Digging the digital

Frank Meeuwsen

Vakantie 2022 is officieel begonnen

door

Vandaag start onze zomervakantie. De kinderen hebben al 4 weken vakantie achter de rug maar Helena en ik hebben nu ook twee weken vrij. We vertrekken deze dagen naar Toscane, een plek die we steeds beter leren kennen. En waar de craftbeer-revolutie sinds een paar jaar gaande is. Wij zijn er sinds 2018 niet meer geweest, dus ik ben vooral benieuwd naar de micropub in het dorpje bij onze kampeerplaats!

Het betekent ook dat dit weekend de wachtwoorden voor sociale accounts op de schop gaan en ik een hoop apps van mijn telefoon verwijder. De zelfbescherming heb ik nog altijd nodig, gelukkig helpt mijn persoonlijke zelfhelpgids van vorig jaar nog prima!

Persoonlijke websites zijn het echte sociale netwerk

door

The OG Social Network: Other People’s Websites (blog.jim-nielsen.com)

“Organize the world’s information and make it universally accessible and useful.”
That’s Google’s stated mission.
But what if the world’s information becomes locked in disparate silos, inaccessible to a search engine? Is there a future where Google dies on the vine, not enough content to mak…

Jim’s beschrijving van het originele sociale netwerk is recht in de roos. Google begon deze eeuw met mooie diensten die een web mogelijk maken waar je eenvoudig kunt publiceren (Blogger), je interesses kunt bijhouden (Reader) en elkaar vindt (Search). Door krachten buiten Google om, heeft de geschiedenis een ander pad gekozen. Meer sociale silo’s waar het moeilijker is om uit te breken. Facebook, Twitter, en Google probeerde steeds te volgen met Google Wave en Google+.

In de blogpost van Jim staat een interessante stelling, zou Google’s PageRank vandaag de dag nog worden uitgevonden? Google werd groot door de kracht van communities. Mensen die naar elkaar linken en in de links een kwalitatief oordeel geven over de waarde van de sites. Door het PageRank-algoritme zijn meerdere algoritmes ontstaan. Maar zou PageRank nu nog wel het meest effectief zijn om mee te beginnen? Want veel van waarde zit besloten in de sociale silo’s. Klaar om te gelde te maken voor adverteerders. De aantallen openbare links tussen sites van mensen, het persoonlijke web, is vele malen minder dan 10 – 15 jaar terug.

Het doet me denken aan een Twitter discussie (link ik toch weer naar een silo!) over de kracht van algoritmes versus kenners. Ze kunnen elkaar versterken als het goed gebeurt, maar dan moet het wel beschikbaar zijn.

Zou Jim gelijk hebben aan het einde van zijn blogpost? Zal het web toch weer terugbuigen naar persoonlijke sites? Ik hoop het eigenlijk wel. Als het maar slim en eenvoudig kan.

door

Electric Drummer Outliner Handles OPML Includes by Ton Zijlstra (zylstra.org)

Yesterday, musing about traversing my social graph through blogrolls, I suggested using OPML’s include attribute as a way of adding the blogrolls of the blogs I follow in my own blogroll. Ideally using a spec compliant OPML reader, you’d be able to seamlessly navigate from my blogroll, through t…

Als Ton zegt dat hij gaat “tinkeren” dan weet ik dat er iets interessants komt. Ik ben benieuwd! Zijn gedachten brengen bij mij weer de ideeën naar boven hoe we met technologie als Webmentions en Micropub ook beter notities aan elkaar knopen. Het nieuwe open web, niet gehinderd door domeinnamen en servers. Gevoed door gedachten en links.

Een dagje in het ziekenhuis

door

Het systeemplafond flitst voorbij, plaat per plaat, terwijl twee ziekenbroeders mij van de dagbehandeling naar de radiologie afdeling ​rijden. Ik lig in een ziekenhuisbed. Als een filmscene zie ik de route naar de afdeling. Waar de camera gefocust is op de ziekenbroeder en de rest van het ziekenhuis zich in onverwachte hoeken laat zien.

Een half uur later kan ik het niet laten. Terwijl ik de pijn probeer weg te ademen ​vraag ik de Radiologie assistente alles wat ik normaal in interviews vraag. Hoe is ze dit beroep gaan doen, wat spreekt haar zo aan. Wat wil ze nog doen, wat wilde ze worden vroeger? Ze vertelt honderduit over haar werk, waar ze nu voor studeert. Ze wilde eigenlijk dierenarts assistente worden maar tijdens een open dag van de opleiding zag ze dit vak langskomen. En dat sprak haar veel meer aan. Maar ze wil geen arts worden. Teveel studie. Ze is liever aan het werk. Met mensen.

De pijn gaat niet snel weg. De arts heeft zojuist een “korte dikke naald” (hoorde ik hem nog zeggen) in mijn lever gestoken. Om wat weefsel weg te nemen voor nader onderzoek. De leverbiopt is nodig om na te gaan of mijn vermoeidheid komt van een mogelijke auto-immuun ziekte​ of dat Longcovid nog altijd een mogelijkheid is. Terwijl ik me al veel beter voel dan twee weken terug. Bijna geen vermoeidheid meer. Ik werk weer volle dagen. Ik heb ‘s avonds nog energie. Maar dit onderzoek kan meer duidelijkheid geven. De pijn in mijn rechterschouder en bij mijn buikvlies scheurt door mijn lijf. Tijd voor wat pijnstillers.

Twee uur op mijn zij liggen. Om op de wond te drukken en uit te rusten. Ik ben moe van de pijnscheuten maar inmiddels gaat het beter. Na 2 uur krijg ik eindelijk wat te eten. Twee broodjes en een kop thee. Heerlijk.

Ik moet nog twee uur uitrusten op de Dagbehandeling. Prima. Het ziekenhuisbed kan ik in alle standen zetten, beter dan wat ik thuis heb. Om me heen is het druk. De verpleging helpt iedereen, maakt overal grapjes en is serieus als nodig. Ik lach stilletjes om het steenkolenengels van een van de verpleegkundigen, “Yes you can sit on de bedrand now. En then over een half hourtje you can leave for the house. Maar you must wel careful zijn.”
Iedereen doet zo zijn best voor ons. Ik voel me er zelfs een beetje schuldig over. Ik ben gewend om voor mezelf te zorgen en accepteer moeilijk hulp van anderen. Het is dan ook voor het eerst dat ik in een ziekenhuis lig. Ik kan me voorstellen als je hier vaste klant bent, dat je er makkelijker in wordt.

Nu moet ik nog een week wachten op de uitslag. Als we in de Toscaanse zon genieten van een vakantie. Maar stiekem voelt dit ook een beetje als een vakantiedag. Zeker nu de pijn is weggeëbd dankzij de pijnstillers.