Digging the digital

Article

Hoe we AI buiten het beeldscherm brengen

door

Dit is zo’n blogpost die al weken in mijn hoofd rondspookt, waar ik maar niet aan toe kom. Omdat ik zoveel wil vertellen. Omdat ik het complete verhaal wil vertellen. Van de eerste losse ideeën tot de presentatie en eerste feedback.

Maar laat ik beginnen met een korte video van Kaliber’s Snap-a-tron Ultra2000 Deluxe

We bouwden een oud telefoon switchboard om naar een selfie-machine. Nadat je een foto maakt kun je met de plugs combinaties maken van kunststromingen, artiesten en materialen. Anton Pieck in streetart met waterverf. Edward Hopper meets Vaporwave in claymation. Om het uiteindelijke resultaat vervolgens geprint in je handen te krijgen. We schreven er al een langere blogpost over.

Het is een geweldig project waar we bij Kaliber enorm trots op zijn. We mogen de Snap-a-tron op events tonen en vooral daar het verhaal vertellen waarom we met Kaliber zulke installaties maken. We willen de interactie die we zo gewend zijn óp het scherm naar de buitenwereld brengen. De intensieve interactie tussen mensen en technologie zichtbaar en tastbaar maken.

AI is meer dan de doemscenario’s en een weg naar onhoudbare technologie. Ik geloof sterk in creatief gebruik van AI, en deze Snap-a-tron is daar een voorbeeld van. Ik wil er hier op mijn eigen blog op mijn eigen manier nog wat aandacht aan besteden.

Wat zou jij willen weten over dit project?

Beroemde albumcovers met Generative Fill

door

In de nieuwe Photoshop Beta (Adobe abonnement verplicht…) zit de mogelijkheid om beelden aan te passen met Generative Fill. Met behulp van AI kun je delen van beelden verwijderen of juist beelden uitbreiden. Ik besloot om eens wat album covers aan de test te onderwerpen. Het viel niet tegen!

Werkwijze

De werkwijze is behoorlijk recht door zee.

  • Maak een canvas van bv 2000×2000 pixels met transparante achtergrond.
  • Centreer de cover die je ergens van het web haalt.
  • Selecteer het relevante deel van de cover. Hou bijvoorbeeld letters of stickers weg uit de selectie
  • Inverse de selectie
  • Kies “Generative Fill” > Generate

En voila! Voor de eindbeelden heb ik de lagen nog verwisseld, waardoor de volledige cover weer op de gegenereerde laag komt. Dat geeft een wat beter effect.

Maar vooral bij Beastie Boys’ Check Your Head kon ik eigenlijk geen winnaar kiezen. Dus hier zijn ze allemaal!

Bewerk en behandel bestanden met GPTFile

door

Zoals de auteur zelf zegt, “new operating system paradigms are on the horizon” met GPTFile. Ik zie inderdaad wel hoe Apple en Microsoft hun besturingsysteem in een nieuwe richting duwen met deze mogelijkheden.

Het hernoemen en aanpassen van bestandsnamen is nog niet zó bijzonder, maar het tweede voorbeeld is wel interessant. Het systeem plaatst bestanden automatisch in een nieuwe map, gebaseerd op de primaire kleur van de afbeelding. Dit is in theorie net zo goed mogelijk met tekst in de bestanden of andere data.

GPTFile is nog een proof of concept en zeker niet al voor dagelijks gebruik.

Je domeinnaam als persoonlijke plek

door

Dit onderwerp verdient veel meer aandacht dan alleen deze korte notitie. Zie dit dan ook als de start van meerdere blogposts, notities, bookmarks en gedachten die ik al jaren heb rondom dit thema.

Ik ben er van overtuigd dat een domeinnaam de beste manier is om digitaal wereldwijd je identiteit vast te stellen. Of in elk geval behoorlijk van overtuigd. Er zijn al snel gaten in deze stelling te schieten (hoi Blockchain-fanboys!) maar door de jaren heen blijkt een eigen domeinnaam je zoveel vrijheid te geven. Om een eigen mailadres te bezitten. Om een website op te bouwen. Je sociale netwerk aan te verbinden. Je eigen plek voor opslag van notities, bestanden, zowel publiek als privaat.

De blogpost Domain names as discoverable personal identifiers for the web maakte dit weer bij me los. Zeker toen ik vlak daarna er per ongeluk achter kwam dat ik nog altijd een Last.FM profiel heb. De muziekdienst waar ik inmiddels 17 (!!) jaar lid van ben en die mijn beluisterde muziek opslaat. Die data zou ik best op mijn eigen domein willen hebben. Zodat het niet verloren gaat als Last.FM er mee stopt.
Of wat te denken over het ecosysteem van omg.lol waar ik gisteren over schreef? Met een eigen domein heb je hier veel vrijheid om je eigen plek te maken. Van statusberichten tot foto’s en een sociaal netwerk. Het is er allemaal. Waarom zou je je nog verbinden aan één centraal netwerk? Al is omg.lol natuurlijk wel centraal geregeld. Als het wegvalt moet je weer een andere plek zoeken. Maar als startpunt om een beetje af te tasten hoe dat open web bevalt, is omg.lol een prima plaats!

Verwacht de komende tijd meer van me rondom dit thema. Of lees eens wat ik er eerder over schreef, zoals

Heb je al vragen of wil je dat ik specifieke onderwerpen behandel? Laat het me weten! Heb je relevante links of eigen blogposts? Stuur ze me!

Weekend

door

Het weekend is om uit te rusten. Toch gaan die 48 uur vaak genoeg op aan schoonmaken, wassen, repareren, inkopen, fietsen, keuzes, inruimen, uitruimen, opruimen, optillen, afbreken, opbouwen, vasthouden, rijden, halen, brengen.

Gisteren moest ik na de hockeywedstrijd van Tess nog éven een boodschap in de stad doen. Utrecht in de lente is fantastisch en ik geef toe, de binnenstad was druk maar vrolijk! Er heerste een uitgelaten stemming op de terrassen van de Neude, bij het Dichters Festival, wandelend langs de Oudegracht, even naar Hoog Catharijne om wat Chinese kruiden te halen, terug fietsend naar huis.

‘s Avonds gingen Helena en ik naar de Homecoming Show van John Coffey. Op Beton-T, een tijdelijk stadsplein op 20 minuten fietsen. Een betonnen plaat van 3600 vierkante meter waar je de vrijheid hebt om je eigen feestje te organiseren. Laat dat maar aan John Coffey over.

Vandaag zou ik eigenlijk de 10 kilometer route doen van de Utrecht Marathon. In de bibliotheek vind MUS plaats, de Markt voor Unieke Stripmakers. Leuk om eens rond te kijken. En een paar honderd meter verder kun je op Timecap Utrecht zien hoe streetartists de betonnen wanden op Smakkelaarsveld omtoveren tot kunstwerken.

Maar misschien ga ik gewoon lekker in de tuin zitten met een boek…

Censordle is frustrerend leuk en leerzaam

door

Je komt op een leeftijd dat je in de ochtend je hersens even aan moet zetten. Daarom speel ik elke ochtend hetzelfde rijtje woordspellen om de boel op gang te brengen:

Sinds een paar dagen heb ik een nieuwe breinbreker gevonden. Eentje die me veel denk- en puzzeltijd geeft. De vier woord-spellen heb ik in totaal 10 – 15 minuten allemaal opgelost. Maar Censordle… dat is van een ander formaat!

Het concept is relatief eenvoudig. Ontcijfer het gecensureerde Engelstalige Wikipedia artikel door woorden te raden. Juiste woorden komen op hun plek te staan. Een aantal veel voorkomende woorden zijn al ingevuld. Je kunt onbeperkt blijven raden, het frustrerende is echter dat je geen knop hebt om de oplossing te tonen, je krijgt geen hints, en er zijn geen beperkt aantal pogingen om te raden. Je hebt de puzzel opgelost als je de titel van het Wikipedia lemma correct raadt.

Ik weet niet hoe het dan met jullie brein werkt, maar als ik een aantal woorden heb geraden en ik kom niet verder… dan kan ik het niet loslaten. Ik móet dan weten wat het Wikipedia artikel is en ik ploeter verder. De puzzel maakt gebruik van de zogenaamde Level 4 Vital Articles op Wikipedia, een subset van 10.000 artikelen van relevante en belangrijke artikelen die de Wikipedia in elke taal zou moeten hebben

Vandaag kwam ik na zo’n 150 pogingen écht niet verder. Ik had een zin uit de eerste paragraaf bijna compleet. Toen schakelde ik de hulp in van Google Advanced Search. Met een simpele wildcard én de beperking om alleen op Wikipedia te zoeken, kreeg ik precies één resultaat terug. Ik test een paar woorden uit het artikel en ja hoor, hebbes!

Het voelt als valsspelen, maar ik breng in de verdediging dat het vandaag (19 mei) om een onderwerp gaat waar ik nog nooit van had gehoord. En een goede zoekstrategie is ook wat waard toch?

Censordle is echt een pittig woordspel. Ik vind het te gek dat de code open source staat én dat het door een Nederlandse student Biologie is gemaakt, Lars Willighagen. Speel het eens en laat me weten hoe je het vindt!