Ik schrijf elke dag in Day One hoe mijn dag was. Inmiddels hou ik dat zo’n 3 jaar non-stop vol. Elke dag een paar woorden of zinnen over de dag. Dat lijken kleine onbeduidende druppels, tot je uitzoomt en de zee aan verhalen gaat zien. In Day One zit de On This Day functie. Om elke dag even terug te kijken naar de voorgaande jaren. Pas dan zie je hoe je evolueert door de jaren heen. Hoe gebrekkig je eigen geheugen is, omdat iets langer geleden is dan je dacht, of juist heel recent.
Vanochtend las ik wat ik vorig jaar schreef, op 30 mei 2022: “Naar de huisarts. Voor de vermoeidheid. Ik heb het idee dat het een combinatie is van long COVID, stress en misschien toch iets met mijn hart. Tijd om toe te geven dat het niet meer is zoals het was.”
Ik schreef er hier een paar dagen later over. Dit was de start van de zoektocht naar wat later PSC zou blijken. Opvallend is dat ik in Day One in de voorgaande weken al opmerkingen maak dat ik vaker moe ben. Of dat ik veel in slaap val. Zelfs al jaren ervoor komt dit in de korte notities naar voren. Ik lees met terugwerkende kracht hoe de ziekte zich langzaam openbaart bij me.
Dat is niet schokkend of een grote openbaring. Het is wat het is. Ik vind het temeer een reden om voor jezelf te documenteren wat je belangrijk vindt. Dat kan zijn hoe je dag was, hoe je je voelde, wat je eet of wie je zag. En daar geregeld op te reflecteren. Het kan je in de toekomst weer verder helpen.
