen. Probeer nieuwe vormen van publiceren, kies een andere weg en hou het dicht bij jezelf. Dan komt het altijd goed.

De kracht van gastoptredens op je platform

door

Een van de leukste momenten bij concerten is het moment dat een speciale gast zijn intrede doet. Een zanger, zangeres, gitarist of andere muzikant van een bevriende band die een deuntje meezingt. Zo zag ik vandaag mijn held Eddie Vedder meespelen met Queens of The Stone Age. Op een koeiebel wel te verstaan!

More Cowbell!

Maar dat is een ander verhaal.

Eddie die in al zijn rock ’n roll glorie vol passie op een koeiebel staat te meppen. En toch zit ik die video te kijken. Want ik hoor de Queens weer eens, bedenk me dat die toch ook wel erg goeie muziek maken en inmiddels schalt via Spotify hun oeuvre al weer door mijn laptop speakers.

Gastoptredens bij concerten en op albums zijn altijd de krenten in de pap. Hetzelfde kan natuurlijk met je eigen platform. Het idee dat je alleen je eigen verhalen, je eigen stem laat horen is nonsens. Je persoonlijke of professionele platform kun je prima uitbreiden met verhalen van anderen, met een zorgvuldige lijst van gelijkgestemden of juist andersdenkenden, om je lezers zo breed mogelijk te bedienen. Een paar redenen waarom gastartiesten op jóuw podium prima kunnen werken en hoe je dat kunt aanpakken.

Het verrassingselement

Ik herinner me nog dat ik in 2009 in Utrecht bij een van de eerste concerten van De Staat was. In de Ekko, klein zaaltje, maar bomvol. Halverwege het concert riep zanger Torre ineens iemand op het podium. Een slungelige jongen met wild haar klimt op het podium en wordt voorgesteld als Kyteman.

http://twitter.com/frankmeeuwsen/statuses/1235292652

Je begrijpt hoe groot de verrassing. De avond ervoor verraste hij vriend en vijand bij DWDD. Kyteman stond op het punt van doorbreken en dan ineens staat hij voor één nummer op het podium met zijn vrienden van De Staat. Magie.

Een verrassende column of een artikel vanuit een andere invalshoek werkt verfrissend op je eigen podium. Voor jezelf en voor je lezers!

Het geeft nieuwe invalshoeken

Twee artiesten die ik niet snel samen op een podium zou verwachten. Jay Z en Pearl Jam. Tijdens het Made in America festival vorig jaar kwam Jay Z ineens tevoorschijn om samen met Pearl Jam zijn kneiter “99 Problems” te doen. Dan klinkt zo’n nummer toch anders. Frisser. Lekkerder. Niet omdat het Pearl Jam is (nou ja, een beetje) maar omdat een artiest weer eens wat anders probeert.

Nodig eens gastschrijvers uit vanuit andere branches, andere expertises, hoeken van de samenleving waar je normaal niet snel kijkt of waar je niet snel aan denkt voor je eigen platform. Zoek naar gezamenlijke thema’s en concepten om die uit te werken. Zo schreef Dimitri hier al eens een fraai stuk over je eigen stem vinden. Een onderwerp wat mooi bij mijn onderwerpen past maar waar ik zelf wat moeilijker over kan schrijven.

Even wat druk van de ketel

Soms kan het geen kwaad om even je uitgenodigde gast de spotlight te geven. Zelf even het achtergrondkoortje doen, op de achtergrond staan. Even een adempauze. Hetzelfde op je eigen blog of website. Waarom geen week met Nieuw Talent of Oude Knarren die de boel draaiende houden met hun eigen stukken? Kun jij even met vakantie…

Je vindt een nieuw publiek

Pinkpop. Ergens begin jaren ’90. Ik stond daar op het veld en K’s Choice speelde. Ineens komt de zangeres van Skunk Anansie, Skin, op het podium en zingt samen het bekendste nummer van de band, Not An Addict. Het optreden zorgde voor behoorlijk wat nieuwe fans bij Skunk Anansie. Wat vaak goed werkt is een stevig voorprogramma. Die warmen niet alleen het publiek op, maar kunnen eveneens voor een synergie met de hoofdact zorgen.

Door gastauteurs uit te nodigen, neem je direct het publiek even mee. Je krijgt wat nieuwe lezers, aangespoord door je gastschrijver om te gaan kijken en lezen. Misschien vind je wat nieuwe fans, nieuwe stemmen. Tegelijk kan een gastschrijver je nieuwe vormen van verspreiding laten zien. Bijvoorbeeld via Pinterest of LinkedIn. Iets waar je zelf misschien niet zo mee bezig bent, maar wat ineens voor een nieuwe aanwas van lezers kan zorgen. Zo zorgde het artikel van Freek Janssen over de Snob2000 voor een behoorlijke toeloop van nieuwe lezers uit de hoek van de Social Media Club waar hij een presentatie over het onderwerp gaf en verwees naar zijn gastartikel bij mij.

Maar wie vraag je dan?

Leuk hoor, een gastauteur, maar wie moet ik dan vragen? Kun je zomaar elke blogger vragen om een stukje te schrijven?

Begin eens bij de mensen die je kent. Je eigen lezers. Zitten daar potentiële gasten tussen? Of kijk eens in je netwerk rond. Vraag eens wat rond. Je kunt natuurlijk niemand dwingen om voor je te komen schrijven. Maar een nette uitleg met de redenen en de voordelen kunnen nooit kwaad. Leg uit waarom je graag een eenmalige bijdrage zou willen. Misschien heb je wel een onderwerp of een thema in gedachten. Denk aan mijn serie van “Trends die je niet volgt in 2013”. Het had even wat voeten in aarde om het te organiseren, maar dan heb je ook wat.

Eigenlijk zijn er geen regels wie je wel en niet vraagt. Zolang het maar iemand is waar jij je prettig bij voelt en wiens schrijfstijl je aanspreekt. Dan is het altijd goed.

Hoe vaak kun je gastschrijvers hebben?

Wederom is het geen wet van meden en perzen. Zoek de juiste balans tussen je eigen verhalen en die van anderen. Je kunt natuurlijk artikelen combineren. Waarom niet werken met een briefwisseling of een soort pingpong match met woorden. Zorg dat je zelf voldoende aan het woord komt op je platform óf dat je in elk geval goed voor je bezoekers kunt uitleggen waarom je anderen in de schijnwerpers zet.

Wie doet wat bij zo’n gastartikel?

Mijn ervaring is dat het helpt om je gasten op weg te helpen. Net als bij een rockconcert wordt er uiteraard vooraf al een en ander doorgesproken en even geoefend achter de coulissen. Als je iemand uitnodigt, geef hem of haar alvast wat richting over onderwerpen waar je aan zit te denken. Spreek iemand aan op zijn expertise of een recente gebeurtenis waar ze iets over willen schrijven.
Je kunt je gastauteur tijdelijk toegang geven tot het blogbeheer. Of je spreekt een format af waarin het stuk wordt aangeleverd. Mijn advies: Zorg dat je gastauteur het stuk zelf al zoveel mogelijk in HTML of Markdown kan schrijven en aanleveren, dat scheelt je een hoop werk. Spreek met je gastauteurs eventueel wat voor stijlelementen je op je site hebt, bijvoorbeeld specifiek beeldmateriaal, gebruik van video, kopjes of de aanspreekvorm.
Na de publicatie zorg je dat je gastauteur voldoende credits krijgt. Verspreid het artikel online met de juiste naam van de schrijver erbij, inclusief doorklik naar Twitternaam, Google+ profiel of Facebook-pagina. Dat doe je uiteraard net zo goed bij het artikel zelf. Geef je gasten het podium dat ze verdienen.

Hier is de video die dit onderwerp bij me triggerde. Eddie Vedder op het podium bij Queens of The Stone Age

En bij deze de uitnodiging aan een aantal andere bloggers om eens bij mij te komen gastschrijven!

Henk-Jan, wil je een keer een videoblog voor mij maken? Over DIY met video. En een handige videotip die voor elke beginnende blogger van pas kan komen.
Elja, zullen we een weekje een blogwisseling doen over onderwerpen die ons te binnen schieten? Korte intermezzo’s en vraag/antwoord sessies die we op onze eigen blogs publiceren?
Joery, mag ik je om een lijstje vragen met de belangrijkste punten van aandacht voor een contentstrategie?
Indira, wil jij een kritische blik werpen op de trend van contentmarketing?
Cor, kom je over design thinking en kabouters praten? Met zo’n rode plaat er boven!

En wat vinden jullie, wie zou ik nog meer kunnen uitnodigen?

Hoe ik mijn wekelijkse leesmap maak

door

Elke zaterdag geef ik hier een rijtje leestips. Artikelen die ik zelf die week heb gelezen en die ik graag deel met jullie, in de hoop dat er iets interessants tussen zit. Iets verrassends, iets wat je nog niet elders hebt gelezen, iets wat je weer zelf kunt delen of kunt gebruiken. Ik wil vanavond wel een kijkje achter de schermen geven, hoe ik deze artikelen op een rij zet en selecteer. Een hoop gebeurt namelijk erg frictieloos en ongeacht de hardware die ik gebruik.

Het gereedschap

Om de lijst samen te stellen zijn deze onderdelen cruciaal:

  • Pinboard – Ik sla mijn bookmarks op bij Pinboard en ik geef ze de tag “leesvoer”. Via de directe link naar de tagpagina kun je zelf al gedurende de week zien wat ik lees én wat ik niet selecteer op de zaterdag. Ik gebruik de bookmarklet om geselecteerde tekst uit het artikel direct als omschrijving bij de bookmark te plaatsen en de juiste tag te geven.
  • Dropbox – Mijn rangeerterrein waar een bestand genaamd leesvoer.md staat. Het bestand vult gedurende de week automatisch met nieuwe links, quotes en opmerkingen.
  • If This Then That – Met IFTTT maak ik een knoop tussen Pinboard en een tekstbestand in Dropbox. Met dit recept kun je zelf een koppeling tussen de twee maken. Je ziet in de configuratie van het bestand in Dropbox dat ik een specifieke schrijfwijze gebruik
  • Markdown – Sinds het schrijven van Lifehacking met Evernote ben ik een overtuigd Markdown-schrijver. Elke blogpost schrijf ik in Markdown en converteer ik daarna met één sneltoets naar HTML voor WordPress. Er zijn plugins voor die handeling, maar ik hou nog graag even de controle over die stap.

De cocktail van bovenstaande zorgt dat ik elke zaterdagochtend alleen het bestand Leesvoer.md hoef te openen in een teksteditor en de gewenste bookmarks met opmerking kan kopieren en plakken in een nieuwe blogpost. Omdat ik stiekem toch best veel opsla gedurende de week is de lijst vaak te lang voor een leesmap-post. Daarom maak ik weer een selectie in mijn eigen selectie.

x-callback URL’s

Maar daarmee zijn we er nog niet. Dit is alleen nog maar via het web, met de bookmarklet. Omdat ik Dropbox gebruik als rangeerterrein, kan ik tevens vanaf mijn iPad en iPhone direct interessante artikelen in het bestand zetten, zelfs buiten Pinboard om. Dit doe ik bijvoorbeeld via Mr. Reader en Drafts, respectievelijk mijn RSS-lezer en kladblok op de iPad. Op de iPhone gebruik ik Reeder als RSS-lezer. Al mijn RSS-lezers zijn verbonden aan Google Reader, de basis waar al mijn abonnementen staan. Alle genoemde apps maken op een sublieme manier gebruik van de zogenaamde x-callback-URL’s in iOS. Hier zal ik nog eens een aparte blogpost aan wijden. In het kort komt het er op neer dat je met callback URL’s diverse iOS-apps aan elkaar kunt knopen via een specifiek URL schema. Zo kan ik in een artikel in Mr. Reader de tekst selecteren en via het Service menu een actie aanroepen. Deze actie pakt de URL, titel en geselecteerde tekst, stuurt deze naar Drafts, zet het in de juiste Markdown code, stuurt het naar het bestand leesvoer.md in Dropbox en gaat daarna weer terug naar het artikel in Mr. Reader. Snap je het nog?

Misschien zijn de exacte stappen je niet helemaal duidelijk, maar wat ik nu kan doen is behoorlijk snel en zonder veel klikken een lijst met artikelen vullen. Deze workflow werkt voor mij heel prettig en het stemt tot nadenken hoe je met de x-callback URL’s meer apps aan elkaar kunt knopen om een persoonlijke workflow te maken. Is dit iets wat voor iedereen kan werken? Vast niet. Is het geeky? Zeker weten. Zelf proberen? Begin dan eens met het artikelen “Mr Reader and the servicemenu” en “iOS Automation and Workflows with Draft” op Macstories voor meer achtergrond informatie en demostappen.

Programmeren is een fundamenteel recht voor kinderen.

door

viewsource

Met de komst van het World Wide Web ging er een nieuwe wereld voor me open. We hebben het hier over 1994 en ik zag de eerste webpagina’s. De fascinatie voor het web groeide naarmate ik er meer over leerde. Eén van de belangrijkste onderdelen die ik leerde was “View Source”. Het menu-item in elke browser die de motorkap van de webpagina opende. Hierdoor leerde ik zelf de taal van het web schrijven, HTML. Door te kijken hoe anderen werkten met tekst, hoe ze beelden een plaats op de pagina gaven, ik zag het, kopieerde het en deed het na. Of maakte er mijn eigen draai aan.

View Source is een belangrijke ontwikkeling voor mij geweest. Zonder het zelf kunnen kijken onder de motorkap zou ik minder snel ontwikkelingen oppikken en zelf gebruiken. Ik gebruikte het programmeren om verder te leren.

In deze TED talk van Mitch Resnick legt hij uit hoe kinderen van nu moeten leren programmeren. Naast het leren van taal en rekenen is het leren van code en programmeertaal een vereiste in deze remixwereld van offline competenties en online vaardigheden. Zijn analogie met taal spreekt mij zeer aan. Het is goed als kinderen leren lezen en schrijven. Maar juist door die vaardigheid leren ze zoveel meer. Door te leren lezen, lezen ze om te leren. Hetzelfde geldt voor programmeren, door te leren programmeren, kun je gaan programmeren om te leren.

Resnick onderbouwt zijn stelling met de software Scratch, uit zijn eigen MIT lab. Programmeren kun je op meer manieren leren dan regels code kloppen. Scratch laat dat zien. Door blokken aan elkaar te klikken kun je een activiteit op het scherm krijgen. Zo leren kinderen al op vroege leeftijd te programmeren. Ze leren creatief na te denken over oplossingen, systematisch te werken en samen te werken.

Scratch is één van de vele digitale oplossingen voor kinderen om te leren. Het is een exponent van een grotere trend dat digitalisering onvermijdelijk en onontbeerlijk is in het onderwijs. Dit graaft dieper dan een digiboard of lessen over social media. Het fundamentele begrip dat je kunt leren van elkaars creatief werk door in de bron te kijken, door View Source te doen, dat is een essentiële vaardigheid voor de 21e eeuw.

(Met dank aan Numrush voor de pointer naar de TED talk!)

We wilden een clubhuis.

door

We waren zes, hooguit zeven jaar. Eind jaren zeventig, begin jaren tachtig woonden we in Breda West. We woonden op het toonbeeld van de planologie van die tijd. Het woonerf. Dat woonerf is gelukkig nog steeds op Google Streetview te bekijken.

Een vreemde gewaarwording om die enorme bomen te zien in de straat. Toen wij er kwamen wonen, waren het jonge plantjes die als doelpalen dienden voor ons straatvoetbal. Het woonerf liep in een halve cirkel met een rechte rij nieuwbouwhuizen langs de weg. Afgekaderd door een sloot, een doorgaande weg en een stuk braakliggend terrein, waar nieuwere nieuwbouw kwam. Midden in de cirkel, omsloten door de schuren en achtertuinen, ligt een speeltuintje. Nou ja, speeltuintje. Een treurige zandbak, wat random weggelegde bielzen in origami-stijl en een klein heuveltje gras. Daar moesten we het mee doen als zevenjarigen. Dat was in de begindagen nog wel vol te houden. Tussen het voetballen, crossfietsen en slootspringen door hingen we rond in dat speeltuintje. Beetje niks doen, beetje elkaar vervelen. Wat moet je als zevenjarige op een woonerf in die endless summers van de jaren tachtig?
Naarmate we ouder werden, ging dat speeltuintje ons meer en meer tegenstaan. We gingen rebelleren. Wat houten palen in de fik steken, kabaal maken, met sterretjes en een PVC buis rookbommetjes maken en afsteken. Wij wilden verder. Meer. Dat speeltuintje hadden we nu wel gezien. We waren klaar voor iets nieuws. Maar ja, woonerf, jaren tachtig, crisis… zo makkelijk was het allemaal niet.
Natuurlijk werd het ons niet in dank afgenomen. We kregen buurtbewoners achter ons aan, werden weggestuurd. Wat er voor zorgden dat die buurtbewoners weer een rookbom in de tuin kregen. Maar er was een moeder die volgens mij iets pedagogisch had gestudeerd. Ze kreeg het voor elkaar dat we naar haar luisterden. Want ze had een idee. Als wij zo graag dat speeltuintje willen upgraden naar iets nieuws en anders, wat zou dat dan zijn? Wat zouden we nu echt graag willen?

Op die zomerdag tuurden we wat wezenloos voor ons uit.
“Je bedoelt, dat we zelf kunnen bedenken wat we hier zouden willen?”
“Natuurlijk! Waarom niet? Wat zou je hier nu het liefst willen zien? Dan kunnen we daar voor gaan zorgen!”

Inmiddels hadden we op TV wat nieuws gezien bij Veronica. Clubhuizen, buurthonken. Plekken waar jongens en meiden bij elkaar komen en keet kunnen trappen met een dak boven je hoofd! Dat wilden wij wel! Dus een clubhuis moest het worden. De moeder keek wat bezorgd, een clubhuis? Goed… dan moeten we een brief naar de gemeente schrijven dat we dat graag willen. Dan kunnen zij kijken of het mogelijk is.

Vertwijfeld keken we elkaar aan. Een brief schrijven? Naar de gemeente? Zou dat werken? Een zomermiddag, een kan limonade in de achtertuin en wat kladjes verder was de brief er. Met behulp van de moeder hadden we iets op papier gezet naar iemand van de gemeente die wel een clubhuis voor ons zou kunnen regelen.

Een paar maanden later stond er een wipkip in de treurige zandbak. Dat clubhuis is er nooit gekomen. Inmiddels waren wij een illusie armer maar weer een avontuur rijker. In de tussentijd hadden we bij het viaduct van de A27 een prima plek in de bossen gevonden om ons eigen clubhuis te maken. Bij een boer ritselde we wat golfplaten en zo maakten we onze eigen plek. Achter het viaduct, niet ver van de straat waar we woonden. Volgens mij hebben onze ouders nooit geweten dat we daar een eigen clubhuis hebben gebouwd.

Ik moest aan deze herinnering uit mijn jeugd denken toen ik vandaag naar huis reed. Ik was ongepland aanwezig bij een crowdsourced brainstorm over een coworking community.

Laat die woorden even op je indalen.

Soms kun je brainstormen en plannen maken tot je een ons weegt. Soms kun je je beter omdraaien en gewoon kickass dingen gaan doen en zien wat er van komt.