• Skip to primary navigation
  • Skip to main content
  • Skip to footer

Digging the Digital

Vol Blogdrift!

  • /Now
  • Nieuw? Start hier
    • Blogroll
    • Tag Index
  • Startgids Mastodon
  • WordPress en Indieweb
    • WordPress en het indieweb
    • Hoe gebruik je IndieAuth met WordPress
    • WordPress en webmentions
    • WordPress en Micropub
    • WordPress en de Post Kind plugin
  • Notities
  • Bookmarks
  • Likes

open internet

Boekrecensie Internet for the People

11 September 2022 door Frank Meeuwsen 13 Comments

Het Internet is stuk omdat het internet een business is. Alle lagen van het internet zijn in handen van private bedrijven met een winstoogmerk. Een internet met kleinere, meer gereguleerde bedrijven is nog steeds een internet gebaseerd op winst. Een internet met winstoogmerk is een internet dat mensen niet kan garanderen wat ze nodig hebben om een zelfbeschikkend leven te leiden. Een commerciële markt geeft je niet wat je nodig hebt. Een commerciële markt geeft wat je kunt veroorloven.

Gestapelde winstmaximalisatie

Dat is de basisgedachte in het prikkelende boek Internet for the People door Ben Tarnoff. Ik heb het boek met veel plezier gelezen, ik herken er veel uit andere pamfletten en essays over een nieuw internet en tegelijkertijd mis ik een duidelijke beweging voorwaarts.

Tarnoff stelt dat het internet onherkenbaar is veranderd in de afgelopen 20 jaar. De belangrijkste reden is alle lagen van het internet zijn geprivatiseerd. Tarnoff gebruikt het idee van stacks, verdiepingen, om zijn betoog goed opgebouwd uit te leggen.

De onderste verdieping is de toegang tot het internet, de onderzeese kabels en datacenters die ervoor zorgen dat we sowieso online kunnen. Het internet begon als militair experiment en breidde uit naar universiteiten en wetenschappelijke instellingen. Die tijd is voorbij. Internet providers, vooral in de Verenigde Staten, bieden minimale toegang tegen maximale prijzen, zodat ze betere marges hebben. Ze verkopen de metadata van het internetverkeer aan adverteerders voor extra inkomsten. En ze zijn niet geneigd om hun diensten uit te breiden naar afgelegen gebieden, omdat de kosten te hoog zijn. De toegang tot het internet is een basisbehoefte, maar wel een met een hoge prijs voor ons, de eindgebruikers.

Een verdieping hoger vinden we de online platformen. Van e-commerce tot sociale netwerken. Of het nu gaat om Amazon, Facebook of Uber, ze besteden zoveel mogelijk werk uit aan contract arbeiders en verzamelen zeeën aan data. Die data stellen ze beschikbaar aan adverteerders zodat die ons beter kunnen bereiken en meer inkomsten maken.
Winstmaximalisatie zit diep in de architectuur van deze platformen. De online malls, zoals Tarnoff ze noemt.
De winstdoelstelling zorgt dat de architectuur ons bepaald gedrag oplegt. Als we het gedrag tonen (iets liken, swipen, retweeten, doorsturen etc.) dan wordt het algoritmisch geoptimaliseerd en geëxtrapoleerd voor een grotere groep. De opgehaalde data van het vertoonde gedrag is olie voor de advertentie- en invloedmachine die het platform draaiende houdt.

Publieke toegang

Biedt Tarnoff oplossingen? Zeker wel. Ik vraag me af in hoeverre de oplossingen realistisch zijn. Hij betoogt om bibliotheken de toegangspoort tot het web te maken. Een bibliotheek heeft vaak al een buurtfunctie, je kunt er eenvoudig naar binnen om hulp te vragen bij je toegang. Je hebt niet snel te maken met een anonieme helpdeskmedewerker die je vraagt om uit te loggen en opnieuw in te loggen. Bibliotheken zijn decentraal georganiseerd, wat het voordeel biedt dat elke vestiging zijn eigen invulling kan geven aan iets fundamenteels als toegang tot het internet. Het idee doet me denken aan Eduroam wat we in de wetenschappelijke wereld kennen. Als je studeert krijg je een Eduroam account, waarmee je overal ter wereld toegang hebt tot het web. Sinds 2013 is in Nederland Govroam actief, voor overheidsdiensten.
In mijn woonplaats Utrecht is LomboXnet een lokale provider die in een wijk glasvezel aanbiedt voor een lage prijs. Er ontstaan meer lokale, coöperatieve decentrale aanbieders van internet toegang. Zo is in Detroit het Equitable Internet Initiative. Vanuit een centrale buurtkerk is internet toegang mogelijk en technische buurtgenoten zorgen voor een grid aan accesspunten.

Radicale oplossingen

De oplossingen voor de platformen als Facebook, Google en Amazon zijn complex. Deze platformen zijn gebouwd met een winstoogmerk en er zit een kluwen van andere vraagstukken achter. Vraagstukken op gebied van macht, politiek, regulatie en processen. Door alleen het platform op te splitsen los je de achterliggende problemen niet op. Het internet is ook niet het probleem. Het internet is fantastisch.

Een heerlijke throwback naar betere (?) tijden met The Kids Guide to The Internet.

We hebben voor het eerst in de mensheid toegang tot enorme schatkamers aan kennis, informatie en tot elkaar. Het probleem is dat er een beperkt aantal bedrijven zijn die kiezen voor een verdienmodel dat is gebaseerd op data verzamelen en op het manipuleren van ons gedrag. Dat wil niet zeggen dat het héle internet zo is.

Een mogelijke oplossing komt uit een verrassende hoek, door te kijken naar het gedachtegoed van Angela Davis. Amerikaans feministisch filosoof, schrijver, activist en professor. Ze schrijft onder andere over het afschaffen van de moderne politiemacht en gevangeniswezen omdat deze twee zó verbonden zijn aan elkaar en niet zorgen voor een verbetering in de (Amerikaanse) maatschappij. Door ze op te heffen en tegelijkertijd naar een meer humane en decentrale constellatie van maatschappelijke strategieën en instituties. Het denken van Davis als blauwdruk voor een nieuw internet: Aan de ene kant de wettelijke en politieke hefbomen inzetten om Big Tech op te breken en verdere centralisatie te gaan. Aan de andere kant het ontwikkelen van decentrale alternatieven die de nieuwe ruimte kunnen vullen. Dat gaat verder dan het opnieuw ontwikkelen van dezelfde instrumenten in andere handen.

Tarnoff heeft het onder andere over Mastodon. Een mooi initiatief volgens hem, maar eigenlijk is het een kloon van Twitter en Facebook. Zijn betoog is dat je niet dezelfde architectuur onder een nieuw eigenaarschap moet zetten. Je moet een fundamenteel andere architectuur opzetten om een nieuw internet te bouwen, zie het gedachtegoed van Angela Davis. Daar hebben we meer verbeeldingskracht bij nodig, evenals experimenten. Mastodon en andere decentrale diensten zijn prima experimenten, maar we mogen nog wel een stap verder gaan.
Tarnoff roept op om het internet te deprivatiseren. Maak een internet gedreven door menselijke waarden in plaats van winstbejag. Door een minder dominante marktwerking, op alle lagen, van toegang tot de platformen. Daar is wetgeving bij nodig en een breder gedragen besef wat de rol van online platformen zijn in onze maatschappij.

Toekomstvisie

Het verhaal van Ben is redelijk actueel, er komen voorbeelden uit 2021 voorbij, maar het mist een blik in de toekomst. Hij schetst een toekomst voor tekstgebaseerde sociale netwerken zoals Twitter en Facebook. Maar hij gaat voorbij aan de grote platformen van nu: TikTok, Snapchat en Instagram. Ik zie mijn zoon van 10 op zijn iPad werelden bouwen in Roblox en met zijn vrienden gamen in Brawl Stars. Veel van zijn zakgeld gaat op aan de digitale evolutie van zijn bouwwerken en avatars. Hoe gaat die ontwikkeling en kunnen decentrale en publieke alternatieven écht een alternatief zijn? Dat verhaal mis ik nog in het uitstekende betoog van Tarnoff. Ik vroeg hem er naar via email, hoe hij kijkt naar deze ontwikkeling, in video en metaverse. Zijn antwoord is tweeledig:

On the one hand, I’ve been quite impressed with the level of creativity I see in spaces like Minecraft and Roblox. It reminds me of how I used Lego as a kid, or even my experiences with early MUDs and early MMORPGs. And the social dimension of these apps is appealing. As a kid in the 90s, I spent nearly all my time online — my parents moved us around a lot, so the internet is where I conducted my social life. It was a lifeline, one that I really couldn’t have done without. And I did learn a lot of things in those years that yielded real professional benefits later — I doubt I’d work in tech today if I hadn’t been so glued to a computer back then.

On the other hand, as a parent, I suspect I’ll have concerns about how much time my kids spend on their devices, and will try — probably without success — to persuade them to read a book instead, or go outside and do something artistic. (My parents, for what it’s worth, never tried to limit my screen time, but that was long before there was even a discussion about “screen time.”) But of course it’s a balance, because I do believe that genuinely enriching and creative experiences can happen through the medium of the internet, and I’d want to create space in my kids’ lives for those.

So, as you can see, I have no idea.

Het zijn herkenbare gedachten, iets waar wij als ouders net zo goed mee bezig zijn. Zaken als schermtijd, de balans tussen de verrijking van het internet en de deuren naar de online troll-hell. Mogelijk zit die oplossing ook niet per se in het publiek maken van alle diensten.

Het boek is meer dan alleen de gedachtengang van Tarnoff, ik was blij verrast met zijn uitgebreide eindnotities. Meer dan 60 pagina’s met voetnoten, inclusief extra achtergrond, links en titels om meer te leren en lezen. Alleen dat deel is enorm waardevol om meer te leren hoe het internet is geworden wat het nu is, en wat het zou kunnen worden.

Internet for the People is te bestellen of te koop bij je lokale boekhandel.

Opgeslagen onder: indieweb Tags: boekreview, decentralized web, facebook, indieweb, mastodon, open internet, review, toekomst, twitter

Waarom een online identiteitsbewijs niet werkt

13 March 2021 door Frank Meeuwsen 12 Comments

“Ik denk dat Gordon gelijk heeft, ik weet niet hoe dat juridisch kan. Alle anoniempjes, de zogenaamd heldhaftige toetsenridders, die daar maar in hun zolderkamertje verschrikkelijke teksten uitgooien, niet meer anoniem. En de techbedrijven die hebben ook echt een verantwoordelijkheid. Die hebben te lang gezegd “We weten het niet”. En daar is ook echt een rol en goed genoeg kan Brussel dit ook veel beter regelen. Maar de stap is eigen gedrag en benoemen wat er gebeurt in je omgeving. Iedereen kent iemand, bespreek het. Dat is niet politiek-correct zijn, dat is een fatsoenlijke samenleving willen zijn. “

Aldus D66 lijsttrekker Sigrid Kaag bij Goedemorgen Nederland op 12 maart. Het fragment is terug te kijken vanaf 4 minuten in de uitzending.

Het is een lastig dilemma. Je wilt aan de ene kant dat mensen zich vrij kunnen bewegen op het internet maar tegelijk wil je de haatzaaierij, polarisatie en online pesten terugdringen. Doe je dat door aanpassingen in moderatie, betere wetgeving die zowel in het vleesleven als het digitale leven geldig is of doe je dat door meer restricties op internet?

In reacties online (hoe ironisch) wordt al snel gesproken dat Kaag een online identiteitsbewijs wil als je iets wil doen op het web. Ik lees dat niet in de bovenstaande uitspraak, anders dan dat ze het initiatief van Gordon steunt. Hij heeft een petitie overhandigd aan Sander Dekker. Hij wil dat je een geldig identiteitsbewijs moet overleggen voordat je een socialmedia-account kunt aanmaken.

Zonder bewijs geen internettoegang

Maar waar leg je de grenzen over zo’n account? Als ik een account wil starten op een sociaal netwerk, dan moet ik een identiteitsbewijs tonen. Wie bepaalt wat een sociaal netwerk is? Wat als ik een blog wil maken met reactiemogelijkheden? Of een nieuwsbrief starten? Iets op een chatkanaal zoals Discord wil plaatsen? IRC? Youtube video’s opnemen? Vimeo? Een Slack kanaal wil starten? Lid wil worden van een Slack kanaal? Een semi-publiek forum? Een betaald en afgesloten forum? Een Telegram groep? Signal? SMS? Wat als ik op mijn lokale computer notities plaats die automatisch worden gepubliceerd op een website? Wat als ik een eigen server heb in mijn eigen huis en ik host vanaf daar een wiki met open source software? Kan ik op Github een account aanmaken met bijbehorende site? En hoe werkt dit op mobiele apps? Kan ik in 2031 zonder identiteitsbewijs nog wel het internet op? Krijg ik dan nog wel een modem met toegang? Moeten mijn kinderen straks een bewijs van goed gedrag overleggen om een internetabonnement af te kunnen sluiten?

Dit is geen apocalypisch scenario waar een alziende overheid elke online beweging in de gaten houdt en er op acteert. Ik schets de glijdende schaal van dit soort plannen. Technologie en wetgeving liggen al decennia met elkaar in de knoop. Stel dat Europa het voor elkaar krijgt dat een identiteitsbewijs verplicht is voor tot een sociale netwerken. Hoe bepaal je dan wát een sociaal netwerk is voor toekomstige bedrijven? En wie controleert de identiteitsbewijzen? Moet dat met een kopie paspoort of is hier een scenario denkbaar voor blockchain toepassingen? Een app als IRMA geeft aan een sociaal netwerk simpelweg door dat jij een natuurlijk persoon bent. Verder niet wie je bent, wat je BSN is of wie je vrienden zijn. Maar dan schiet je mogelijk het doel voorbij. Want dat moet volgens Gordon zijn: Als jij mensen lastig valt op het web, dan weten we je te vinden en krijg je een gepaste straf.

De kracht van anoniem online

Hoe dan om te gaan met mensen die zich juist anoniem willen bewegen op het web. Omdat ze zich dan vrij voelen, juist vanwege hun geaardheid. Hoe gaan we dan om met klokkenluiders? Hadden we dan iets als de Panama Papers gehad?

Ik ben het met Gordon eens. Nooit gedacht dat ik zo’n zin op mijn blog zou zetten, maar goed. Ik ben het met hem eens. Er moet iets gebeuren tegen het ongebreidelde populisme, pesten en haatzaaien op het web. Ik geloof niet in een online identiteitsbewijs. Het web heeft geen landsgrenzen, kent geen fysieke mogelijkheden om een identiteitsbewijs af te dwingen (grensposten) en omdat het internet de grootste archiefkast en kopieermachine ter wereld is, zijn de nadelen van een online identiteitsbewijs te groot. Plus, wie weet wat een toekomstige overheid er onder haatzaaien gaat verstaan. Waar liggen die grenzen?

Reset het verdienmodel

Naar mijn mening zit de oorzaak van de problemen bij de netwerken zelf. Expliciet bij het verdienmodel van de netwerken. Een verdienmodel dat is gebaseerd op het versterken van woede. Het verdienmodel dat draait op advertenties. Om dat mogelijk te maken zijn er twee machines nodig:

  1. Zoveel mogelijk data van advertentiekijkers om voor de adverteerder betrouwbare cijfers te leveren tegen een acceptabele prijs voor die data
  2. Hou de advertentiekijker zo lang mogelijk op je platform om je platform relevant te houden voor de adverteerder. En om meer data van de advertentiekijker te krijgen.

Techbedrijven hebben een direct belang om jou zo lang mogelijk op hun platform te houden: Meer data, meer interactie tussen gebruikers (wie liket wat, wie praat met wie en wie retweet wat) om zo het netwerk van potentiële doelgroepen in kaart te brengen. En dat voor een zacht prijsje bij een adverteerder aan te bieden. Of een politieke partij. Of een andere overheidsdienst.

Nog niet zo lang geleden schreef ik in mijn nieuwsbrief: “[…]het afsluiten van Trump’s account als dat van Sci-Hub zijn wat mij betreft geen stap in de goede richting. Het lost het onderliggende probleem niet op, het verdienmodel van de netwerken. Die zijn gericht op algoritmische amplificatie voor het eigen gewin. Als dat blijft bestaan, zal er altijd een prikkel zijn om de gebruikers langer op de site te houden en inmiddels blijkt dat ophef en polarisatie daar voor kan zorgen.”

Ik schrijf wekelijks over deze onderwerpen. Wil je op de hoogte blijven, dan kun je je gratis abonneren op mijn nieuwsbrief OPEN.

[mailerlite_form form_id=5]

Mensen blijven mensen. Zelfs met een online identiteitsbewijs zullen we manieren vinden om elkaar dwars te zitten, te pesten en onwelriekende gedachten te verspreiden. Het internet verandert niets aan dat primaire gedrag. We kunnen wel zorgen voor een verandering in de prikkel van internetbedrijven om geld te verdienen. Het afsluiten van bepaalde prikkels zoals ongebreidelde groei door VC geld, gebaseerd op dataverzameling en -verhuur. Opsplitsen van techbedrijven verandert niets aan die prikkel. Wetgeving en regulering wel. Daar heeft Sigrid Kaag een goed punt. Brussel kan daar meer in betekenen dan Den Haag. Zoals sociale netwerken geen silo meer moeten zijn, dragen wij niets bij door van Nederland een silo te maken en af te sluiten van Europese en wereldpolitiek.

Opgeslagen onder: webtech Tags: facebook, identiteit, instagram, open internet, politiek, sociale silo, twitter

Aaron Swartz, 8 jaar later

11 January 2021 door Frank Meeuwsen 2 Comments

Ik schreef het al in mijn nieuwsbrief vanochtend, vandaag is de sterfdag van Aaron Swartz. Schrijver, programmeur en web-activist. Elk jaar kijk ik op zijn sterfdag de documentaire over zijn leven: The Internet’s Own Boy. Vanavond was dat niet anders. Maar met de gebeurtenissen van afgelopen tijd nog vers in het geheugen vraag ik me nog meer af hoe Aaron actief zou zijn in deze periode. Ik wist dat ik eerder over hem had geschreven en wat denk je, op de dag twee jaar geleden vroeg ik me exact hetzelfde af. En net als twee jaar terug moest ik nu nog meer meewarig schudden bij de opmerking dat ze in het Witte Huis geen misdadigers binnenlaten.

Ik vraag me vanavond af waar de andere hoofdrolspelers uithangen. Degene die hem beschuldigden. Die een voorbeeld wilden maken van Swartz voor andere “computer hackers”. Waar is de openbare aanklager Stephen Heymann nu? Waar is Carmen Ortiz? Het Wikipedia artikel over de rechtszaak stopt eind 2013, maar dat wil toch niet zeggen dat deze uitspraak geen effect heeft gehad op latere rechtspraak?

Ik denk dat we een tumultueus 2021 gaan krijgen op technologisch gebied. Een hoop veranderingen. Ik hoop dat in deze veranderingen de stem van Aaron Swartz blijft klinken, zoals hij als co-auteur schreef in het Guerilla Open Access Manifesto.

Opgeslagen onder: indieweb Tags: aaron-swartz, indieweb, internet historie, open internet

Social notetaking naar een volgend niveau

6 September 2020 door Frank Meeuwsen 16 Comments

Vrijdag ontdekte ik de mogelijkheden met Hypothesis, een open source annotatie-dienst. Vanavond heb ik een koppeling tussen die dienst en mijn blog op de manier zoals ik wil. Met de quote, mijn opmerking én een directe URL naar de annotatie in de context van de originele URL. Mogelijk gemaakt met Integromat en wat API’s knopen.

Stap 1: RSS naar API

Bij Hypothes.is kan ik een specifieke RSS maken met mijn username en een tag die ik gebruik als ik een quote hier wil posten. Omdat de feed nog niet alle informatie heeft die ik wil gebruiken, haal ik meer informatie over die annotatie binnen via de API van Hypothes.is. Dit gebeurt op basis van de ID die ik uit de RSS feed haal. Deze ID is niet direct beschikbaar, maar is een onderdeel van de URL. De originele URL is https://hypothes.is/a/aSNcdu78EeqH5U9VXMj8AA, wat de ID dan aSNcdu78EeqH5U9VXMj8AA maakt.

Stap 2: Extra informatie ophalen en posten

Vervolgens haal ik uit de data die ik van de API krijg, specifiek de tekst die ik heb geselecteerd en geannoteerd. In de RSS feed is alleen de combinatie beschikbaar van deze quote en mijn opmerking. Ik hou die liever nog apart, misschien wil ik er een keer wat anders mee doen. Vervolgens post ik een mix van de informatie in een WordPress post. Hierbij haal ik informatie uit de feed, uit de API en de losse quote uit de vorige stap

En dat is alles wat nodig is. Als ik nu een pagina via Hypothes.is opsla met een specifieke tag, wordt deze via de feed en API naar WordPress gepost. En wat ik nog het mooiste vind, de link die ik gebruik onder de quote, gaat naar het originele artikel, met de Hypothesis-annotatie zichtbaar. Je vindt hier een voorbeeld van een blogpost met de link. Op deze manier zie je direct waar in de tekst de quote is te vinden, je kunt de annotatie lezen en je kunt als je wilt weer meer doen met zowel de annotatie als het artikel. Social notetaking, een mooie term die ik van Jeroen Sangers leen.

Ik heb van dit scenario een vergelijkbaar scenario gemaakt, wat de informatie in een iets andere vorm als Markdown bestand opslaat in een specifieke Dropbox-map. Deze map is weer gekoppeld aan mijn notitie-app Obsidian, zodat de annotatie en extra informatie daar direct beschikbaar is.

Zoals David Weinberger al jaren geleden zei, Small Pieces Loosely Joined!

Opgeslagen onder: random Tags: api, hypothesis, integromat, open internet, open-web, WordPress

Het Medium dilemma

23 December 2019 door Frank Meeuwsen 3 Comments

Ik wil het deze maandagochtend over Medium hebben. Ik ben sinds maart 2019 een betalend lid van dit platform en ik blijf er een haat-liefde verhouding mee hebben. Misschien omdat ik één van die vroege aanhangers ben. Toen Medium nog de redding leek van de blogosfeer. Voor het de deuren dichtgooide met een paywall, vol op het orgel ging voor de netwerk-effecten en het vooral een moeras leek van zelfhelp-lijstjes, hosannah voor crypto en hoe je een minimalistische levensstijl kunt nastreven met deze 15 producten.

Maar inmiddels is er wel iets aan het veranderen bij Medium. De bloed-irritante popup schermen blijven bestaan en elke klik wordt je verwelkomd met een verzoek om toch echt lid te worden. Inhoudelijk is er wel een verandering gaande lijkt het. De nieuwsbrieven zijn beter gecureerd en geschreven, er is meer diversiteit in de onderwerpen. Ik merk dat ik vaker in de app wat rondblader om wat te lezen. Medium is getransformeerd van een blogplatform naar een magazine.

Ben Werdmüller heeft fraai verwoord waar ik zelf al een tijdje mee worstel. Hij schrijft in zijn blogpost: “[…] in building a magazine that anyone can contribute to, Medium has opened the door to a more diverse community of writers sharing their lived experiences and getting paid for it as part of a business model that promotes value over blind engagement and doesn’t need to profile you all over the web.”

Het platform is verschoven van een open publicatieplatform naar een gesloten magazine met redactie en curatie. Dat is even slikken als je van het open web houdt, maar aan de andere kant moet ik Ben wel gelijk geven. Het is prima om te betalen voor goede verhalen én je wordt niet gebombardeerd met advertenties. Helaas nog wel met trackers. Vervolgens krijgen de schrijvers nog een vergoeding voor hun werk. Is eigenlijk bekend hoe die vergoeding is opgebouwd?

Maar ik twijfel of ik na maart 2020 lid blijf van Medium. Het geeft me zo nu en dan een goed artikel en ik ondersteun graag advertentievrije omgevingen. Maar het aanbod is nu ook weer niet zó goed dat het 50 euro per jaar waard is.

De komende week zullen de jaarlijstjes weer de boventoon voeren op het netwerk, ik hoop op een lijstje De 9 Redenen Om Lid Te Blijven van Medium wat me kan overtuigen…

Opgeslagen onder: bloggen Tags: abonnement, advertenties, medium, open internet, trackers

Sociale netwerken zijn de nieuwe massamedia

30 June 2019 door Frank Meeuwsen 3 Comments §

Sinds een tijdje zit ik met een gedachte waar ik te weinig ruimte voor neem om hem verder uit te werken. Zo’n krassend gevoel van binnen over een denkrichting die de moeite waard is om verder uit te diepen. Ik sprak hem deze week uit toen ik met Instaqueen Kirsten stond te praten en zojuist dook hij weer bij me op, al kijkend naar de laatste mooie en persoonlijke vlog van Michael Minneboo.

Toen ik zo’n 25 jaar geleden begon op dat malle internet waren er bergen te verzetten. Want waarom zou een bedrijf een website nodig hebben? We moesten opboksen tegen kranten, TV, radio, magazines. Massamedia. Je kunt een euro maar één keer besteden en velen zagen het nut niet van een domeinnaam en een online aanwezigheid. Stukje bij beetje veranderde dat. Natuurlijk gingen we online en natuurlijk kwamen er websites. De nadelen van de massamedia waren niet van toepassing op online. Geen one-size-fits-all shows en series, geen lineaire programmering, geen overdadige reclameblokken.

Na de eeuwwisseling doemde een nieuwe beer op de weg. We waren wel online, maar wáárom nu ook nog eens iets met sociale netwerken doen? Beginnend bij blogs, doorlopend naar Hyves en uiteindelijk naar de netwerken die we nu kennen. Wederom veel discussie, veel uitleg, veel proberen. Maar we gingen overstag. Zowel als individu als bedrijven en organisaties. Veel kijk- en scrolluren gaan naar een paar grote spelers, terwijl de rest weer een niche zoekt.

Kijk waar we nu zijn. De sociale silo’s zijn de nieuwe massamedia geworden. We besteden gezamenlijk zo veel uren aan de tijdlijnen van Facebook, Instagram, Twitter, TikTok, LinkedIn. We zijn weer terug bij af lijkt het wel. Algoritmes woekeren in elke hoek van de online maatschappij, we kijken Youtube leeg omdat elke vlogger de juiste tricks weet voor de perfecte thumbnail, scene opbouw en contentstrategie, adblockers en adverteerders spelen non-stop Whac-a-Mole en we scrollen ons een ongeluk in de tijdlijnen.

Opnieuw is het tijd om uit te leggen waarom een alternatief nodig is voor op maat gepresenteerde massamedia. Open en decentrale media, waar je meer in controle bent over je eigen online identiteit, waar je meer keuzevrijheid hebt en elkaar kunt vinden ongeacht het platform of protocol wat iemand gebruikt.

Sociale silo’s zijn de nieuwe massamedia, het is tijd voor meer onafhankelijke piratenzenders die beter vindbaar en volgbaar zijn.

Ken je het boek Pirate’s Dilemma van Matt Mason nog (gratis download)? Het lijkt alsof die cyclus nu opnieuw gaat beginnen…

Opgeslagen onder: bloggen, micro Tags: indieweb, open internet, weblog

  • Go to page 1
  • Go to page 2
  • Go to Next Page »

Footer

Wat is dit?

Frank MeeuwsenDigging the Digital is de digital garden of commonplace book van Frank Meeuwsen. Onderwerpen variëren van indieweb tot nieuwsbrieven, bloggen, muziek en opvallende gebeurtenissen op het internet.

Meer Frank

Bloghelden - De definitieve geschiedenis van webloggend Nederland

Op deze dag

  • 2 years ago...
    • Niet alle RSS readers zijn hetzelfde
    • Het gedoe met sommige posts
    • No more platforms please
    • Adding Webmention Support from Scratch
  • 3 years ago...
    • Lock Down, Seeking New Normal, Yet Still Tempus Fugit
    • Omdat de rij bij de online boodschapp...
    • I'm not ignoring the pandemic, I'm just not writing about it
  • RSS
  • LinkedIn
  • GitHub
  • Mastodon
← An IndieWeb Webring →

Archives

  • Likes (268)
  • Bookmarks (267)
  • Notes (134)
  • Replies (53)
  • Articles (724)
  • All Posts

Digging the Digital staat op de state of the art server van Servebolt.
De snelste high-performance hosting met een sterke focus op schaalbaarheid en veiligheid.