Digging the Digital

Vol Blogdrift!

Community

Indieweb, we zijn er nog niet

door 3 Comments

Na een paar jaar actief mee te praten en te denken over het Indieweb, merkte ik bij mezelf dat de fut er uit was. Ik kon mezelf niet meer genoeg enthousiast krijgen om weer een issue aan te maken op Github voor een bug, om weekenden op te offeren met code schrijven die ik zelf amper begreep. Immers, actief zijn in de Indieweb community impliceerde dat je zelf bijdraagt aan de groei van het ecosysteem. Eating your own dogfood. Tenminste, zo heb ik het opgevat.

Het artikel Incremental Progress onderschrijft dat de Indieweb community langzaam vooruit beweegt. Dat we er nog lang niet zijn. Maar dat betekent niet dat het een verloren zaak is. Voor mij ligt de crux in deze quote:

[…] we all want to get to a point where anyone can join in with as little friction and technical know-how as possible. Users of IndieWeb platforms shouldn’t have to know anything about the different protocols in play; they should just be able to post, follow, and react and it should all Just Work. And there’s absolutely a long way to go from here, but that’s the sort of bridge we’re trying to build.

Het werk dat een kleine groep ontwikkelaars verzet is enorm en bewonderenswaardig. Er zijn meer ambassadeurs en evangelisten nodig die laten zien wat er mogelijk is, maar vooral laten zien wat de voordelen zijn. Die evangelist blijf ik, maar ik bemoei me niet meer heel actief in de community zelf. Er zijn maar 24 uur in een dag. Die wil ik besteden aan onderwerpen en ideeën waar ik minstens zoveel energie uit terug krijg als ik er in steek.

De community die Indieweb protocollen, plugins en software maakt is geweldig en de uitgangspunten blijven relevant in een wereld met algoritme-gedreven gesloten sociale silo’s waar iedereen om het hardste schreeuwt.
Ik ga daar op miin eigen wijze bijdragen aan leveren, zonder heel actief in de community te willen zijn. Artikelen zoals deze uitgebreide uitleg op Smashing Magazine houden me wel enthousiast over de principes en de mogelijkheden.

Mijn blogs over indieweb blijven natuurlijk wel verschijnen. Dat lijkt me logisch. En mijn artikelserie over WordPress en Indieweb zijn nog altijd een prima startpunt om de juiste plugins te installeren en gebruiken.

Reading about lurking, it’s great to be part of this community

door 1 Comment

Lurking, Twitter, The Commons, and Private Posts

[…]Lurking is the quiet watching/listening that what many people of the web do in chat rooms in order to begin gauging culture, learning jargon or lingo, and other community norms or unspoken principles before diving in to interact on a more direct level with other participants. While the word lurking can have a very negative connotation, online it often has a much more positive one, especially in regard to the health and civility of the commons. […]

Posts like these make me happy to be part of the Indieweb community. I have vivid memories of the late 90’s and early 00’s when things like RSS, comments, Atom, blogrolls and other sorts of blog-pieces were coming together. People were just figuring this stuff out, not companies. It all happened bottom-up, trying to fix ones own problems instead of building a solution in search of a problem.

I see the same thing happening today on the Indieweb again. Chris mentions a few excellent blogposts about lurking and reading, pinging others that you are part of their network, working on private posts for a small group of people. These are all problems that some individuals have. Where the large part of internet-population can’t be bothered about it. Yet. Since it doesn’t bring immediate value, it doesn’t scale (please…) and it takes too much work.

It will change. It will be slow, but things will change. You can say it’s hard to beat the tech-giants who have our attention and data. But didn’t we say the same thing about television networks, newspapers and shoppingmalls when the web arrived?

And yes, writing this post and linking to Chris’ post is me doing my bit to be part of this community and journey towards a better connected open web.

Delen is vermenigvuldigen

door Leave a Comment

Een van de grote krachten van het internet is de mogelijkheid om wereldwijd kennis en informatie te delen met gelijkgestemden. Als je me een beetje volgt, dan weet je dat ik een groot Pearl Jam fan ben. Dit jaar is voor mij dan ook een feestjaar. Twintig jaar geleden kwam de band bij elkaar en ontstond hun eerste album Ten. Dat is dit jaar al gevierd met mooie re-issues, festival, boek, museum, CD en na vanavond een documentaire in de bioscoop.

De fanbase van Pearl Jam is voor een groot deel via het web georganiseerd. In de eerste jaren van het web, stond de band in het middelpunt van de belangstelling. Dus het was niet zo raar dat in de eerste, prille dagen van het web er al een levendige en enthousiaste online community ontstond. Via mailinglists, nieuwsgroepen, wiki’s en websites werden en worden verhalen, kennis en verzamelobjecten gedeeld. Ik maakte kennis met deze community via de zogenaamde tapetrees (ja, dit is nog pr-MP3!), waarmee ik in een korte tijd een leuke verzameling bootlegs opbouwde op cassettes.

De band mocht dan wat minder in de belangstelling staan, de community is springlevend. Met de zijprojecten van alle bandleden, met alle geruchten die constant de ronde doen, podcasts, videoblogs, forumruzies en live bijeenkomsten. Ik volg de community soms intensief, soms laat ik een jaar niets van me zien of horen.

Vanavond gaat in diverse bioscopen wereldwijd de documentaire PJ20 in premiere, een prachtig document van regisseur Cameron Crowe. Ik vond het een mooi moment om eens iets terug te geven aan de community. In 1994 besloten een aantal Pearl Jam fans in Woerden om een internationaal fanzine te starten genaamd Release. Het blad kwam elk half jaar uit, tot en met de winter van 1997. Ik heb alle edities in de kast staan en deel ze nu online. Ik heb de eerste drie ingescand, de rest volgt nog. Je kunt de complete fanzines uit 1994 en 1995 nu online bekijken en downloaden. Mijn cadeau aan de Pearl Jam community.

Delen is vermenigvuldigen. Ik blijf in die uitspraak geloven. Door zelf te delen met anderen kun je groeien. Groei je gezamenlijk. Als persoon en als gemeenschap. Kun je niet delen, dan zul je niet in staat zijn te blijven groeien. Die tijd is definitief voorbij.

Keep jamming.

Tenpages is de Sellaband voor boeken

door Leave a Comment

Zojuist gelanceerd via Twitter en het late nieuws op Nederland 3, een interessant nieuw concept om boeken uit te geven. Tenminste, volgens mij is het vernieuwend, want ik heb het nog niet eerder gezien. Dat hoeft geen waardeoordeel te zijn, maar toch. TenPages.com is een online platform waarop talentvolle schrijvers vanaf de eerste, vers geschreven pagina’s ontdekt en gesteund worden door aandeelhouders. Dit met als doel om hun manuscripten uiteindelijk uitgegeven te zien worden door een gerenommeerde uitgeverij.

Je kunt aandelen in een manuscript kopen en zo de schrijver ondersteunen. Als het boek wordt uigegeven verdien je als aandeelhouder mee in de inkomsten van de boekverkoop. De schrijver kan natuurlijk zijn eigen netwerk inzetten om aandeelhouders te werven. Klinkt het bekend? Inderdaad, Sellaband is een vergelijkbaar concept, maar dan voor de muziekwereld. Het begint er op te lijken dat de uitgeverswereld leert van de online geschiedenis die is geschreven door de muziek- en filmwereld. Een boeiende benadering van het schrijf- en uitgeefproces. Je kunt als schrijver zo al fans aan je binden, op een manier die net iets verder gaat dan een fanpage op Facebook (maar wordt gerust lid van die van mij hoor!) en waar ook direct een geldelijke beloning tegenover staat.

TenPages biedt ook een platform met schrijftips, literaire events en recensies van manuscripten. Ik ben heel benieuwd wat boekenkenners als Timo Boezeman van dit project vinden. Hoe verhoudt het zich tot de “traditionele” uitgevers, hoe kan het naast elkaar bestaan, hoe kan het elkaar versterken, waar moet nu de meerwaarde van een uitgever uit blijken? Eigenlijk is dit een voorportaal waar nog altijd selectie van de uitgever bij zit lijkt me. Want je kunt een belabberd manuscript schrijven maar met al je charme voldoende aandeelhouders krijgen. Gaat een uitgever dan toch nog met je in zee?

Er is ook een wetmatigheid, The Matthew Effect, die hier in werking kan gaan treden: Bij dergelijke platformen en “competities” zijn nieuwe bezoekers eerder geneigd om de al populaire deelnemers verder omhoog te stemmen, ongeacht de kwaliteit van de minder populaire deelnemers. Zo treedt een zelfversterkend effect in werking waarbij de top steeds verder afstand neemt van de rest van de lijst en vrijwel onverslaanbaar wordt. Ik ben benieuwd of dit ook bij TenPages gaat gebeuren.